Ο φασισμός της τεχνοκρατίας

Τεχνοκράτης = Αυτός που ασκεί το λειτούργημά του με βάση τη μελέτη κυρίως των αντικειμενικών δεδομένων και των οικονομικών μηχανισμών χωρίς να λαμβάνεται και τόσο υπόψη ο ανθρώπινος παράγων. Ο ορισμός είναι γνωστός εδώ και χρόνια. Παρά το γεγονός αυτό, η...
ανικανότητα των πολιτικών «εμφάνισε» ως λύση τον τεχνοκρατικό αυταρχισμό.
Θυμηθείτε πόσες φορές ακούσαμε ή και ζητήσαμε «επιτέλους μια κυβέρνηση τεχνοκρατών». Υπήρξε, μάλιστα, εκλεγμένος βουλευτής της ΝΔ, ο οποίος μεταξύ σοβαρού και αστείου, ζήτησε να μείνει ισόβιος υπουργός Οικονομικών ένας τεχνοκράτης και αυτός να είναι ο Γιάννης Στουρνάρας. Τόσος ενθουσιασμός από τους εκλεγμένους για τους διορισμένους.

Η τύχη μας αφέθηκε λοιπόν στα χέρια των τεχνοκρατών του ΔΝΤ και των εντόπιων παραγιών τους. Ξεκάθαρη ευθύνη γι’ αυτό έχουν οι πολιτικοί αλλά και οι πολίτες. Οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ είχαν αποτύχει πολλές φορές σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν απτόητοι να πειραματίζονται καθώς ένα από τα πλεονεκτήματα του πειράματος, είναι ότι «στον επιστήμονα παρέχεται το δικαίωμα της επανάληψης κατά βούληση και κάθε φορά που κρίνεται αναγκαίο». Άλλωστε, οι τεχνοκράτες σύμφωνα με τον ορισμό τους, μπορούν να υποστηρίξουν ότι πειραματίζονται πάνω σε οικονομίες και όχι σε λαούς, διαχωρίζοντας το ένα από το άλλο. Έχουν το ελεύθερο να κάνουν ό,τι θέλουν.

Στα πειράματα περιλαμβάνονται μεταβλητές. Όπως πρόσφατα ομολόγησαν οι κορυφαίοι οικονομολόγοι του ΔΝΤ, Ολιβιέ Μπλανσάρ και Ντάνιελ Λι – δηλαδή κορυφαίοι τεχνοκράτες – στο πείραμα της ελληνικής οικονομίας έγινε ένα λάθος σε ένα συντελεστή, τον πολλαπλασιαστή, και ως εκ τούτου το πείραμα δεν πέτυχε και οι ασθενείς – θυμάστε που ήμασταν ασθενείς κι έπρεπε να πιούμε πικρά φάρμακα και χειροκροτούσαμε; – απέθαναν.

Προσωπικά πιστεύω ότι το λάθος είναι αλλού. Οι τεχνοκράτες που τόσο θαυμάζουμε, δεν κάνουν πείραμα για να βγάλουν κάποιο συμπέρασμα. Έχουν έτοιμο το συμπέρασμα και προσπαθούν ντε και καλά να προσαρμόσουν το πείραμα επάνω σε αυτό που πιστεύουν. Αρνούνται να δεχτούν ότι αυτό που πιστεύουν είναι λάθος, διότι τότε θα κατέρρεε αυτομάτως ο φασισμός των τεχνοκρατών. Σχολές Σικάγου και λοιπά εκκολαπτήρια οικονομοφασιστών θα εμφανίζονταν ως άχρηστα, πράγμα που κανείς οικονομικός δυνάστης δεν επιθυμεί να συμβεί.

Εμείς, λοιπόν, μετά την ομολογία του Ολιβιέ Μπλανσάρ, είμαστε και επισήμως τα πειραματόζωα. Κι όπως όλα τα πειραματόζωα, είμαστε αναλώσιμοι και μάλιστα με την άδεια των εκλεγμένων πολιτικών. Οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι αυτές που παραχώρησαν την άδεια στους τεχνοκράτες να πειραματιστούν στις ζωές μας. Ως εκ τούτου, ποιος μπορεί να χρεώσει σε κάποιον τεχνοκράτη πολιτική ή ποινική ευθύνη; Στους τεχνοκράτες παρεχωρήθη ένα εργαστήριο με ποντίκια και με την άδεια να τα σκοτώσουν όλα. Αυτό και πράττουν.

Όταν, μάλιστα, οι καταστάσεις αρχίσουν να γίνονται ακραίες, ο τεχνοκράτης έχει έτοιμο το άλλοθί του: «Ο ρόλος μου ήταν καθαρά συμβουλευτικός». Ο Γιάννης Στουρνάρας το είχε ξεκαθαρίσει σε συνέντευξή του στις 7 Δεκεμβρίου: «Θα παραιτηθώ, αν σταματήσουν να γίνονται δεκτά αυτά που εισηγούμαι». Η λέξη – κλειδί είναι «εισηγούμαι». Αυτός εισηγείται. Η κυβέρνηση και η Βουλή αποφασίζει. Από τη στιγμή, λοιπόν, που χρησιμοποιεί το επιχείρημα αυτό ο πλέον τελευταίος και αποτυχημένος σε όλες τις προβλέψεις του τεχνοκράτης, είναι λογικό ότι το ίδιο θα πράξουν το ΔΝΤ και οι Βρυξέλλες. Ουσιαστικά λένε «Ας μη μας ακούγατε. Δηλαδή, αν σας λέγαμε να πάτε να πνιγείτε εσείς θα πηγαίνατε;». Τόσο απλά είναι τα πράγματα.

Οι τεχνοκράτες είναι χρήσιμοι σαν σύμβουλοι. Όμως ως εκεί. Αν τους αναθέσεις την ηγεσία και τις αποφάσεις εν λευκώ, αναλαμβάνεις την ευθύνη σου. Κι αυτό θα πρέπει να πράξουν ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς. Σαφώς εξαιρείται ο Λουκάς Παπαδήμος διότι… ήταν τεχνοκράτης στη θέση του πρωθυπουργού! Και μάλιστα ένας τεχνοκράτης που θαυμάστηκε από πλήθος Ελλήνων και δεν εννοώ μόνο τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές και τους μιντιάρχες – εργολήπτες δημοσίων έργων. Αναφέρομαι στον απλό κόσμο που μέσα στον φρικώδη αρχοντοχωριατισμό του θεώρησε τιμή του να κυβερνάται από έναν κοτζάμ τεχνοκράτη που μας έκανε τη χάρη να ασχοληθεί μαζί μας.

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς αρνηθούν να αναλάβουν την ευθύνη της παραχώρησης των ζωών μας σε σχιζοφρενείς τεχνοκράτες; Εκεί λογικά παρεμβαίνει η δικαιοσύνη. Αν δεν γίνουν τα οικονομικά χατίρια των υπηρετών της, τότε σίγουρα θα υπάρξουν κάποιες εξελίξεις. Αν όμως υπάρξει η σχετική ικανοποίηση των οικονομικών αιτημάτων, τότε κάπως θα πρέπει να τιμωρηθούν για τα εγκλήματά τους και δυστυχώς αυτό είναι κάτι που δε μπορεί να το αναλάβει η Φύση.

Ξέρετε, αν δεν υπήρχαν κραυγές που επιχειρηματολογούσαν εναντίον του πειράματος, θα είχαν ένα άλλοθι και οι πολιτικοί. Θα μπορούσαν να πουν «άντε εμείς δεν είδαμε το λάθος, εσείς δεν το είδατε;». Όμως το είχαμε δει και ουρλιάζαμε. Όχι κάποιοι οικονομολόγοι που μπορείς να τους κατηγορήσεις για ιδεολογικά κίνητρα. Φώναζε ο κόσμος της αγοράς. Οι περιπτεράδες. Οι γκαραζιέρηδες. Οι μανάβηδες. Φώναζαν αυτοί που είχαν τελειώσει το Δημοτικό κι έλεγαν ότι πάμε στον γκρεμό. Βέβαια, δεν το έλεγαν με επιστημονική ορολογία, δε μιλούσαν για μεταβλητές, συντελεστές και πολλαπλασιαστές και ως εκ τούτου θεωρήθηκαν αγράμματοι, στούρνοι, λαϊκιστές, μέχρι και εχθροί της χώρας.

Τα λόγια τους, οι κραυγές τους, οι προειδοποιήσεις τους, γράφτηκαν στα χρυσοκέντητα εσώρουχα των δύο καταστροφικών ελίτ: Των πολιτικών και των τεχνοκρατών. Και εκεί συνεχίζουν να γράφονται καθ’ότι το πείραμα συνεχίζεται ως έχει. Μας διασώζουν αφανίζοντάς μας. Μέχρι το πείραμα να υποκύψει στο επιθυμητό τους συμπέρασμα.

Όμως μέσα στην αλαζονεία τους έχουν παραβλέψει ένα μειονέκτημα που παραδέχεται όλη η επιστημονική κοινότητα. Ότι δηλαδή «κανένα πείραμα δεν μπορεί να επεκταθεί απεριόριστα και χρονικά σε παρατηρήσεις συμπεριφορών που είναι ποικιλότροπες». Ελπίζω, όσα ποντίκια επιζήσουμε, να επαληθεύσουμε αυτό το μειονέκτημα γι’ ακόμη μια φορά.

ΠΗΓΗ ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ 
alithinapsemata.gr