Οχι στην λογοκρισία

Στους κύκλους της σύγχρονης ιντελιγκένσιας και άλλων υποστηρικτών των «ελευθεριών», «δημοκρατίας» και «προόδου» υπάρχει ένα ταμπού: κάθε είδους λογοκρισία είναι απαράδεκτη και καταδικαστέα. Αυτός ο μύθος – δηλ. «ελευθερία» κάθε είδους γραπτού και προφορικού λόγου – έχει μπει για τα καλά στα κεφάλια αυτών των ανθρώπων. Υπάρχει επίσης πεποίθηση ότι όσον «δημοκρατικότερη» είναι το καθεστώς, τόσο λιγότερη λογοκρισία υπάρχει, και το αντίθετο – τα «δικτατορικά» και «αυταρχικά» καθεστώτα βασίζονται... στην λογοκρισία.

Καταρχήν πρέπει να διευκρινιστεί τι περιέχει ο όρος «λογοκρισία». 

ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ – έλεγχος από επίσημη (πολιτική ή θρησκευτική) εξουσία του περιεχομένου του γραπτού λόγου, περιεχομένου των θεατρικών και άλλων σκηνικών παραστάσεων, περιεχομένου και προβολής των κινηματογραφικών, φωτογραφικών και εικαστικών έργων, των τηλε και ραδιοεκπομπών και της ιδιωτικής αλληλογραφίας. Όλα αυτά γίνονται για να αποτραπεί ή να περιοριστεί η διάδοση ιδεών η πληροφοριών, οι οποίες από την εξουσία θεωρούνται μη επιθυμητές ή βλαβερές. Η λογοκρισία μπορεί να χωριστεί σε προκαταρκτική και σε μεταγενέστερη. Η προκαταρκτική προϋποθέτει άδεις για έκδοση βιβλίων, σκηνικών παραστάσεων, κοινωνικοπολιτικών εκδηλώσεων κλπ. Παράδειγμα μεταγενέστερης λογοκρισίας είναι οι τοποθετήσεις παραγόντων εξουσίας σε διάφορα θέματα, βαθμολογήσεις και σχόλια υλικού που έχει εκδοθεί και γενικά περιορισμός και απαγορεύσεις σε αυτά και αυτούς που παραβαίνουν νόμους και αρχές της εξουσίας.

Με δύο λόγια, η λογοκρισία είναι ο έλεγχος αν τηρούνται οι νόμοι και αρχές του κάθε κράτους.

 

Με την σημερινή επιστημονικοτεχνική ανάπτυξη οι νόμοι και οι εξουσίες έχουν φιλελευθεροποιηθεί και οι κοινωνίες έχουν γίνει πιο «ανεκτικές». Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η «δημοκρατία» επιτρέπει να υποσκάπτονται οι αρχές, οι βάσεις και τα πιστεύω του. Ακόμα και σε άκρος «ελεύθερο» κράτος που θέλει να αντέξει στο χρόνο υπάρχει η λογοκρισία.

Γ’ αυτό το να υποστηρίζουμε ότι η λογοκρισία είναι ιδιότητα μόνο «δικτατορικών» και «αυταρχικών» καθεστώτων – είναι βλακεία. Τα «δημοκρατικά» καθεστώτα λογοκρίνουν εξίσου δυνατά και αποτελεσματικά. 

Στα Ελλαδικό κρατίδιο οι κάθε λογής φιλελεύθεροι, σοσιαλκομμουνιστές, αναρχικοί και άλλοι ανθρωπιστές έχουν θέσει τους κανόνες του παιχνιδιού : αυτοί έχουν γράψει και τους νόμους σε σχέση με το γραπτό λόγο, για τις σκηνικές παρουσιάσεις, για τα ΜΜΕ, για την παιδία κλπ. Στην λογοκρισία πάντοτε έχουν εφαρμοστεί δύο μέτρα και δύο σταθμά: στην εποχή της δικτατορίας οι φιλελευθεροσοσιαλκομουνιστές ούρλιαζαν για την λογοκρισία και ασφαλώς εννοούσαν λογοκρισία προς τους ιδίους. Τώρα οι ίδιοι έχοντας καταλάβει την εξουσία εξαπολύουν λογοκρισία που δεν έχει όρια, ψεύδονται τόσο ξεδιάντροπά που αμφιβάλεις για την ανθρώπινη προέλευσή τους. Π.χ. ο προοδευτικότατος και δημοκρατικότατος πρωθυπουργός του Ελλαδικού κρατιδίου Σημίτης για το θέμα της αναγραφής της θρησκείας στις ταυτότητες, για τα λεφτά που «υπάρχουν» από τον καθυστερημένο ΓΑΠ (κατά «τύχη» και οι δύο είναι, κατά τον χριστιανισμό, περιούσιοι).

ΓΕΝ.ΕΛ.