Κι αν μείνω τελευταίος; Κανένα πρόβλημα, αφού θα 'μαι Ευρωπαίος!

Πες μου για εθνικές σωτηρίες.
Πες μου για εθνικές επιτυχίες.
Πες μου για Ολυμπιάδες.
Πες μου για τη Eurovision.
Πες μου για το γυρωβύζιον της Μενεγάκη.
Πες μου για τους μετανάστες.

Μόνο μη μου πεις ότι οφείλω να κάνω κάτι κι εγώ για να αλλάξω τη ζωή μου.
Μη μου πεις λόγια δύσκολα που με ορίζουν κύριο των ευθυνών μου.


Πες μου μόνο εύκολα λόγια με...
σιχτίρισμα, αναθέματα, γκρίνια και παράπονο.
Μη μου πεις λόγια που ζητούν δυο σκέψεις παραπάνω, δυο λέξεις παραπάνω, ένα ξίσιμο του κεφαλιού.
Μη μου πεις να μιλήσω κι εγώ.
Έτσι κι αλλιώς μιλάνε άλλοι και πάντα αφήνω να μιλάνε άλλοι για μένα, εξ ονόματός μου.
Για το καλό μου. Για το καλό μας.
Πάντα θα αναθέτω σε άλλους να μιλάνε για μένα, να δρουν για μένα.

Κι εγώ θα γυρέψω βερεσέ απ' το μπακάλη.
Μόνο που το 'κοψε κι αυτός ο άτιμος το βερεσέ, γιατί -λέει- ο Τζάμπας πέθανε και του χρωστάω ενός μηνός ψιλολοίδια.

Όταν στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί, τότε εκείνοι μιλάνε για του έθνους την τιμή.
"Για να μην απομονωθούμε. Να μη μείνουμε μόνοι. Να μη νιώθουμε μοναξιά."
Το φάντασμα του Χότζα καραδοκεί για να μας πείθει να πανηγυρίζουμε κάθε που δεν έχουμε ψίχα ψωμί στο ντουλάπι.

Μας καταδιώκει ένα φάντασμα και πέφτουμε πάνω σε δεκάδες άλλα.
Τα τζάμια τρίζουν, τα παράθυρα σφυρίζουν, τα φώτα αναβοσβήνουν και τα πατζούρια ανοιγοκλείνουν μόνα τους.
Αλλά το μόνο φάντασμα που αντιλαμβανόμαστε είναι αυτό του Χότζα.
Αφού αυτό μόνο φωνάξαμε για να του πούμε "Απεταξάμην"!
τα υπόλοιπα φαντάσματα κόβουν βόλτες γύρω μας κι εμείς κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε.
Σβήνουμε μόνο τα φώτα για να πιστέψουμε ότι φύγανε.
Κι όμως καθώς πλαγιάζουμε στο κρεβάτι, νιώθουμε το βάρος τους στο στήθος μας.

Αλλά δεν έχει σημασία, αφού "δεν είμαστε μόνοι".
Αφού είμαστε παρέα με τους "εταίρους" μας.
Κι είμαστε σ' αυτό το συμπόσιο-φαγοπότι οι εταίρες τους.
Κάποτε το λέγανε "ψωμί κι ελιά και Κώτσο βασιλιά".
Τώρα το λένε "δεν έχω ηλεκτρικό, μα θα μείνω στο ευρώ".

Οι εθνικοί στόχοι πέφτουν πάντα βαρείς στο στομάχι, τόσο που μάλλον δεν υπάρχει χώρος για φαγητό. Δε μας χρειάζεται.
Κι αν τα ντουλάπια μου μείνουν άδεια, κανένα πρόβλημα. Η ανταγωνιστικότητα να είναι καλά!
Αννούλα μου μην κλαις.
Κι αν μείνω τελευταίος; Κανένα πρόβλημα, αφού θα 'μαι Ευρωπαίος...

Άννα μην κλαις

Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι
(Άννα μην κλαις)
θα γυρέψουμε βερεσέ απ' τον μπακάλη.

Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή
(Άννα μην κλαις)
στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί

Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει
(Άννα μην κλαις)
Εμένα δε με βάζουν στο χέρι.

Ο στρατός ξεκινά
(Άννα μην κλαις)
Σαν γυρίσω ξανά
θ' ακολουθώ άλλες σημαίες.

Ο στρατός ξεκινά!

(Θάνος Μικρούτσικος, Bertolt Brecht)



toixo-toixo.blogspot.com