Ταμείο «Αξιοποίησης» (=ξεπουλήματος για παλιοσίδερα) Ιδιωτικής Περιουσίας Δημοσίου (Τ.Α.Ι.Π.Δ)

το μεγαλύτερο οικονομικό έγκλημα σε βάρος του Δημοσίου στην ιστορία της Ελλάδας

του Δρ Ιωάννη Αντωνιάδη, εκπαιδευτικού
Πριν μερικές ημέρες βρήκα στο διαδίκτυο ένα βίντεο από τη συνέντευξη τύπου του τραπεζίτη της ΕΚΤ Klaus Masuch, αντίστοιχου «Τροϊκανού» της Ιρλανδίας -ένα ακόμη βίντεο που δεν έπαιξαν τα ελληνικά κανάλια- στο οποίο ο Ιρλανδός δημοσιογράφος Vincent Browne τον... “στριμώχνει” με ερώτησή του σε τέτοιο βαθμό που ο κύριος αυτός δεν ήξερε από πού να φύγει. Δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να έρχεται σε τόσο δύσκολη θέση δημοσίως, να γυρνάει το κεφάλι δεξιά και αριστερά, κυριολεκτικά να μην ξέρει τι να πει. Η ερώτηση του δημοσιογράφου είναι τόσο εύστοχη και τίθεται με τόσο επίμονο τρόπο που θυμίζει χολυγουντιανές ταινίες τύπου «δικαστικού θρίλλερ» όπου ο πρωταγωνιστών πανέξυπνος δικηγόρος, σε σημείο που η δίκη μοιάζει χαμένη, καταφέρνει με μία ερώτησή ξαφνικής εμπνεύσεως να ξεσκεπάσει την καλοστημένη πλεκτάνη της αντίπαλης πλευράς και μονομιάς να αποκαλύψει την κρυμμένη αλήθεια. Στο πεντάλεπτο αυτό βίντεο λοιπόν μπορεί να παρακολουθήσει κανείς πώς θα έπρεπε να λειτουργεί ένας πραγματικός δημοσιογράφος που τιμάει το επάγγελμά του και υπηρετεί την αλήθεια. Πώς είναι οι δικοί μας μεγαλοδημοσιογράφοι, δηλαδή– καμία σχέση! Αξίζει να το παρακολουθήσετε.
http://www.mediasoup.gr/node/56264
Από το παράδειγμα λοιπόν του Vincent Browne κινούμενος αναρρωτήθηκα και πάλι πόσο εύκολο θα ήταν όλο αυτό το διάστημα, να στριμώξει ένας τίμιος δημοσιογράφος τους δικούς μας Τροϊκανούς, αλλά και τους ανεκδιήγητους Α. Σαμαρά της ΝΔ (για το Βενιζέλο και το ΠΑΣΟΚ δε μιλάμε αυτός είναι δεδομένος ΤΡοϊκανός), όταν παρουσιάζεται ως δήθεν κατά του μνημονίου και μας μιλάει για αναδιαπραγμάτευση και τα τοιαύτα. Να αποκαλύψει την πλεκτάνη μπροστά σε όλους τους Έλληνες πολλοί από τους οποίους ακόμα και σήμερα παρασύρονται ότι δήθεν αυτός είναι ο μόνος δρόμος ή ότι ο Σαμαράς έχει σχέδιο αναδιαπραγμάτευσης. Να αποκαλύψει το δόλο κατά της χώρας μας των εγχώριων και ξένων τοκογλύφων. Και να τους αφήσει σέκος. Να μην ξέρουν απο πού να φύγουν. Να σταματήσουν επιτέλους να παραπλανούν τον κόσμο.
Κυριολεκτικά, μπορεί να βρει κανείς πολλά τέτοια στοχευμένα ερωτήματα ένα για κάθε ένα απο τα ψέμματα και τις ανακρίβειες που έχουν ξεστομιστεί. Εδώ θα σας παρουσιάσω ένα απο αυτά, κατά τη γνώμη μου απο τα πιο καυτά και καίρια, που αφορά το πώς ΠΑΣΟΚ αλλά και η ΝΔ του Σαμαρά ζημιώνουν την χώρα υποπίπτοντας ως ηθικοί αυτουργοί στο αδίκημα της απιστίας σε βαθμό κακουργήματος, όταν προωθούν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας έναντι εξεφτιλιστικού τιμήματος κατά τις επιταγές της «Τρόικα».
Διατυπώνω το ερώτημα λοιπόν: Κύριοι της «Τρόικα, κ. Σαμαρά και κ. Βενιζέλο, στο Ταμείο «Αξιοποίησης» Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (Τ.Α.Ι.Π.Δ), στο εξής «Ταμείο» περιήλθαν (οριστικά και αμετάκλητα, όπως ορίζει ο σχετικός νόμος 3986/2011 ΦΕΚ Α’ 152/01.07.2011), σε πρώτη φάση όλα τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της χώρας, εταιρίες ύδρευσης, διόδια Ε.Ο. και μεγάλο μέρος μετοχών του Ελληνικού Δημοσίου σε ελληνικές Τράπεζες (ΕΤΕ, ΑΤΕ, ΤΤ κλπ), καθώς και σε άλλες ΔΕΚΟ (ΟΠΑΠ, ΔΕΗ,…).  Τα περιουσιακά στοιχεία αυτά, σύμφωνα με το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στήριξης που ψήφισε η Βουλή τον Ιούνιο του 2011 υποχρεούμαστε να «ιδιωτικοποιήσουμε» με διαδικασίες εξπρές και εξόχως αδιαφανείς. (Παρένθεση εδώ: αξίζει να διαβάσετε -και να φρίξετε- το πλήρες κείμενο του ιδρυτικού νόμου του «Ταμείου» με απλά σχόλια εδώ: http://www.epikaira.gr/content/files/Efarmostikos_nomos_sxolia1.pdf.) Ποιον αλήθεια εξυπηρετεί το να (ΞΕ)ΠΟΥΛΗΘΟΥΝ στις παρούσες συνθήκες, όταν η χρηματιστηριακή αξία των παραπάνω εταιριών (οι περισσότερες είναι εισηγμένες) είναι στην κυριολεξία 10, 20 έως και 50 φορές (!) κάτω από την αντικειμενική τους αξία ή και την αντίστοιχη χρηματιστηριακή τους αξία πριν από την κρίση; Τους δανειστές (ευρωπαίους φορολογουμένους) ή τους δανειζομένους (Έλληνες);
Εφόσον το προϊόν της όποιας εκμετάλλευσης πηγαίνει απευθείας και αποκλειστικά στην αποπληρωμή τους ελληνικού δημοσίου χρέους (βλ. άρθρο 1), το να υποχρεωθείς από τους δανειστές να ιδιωτικοποιήσεις σε τέτοιες εξεφτιλιστικές τιμές όλα τα ασημικά σου, κατά την κοινή λογική:

1)       δεν συμφέρει πρώτα και κύρια τους δανειστές, διότι θα πάρουν ελάχιστα χρήματα για τα δάνεια που έχουν παράσχει

2)       δεν συμφέρει προφανώς και εμάς τους δανειζομένους, γιατί σβήνουμε καταρχήν ελάχιστο ποσοστό του χρέους (για την ακρίβεια ελάχιστο ποσοστό των τόκων του χρέους).

3)       Το κυριότερο όμως είναι ότι, έχοντας (ξε)πουλήσει τα ασημικά του, το ελληνικό δημόσιο στερείται

α) μελλοντικών εσόδων (π.χ. ο ΟΠΑΠ έδινε καθαρά κέρδη περίπου 1 δις ετησίως στο δημόσιο και σήμερα η συνολική του χρηματιστηριακή αξία είναι μόλις 1,2 δις!!. Αν πουληθεί δηλαδή, το δημόσιο δεν θα εισπράξει ούτε 1 δις και χάνει όλα τα μελλοντικά κέρδη!) και

β) της δυνατότητας να ιδιωτικοποιήσει στο μέλλον τις εταιρίες αυτές σε λογικότερες τιμές, όταν η κρίση θα έχει παρέλθει (έστω στο απώτερο μέλλον), τα χρηματιστήρια θα έχουν ανεβεί και η αξία τους θα είναι υπερπολλαπλάσια της σημερινής.

Και εφόσον έχουμε δεχτεί ότι τα έσοδα πηγαίνουν αποκλειστικά στην αποπληρωμή των δανείων, τις ακριβώς αντίστοιχες (και περισσότερες) ανησυχίες θα έπρεπε να έχουν και οι δανειστές, οι οποίοι με την τρελή εμμονή τους σε ιδιωτικοποιήσεις υπό τις παρούσες συνθήκες καθιστούν ακόμα λιγότερο πιθανό να πάρουν τα λεφτά τους πίσω!

Δηλαδή, με ποια τρελή λογική θα δανείζε κανείς σε κάποιον 100.000 € εκβιάζοντάς τον ότι θα του παράσχει το δάνειο αυτό μόνον εάν και εφόσον πουλήσει άμεσα το σπίτι του αντικειμενικής αξίας 200.000€ σε κάποιον τρίτο έναντι 5.000 ευρώ (!!) για να του αποπληρώσει μόνον τα 5 χιλ. από τα 100; Τι διασφαλίζεται με τον τρόπο αυτό; Ότι ο δανειζόμενος θα μπορέσει να αποπληρώσει καλύτερα το υπόλοιπο δάνειο ή ακριβώς το αντίθετο;;;

Για να πάρετε μάλιστα μία γεύση για το τι είδους ξεπούλημα μιλάμε, και ότι τα παραπάνω ποσά δεν είναι καθόλου υπερβολές, έκανα μία απλή έρευνα συγκρίνοντας τη σημερινή (αρχές Ιουνίου) κεφαλαιοποίηση ορισμένων μόνον εταιριών “blue-chips” με μεγάλη συμμετοχή του Δημοσίου με αυτή που είχαν το 2007 (αρχές του έτους). Δείτε τον παρακάτω πίνακα:

Τιμή μετοχής στο Χ.Α.Α (€)		ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΑΚΗ ΑΞΙΑ (ΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ)
Εταιρία	Ιούνιος 2012	2007	Ιούνιος 2012 (δις €)	2007 (δις €)	Ποσοστό υποτίμησης αξίας εταιρίας (%)
ΟΠΑΠ	4,15	27,83	1,32	8,88	85%
ΕΤΕ	1,25	32,63	1,20	31,20	96%
ΔΕΗ	1,58	20,65	0,36	4,79	92%
ΟΛΠ	8,45	16,99	0,21	0,42	50%
ΑΤΕ	0,17	1,31	0,30	2,31	87%
ΤΤ	0,32	15,02	0,09	4,27	97%
ΕΛΠΕ	4,89	11,34	1,49	3,46	57%
ΣΥΝΟΛΑ (δις €):			4,97	55,33	91%

Φρίττει κανείς για το μέγεθος της χρηματιστηριακής απαξίωσης των εταιριών αυτών. Εθνική τράπεζα: μετοχή στα 1,25€ (από μέγιστο 46€ το 2006!) και συνολική αξία μόλις 1,2 δίς!, Ταχ. Ταμιευτήριο συνολική αξία μόλις 91 εκατομύρια! (από 4,2 δίς το 2007) έχοντας υποτιμηθεί σχεδόν 50 φορές (!). Ακόμα και τα ΕΛ.ΠΕ ή η ΔΕΗ που δεν έχουν και πολύ σχέση με ελληνικά ομόλογα έχουν κατακρεμνηστεί. Αποτέλεσμα: μόνον αυτές οι εταιρίες έχουν χάσει κατά μέσο όρο 10 φορές την χρηματιστηριακή αξία τους σε σχέση με μία μέση απότίμηση το 2007: συνολικά μόλις 5 περίπου δις έναντι 55 δις το 2007! Από την αξία αυτή, κατά μέσο όρο, πάνω από το 60% ανήκει στο Δημόσιο, άρα μιλάμε για 3 μόλις δις σήμερα για το ελληνικό κράτος έναντι 31 δις το 2007! Και η λίστα δεν έχει τέλος: άλλο φρικιαστικό παράδειγμα: Ολόκληρη η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης (Δ.Ε.Θ) αποτιμήθηκε έναντι 150 εκ € (!) μία έκταση 300 στρεμμάτων στο κέντρο της Θεσσαλονίκης μαζί με όλα τα κτίρια (πλην Βελλίδειου και Παλαί ντε Σπορ) και τα λοιπά της περιουσιακά στοιχεία! Να πάμε να πάρουμε, ρε παιδιά!
Λοιπόν, ποιος τρελός δανειολήπτης θα πουλούσε υπ’ αυτές τις συνθήκες; Και ποιος τρελός δανειζόμενος θα τον υποχρέωνε να πουλήσει; Για να πάρει τι; Ψίχουλα; Και να αυξήσει μάλιστα το ρίσκο να μην πάρει τα λεφτά του ποτέ πίσω;
Και εδώ ίσως να ρωτήσει κανείς: Και τι άλλο θα μπορούσε να γίνει εδώ που φτάσαμε; Αν το παραπάνω είναι τελείως παράλογο, τι θα ήταν το λογικό να γίνει ώστε να αξιοποιηθεί πραγματικά η περιουσία του Δημοσίου με τρόπο που θα ήταν προς το εύλογο συμφέρον και του δανειστή και του δανειζομένου;
Είναι νομίζω απλή η απάντηση: Το συμφέρον και του δανειστή και του δανειζομένου δεν είναι σε καμία περίπτωση να πουληθούν «μπιρ-παρά» σε τρίτους τα φιλέτα που έχει στην κατοχή του ο δεύτερος. Αμφότεροι έχουν συμφέρον να  υποθηκευτούν αυτά υπέρ του δανειστή ως ασφάλεια για τα δάνεια έστω και με ένα 70% της αντικειμενικής τους αξίας (της πραγματικής και όχι της πλασματικής που προέρχεται από τις τρέχουσες δυσμενείς συγκυρίες της αγοράς) . Ο δανειζόμενος κρατάει έτσι προς το παρόν την περιουσία του, οφελείται και των όποιων εσόδων, και εάν στο μέλλον δεν μπορέσει να ξεπληρώσει όλο το χρέος τουλάχιστον παραδίνει περιουσία έναντι εύλογου τιμήματος αντιλογίζοντας με το αντίστοιχο χρέος. Ομοίως ο δανειστής οφελείται διότι παραλαμβάνει περιουσία με σημαντική έκπτωση και μπορεί να έχει διπλό όφελος. Π.χ. η Ελλάδα θα μπορούσε να οφεληθεί τουλάχιστον είκοσι δις αξιοποιώντας μόνο τις εταιρίες που ανέφερα παραπάνω αντιλογίζοντάς τες με αντίστοιχο ποσό χρέους και ΟΧΙ ΝΑ ΤΙΣ ΞΕΠΟΥΛΗΣΕΙ ΣΕ ΙΔΙΩΤΕΣ έναντι π.χ. μόλις τριών!  ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ. Ακόμα και μετά τη χρεωκοπία του 1898, οι τότε δανειστές απαίτησαν απλά την είσπραξη των εσόδων από ορισμένες κρατικές εταιρίες (π.χ. του μονοπωλίου του άλατος) για μία σειρά ετών. Δεν απαίτησαν ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ, που άλλωστε δεν συμφέρει κανέναν!
(Μία παρένθεση εδώ: Ευτυχώς που λόγω της γνωστών ρυθμών κίνησης του ελληνικού δημοσίου, αλλά και χάρη στην εμμονή, από ό,τι έχω ακούσει, της βουλευτίνας του ΛΑ.Ο.Σ, μέλους του Δ.Σ του Τ.Α.Ι.Π.Δ, και είναι προς τιμήν της, άσχετα εάν το κόμμα της είναι «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν» στην υπόθεση μνημόνιο, δεν συναινεί στις πωλήσεις που προωθεί το «Ταμείο». Και έτσι ελάχιστα έχουν γίνει μέχρι στιγμής. Στο μεταξύ, βέβαια, το «Ταμείο», δηλαδή οι δανειστές, οφελούνται όλων των εσόδων που έχουν τα περιουσιακά στοιχεία που έχουν περιέλθει σε αυτό (άρθρο 2, παρ. 5), και ο κρατικός προϋπολογισμός συνεχίζει να επιβαρύνεται με τα έξοδα (αρθρο 2, παρ. 7)) . (Δείτε ποια περιουσιακά στοιχεία έχουν περιέλθει «οριστικά και αμετάκλητα» στην ιδιοκτησία του Ταμείου στην ιστοσελίδα του «Ταμείου» εδώ: http://www.hradf.com/gr/the-fund.)
Και ρωτώ: Ήταν τόσο δύσκολο να γίνει ένας τέτοιος διακανονισμός, όπως ανέφερα παραπάνω, στις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα το 2011; Γιατί τότε, αντ’ αυτού, εσείς εκπρόσωποι τις Τρόϊκας μας φέρατε το έκτρωμα αυτό του μεσοπρόθεσμου προγράμματος με την υποχρεώση του ξεπουλήματος; Σε τι συμφέρει αυτό τους Ευρωπαίους φορολογούμενους που εγγυώνται τα δάνειά μας για τους οποίους δήθεν κόπτεστε; Γιατί και εσείς, κ. Σαμαρά, και το κόμμα σας συναινέσατε ψηφίζοντας τα άρθρα εκείνα και το αντίστοιχο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων του μεσοπρόθεσμου; Γιατί μας μιλάτε τόσο καιρό για το ότι δεν έχουν προχωρήσει όσο θα έπρεπε οι «ιδιωτικοποιήσεις» που θα «ελάφρυναν από τα βάρη της κρίσης» τον ελληνικό λαό και ότι, εάν έρθετε στην εξουσία θα τις επισπεύσετε; Δεν είναι προφανέστερον του προφανούς ότι ο ελληνικός λαός αλλά και οι ίδιοι οι δανειστές ζημιώνονται με αυτή τη βιασύνη, ακόμα και εάν δεχτούμε ότι το όποιο όφελος του ξεπουλήματος πηγαίνει αποκλειστικά για τις ανάγκες του χρέους και όχι για τις ανάγκες (τις πολλές πλέον) του ελληνικού προϋπολογισμού, της ελληνικής οικονομίας και του κοσμάκη που υποφέρει;
Και ένα μήνυμα προς τον επίσης ανεκδιήγητο Άδωνι Γεωργιάδη, που μας λέει ότι αυτός, ως δήθεν γνήσιος δεξιός πιστεύει ότι ΟΛΑ πρέπει να είναι ιδιωτικά και πρέπει να χαιρόμαστε που η Τρόϊκα μας έδωσε την ευκαιρία να ξεφορτωθούμε επιτέλους όλα τα περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου: Κατακαημένε Άδωνι, εδώ δεν είναι θέμα δεξιών και αριστερών, αν είμαστε υπέρ του πολύ κράτους ή του λίγου κράτους, δεν είναι θέμα πολιτικής ιδεολογίας, αλλά θέμα ΚΟΙΝΟΥ ΠΟΙΝΙΚΟΥ & ΑΣΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ: ΕΙΤΕ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΟΤΙ ΟΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΕΙΤΕ ΟΛΑ ΚΡΑΤΙΚΑ, ΤΟ ΝΑ ΞΕΠΟΥΛΗΣΕΙΣ ΟΛΗ ΤΗ Δ.Ε.Θ ΓΙΑ 150 εκ. ή το 17% της ΔΕΗ για 400 εκ., όποιος το κάνει πρέπει να πάει φυλακή για ΑΠΙΣΤΙΑ και ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΒΛΑΒΗ έναντι του Δημοσίου σε βαθμό κακουργήματος! Τελεία και παύλα.
Λοιπόν αυτά είναι τα ερωτήματά μου. Δεν έχω ακούσει ή διαβάσει τίποτα μέχρι στιγμής προερχόμενα από τους θιασώτες των μνημονίων και των δήθεν «ιδιωτικοποιήσεων» που να δίνει κάποια εξήγηση στα ανεξήγητα. Πιστεύω ότι, εάν κάποιος έθετε τα ερωτήματα αυτά σε Βενιζέλο και Σαμαρά, θα έμεναν κανονικά σέκος όπως ο Τραπεζίτης Klaus Masuch στην ερώτηση του Ιρλανδού δημοσιογράφου. Ή θα μου πείτε πάλι, μάλλον όχι: οι περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί είναι πρωταθλητές στο παραμύθι και στα λόγια του αέρα, έχουν περισσότερο «λέγειν» και πολύ μεγαλύτερο θράσος και από οποιοδήποτε «κουτόφραγκο» τύπου Masuch, που τόση ώρα στεκόταν σαν χάνος και δεν έβρισκε και καμιά βλακεία να ξεστομίσει. Αυτοί κάτι θα έβρισκαν να πουν, όχι όμως και να ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ.
Ελλείψει απαντήσεων λοιπόν αλλά και λόγω αδιεξόδου της κοινής λογικής, θα πρέπει πλέον να υποθέσουμε την ύπαρξη ΔΟΛΟΥ ως εξήγηση για το ότι επιλέχθηκε το παράλογο και όχι το λογικό. Αν οι Έλληνες δεν κερδίζουν, οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν κερδίζουν, τότε ποιος κερδίζει; Να μην υποκύψουμε λοιπόν στις υποψίες ότι κάποια άλλα «κοράκια» αβαντάρονται από την «Τρόικα» και τους εγχώριους συνεργάτες της ώστε να οφεληθούν από το εύκολο πλιάτσικο; Έτσι ώστε αγοράσουν όλο το πακέτο μετοχών του Δημοσίου της Εθνικής Τράπεζας, για παράδειγμα, (την τραπεζική μας ναυαρχίδα, που υπάρχει απο τα μέσα του 19^ου αιώνα και έχει επιζήσει κρίσεις καταστροφές και πολέμους) στο 1/30 της μέσης χρηματιστηριακής της αξίας της τελευταίας 10ετίας, και να το μοσχοπουλήσουν σε 5, 10, 15 χρόνια οικονομώντας τρελά κέρδη;  Το «Ταμείο», καίτοι ελληνικός οργανισμός, στην ουσία ελέγχεται από την Τρόικα. Για το που και πώς και πόσο θα πουλήσει. Και αυτό διότι σύμφωνα με τον ιδρυτικό του νόμου τρία από τα επτά μέλη του Συμβουλίου Εμπειρογνωμόνων που «κατά αποκλειστικότητα» εισηγείται στο Δ.Σ. για τον τρόπο αξιοποίησης κάθε περιουσιακού στοιχείου είναι διορισμένα από την Τρόικα (Ε.Ε.-ΔΝΤ-ΕΚΤ). Αναρωτιέμαι αν είναι τυχαίο ότι ως σύμβουλος για την «αξιοποίηση» της Δ.Ε.Π.Α ορίστηκε δικηγορικό γραφείο όπου δούλευε στο παρελθόν η κα Λαγκάρντ. Ως πρότυπο μάλιστα αυτού του εκτρώματος έχουμε το αντίστοιχο Ταμείο εκποίησης δημοσίας περιουσίας της Αντολικής Γερμανίας μετά την ένωση των δύο Γερμανιών. Και εκεί έγινε ΟΡΓΙΟ σκανδαλωδών πωλήσεων. Το γεγονός ήταν μεν ολίγον υποτιμητικό για τους Ανατολικογερμανούς,  αλλά τουλάχιστον εκεί όλα ήταν κρατικά και σε κακό χάλι, και κάπως έπρεπε να βοηθηθεί η χρηματοδότηση της επανένταξης της Α. Γερμανίας στη Δυτική. Και βέβαια μιλάμε ότι το μεγάλο κόστος το ανέλαβαν εξολοκλήρου οι δυτικογερμανοί ΔΩΡΕΑΝ επανενώνοντας το έθνος τους, όχι δίνοντάς τους τοκογλυφικά δάνεια!
Είναι δε σημαντικό να έχουμε στο μυαλό μας και το εξής: ότι τα «κοράκια» που ετοιμάστηκαν να συμμετέχουν στο πάρτυ με την εκποίηση της ελληνικής περιουσίας, δεν έχουν μάλλον καμία σχέση με τους ευρωπαϊκούς λαούς που εγγυώνται τα δάνεια που λαμβάνουμε από Ε.Ε και Δ.Ν.Τ. Και αυτοί και εμείς θα χάσουν σε ενδεχόμενη μελλοντική χρεωκοπία της χώρας: Και τότε όλοι θα αναρρωτιούνται: γιατί εκποιήθηκε όλος αυτός ο εθνικός πλούτος έναντι πινακίου φακής; Από τη μία η Ελλάδα θα χρεωθεί τη ρετσινιά και τις συνέπειες της χρεωκοπίας έχοντας παραδώσει περιουσία που θα μπορούσε να εξασφαλίσει κανονικά την πληρωμή μεγάλου μέρους του χρέους, από την άλλη οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι τα «κερατιάτικα», η Ευρώπη και ο Κόσμος την κρίση και την αποσταθεροποίηση, ενώ κάποια διεθνή αρπακτικά θα έχουν και πάλι κάνει την καλή τους…
Φοβάμαι όμως ότι δυνητικά υπάρχουν και πολύ χειρότερα ενδεχόμενα από το να χάσουμε «μπιρ-παρά», χωρίς κανένα πραγματικό όφελος ούτε για το δημόσιο χρέος ούτε για τις πρωτογενείς μας δαπάνες ορισμένες ΔΕΚΟ (εντάξει και λιμάνια, νερά, δρόμους, αιγιαλούς κλπ κλπ). Και μη μου πείτε ότι θα καταφύγω σε θεωρίες συνωμοσίας. Έχουμε δει τόσα. Γιατί να μη δούμε και αυτά. Να ένα σενάριο: Ο εφαρμοστικός νόμος προβλέπει π.χ. στο άρθρο 2, παρ. 4β, ότι μπορούν να μεταβιβάζονται στο «Ταμείο» «...δικαιώματα διαχείρισης και εκμετάλλευσης, κεκτημένα οικονομικά συμφέροντα, άυλα δικαιώματα…».  Βάση αυτού είναι απολύτως εφικτό για μία πιεζόμενη (εκβιαζόμενη/δωροδοκούμενη;) ελληνική κυβέρνηση (σαν αυτές που είχαμε) να μεταβιβάσει π.χ. μερικώς ή και ολικώς δικαιώματα εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων της χώρας σε μία Α.Ε. ιδιοκτησίας του ελληνικού δημοσίου, στη συνέχεια με μία απλή απόφαση διυπουργικής επιτροπής (άρθρο 2, παρ. 5) να περιέλθει η εταιρία αυτή «οριστικά και αμετάκλητα» (άρθρο 2, παρ. 7) στην ιδιοκτησία του «Ταμείου», το οποίο δύναται στη συνέχεια να εκτιμήσει την αξία της και «κατ’ αποκλειστική εισήγηση (άρθρο 4, παρ. 3) του επταμελούς συμβουλίου εμπειρογνωμόνων» τρία από τα μέλη του οποίου διορίζονται απευθείας από την Τρόϊκα (άρθρο 3, παρ. 17) να την πουλήσει με αδιαφανείς διαδικασίες εξπρες σε όποια τιμή θέλει και σε όποιον θέλει, πιεζόμενο δήθεν από τις ανάγκες αποπληρωμής του δημοσίου χρέους, δηλαδή απλά εφαρμόζοντας το μεσοπρόθεσμο σχέδιο που ψήφισε η ελληνική Βουλή. Γιατί να μην το κάνει; Είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ. ΕΙΝΑΙ ΠΛΗΡΗΣ Η ΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ. Π.χ. εκείνης της ειδικής τροπολογίας που εξασφαλίζει, άκουσον-άκουσον, ασυλία στα μέλη του Δ.Σ του «Ταμείου» έναντι μελλοντικών διώξεων για πράξεις που τέλεσαν κατά την υπηρεσία τους στο «Ταμείο» ή του άρθρου 3, παρ. 16 που υποχρεώνει τα μέλη του Δ.Σ. σε εχεμύθεια για τις πράξεις αυτές μέχρι και τρία χρόνια μετά τη λήξη της θητείας τους.  ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΜΠΟΡΟΥΝ «ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ» ΝΑ ΕΚΠΟΙΗΘΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΩΝ Ή ΑΛΛΩΝ ΟΡΥΚΤΩΝ ΑΞΙΑΣ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΩΝ ΔΙΣ ΣΕ «ΗΜΕΤΕΡΟΥΣ» ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑ ΚΑΙ ΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΥ ΤΙΜΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΟΝΟΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡΟΓΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΟΚΩΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ, ΤΟΤΕ «ΠΑΩ ΠΑΣΟ». Τι είπατε κάποιοι; Δεν γίνονται αυτά, διότι θα τους πάρει χαμπάρι ο κόσμος και θα τους πάρει με τις πέτρες; Ναι, καλά….

Τελειώνοντας επανέρχομαι σε αυτό που ανέφερα και στην αρχή του άρθρου. Ότι δηλαδή οι πολιτικοί και δημόσιοι λειτουργοί που εκτελεστικά ή νομοθετικά θεσμοθέτησαν και διοικητικά υλοποιούν στη συνέχεια την εκποίηση της εθνικής περιουσίας προκαλώντας την ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΗ ΖΗΜΙΑ ΠΟΛΛΩΝ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΥΡΩ στο ΔΗΜΟΣΙΟ είναι ένοχοι ΑΠΙΣΤΙΑΣ ΣΕ ΒΑΘΜΟ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΟΣ, όσοι (πιθανότατα αντισυνταγματικοί και φωτογραφικοί) νόμοι και εάν νομίζουν ότι τους καλύπτουν. Να προσέξουν λοιπόν. Να προσέξουν και αυτοί που θα αγοράσουν. Διότι κάλλιστα οι αγοραπωλησίες αυτές μπορούν να ακυρωθούν νομικά ως παράνομες από μία κυβέρνηση και μία δικαιοσύνη που θα κάνει σωστά τη δουλειά της. Να θυμίσω δε ότι ο ηγούμενος της Ι. Μ. Βατοπεδίου προφυλακίστηκε και διώκεται για υπόθεση, για την οποία τα Μ.Μ.Ε εν χορώ χαρακτήριζαν ως το σκάνδαλο της δεκαετίας, για υποτιθέμενη βλάβη στο ελληνικό δημόσιο ολίγων εκατομμυρίων, τα οποία στο κάτω-κάτω τα έχασε το ένα δημόσιο για να τα οφεληθεί ένα άλλο (τα μοναστήρια είναι Ν.Π.Δ.Δ).  Ένα μοναστήρι που στο παρελθόν είχε χαρίσει (προφανώς ορθότατα) το 97% της περιουσίας του στο κράτος για να τακτοποιηθούν οι πρόσφυγες από τη Μ. Ασία και πήγε να χάσει και το υπόλοιπο 3% λόγω αδιαφορίας των ειθυνόντων. Ένα μοναστήρι που αν μη τι άλλο αποτελεί βυζαντινό μνημείο κτιριακών εγκαταστάσεων έκτασης 40.000 τ.μ. ανυπολόγιστης αρχαιολογικής, πολιτιστικής και θρησκευτικής αξίας, τα οποίο είχαν ριμάξει (ενδιαφέρθηκε ποτέ το εληνικό κράτος;) και ο Εφραίμ είχε τον (υπερβάλλοντα ίσως) ζήλο να ανοικοδομήσει. ΤΩΡΑ, ΠΟΥ ΠΡΟΦΑΣΕΙ ΤΟΥ ΔΗΘΕΝ ΟΦΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ (ΠΟΥ ΟΠΩΣ ΝΟΜΙΖΩ ΑΠΕΔΕΙΞΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝ ΤΕΤΟΙΟ ΟΦΕΛΟΣ) ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΘΑ ΣΤΕΡΗΘΕΙ (αν όλα προχωρήσουν όπως τα θέλει Σαμαράς και ο Βανιζέλος) ΠΟΛΛΑ-ΠΟΛΛΑ ΔΙΣ ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΤΙΜΩΡΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΑΒΟΥΝ ΔΡΑΣΤΕΣ & ΗΘΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ; ΠΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ; Ιστορικά πάντως δεν έχει προηγούμενο ούτε εδώ ούτε και παγκοσμίως.

Κλείνοντας θέλω να τονίσω και την ΜΕΓΑΛΗ ευθύνη του ελληνικού λαού, του καθένα από εμάς: ΕΧΟΥΜΕ ΧΡΕΟΣ να ενημερωνόμαστε σωστά και να προστατεύουμε την περιουσία του Δημοσίου. Και εάν ακόμα χρειαστεί να την αξιοποιούμε ή να την ιδιωτικοποιούμε πρέπει να το κάνουμε με όρους δημοσίου συμφέροντος και όχι ξεπουλήματος (αν και προσωπικά πιστεύω ότι κάποιες επιχειρήσεις στρατηγικής ή ιδιαίτερης εθνικής/κοινωνικής σημασίας, πρέπει να βρίσκονται πάντα υπό δημόσιο έλεγχο). Βρίσκω π.χ. ενδιαφέρουσα την πρόταση των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ για την Ίδρυση Επενδυτικής Τράπεζας, στην οποία θα μεταφερθούν όλα τα περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου με σκοπό όχι να ξεπουληθούν, αλλά να αποτελέσουν ενέχυρο για δανεισμό με στόχο τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης.

olympia.gr