Ξεσάλωσαν οι Μερκοσόιμπλε

Μαύρα μαντάτα έρχονται από το Βερολίνο, το οποίο, μετά την εισβολή και καθυπόταξη της Κύπρου, τώρα πλέον... ξεσαλώνει. Πατώντας πάνω στο σαθρό έδαφος της ανεπάρκειας του πολιτικού προσωπικού της Μεγαλονήσου, το οποίο στάθηκε ανίκανο και απαράσκευο να στηρίξει το τρανταχτό «Όχι» του κυπριακού λαού, η Γερμανία βρήκε, όπως προηγουμένως και στην Ελλάδα, μια θαυμάσια ευκαιρία για επίδειξη δύναμης.
Χωρίς να υποχωρήσει ούτε πόντο, όπως είχαμε προβλέψει από την περασμένη εβδομάδα, προχωρεί σε μια άνευ προηγουμένου λεηλασία της προσωπικής περιουσίας των Κυπρίων στο όνομα της διάσωσης των τραπεζών.
Παράλληλα, Μέρκελ και Σόιμπλε κατοχύρωσαν...
ένα πολιτικό δεδικασμένο για όλη την Ευρώπη: πλέον οι καταθέτες ποσών άνω των 100.000 ευρώ – τις οποίες ο καθένας μπορεί να έχει στον λογαριασμό του απλώς επειδή πούλησε ένα δυαράκι ή έχει μια μικρή επιχείρηση – θα θεωρούνται «επενδύσεις» και θα σφάζονται στο γόνατο προκειμένου οι καταθέτες, έναντι αμφίβολης αξίας κωλόχαρτων (συγγνώμη: μετοχών), να πληρώνουν την ανακεφαλαιοποίηση των αμαρτωλών τραπεζών και τα ρίσκα των μετόχων και των διοικήσεών τους.
Αυτό βεβαίως σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι οι καταθέσεις κάτω από τις 100.000 είναι διασφαλισμένες, στον βαθμό που τα τοξικά ενεργητικά των τραπεζών και οι πιθανές ζημιές τους είναι πολλαπλάσια όχι μόνο των καταθέσεων, αλλά και των ΑΕΠ των χωρών στις οποίες είναι εγκατεστημένες. Ήδη άλλωστε «προειδοποιητικά» η πρώτη απόφαση του Eurogroup, την οποία είχε αποδεχθεί και ο Πρόεδρος της Κύπρου Ν. Αναστασιάδης και η οποία απορρίφθηκε από την κυπριακή Βουλή, προέβλεπε το «κούρεμα» και των μικρών καταθέσεων.
Μήνυμα ελήφθη, όβερ... Κοινώς, και άλλοι «φορολογικοί παράδεισοι», καταφύγια καταθέσεων, παίρνουν σειρά ώστε ο μόνος «αξιόπιστος» υποδοχέας χρήματος στην Ευρώπη να γίνει η Γερμανία, η οποία φιλοδοξεί να μαζέψει όλο το ευρωπαϊκό και διεθνές μπαγιόκο που κυκλοφορεί στη Γηραιά Ήπειρο.
Τώρα στην Κύπρο, αφού οριστικοποιηθεί το ύψος του «κουρέματος» των καταθετών, πιθανότατα υψηλότερο ακόμη και από το προαναγγελθέν 40%, το νησί περνάει στο παρασύνθημα και στην ουσία: στην εφαρμογή του μνημονίου «τύπου Ελλάδας», το οποίο, σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις, θα επιφέρει τα δραματικά αποτελέσματα του δικού μας σε πολύ συντομότερο χρόνο. Ο όρος «κυπριακή τραγωδία» σε νέα βερσιόν.
Παράλληλα, όπως θα διαβάσετε σε άλλα ρεπορτάζ, η τρόικα έρχεται «φτιαγμένη» στην Ελλάδα προκειμένου να ασκήσει ακόμη σκληρότερες πιέσεις και στενεύοντας ακόμη πιο πολύ τα περιθώρια της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη για πολιτικές ανάσες.

Τα χειρότερα έρχονται
Όμως τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Κύπρο τα χειρότερα έρχονται και σε άλλα, πολύ κρίσιμα μέτωπα, για τα οποία τα μνημόνια στρώνουν το χαλί. Για τα δύο κράτη επιφυλάσσεται κοινή μοίρα, όχι μόνο λόγω των επιλογών των μεγάλων δυνάμεων που ερίζουν για την αναδιαμόρφωση του διπλωματικού, γεωπολιτικού και ενεργειακού τοπίου, αλλά και εξ αιτίας της θλιβερής ανεπάρκειας των πολιτικών εξουσιών που τα κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια.
Δυστυχώς, τα πολιτικά ρίσκα και οι κίνδυνοι αυξάνονται γεωμετρικά για Ελλάδα και Κύπρο με άξονα τα μνημόνια επιβεβαιώνοντας σε σημαντικό βαθμό την πάγια προειδοποίηση του «Π» ότι η διαδικασία πολιτικού και οικονομικού ελέγχου μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε εθνική τραγωδία. Και ιδού γιατί:
Ο υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Τουρκίας Εγκεμέν Μπαγίς μπορεί να χαρακτηριστεί, ίσως, «γραφικός», αφού συχνότατα κάνει δηλώσεις για την Ελλάδα τις οποίες ουδείς άλλος στη χώρα του τολμά να κάνει. Έτσι, θα μπορούσε ίσως να θεωρηθεί γραφική η «πρότασή» του προς τους Κυπρίους να ζητήσουν – και να λάβουν – δάνειο 5 δισ. ευρώ από το κατοχικό καθεστώς ή να υιοθετήσουν την τουρκική λίρα. Δεν είναι όμως εύκολο λόγω του αξιώματός του να μιλήσουμε για «γραφικότητες».
Θα μπορούσε, παρομοίως, να θεωρηθεί «γραφική» η παρέμβαση του Αλί Μπαμπατζάν, μέσω CNN, ο οποίος είπε ότι η Λευκωσία δεν μπορεί να χρησιμοποιεί τον φυσικό πλούτο του νησιού ως εχέγγυο για τη διάσωσή της, διότι προαπαιτείται μια συνολική λύση. Δεν είναι όμως εύκολο να χαρακτηρίσει κάποιος «γραφικό» τον αντιπρόεδρο της τουρκικής κυβέρνησης, αρμόδιο για θέματα οικονομίας. Κάθε άλλο...
Θα μπορούσε ακόμη κάποιος, ελαφρά τη καρδία, να χαρακτηρίσει «γραφικό» τον Timothy Ash, τον επικεφαλής του Τμήματος Ερευνών Αναδυόμενων Αγορών πλην Αφρικής, της Standard Bank, ο οποίος, μέσω των «Financial Times», ούτε λίγο ούτε πολύ, «αναρωτιέται» σε άρθρο του: «Τι θα γινόταν αν η Κύπρος άρχιζε να σκέφτεται λίγο διαφορετικά και στρεφόταν στον πρώην εχθρό της, την Τουρκία, για βοήθεια;».
Και εξηγεί: «Ας πούμε ότι η Τουρκία δίνει βοήθεια 7 δισ. ευρώ, σώζοντας τους Κύπριους καταθέτες από το “κούρεμα”, με αντάλλαγμα η Κύπρος να συμφωνήσει στους όρους του σχεδίου Ανάν για την ενοποίηση του νησιού. Ως αντάλλαγμα για τα μετρητά της, η Τουρκία θα εξασφάλιζε συμφωνία για το ειρηνευτικό σχέδιο που υποστήριζε το 2004 και το οποίο υποστήριζαν τα δύο τρίτα των Τουρκοκυπρίων σε δημοψήφισμα που διενεργήθηκε τότε (...).
Πράττοντας κάτι τέτοιο, η Τουρκία θα εξοικονομούσε ένα πολύ μεγάλο μέρος από τη βοήθεια (και από τις σημαντικές αμυντικές δαπάνες) που ρίχνει κάθε χρόνο στη Βόρεια Κύπρο και ο Βορράς θα αποκτούσε πρόσβαση στα διαρθρωτικά κεφάλαια της Ε.Ε. Η Τουρκία θα απαλλασσόταν επίσης από μια μεγάλη αχίλλειο πτέρνα σε ό,τι αφορά τη δική της ένταξη στην Ε.Ε., η οποία καθυστερεί λόγω της διαφωνίας για την Κύπρο».
Ένας «γραφικός» τεχνοκράτης είναι, θα μπορούσε να πει κάποιος για τον Ash. Κι ας γράφει σε ένα από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ του κόσμου.
1 Ποιος όμως θα μπορούσε ποτέ να χαρακτηρίσει «γραφικό» τον Ντμίτρι Μεντβέντεφ, τον πρωθυπουργό της Ρωσίας, ο οποίος απέπεμψε λίγο άγαρμπα τον υπουργό Οικονομικών της Κύπρου Μιχάλη Σαρρή απορρίπτοντας την προσφορά του σε ομόλογα συνδεδεμένα με τα μελλοντικά έσοδα της Κύπρου από τις πωλήσεις φυσικού αερίου;
Η απάντηση του Μεντβέντεφ ήταν ότι η προσφορά αυτή των Κυπρίων είναι άνευ περιεχομένου διότι η Τουρκία διεκδικεί μερίδιο από τους φυσικούς πόρους της Κύπρου.
2 Ποιος, ακόμη, θα μπορούσε να θεωρήσει «γραφική» την καγκελάριο της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, η οποία φιλοδοξεί να καταστήσει ευρωπαϊκή την ΑΟΖ της Κύπρου – όπως άλλωστε και αυτήν της Ελλάδας, και μάλιστα με τη δεδηλωμένη σύμφωνη γνώμη του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά;
Ποιος μπορεί δε να αγνοήσει τους ιστορικούς συμμαχικούς δεσμούς μεταξύ Γερμανίας και Τουρκίας, οι οποίοι ενισχύονται κάθε φορά που οι Γερμανοί βάζουν πόδι στην περιοχή μας, ειδικά τώρα που οι δύο πλευρές έχουν βρει τη «χρυσή τομή» για τη συμμετοχή της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και μάλιστα με την Ελλάδα και την Κύπρο στο μνημονιακό καναβάτσο, αδύναμες να προβάλουν σοβαρή αντίσταση ή, έστω, διαπραγματευτική ισχύ, ώστε τουλάχιστον να λάβουν «αντισταθμιστικά ωφελήματα»;
3 Ποιος, ακόμη περισσότερο, θα μπορούσε να χαρακτηρίσει «γραφική» τη δέσμευση της Κύπρου με μνημόνιο, το οποίο, όπως και το ελληνικό, προνοώντας για τη δέσμευση των νυν και μελλοντικών εσόδων του νησιού προς εξυπηρέτηση των χρεών, βάζει χέρι προκαταβολικά και στα έσοδα από τους γνωστούς και υπό αναζήτηση ενεργειακούς πόρους του;
4 Ποιος, εν τέλει, μπορεί να θεωρήσει «γραφικό» τον Μπαράκ Ομπάμα, τον πρόεδρο των ΗΠΑ, ο οποίος έσπευσε να κλείσει το διπλωματικό χάσμα μεταξύ Άγκυρας και Τελ Αβίβ εν όψει ενός πιθανού χτυπήματος στο Ιράν, προσφέροντας διπλωματικά ανταλλάγματα στην Τουρκία για να κερδίσει τη χρήση των στρατιωτικών βάσεων αν επικρατήσει το «θερμό» σενάριο;
Ποιος μπορεί να αγνοήσει τη «σύμπτωση» ότι, με το κλείσιμο του εν λόγω χάσματος, συνέπεσε η κατάπαυση του πυρός από τους Κούρδους στην Τουρκία, που ζητήθηκε από τον έγκλειστο και «όμηρο» της Τουρκίας ηγέτη τους Αμπντουλάχ Οτζαλάν;
5 Ποιος μπορεί να αγνοήσει ότι τόσο οι προαναφερόμενες δυνάμεις όσο επίσης η Γαλλία και η Βρετανία απουσίασαν επιδεικτικά όταν η Κύπρος απεγνωσμένα προσπαθούσε να βρει διεθνή στηρίγματα για να κάνει μια, έστω, στοιχειώδη διαπραγμάτευση κατά την ολομέτωπη επίθεση της Γερμανίας στους βασικούς πυλώνες της οικονομίας της;
6 Τέλος, ποιος μπορεί να αγνοήσει τη διάθεση της Αιγύπτου για αναθεώρηση της προηγούμενης συμφωνίας της για τα όρια της ΑΟΖ της με αυτήν της Κύπρου ή τον σχεδιασμό για τροφοδοσία της Ευρώπης με φυσικό αέριο από το Ισραήλ μέσω Τουρκίας και όχι μέσω Ελλάδας και Κύπρου, όπως φαντασιώνονταν οι δικές μας ηγεσίες τα τελευταία χρόνια πουλώντας στο πόπολο σαθρές «διεθνείς συμμαχίες» για να κατευνάσουν τον κοινωνικό πόνο από την οικονομική καταστροφή;

Οι «σύμμαχοι και εταίροι μας» αναγνωρίζουν την ηγεμονία της Τουρκίας
Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν. Γερμανία, ΗΠΑ και Ρωσία κατά πρώτο λόγο, αλλά και οι άλλοι δυτικοί «σύμμαχοι και εταίροι» της Ελλάδας και της Κύπρου αναγνωρίζουν, ο καθένας με τον τρόπο του, τον πρωτεύοντα ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή μας, ενώ και περιφερειακές δυνάμεις, όπως το Ισραήλ και η Αίγυπτος, κινούνται στον αστερισμό της Άγκυρας. Αυτή η εξέλιξη σηματοδοτεί την ανάδειξη της Τουρκίας σε «χωροφύλακα» της περιοχής μας και ένοπλο επίτροπο των δύο ελληνικών κρατών.
Δυστυχώς, τόσο στην Αθήνα όσο και στη Λευκωσία, η τραγική πολιτική ανεπάρκεια των πολιτικών ηγεσιών, είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, τα τελευταία χρόνια άφησαν τις δύο χώρες ξεκρέμαστες, όχι μόνο επειδή υποτάχθηκαν άνευ όρων στα κέφια των Μέρκελ και Σόιμπλε και του ΔΝΤ, αλλά διότι ουδέποτε επεξεργάστηκαν σχέδια της προκοπής είτε για να αποφύγουν τη χρεοκοπία είτε για να διαπραγματευθούν στοιχειωδώς τους όρους αντιμετώπισης της κρίσης.
Κυρίως όμως διότι ποτέ δεν πέρασε έστω ως σκέψη από τον νου τους να αξιοποιήσουν τη γεωπολιτική θέση των δύο χωρών και να χτίσουν, με πρόγραμμα, στόχους και επιμονή, είτε δικά τους πλάνα διαχείρισης της κρίσης είτε διεθνή ερείσματα και συμμαχίες, οι οποίες θα μπορούσαν να προσφέρουν οικονομική, διπλωματική και διαπραγματευτική ισχύ στις δύο χώρες.
Βεβαίως οι χώρες, όσο και αν καταστραφούν οικονομικά σε μια δεδομένη συγκυρία, δεν πεθαίνουν ούτε εξαφανίζονται διαμιάς από προσώπου γης. Καμιά καταστροφή δεν είναι οριστική – και αυτό εμείς, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, με τα χιλιάδες χρόνια Ιστορίας πίσω μας, το ξέρουμε καλά.
Συνεπώς, ακόμη και σήμερα, παρά τα τόσα μαύρα σύννεφα που μαζεύονται στον κοινό εθνικό ορίζοντα της Αθήνας και της Λευκωσίας, το ζητούμενο της διαμόρφωσης εθνικών σχεδίων διαχείρισης της κρίσης, αλλά και της μακροπρόθεσμης στρατηγικής συμμαχιών παραμένει ενεργό όσο και πριν από την κρίση, παρά τις συσσωρευμένες δυσκολίες. Αυτό που ζητείται είναι πολιτικές δυνάμεις ικανές να τα εκπονήσουν και να τα υλοποιήσουν, όσος χρόνος και κόπος και αν χρειαστεί.
Η μοίρα μας είναι κοινή. Τα συμφέροντά μας επίσης. Όποιοι το συνειδητοποιήσουν και εργαστούν με συνέπεια, χωρίς προχειρότητες, όχι μόνο θα κερδίσουν το μέλλον της χώρας, αλλά και τη δική τους πολιτική επιβίωση. Το μέλλον ανήκει στους ικανούς – και όσους έχουν αποφασίσει να επιβιώσουν...

 topontiki.gr