Το καραγκιοζοπαιχτήριο

ΟΤΑΝ το ΝΑΤΟ είχε εισβάλει στη Γιουγκοσλαβία, ο στόχος ήταν ξεκάθαρος από την αρχή: Επρεπε να εκδιωχθεί ο Μιλόσεβιτς και να διαλυθεί η μοναδική μεγάλη χώρα της Αν. Ευρώπης, που κυβερνιόταν με μια γραμμή εντελώς αλλιώτικη από τη νοοτροπία της Δύσης.

Η Γερμανία ήθελε την Κροατία και τη Σλοβενία διακαώς, θεωρώντας τες αναπόσπαστο κομμάτι της επιρροής της, πράγμα που δεν αρνούνταν τα δύο αυτά κρατίδια. ΗΠΑ και Βρετανία ήθελαν έναν χώρο στο μαλακό υπογάστριο των υπολειμμάτων της ΕΣΣΔ στα Βαλκάνια με προτεκτοράτα. Ολοι μαζί τα πέτυχαν όλα.
ΟΤΑΝ οι ΗΠΑ με τη Βρετανία αποφάσισαν...
να ελέγξουν αποκλειστικά για τους εαυτούς τους τον χρυσοφόρο πετρελαϊκό και γεωπολιτικό χώρο του Ιράκ, προέγραψαν τον Σαντάμ Χουσεΐν, άλλοτε υποτακτικό τους και εσχάτως παντρεμένο περισσότερο με τα συμφέροντα της Ρωσίας παρά με τα δικά τους.
Η ΠΑΛΑΙ ποτέ κραταιά Αρκούδα του Βορρά ηττήθηκε για δεύτερη φορά αμαχητί και οι English Speaking People διέλυσαν την πάλαι ποτέ Μεσοποταμία σε περιοχές φυλάρχων, όπως έχει καταντήσει η άλλοτε ισχυρότερη πολεμική μηχανή των Αράβων, το Ιράκ. Θησαύρισαν οι αμερικανικές και βρετανικές εταιρείες πετρελαίων, κατασκευών και παροχής προστασίας.
ΟΤΑΝ οι ΗΠΑ και οι ΝΑΤΟϊκοί σύμμαχοι εισέβαλαν στο Αφγανιστάν, είχαν σαν άλλοθι να κυνηγήσουν τον Μπιν Λάντεν και τους Ταλιμπάν, ενώ όποιος βλέπει το χάρτη της Γης στη σκακιέρα μπορεί να βεβαιωθεί ότι η χώρα είναι ένα στρατηγικότατο σημείο κάτω από τη Ρωσία και δίπλα στην Κίνα και το Ιράν.
ΕΙΤΕ πέτυχαν είτε όχι, όλες αυτές οι εισβολές είχαν έναν διακηρυγμένο εξ αρχής στόχο και έναν ηγέτη για εξόντωση.
Η ΤΩΡΙΝΗ εισβολή στη Λιβύη γίνεται σ' ένα πιο θολό και μπερδεμένο τοπίο. Ο Μουαμάρ Καντάφι, μετά τον βομβαρδισμό του από τις ΗΠΑ πριν από περίπου 20 χρόνια, έχει γίνει κάτι περισσότερο από πιστός υπηρέτης των συμφερόντων της Δύσης. Και σε πετρέλαιο και σε «νομιμοφροσύνη». Ο ίδιος, άλλωστε, ομολόγησε ότι χρηματοδότησε την εκλογή του κυρίου Σαρκοζί, ενώ εκπλήσσεται που στρέφεται εναντίον του ο «γιος του» Ομπάμα, με τον οποίο (λέγε με Πεντάγωνο) δεν έχει τίποτε να χωρίσει.
ΜΠΟΡΕΙ ο Λίβυος ηγέτης να έχει συχνά νοοτροπία μεγαλομανούς ημίτρελου, αλλά όταν τα βρίσκει σκούρα ενεργοποιεί με ταχύτητα τα υποκριτικά ανατολίτικα αντανακλαστικά του, προκειμένου να σωθεί.
ΑΝΗΚΕΙ στη γενιά των λαοπλάνων της δεκαετίας του '80, με ένα ασίγαστο πάθος για λεφτά, γυναίκες και εξουσία και μια περιφρόνηση για τον λαό. Τον οποίο θεοποιεί μόνο κάθε φορά που του χρειάζεται.
ΟΙ δύο αυτές δυνάμεις, η δήθεν υπερασπιστής του δικαίου Δύση και ο δήθεν υπερασπιστής του λαού του Καντάφι βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε σύγκρουση. Ο μεν ένας θέλει να διατηρήσει πάση θυσία την εξουσία ή να γλιτώσει το κεφάλι του, χρησιμοποιώντας ως ασπίδα τους οπαδούς του.
Η ΔΥΣΗ θέλει πιο μεγάλο από το μερίδιο που έχει ήδη από τα πετρέλαιά του; Ή έχει εμπλακεί σε μια εσωτερική ανατροπή σ' ένα κράτος που, υποτίθεται ότι, είναι ανεξάρτητο και αδιαίρετο.
ΤΟ κομμάτι αυτό αφιερώνεται στον γ.γ. του ΟΗΕ, στο καταστατικό του Οργανισμού και στο Συμβούλιο Ασφαλείας του.
ΣΤΟ μεγαλύτερο υποκριτικό καραγκιοζοπαιχτήριο του πλανήτη.

Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ - ΤΕΤΡΑΔΗΣ 

enet.gr