Pax Alemana ή... χάος!

Ένα πολύ μεγάλο βήμα, ίσως το σημαντικότερο μέχρι σήμερα στα ευρωπαϊκά δρώμενα, είναι έτοιμο να παρουσιαστεί στη σημερινή και αυριανή ευρωσύνοδο κορυφής, καθώς σύμφωνα με το σχέδιο παρέχεται η εξουσία στην Ε.Ε. να υπαγορεύει μετα­βολές σε εθνικούς προϋπολογισμούς. Σύμφωνα με το σχέδιο (παρουσιάστη­κε από τους «Financial Times »), η Ε.Ε. θα αναλάβει την εξουσία να μπορεί να επανασυντάσσει προϋπολογισμούς χω­ρών της ευρωζώνης οι οποίες παραβιά­ζουν...
τα όρια χρέους και ελλείμματος.
Πρακτικά, με την υπογραφή των Ντράγκι, Γιούνκερ, Μπαρόζο, Ρομπάι, επιταχύνονται οι διαδικασίες για τον μετασχηματισμό της Ε.Ε. σε μία δημο­σιονομική ένωση με πολιτικά χαρακτη­ριστικά, όπως τη μεθοδεύει εδώ και καιρό το Βερολίνο. Ουσιαστικά συντε­λείται η μετάλλαξή της σε Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, όπου ο έλεγχος θα γίνεται από τους δανειστές (δηλαδή το Βερολίνο) και η εποπτεία, σταδιακά, θα περάσει σε υπερεθνικούς θεσμούς.
Οργανισμοί όπως η ΕΚΤ, ο Ευρωπαϊ­κός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) και άλλοι μηχανισμοί χρηματοδότησης - εποπτείας προορίζονται να αποτελέ­σουν τους πυλώνες διακυβέρνησης της Νέας Ευρώπης. Μόνο που στην περί­πτωση αυτή (στην οποία έχει αναφερ­θεί πλειστάκις το «Π») κυρίαρχοι θα είναι οι δεσμοί χρέους και όχι κοινωνι­κής αλληλεγγύης. Δηλαδή τον ρυθμι­στικό και καθοριστικό ρόλο θα παίζει η εμπράγματη δέσμευση - υποθήκευ­ση των δανειζόμενων (από τους δανει­στές) είτε μέσω ειδικών ταμείων είτε μέσω μνημονίων και συμβάσεων, όπως αυτές που έχουν υπογράψει ήδη Ελλά­δα, Πορτογαλία, Ιρλανδία και υπογρά­φουν οσονούπω Ισπανία και Κύπρος.
Στη Σύνοδο Κορυφής δεν θα λη φθούν σημαντικές αποφάσεις, ωστόσο τίθενται οι βάσεις για τη δημοσιονομι­κή και τραπεζική ενοποίηση, ενώ στην έκτακτη σύνοδο του Ιουλίου θα καθο­ριστεί το πλαίσιο λειτουργίας του ESM. Στην έκτακτη σύνοδο θα συζητηθεί βέ­βαια και το πρόβλημα της Ελλάδας, με καλά ενημερωμένες πηγές να εκτιμούν πως το Βερολίνο θα στηρίξει την Αθήνα με τρεις ενέργειες: επιμήκυνση, επιτό­κιο και ένα... φιλολαϊκό μέτρο.
Δεσμώτες χρέους
«Καλύπτοντας» την Αθήνα οι Γερμα­νοί θέλουν να επιταχύνουν τις διεργα­σίες απορρόφησης της κρίσης (από την Ισπανία και τις ανησυχίες στην Ιταλία) μέσω της χρήσης του Ευρωπαϊκού Μη­χανισμού Στήριξης και του Ευρωπαϊκού Ταμείου Διάσωσης (που σημειωτέον προτάθηκε από την επιτροπή ειδικών της Γερμανίας). Εδώ ας μην ξεχνάμε πως από Δευτέρα θα ενεργοποιηθεί (θεωρητικά βέβαια) και ο ESM, που θα έχει δυνατότητα δανεισμού έως 500 δισ. ευρώ.
Όπως σημειώνουν αναλυτές, το πο­σό των 500 δισ. ευρώ είναι πολύ μικρό για τις ανάγκες χρηματοδότησης της Ισπανίας και της Ιταλίας τα επόμενα δύο χρόνια, διότι το χρέος τους που λή­γει το διάστημα αυτό πλησιάζει το ιλιγ­γιώδες 1,3 τρισ. ευρώ. Αυτά τα κεφά­λαια... δεν υπάρχουν.
Έως τη Γαλλία
Γι’ αυτό το Βερολίνο προωθεί μεθο­δικά την εμπράγματη δέσμευση των οφειλετών με υποθήκευση και εθνι­κού πλούτου. Είναι το κρίσιμο σημείο που οδηγεί σε εκχώρηση εθνικής κυ­ριαρχίας. Γι’ αυτό επιμένουμε τόσο καιρό ότι η Ελλάδα αποτελεί το πει­ραματόζωο της νέας εποχής.
Οι εμπράγματες δεσμεύσεις της Ελλάδας προς τους δανειστές (κυρίως τους Γερμανούς) είναι λίγο έως πολύ γνωστές. Τι προβλέπεται για τους άλλους;
- Για την Ισπανία λέγεται πως μέσω της στήριξης των τραπεζών οι δανειστές θα βάλουν στο... χέρι το πλουσιότατο χαρτοφυλάκιο real estate, ξενοδοχειακών υποδομών, πολυτελών κατοικιών.
- Για την Ιταλία αποτελεί δημοσιοποιημένο «μυστικό» του Βερολίνου πως μέρος των εγγυήσεών της μπορεί να είναι τα αποθέματα της Ρώμης σε χρυσό.
- Και ερχόμαστε στην Κύπρο, με τη Μεγαλόνησο να προσελκύει το γερμανικό ενδιαφέρον τα τελευταία δύο χρόνια και τη Μέρκελ να επισκέπτεται τη Λευκωσία δηλώνοντας σαφώς το ενδιαφέρον και τη... στήριξη του Βερολίνου στο νέο μέλος του κλαμπ παραγωγών χωρών φυσικού αερίου. Το... ξαφνικό ενδιαφέρον είχε σχολιαστεί ποικιλοτρόπως (και) από τον κυπριακό Τύπο.
Ας μην ξεχνάμε ακόμη πως το κυπριακό τραπεζικό σύστημα αποτελεί το μεγαλύτερο κοινοτικό καταφύγιο ρωσικών κεφαλαίων και συμφερόντων σε μία εύφλεκτη περιοχή.
Και ενώ αυτά διαδραματίζονται από την ευρωπεριφέρεια προς το κέντρο (Ισπανία, Ιταλία), το ενδιαφέρον εστιάζεται πλέον στη Γαλλία. Η λεκτική (προσώρας) κόντρα Παρισιού – Βερολίνου και η προσπάθεια διαφοροποίησης του Ολάντ (με την αμέριστη συνδρομή του Ομπάμα) από την πολιτική της Μέρκελ δεν φαίνεται να απομακρύνουν τον κίνδυνο περαιτέρω υποβάθμισης της γαλλικής πιστοληπτικής ικανότητας.
Τώρα τι θα σημαίνει αυτό για την ευρωζώνη, όταν η Γαλλία δεν ανήκει στον πτωχό και... ατάσθαλο Νότο, είναι μια άλλη υπόθεση.

topontiki.gr