Στο δρόμο για ένα καλύτερο αύριο, το εμπόδιο είναι ο κακός εαυτός μας

«Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις». Εκείνες τις προθέσεις που προβάλλουν οι όψιμοι διασώστες μας, οι οποίοι προφασιζόμενοι την διέξοδο της χώρας από την κρίση, εφαρμόζουν τα χείριστα και επονείδιστα οικονομικά μέτρα στον λαό, τον οποίο χρησιμοποιούν ως μηχανή δημιουργίας χρήματος. Οι ίδιες καλές διαθέσεις καταστρέφουν την οικονομία, διαλύουν τον κοινωνικό ιστό, παραλύουν το κράτος και εκμηδενίζουν οποιαδήποτε ελπίδα διάσωσης...


Αυτά τα βλέπουν όλοι, πλην των προθύμων διασωστών μας, οι οποίοι κυβερνούν την χώρα, ελέω ενός εκλογικού νόμου που φτιάχτηκε για να εξυπηρετήσει και να στηρίξει μία κυβέρνηση των ολίγων που θα λειτουργούσε και θα νομοθετούσε εις βάρος των πολλών. Οι ελληνόφωνοι ανθυποκυβερνώντες, αδυνατώντας να επικοινωνήσουν και να κατανοήσουν το μέγεθος της καταστροφής που επιβάλουν στην χώρα οι εντολείς τους, εμμένουν στην εφαρμογή μέτρων τα οποία έχουν ήδη χαρακτηρισθεί αποτυχημένα και καταστροφικά για την χώρα και τους πολίτες της. Έτσι, πολύ φυσιολογικά δημιουργείται η λογική ερώτηση: Προς τι λοιπόν αυτή η επιμονή τους;

Αποφασίζουν να κλείσουν νοσοκομεία, σχολεία, πανεπιστήμια. Αποφασίζουν να μειώσουν συντάξεις, να μειώσουν μισθούς, να αυξήσουν φόρους, να απειλήσουν με απώλεια ιδιωτικής περιουσίας. Αποφασίζουν να επιβάλουν την εξαθλίωση, να δημιουργήσουν συνθήκες κοινωνικής εξαθλίωση και μίας -ορατής πλέον- κοινωνικής έκρηξης, η οποία θα έχει άγνωστα αποτελέσματα για την ίδια την χώρα.

Άραγε, μπορούν αυτοί που σήμερα ισχυρίζονται ότι κυβερνούν την Ελλάδα, να ζήσουν οι ίδιοι με 350 ευρώ και να πληρώνουν τους φόρους (οι οποίοι αυξάνονται συνεχώς σε αριθμό), απειλούμενοι με απώλεια της ιδιωτικής τους περιουσίας; Θα μπορούσε, άραγε, η εντολέας Μέρκελ να επιβάλει ένα από τα 300 μέτρα που απαίτησε η τρόικα να επιβληθούν στην Ελλάδα; Θα άντεχε ο οποιοσδήποτε έντιμος πολιτικός την επιβολή μέτρων διάλυσης της χώρας που κυβερνά; Η απάντηση είναι πως όχι μόνο δεν θα εφάρμοζαν αυτά τα εγκληματικά οικονομικά μέτρα, αλλά θα έψαχναν να βρούνε άλλους τρόπους, άλλες λύσεις, που δεν θα έπλητταν τις κοινωνίες των χωρών τους. Και σε αυτό το σημείο δημιουργείται η δεύτερη λογική ερώτηση: Και γιατί η κυβέρνηση της Ελλάδας εφαρμόζει αδιέξοδα και καταστροφικά μέτρα;

Επί σειρά ετών, η χώρα ήταν έρμαιο πολιτικών που δεν εξυπηρετούσαν τίποτε άλλο πέρα από την κομματική νομενκλατούρα, τους κολλητούς, τους κουμπάρους, τους φίλους και φυσικά… τους έχοντες και κατέχοντες το χρήμα. Επί σειρά ετών υπήρξαν αισχρά νομοθετήματα (π.χ. νόμος περί ευθύνης υπουργών, ο οποίος στην πραγματικότητα αθώωνε οποιονδήποτε υπουργό για οποιαδήποτε ενέργεια ή απόφασή του εις βάρος των συμφερόντων της χώρας), τα οποία λειτούργησαν ως βάσεις για την δημιουργία ενός πολιτεύματος που δεν συνάδει με όσα το Σύνταγμα της Ελλάδας σαφέστατα ορίζει. Η επί δεκαετίες προεργασία αλλοίωσης της νομοθετικής ομπρέλας προστασίας των πολιτών, η επί δεκαετίες προεργασία αλλοίωσης του ίδιου του πολιτεύματος, έκανε πραγματικότητα αυτό που σήμερα βιώνει το σύνολο –σχεδόν- των πολιτών της χώρας. Η πλήρης ανασφάλεια, η επιβολή κυβερνοτρομοκρατίας, η συστηματική μείωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η συστηματική αποδόμηση του κοινωνικού ιστού, η επίθεση και ισοπέδωση κοινωνικών και επαγγελματικών στρωμάτων, είναι το αποτέλεσμα του έργου όλων εκείνων που σήμερα προφασίζονται την… διάσωσή μας, αποδεικνύοντας πως ο λύκος την τρίχα του την αλλάζει, αλλά το χούι του ποτέ. Άλλωστε, κυκλοφορεί ως «σλόγκαν» πως εάν σήμερα διαγραφεί ολόκληρο το χρέος της Ελλάδας, μετά από δέκα χρόνια η χώρα θα έχει πάλι το ίδιο πρόβλημα… Μήπως αυτό θα συμβεί επειδή θα έχουν παραμείνει οι ίδιοι πολιτικοί;

Και όλα αυτά αποτελούν διαπιστώσεις, οι οποίες επίσης στρώνουν τον δρόμο προς την κόλαση, εάν δεν υπάρξουν προτάσεις, εάν δεν υπάρξουν λύσεις ορθολογικές, και όχι «ισοδύναμες», με κέντρο τον άνθρωπο και όχι τις τράπεζες.

Κατ’ αρχήν θα πρέπει να επισημάνουμε πως η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου – Κούβελη, δεν λειτουργεί σύμφωνα με όσα το Σύνταγμα ορίζει, δηλαδή δεν προστατεύει τους πολίτες και συνεχίζει να αφήνει έκθετη την χώρα στον κάθε σαλτιμπάγκο ή λαμόγιο που κυκλοφορεί στον πλανήτη. Οι αποφάσεις αυτής της συγκυβέρνησης δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα της χώρας, αλλά υποτάσσονται στην ικανοποίηση των αιτημάτων των «δανειστών», των οικονομικών τρομοκρατών και των «μεγαλόσχημων» νεοταξιτών, οι οποίοι εκτελώντας ένα grande colpo χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως πειραματόζωο σε ένα πείραμα πειθαναγκασμού των λαών σε τυφλή υπακοή «εκείνων που ξέρουν», αλλά που δυστυχώς αποφασίζουν πάντα λάθος. Κι εδώ προκύπτει η τρίτη ερώτηση: Γιατί αποφασίζουν λάθος, αφού είναι κοινώς αποδεκτό πως αυτό το λάθος μπορεί να δημιουργήσει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα για περισσότερους λαούς, από όσα σήμερα υπάρχουν;

Είτε θέλουμε να το κατανοήσουμε είτε όχι, ως χώρα και ως λαός βρισκόμαστε μπροστά στον όλεθρο. Τον όλεθρο που σχεδίασε το πείραμα στο οποίο παίρνουμε μέρος. Ήδη, μας το λένε όλοι και από παντού (για να μας προετοιμάσουν άραγε;) πως η Ελλάδα δεν μπορεί να διασωθεί. Το λένε όλοι, εκτός από εκείνους που μας κυβερνούν και τα «παπαγαλοειδή» ΜΜΕ, τα οποία εμμένουν να παραμένουν στον κορμό της λειτουργίας τους, δηλαδή στην «διαμόρφωση της κοινής γνώμης». Και αυτή η διαμόρφωση χρησιμοποιεί την ελπίδα, αλλά και τον τρόμο, σφραγίζοντας την αποτυχία του πειράματος, την αποτυχία της διάσωσης της Ελλάδας, η οποία δεν πρέπει να διασωθεί, αλλά πρέπει να εμφανιστεί πως δεν μπορεί η ίδια να σώσει τον εαυτό της. Και φυσικά δεν μπορεί να διασωθεί, δεν επιτρέπεται να διασωθεί, αφού το πείραμα θέλει να εξοντώσει το πειραματόζωο, για να χρησιμοποιήσει την σωρό του ως φόβητρο για όλους τους άλλους λαούς. Το ίδιο πείραμα αρχίζει να εφαρμόζεται και αλλού, με «παραλλαγές» και λιγότερο «επώδυνα» μέτρα.

Κοινή πεποίθηση, πλέον, είναι πως έχουμε μπει σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Πως μπορούμε, πλέον, να ελπίζουμε μόνο σε θαύματα. Πως ίσως γίνει κάτι που θα αναστρέψει την ζοφερή πραγματικότητα που μας ετοίμασαν, μέρος της οποίας έχουμε δει μέχρι σήμερα. Ίσως να υπάρξει κάποιο θαύμα, ίσως να γίνει και πόλεμος (κάπου κοντά στην Ελλάδα) ή μία τέτοιου μεγέθους κοινωνική έκρηξη, ένα μείζονος σπουδαιότητας και όγκου γεγονός, το οποίο όμως απλώς θα επικαλύψει το πρόβλημα της Ελλάδας, χωρίς να το λύσει. Είτε ο τεράστιος αριθμός των εξαθλιωμένων λαθρομεταναστών θα εξεγερθεί σε μία προσπάθεια επιβίωσης, είτε τα ελληνοτουρκικά θα γνωρίσουν περίοδο σοβαρής κρίσης, είτε γίνει ένας πόλεμος στη Μέση Ανατολή ο οποίος θα ισοπεδώσει τις -ήδη με πολλά προβλήματα- ευρωπαϊκές οικονομίες και χώρες.
Μας ενδιαφέρουν όλα αυτά; Σαφέστατα ναι, αλλά είτε γίνουν είτε όχι, κανένα από αυτά δεν φαίνεται να λύνει το πρόβλημα της χώρας. Κι αυτό επειδή το πρόβλημα που βιώνουμε είναι καθ’ ολοκληρίαν πολιτικό και όχι οικονομικό, όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Οι ανίκανοι πολιτικοί, εκείνοι που επί δεκαετίες συναλλάσσονταν υπογείως με ξένες κυβερνήσεις και εγχώριες ή ξένες επιχειρήσεις και συμφέροντα, οι πολιτικοί που είτε ακούσια είτε εκούσια κατόρθωσαν να επιφέρουν την καταστροφή, είναι εκείνοι που συνιστούν την φύση του προβλήματος που ζούμε. Ελληνόφωνοι, στον κύριο όγκο τους, με διπλά και τριπλά διαβατήρια, έχοντας ελάχιστη επαφή με την Ελληνική πραγματικότητα, ακόμη και σήμερα συναγελάζονται σε κότερα παίζοντας μπιρίμπα και αδιαφορώντας παγερά για το… «έργο» τους. Για όσο διάστημα θα υπάρχουν αυτοί οι πολιτικοί, για όσο χρόνο επιτρέψουμε να αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς, άνθρωποι των οποίων ο πολιτικός βίος θα έπρεπε να γίνει αντικείμενο έρευνας από την Δικαιοσύνη, για όσο καιρό θα νομοθετούν βιάζοντας το Σύνταγμα της χώρας και αλλάζοντας την υφή του πολιτεύματος διατηρώντας απλώς ένα εικονικό προσωπείο δημοκρατίας, η χώρα δεν θα μπορέσει να αντιστρέψει την μονόδρομη πορεία της προς την καταστροφή.

Απαντώντας στο πρώτο ερώτημα: Γιατί επιμένουν να εφαρμόζουν μέτρα που καταστρέφουν, η απάντηση είναι πως δεν τους ενδιαφέρει. Και δεν τους ενδιαφέρει, γιατί είναι πεπεισμένοι πως έχουν δημιουργήσει όλους τους μηχανισμούς που θα τους προστατεύσουν, αλλά και πως οι εντολείς των καταστροφικών αποφάσεων – μνημονίων, θα είναι ικανοποιημένοι από το «πολιτικό έργο» των εν Ελλάδι ανθυποκυβερνώντων και θα τους παράσχουν την μέγιστη προστασία και ασφάλεια.

Απαντώντας στο δεύτερο ερώτημα: Και γιατί οι ευρωπαίοι φίλοι, εταίροι και σύμμαχοι εμμένουν στην εφαρμογή ενός πειράματος που οδηγεί στην αποτυχία ολόκληρους λαούς, πρέπει να πούμε πως το πείραμα γίνεται προς παραδειγματισμό των υπολοίπων ευρωπαίων, προκειμένου να έχουν σαφή εικόνα τι θα τους συμβεί εάν δεν υπακούσουν στις εντολές. Εξάλλου, στο τέλος του πειράματος πρέπει να υπάρξει γενική ψυχολογική κάμψη και απόγνωση, για να δεχθούν όλοι την «λύση» που ετοίμασαν και η οποία θα ξαναδώσει στους λαούς μίας εικονική ευμάρεια, αλλά θα τους στερήσει από βασικά αγαθά, όπως η ελευθερία και η ανεξαρτησία.

Απαντώντας στο τρίτο ερώτημα, το οποίο αποτελεί συνέχεια του δεύτερου: Γιατί αποφασίζουν λάθος, αφού είναι κοινώς αποδεκτό πως αυτό το λάθος μπορεί να δημιουργήσει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα για περισσότερους λαούς, από όσα σήμερα υπάρχουν; Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν θέλει έθνη, δεν επιθυμεί λαούς, αλλά εργάζεται επίμονα στην δημιουργία ενός «εθνοτικού κοκτέιλ», το οποίο δεν θα έχει «συνδετικούς κρίκους», οι οποίοι θα μπορούν να λειτουργήσουν ως σύνδεσμοι των ανθρώπων απέναντι στην ισχύ της Νέας Τάξης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή, κάνει μία τεραστίων διαστάσεων εφαρμογή του δόγματος διαίρει και βασίλευε. Και αυτή η «διαίρεση», επιβάλλεται με πόνο. Με τον τεχνητό πόνο της καταρρέουσας οικονομίας, αφού ένας πόνος μέσω πολέμου είναι περισσότερο ορατός και δημιουργεί άσχημες εικόνες για εκείνους που ισχυρίζονται πως εργάζονται για το… καλό μας!

Και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς μπροστά σε όλα αυτά; Μπορούν οι Έλληνες να λειτουργήσουν με τέτοιο τρόπο, ο οποίος θα αναστείλει οριστικά την εξαθλίωσή τους και την ισοπέδωση της χώρας τους; Έχουμε εκείνα τα χαρακτηριστικά που μπορούν να ανατρέψουν ένα σχέδιο πολύ μεγαλύτερο από εμάς;

Η απάντηση είναι πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το τέρας, στο στόμα του οποίου μας έριξαν. Κάνοντας ένα πρώτο βήμα, μπορούμε να απαιτήσουμε την αποχώρηση όλων των υγιών πολιτικών που αυτή τη στιγμή υπάρχουν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης μέσα σε έναν χώρο, όπου σφραγίζονται προαποφασισμένοι νόμοι, όπου δημιουργείται το προσωπείο μίας ανύπαρκτης δημοκρατίας και ενός κατ’ εξακολούθηση βιασμένου Συντάγματος. Απαιτείται οι υγιείς πολιτικοί ή πολιτικές δυνάμεις να αποχωρήσουν από την αίθουσα εκείνη που λειτουργεί ως «φωτοτυπείο» εντολών εξολόθρευσης της χώρας μας. Στη συνέχεια, αφού χωρίσει η ήρα από το σιτάρι, αυτοί οι Έλληνες (και όχι Ελληνόφωνοι) πολιτικοί, μαζί με εξωκοινοβουλευτικές σημερινές πολιτικές δυνάμεις, θα πρέπει να λειτουργήσουν ως συνδετικοί κρίκοι της κοινωνίας, της οποίας τα συμφέροντα θα αναδείξουν ως πρώτιστο μέλημα της ύπαρξής τους απαιτώντας την δημιουργία ενός δημοψηφίσματος στο οποίο οι Έλληνες πολίτες θα κληθούν να αποφασίσουν εάν συμφωνούν με τα «μέτρα» που παίρνει η σημερινή συγκυβέρνηση, τα οποία αποτελούν φυσική συνέχεια της παράνομης κυβέρνησης Παπαδήμου και της επαίσχυντης και καταστροφικής για την χώρα (σύμφωνα με τηλεοπτική δήλωση Χρυσοχοΐδη) κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου.

Φοβόμαστε να βρεθούμε εκτός ευρώ; Μα, είναι αποδεδειγμένο πλέον πως οι διαχειριστές του ευρώ (που κερδίζουν δισεκατομμύρια από την ανόητη αποδοχή της ομηρίας της Ελλάδας) έχουν σχεδιάσει την αποπομπή μας, την οποία σκοπεύουν να συνδέσουν με την αποτυχία του ευρώ. Δηλαδή, θέλουν να μας φορτώσουν την αποτυχία που οι ίδιοι οργάνωσαν, αφού πρώτα εξασφάλισαν τα δικά τους κέρδη. Και όχι μόνο θα μας αποπέμψουν, αλλά σύμφωνα με όσα οι ελληνόφωνοι πολιτικοί της Ελλάδας αποδέχθηκαν, υπέγραψαν ή συνυπέγραψαν, θα απαιτήσουν την είσπραξη των «εγγυήσεων», δηλαδή την κατοχή συνολικά του πλούτου της Ελλάδας. Κι εμείς, που θεωρούμαστε έξυπνοι (σαν λαός τα τελευταία χρόνια καταρρίψαμε και αυτόν τον μύθο) θα μείνουμε και κλεμμένοι και δαρμένοι…

Και σε αυτό το σημείο, οι καλοπληρωμένοι παπαγάλοι του πολιτικού συστήματος μας βομβαρδίζουν με μία ερώτηση; Είναι λύση η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη; Εμείς αντιστρέφουμε την ερώτηση, λέγοντας: «Είναι λύση η παραμονή της χώρας σε μία «εταιρεία», η οποία καταστρέφει τους εταίρους της και στη συνέχεια τους χρησιμοποιεί για να βγάλει περισσότερα κέρδη;» Και προσθέτουμε: «Είναι νόμιμη μία κυβέρνηση που λειτουργεί εις βάρος των συμφερόντων της χώρας και των πολιτών, που υποτίθεται ότι προστατεύει;»

Λοιπόν, εάν δεν αποφασίσουμε όλοι μας να ξεφύγουμε από τις κομματικές αγκυλώσεις μας, εάν δεν αποφασίσουμε να λειτουργήσουμε μεσοπρόθεσμα και όχι βραχυπρόθεσμα, εάν δεν αποφασίσουμε να λειτουργήσουμε όλοι μαζί σαν λαός και όχι μεμονωμένα για την εξυπηρέτηση των προσωπικών ανόητων μικροσυμφερόντων, τότε θα βιώσουμε στον μέγιστο βαθμό όλα όσα σχεδίασαν για εμάς και εναντίον μας. Η απάντηση βρίσκεται στο να κατανοήσουμε πως η λύση βρίσκεται στους Έλληνες, σε εμάς και όχι σε εκείνους που εκτελούν εντολές τρίτων. Όταν θα αποφασίσουμε να ενωθούμε σαν λαός, να αντιμετωπίσουμε τους προσωπικούς αλλά και τους γενικότερους δαίμονές μας, να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας και να πάψουμε να είμαστε πιόνια μιάς διεθνούς συμμορίας που αποφασίζει τον θάνατό μας στην διεθνή σκακιέρα συμφερόντων, τότε θα ανατρέψουμε όλα όσα σήμερα ζούμε.

Κλείνοντας, θα πρέπει να επισημανθεί πως το πρόβλημα είμαστε εμείς, επειδή το επιτρέψαμε, αλλά οι άρρωστοι στο μυαλό είναι εκείνοι τους οποίους επιτρέψαμε να σχεδιάσουν τον εξανδραποδισμό μας. Για όσο ένα σκυλί ενός πλουσίου θα ζει καλύτερα από το παιδί ενός άνεργου, δεν θα υπάρχει καμία ελπίδα για εμάς. Εάν αποφασίσουμε τα παιδιά μας να ζήσουνε καλύτερα από τα σκυλιά των πλουσίων, τότε θα μπορούμε να βλέπουμε στο αύριο και να ελπίζουμε κάνοντας όνειρα…

Κωνσταντίνος

YΓ: Σύντομα θα επιχειρήσουν να μας διαιρέσουν, προκειμένου να κρύψουν την δική τους εγκληματική "συνεισφορά" στην "διάσωσή" μας. Κανένας δεν πρέπει να επιτρέψει στον εαυτό του να βρεθεί απέναντι σε Έλληνα...

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους