Το τέλος της λογικής

του Forest Johnson
μετάφραση του Ν. Καρατουλιώτη στο www.ideapolis.info
Η λογική κατέχει μία ξεχωριστή θέση στη Δυτική φιλοσοφία, από την εποχή του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα. Εξαρτάται από τη γλώσσα, η οποία αποτελείται από λέξεις με συγκεκριμένες, ακριβείς και συμφωνημένες έννοιες. Επίσης, εξαρτάται από ένα...
συμφωνημένο σύνολο παραδοχών σχετικά με τη φύση των πραγμάτων.
Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, η λογική ήταν λίγο - πολύ αξιόπιστη. Αποτελούσε ένα από τα θεμέλια του πολιτισμού.
Τώρα: Εισάγετε την έννοια της "ισότητας", η οποία πρώτα διεκδικεί, έπειτα απαιτεί και ύστερα γράφει στο δίκαιο ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. Συνδυάστε την με την πολιτική ορθότητα, η οποία αλλάζει τις σημασίες των λέξεων, συχνά αντιστρέφοντας το νόημά τους εντελώς, και το αποτέλεσμα είναι ότι η λογική γίνεται καθαρά αυθαίρετη, βασισμένη σε όποια προσωπική έννοια τυχαίνει να δίνει ο καθένας στις λέξεις, αλλάζοντας από άτομο σε άτομο.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Σπαταλήστε λίγο χρόνο σε κάποιο διαδικτυακό φόρουμ, ειδικά σ' αυτά που συχνάζουν κατά φαντασίαν διανοούμενοι, και θα βρείτε το απόλυτο χάος. Ούτε δύο άνθρωποι δεν μπορούν να ανταλλάξουν πληροφορίες μεταξύ τους, πάνω σε κάποιο θέμα, επειδή ο καθένας θα ισχυρίζεται ότι η δική του λογική είναι η σωστή και ότι κανενός άλλου δεν είναι, αν με οποιοδήποτε τρόπο διαφωνεί μαζί του. Αυτό, οδηγεί σε μία περίεργη δυαδική κατάσταση του είτε "συμφωνώ" είτε "διαφωνώ".
Αν κάποιος συμφωνεί με μία δήλωση και δεν την αμφισβητεί, τότε η λογική της λαμβάνεται ως υγιής. Αν κάποιος διαφωνεί με μία δήλωση, τότε ακολουθεί μία διαμάχη για το ποιου η λογική είναι "πιο λογική" ή εάν υπάρχει καθόλου λογική σ' αυτήν. Σ' αυτό το κλίμα, γίνεται αδύνατο να φτάσει κάποιος σε ένα συμπέρασμα, δεδομένου ότι η πιο δημοφιλής λογική είναι αυτή που επικρατεί.
Γνωρίζοντας κάποιος πραγματικά σε τι αναφέρεται ένας τρίτος, το οποίο από μόνο του είναι σπάνιο πράγμα μεταξύ ανθρώπων με τόση έλλειψη εμπειρίας από τον πραγματικό κόσμο, θα διαπιστώσει ότι είναι πέρα από τα όρια των δυνατοτήτων του να μεταφέρει ό,τι ξέρει, σε εκείνους που απλώς θεωρητικολογούν, χωρίς γνώση, αποκλειστικά με βάση τη δική τους ελαττωματική λογική.
Το πιο κοινό ελάττωμα είναι η βασική υπόθεση ότι όλοι είναι ίσοι. Από εκεί και πέρα, όλα τα υπόλοιπα καταρρέουν. Ένα άλλο ελάττωμα είναι η υπόθεση ότι δεν υπάρχει Θεός και ότι οι θρησκευόμενοι άνθρωποι είναι παράφρονες, άρα αποτελούν εύκολους στόχους για δικαιολογημένες, και συχνά σοκαριστικά σκληρές, ύβρεις. Ένα ακόμα ελάττωμα είναι το ότι "κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει" οτιδήποτε θεωρείται άγνωστο και, άρα, οι δηλώσεις του μπορούν να γελοιοποιούνται ως αυταπάτες. Μαζί, φυσικά, με την ταμπέλα, σε οποιονδήποτε κατέχει γνώση που δεν είναι γνωστή σε ευρείες ομάδες, του τσαρλατάνου, του ψεύτη ή του εγωπαθή.
Η λογική, πλέον, δυστυχώς δεν έχει να κάνει με τίποτα και στο εξής θα είναι περίπου τόσο άχρηστη όσο οι μαστικοί αδένες σε έναν ταύρο. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που δεν είναι δυνατόν να μιλήσεις στους ανθρώπους επικοινωνώντας για κάτι πιο περίπλοκο από την κατάσταση του καιρού. Κι αυτό ακόμα δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να πετύχει. Στην πραγματικότητα, οι μόνοι άνθρωποι που μπορούν να επικοινωνήσουν με επιτυχία, σε έναν ικανοποιητικό βαθμό, είναι εκείνοι οι λίγοι άνθρωποι που κατέχουν ήδη παρόμοιες απόψεις ή γνώσεις..
Το πραγματικά τρομακτικό ζήτημα, σχετικά με όλα αυτά, είναι ότι μόνο οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να κάνουν μία σύγκριση σχετικά με το πόσο μακριά έχει φτάσει αυτή η παρακμή. Οι νέοι, που δεν έχουν την εμπειρία να κάνουν τέτοια σύγκριση, δεν έχουν ιδέα ότι κάτι είναι λάθος. Μπορούν, σε ένα εκπληκτικά μεγάλο βαθμό πλέον, να μην ακούν, να μην συμπεραίνουν, να μην αιτιολογούν, να μην σκέφτονται, να μην μαθαίνουν τίποτα, εκτός από τις σπάνιες περιπτώσεις που το δικό τους ιδιαίτερο είδος εξέγερσης εμπλέκεται με τη γρήγορη εξαφάνιση της παράδοσης του πολιτισμού.
Και οι άνθρωποι της μεγαλύτερης ηλικίας, εκτός από ότι δεν ακούγονται από τους νέους και συχνά γελοιοποιούνται, γερνούν και είναι αναπόφευκτο να εξαφανιστούν κι έτσι είναι όλο και σε δυσχερέστερη θέση στο να συνεισφέρουν κάτι που θα μπορούσε να επιβραδύνει ή να ανατρέψει την επερχόμενη διάλυση.
Κάποτε, μία γυναίκα που με φανταζόταν ως άνθρωπο της βίας, μου είπε: "Ξέρεις, μπορείς πάντα να μιλάς στους ανθρώπους". Δεν ήταν ιδιαίτερα αληθές τότε. Είναι πολύ λιγότερο αληθές σήμερα.

elkosmos.gr