Ένα σίριαλ χωρίς φινάλε

Οι διαρκείς διαφοροποιήσεις των προέδρων του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, Ευάγγελου Βενι­ζέλου και Φώτη Κουβέλη, από την κυ­βερνητική γραμμή και οι δημόσιες προ­τάσεις τους για «σπάσιμο» του μεσο­πρόθεσμου σε δύο διετείς περιόδους, παράλληλα με την υιοθέτηση αναπτυ­ξιακών μέτρων και τη συγκρότηση ενός...
«ολοκληρωμένου» σχεδίου εξόδου από την κρίση, έχει μετατρέψει σε σίρι­αλ χωρίς τελειωμό το «κλείδωμα» των μέτρων 11,5 δισ. που προβλέπει το μεσοπρόθεσμο πλαίσιο 2013-14.
Ειδικότερα η πρόταση να οριστικο­ποιηθούν τώρα μόνο διαρθρωτικές «μεταρρυθμίσεις» για τη διετία 2013-2014, ύψους 6,5 δισ. ευρώ, και να με­τατεθεί για αργότερα η λήψη των δη­μοσιονομικών μέτρων φάνηκε να έχει μετατοπίσει δημοσίως το επικοινωνι­ακό κέντρο βάρους της κυβέρνησης, αφού, μετά τη σύσκεψη των τριών συγκυβερνώντων πολιτικών αρχηγών τη Δευτέρα, αποφασίστηκε η παραπάνω «γραμμή» να συζητηθεί με την τρόικα. Ωστόσο, η συνάντηση της Τρίτης με­ταξύ τρόικας και Βενιζέλου ήταν μάλ­λον μια... ψυχρολουσία για τον πρόε­δρο του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος της υπέβα­λε το σχέδιό του, καθώς οι τροϊκανοί ξεκαθάρισαν, χωρίς πολλές περιστρο­φές, ότι:
* Οι απαιτήσεις αυτές συνιστούν πολι­τική διαπραγμάτευση.
* Οι ίδιοι εκτελούν μόνο τις εντολές των προϊσταμένων τους στο ΔΝΤ, την Κομισιόν και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
* Μόνη αρμοδιότητα και εντολή τους είναι να επιβλέψουν την ορθή και συ­νεπή τήρηση των δεσμεύσεων που ήδη έχει αναλάβει η Ελλάδα.
* Όποιος επιθυμεί πολιτική διαπραγ­μάτευση θα πρέπει να απευθυνθεί στους τρεις οργανισμούς που συγκρο­τούν την τρόικα.
Με απλά λόγια, η συζήτηση αυτή... στερείται περιεχομένου και απορρίπτε­ται από τους εκπροσώπους των δανει­στών και επιτηρητών, οι οποίοι άλλω­στε είναι σε θέση να επιβάλλουν τους όρους τους όσο η ελληνική κυβέρνηση αδυνατεί να θέσει ένα σοβαρό και συ­νεκτικό πλαίσιο διαπραγμάτευσης.
Το γνωρίζουν
Οι διαφοροποιήσεις αυτές όμως στο εσωτερικό της κυβέρνησης έχουν κάτι από κακοστημένη θεατρική παράστα­ση. Κι αυτό για κάμποσους λόγους:
1 Οι δύο πολιτικοί αρχηγοί (Βενιζέ­λος και Κουβέλης) γνωρίζουν άρι­στα ότι η αντιπροσωπεία της τρόικας στην Ελλάδα τυπικά... έχει δίκιο. Δηλα­δή η μεταβολή του πολιτικού πλαισίου είναι αδύνατον να αποφασιστεί   από την τριάδα, χωρίς την έγκριση των οργανισμών που εκπροσω­πούν.
Χωρίς να έχει προηγηθεί η διαπραγ­μάτευση σε επίπεδο κυβέρνησης και οργανισμών, χωρίς απόφα­ση της ευρωζώνης, είναι αδύ­νατον οι... «χαμηλόβαθμοι υπάλληλοι» της τρόικας να εγκρίνουν οποιαδήπο­τε μεταβολή του μεσοπρό­θεσμου. Ακόμη και αν υπο­θέσουμε ότι μια διαπραγμά­τευση αυτού του είδους θα γινόταν σιωπηρά και μια πολιτική απόφαση θα επέτρεπε μεταβο­λές, εξακολουθεί να ισχύει ότι δεν θα μπορούσε αυτό να γίνει στο επίπεδο του Τόμσεν και της παρέας του.
Συνεπώς οι πολιτικοί αρχηγοί γνω­ρίζουν άριστα ότι όλη αυτή η φασαρία μπορεί επικοινωνιακά μετά βίας να συ­γκαλύπτει τη διαπραγματευτική γύμνια της κυβέρνησης και των ιδίων, αλλά δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίπο­τε σε επίπεδο αποφάσεων.
2 Οι δύο πολιτικοί αρχηγοί γνωρί­ζουν κάτι ακόμη: ότι υπάρχει τε­ράστια διαφορά προσέγγισης μεταξύ των ιδίων από τη μια πλευρά και του υπουργείου Οικονομικών και του Με­γάρου Μαξίμου από την άλλη.
Ο Στουρνάρας, μετά τη σύσκεψη της Δευτέρας με τον πρωθυπουργό και τους άλλους δύο πολιτικούς αρχηγούς, είπε σαφέστατα, διαφοροποιούμενος αισθητά από το τεχνητό κλίμα πλήρους συμφωνίας, ότι πρέπει οι επιλογές της κυβέρνησης να μην ακυρώσουν τη δυ­νατότητα επαναδιαπραγμάτευσης και να εξασφαλίζουν την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Πρόσθεσε δε ότι το περιβάλλον μέσα στο οποίο τίθεται το ζήτημα για σπάσιμο του πακέτου μέ­τρων σε δύο δόσεις είναι ιδιαίτερα δυσχερές.
Με απλά λόγια, ούτε κυβερνητική συμφωνία υπάρχει. Επομένως όλη η συζήτηση έχει αμιγώς επικοινωνιακό χαρακτήρα.
3 Ένα ακόμη στοιχείο, το οποίο γνω­ρίζουν άριστα οι δύο πολιτικοί αρ­χηγοί, αλλά και ο πρωθυπουργός, είναι ότι η υιοθέτηση του μεσοπρόθεσμου πλαισίου έγινε επί ημερών του... Ευάγ­γελου Βενιζέλου στο υπουργείο Οικο­νομικών.
Μάλιστα ήρθε ύστερα από μια εντε­λώς αποτυχημένη απόπειρα «διαπραγ­μάτευσης» (μπορείτε να την πείτε και επιχείρηση επίδειξης ανέξοδου τσα­μπουκά), που είχε αποτέλεσμα την αποχώρηση της τρόικας και μια απί­στευτη λαίλαπα εισπρακτικών μέτρων και περικοπών, η οποία τσάκισε στην κυριολεξία μισθούς και συντάξεις.
Συνεπώς, η διαπραγματευτική θέση του ίδιου του Βε­νιζέλου τόσο έναντι της παρέας του Τόμσεν όσο και στο εσωτερι­κό της κυβέρνησης είναι ιδιαιτέρως αδύναμη, αφού επιπλέον  στο  Μαξίμου θεωρούν πως το σημερι­νό αδιέξοδο έχει προκύ­ψει ύστερα από την αποτυ­χία του Παπαδήμου και του Βενιζέλου να διαπραγμα­τευτούν στο πλαίσιο του δεύτερου δανείου, με αποτέλεσμα η σημερινή κυβέρνηση να είναι δεμένη χειροπόδαρα.
Βεβαίως στο Μα­ξίμου προτιμούν να αποσιωπούν το ότι η κυβέρνηση αυτή στηρίχθηκε απολύ­τως, και μάλιστα με βαρύτατο πολιτι­κό κόστος, από τη Ν.Δ. και τον ίδιο τον Σαμαρά, αλλά αυτή η πικρή αλήθεια εί­ναι... άλλο θέμα.
4 Επιπλέον, γνωρίζουν άριστα όλοι οι κυβερνητικοί συνεταίροι ότι το πακέτο των 11,5 δισ. ευρώ δεν μπορεί να συμπληρωθεί αν δεν περιλαμβάνει νέες θυσίες μισθωτών και συνταξιού­χων σε επίπεδο αποδοχών. Χώρια το τι θα απαιτηθεί στη συνέχεια για την κάλυψη των φετινών αποκλίσεων του προϋπολογισμού. Συνεπώς, η προσπά­θεια από τη μια να υιοθετηθεί το πακέ­το και από την άλλη να αποφευχθούν τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα ισοδυνα­μεί με τον τετραγωνισμό του κύκλου.
Αυτό μπορεί να εξηγεί την πρεμού­ρα των αρχηγών να το παίξουν «φιλο­λαϊκοί», ωστόσο το αδιέξοδό τους πα­ραμένει: η συμμετοχή τους στην κυ­βέρνηση συνεπάγεται και πολιτικές απώλειες.
5 Ο Φώτης Κουβέλης μπορεί να δη­λώνει ότι στις συσκέψεις των συγκυβερνώντων αρχηγών με τον Στουρνάρα δεν συζητώνται μέτρα, όμως, ατυχώς για τον ίδιο, οι συσκέψεις αυ­τές έχουν ως... μοναδικό αντικείμενο τα μέτρα που θα περιλαμβάνει το με­σοπρόθεσμο πλαίσιο. Εκτός βεβαίως αν συζητούν για τα είδη πεταλούδων του Αμαζονίου.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, πάντως, το προ­φανές είναι ότι δεν υφίσταται κάποιου είδους... διαπραγμάτευση. Αυτό που εύκολα μπορεί κάποιος να διακρίνει εί­ναι ότι οι Σαμαράς, Βενιζέλος και Κου­βέλης είναι παγιδευμένοι σε ένα επι­κοινωνιακό θέατρο σκιών υπό τον φό­βο της κοινωνικής αντίδρασης και του αντιπολιτευόμενου ΣΥΡΙΖΑ
Κι αν για τον Σαμαρά η θέση του πρωθυπουργού σημαίνει ότι αναπό­φευκτα θα χρεωθεί τα πάντα όπως κι αν εξελιχθούν τα πράγματα, για τους δύο συνεταίρους του η προσπάθεια να συμπράξουν χωρίς να υποστούν πολι­τικό κόστος είναι καταδικασμένη να αποτύχει οικτρά...

topontiki.gr