Η βόμβα Ρουπακιώτη και η θεωρία του τρίτου άκρου (που είναι και το μακρύτερο)

Γράφαμε χτές περί της βαρύτητας που έχουν οι απόψεις που εξέφρασε όχι μόνον η Χρυσή Αυγή...

...αλλά και ένας πολύ μεγάλος κύκλος συμπολιτών μας περί των “ξένων κέντρων” που πίεσαν για τα αποτελέσματα της μέχρι στιγμής έρευνας της δικαιοσύνης, περί του αν η Χρυσή Αυγή είναι “εγκληματική οργάνωση” ή όχι και φυσικά τις προφυλακίσεις της ηγεσίας της...

Δεν χρειάστηκε να περάσουν παρά λίγες ώρες, προκειμένου να επιβεβαιωθούμε πλήρως, από τα πιο επίσημα χείλη. Αυτά, του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης Α. Ρουπακιώτη. Ο οποίος σε δηλώσεις του υποστήριξε πως οι διώξεις σε βάρος των βουλευτών της Χρυσής Αυγής υπαγορεύτηκαν από τις ΗΠΑ και την Κομισιόν, ενώ εμμέσως πλην σαφώς μίλησε για παρεμβάσεις στο έργο της Δικαιοσύνης, λέγοντας πως «επιχειρήθηκε πολιτική διαχείριση σε δικαστικό πεδίο».
«Αμερικανοεβραϊκές και αμερικανοελληνικές οργανώσεις έρχονταν στην Ελλάδα και πίεζαν για τη Χρυσή Αυγή. Σαφώς έπαιξε ρόλο αυτό στις εξελίξεις. Σαφώς ο πρωθυπουργός έπρεπε να τους πει κάτι», επισήμανε ο κ. Ρουπακιώτης, μιλώντας στο «Σκάι».

Όπως μάλιστα γράφει σχετικά και η ιστοσελίδα denfencenet, «υπενθυμίζεται πως ήταν υπουργός Δικαιοσύνης επί της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη και η Ν.Δ. είχε στρέψει τα βέλη εναντίον του λόγω του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου».

Ο κ. Ρουπακιώτης λέει επί της ουσίας πως όλη η επιχείρηση κατά της Χρυσής Αυγής, με τις πολιτικές διώξεις σε βάρος των βουλευτών της, στήθηκε εν’ όψει του ταξιδιού του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ. Ο κ. Σαμαράς προφανώς είχε δώσει υποσχέσεις, τις οποίες αν δεν τηρούσε, θα έτρωγε «πόρτα» με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

«Από 1η Ιανουαρίου 2014 αναλαμβάνουμε και την προεδρία της Ε.Ε. και υπήρχαν πιέσεις και από την Κομισιόν για τη Χρυσή Αυγή. Οι επίτροποι Μούιζνιεκς και Μάλστρομ έλεγαν, ούτε ένα νομοσχέδιο δεν καταθέτετε;», συνέχισε τις αποκαλύψεις ο κ. Ρουπακιώτης.

Αναφέρθηκε και στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης λέγοντας πως «από την 1η Ιανουαρίου 2014 θα πληρώνουμε ως χώρα πρόστιμο επειδή δεν κατατέθηκε».
Είναι το νομοσχέδιο που «τρέχει» τώρα να καταθέσει η κυβέρνηση προφανώς και αυτό με εντολή απ’ έξω.
Ο κ. Ρουπακιώτης όμως λέει πως πάγωσε γιατί η κυβέρνηση δεν ήθελε να πολώσει το κλίμα με τη Χρυσή Αυγή. «Πίστευε η κυβέρνηση πως έπρεπε να έχει διάδρομο ανοιχτό για να ξαναφέρει τους ψηφοφόρους πίσω».

Τι συνέβη λοιπόν και άλλαξε η τακτική της κυβέρνησης; Τα ολοένα και αυξανόμενα ποσοστά της Χρυσής Αυγής και οι έξωθεν παρεμβάσεις, όπως ομολόγησε και ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, επιβεβαιώνοντας τη Χρυσή Αυγή που από την πρώτη στιγμή επεσήμανε πως «οι συλλήψεις ήταν υπαγορευμένες από ξένα κέντρα και αντισυνταγματικές».

Οι αποκαλύψεις του κ. Ρουπακιώτη όμως, πέραν της σημασίας τους για το ποινικό μέρος της υποθέσεως, έχουν έναν πολύ ακόμη σημαντικό ρόλο. Αποδεικνύουν στην πράξη, την ύπαρξη ενός τρίτου “άκρου” στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Η θεωρία των δύο άκρων που η Νέα Δημοκρατία χρησιμοποιεί εδώ και καιρό, προκειμένου να μπορεί να πλήττει ταυτόχρονα τους δύο σημαντικότερους αντιπάλους της, τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και την Χρυσή Αυγή, προσπαθώντας να ταυτίσει συγκεκριμένα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους, όπως π.χ. ο ακτιβισμός των στελεχών τους αλλά και η βία που υποτίθεται ότι χρησιμοποιείται από τα μέλη της αλλά και πολιτικές συμπτώσεις από διαφορετική αφετηρία όπως π.χ. η αντίδραση στις οικονομικο-πολιτικές συμφωνίες της χώρας μας με τους δανειστές της (δηλαδή το Μνημόνιο), είναι γνωστή σε όλους.
Και σε ομαλές πολιτικές συνθήκες, εάν σε αυτή την κοινωνία όλα κυλούσαν όπως έπρεπε, θα μπορούσε αυτή η θεωρία των δύο άκρων να έχει μία βάση και να ακουμπά με βάση την λογική στο μυαλό αρκετών Ελλήνων πολιτών. Εάν υπήρχε ένας διπολισμός ανάμεσα σε δεξιές και αριστερές λογικές, λύσεις και συνθήματα, τότε όντως θα υπήρχαν τα δύο άκρα.

Όταν όμως βιώνουμε στιγμές όπου καταστρατηγείται η ομαλή κοινωνική ζωή, όπου αρχηγοί κομμάτων οδηγούνται στις φυλακές, όπου άνθρωποι συλλαμβάνονται λόγω του τι μπλουζάκι φορούσαν, όταν διαπομπεύονται υπηρετούντες σε σώματα ασφαλείας επειδή είχαν... παράνομο καπνό και ούτω καθ' εξής, τότε η θεωρία των δύο άκρων σίγουρα δεν ισχύει. Και σίγουρα δεν ισχύει, όταν διάφοροι τύποι εισβάλλουν στις επίλεκτες δυνάμεις της αστυνομίας και κάνουν... παρατηρήσεις στα μέλη της ΕΚΑΜ, επειδή βρήκαν ελληνικές σημαίες σε φοριαμούς.  Παραθέτουμε σχετικό δημοσίευμα: “Οι εκνευρισμοί, η απογοήτευση και η δικαιολογημένη αγανάκτηση στους κόλπους της ΕΚΑΜ, κορυφώθηκαν στις 25 Σεπτεμβρίου, όταν πολυμελές κλιμάκιο (18 άνδρες) των Εσωτερικών Υποθέσεων διενήργησαν «έλεγχο» στην έδρα της Μονάδος. Το μοτίβο της έρευνας κινήθηκε στα όρια της γελοιότητος, με τους αστυνομικούς των Εσωτερικών Υποθέσεων να απευθύνουν ερωτήσεις στα στελέχη της ΕΚΑΜ, του τύπου αν έχουν τατουάζ, μέχρι έναν ανεκδιήγητο ο οποίος εξετάζοντας ένα ατομικό locker, στο οποίο υπήρχε κολλημένη η Ελληνική Σημαία, έκρινε σκόπιμο να ρωτήσει «τί είναι αυτό»; Για να λάβει την απάντηση «Έλληνας δεν είσαι; Δεν ξέρεις τί είναι αυτό;».

Ένα είναι το συμπέρασμα από όλα αυτά. Ότι υπάρχει ένα τρίτο άκρο. Ένα τρίτο άκρο το οποίο για να φέρει τα πολιτικά πράγματα εκεί ακριβώς που θέλει και το βολεύει, δεν διστάζει να καταφύγει σε κάθε είδους μέθοδο. Να χρησιμοποιήσει τους θεσμούς, πιθανόν απαξιώνοντάς τους, να υποσκάψει τα ίδια τα θεμέλια πάνω στα οποία βασίζονται οι ισορροπίες που επιτρέπουν την ύπαρξη οργανωμένων, μεγάλων κοινωνιών.

Και είναι αυτό το τρίτο άκρο το οποίο είναι τελικά το πιο επικίνδυνο για την Δημοκρατία μας. Γιατί δεν της επιτίθεται απ' έξω. Γιατί δεν χρησιμοποιεί μια λογοτεχνικού είδους πολεμική εναντίον της. Αλλά αντιθέτως την διαρρηγνύει από μέσα, καταστρατηγώντας στην πράξη όλα όσα αυτή πρεσβεύει. Είναι το τρίτο άκρο, που απλά τώρα κάνει την παρουσία του φανερή, πετώντας από πάνω του τα ιμάτια ενός “ήρεμου κοινοβουλευτισμού”.

Είναι αυτό ακριβώς το άκρο που κουρέλιασε τα τελευταία απομεινάρια αξιοπιστίας των θεσμών, τις τελευταίες ημέρες. Αλλά που είχε ξεκινήσει να τα ξηλώνει εδώ και δεκαετίες, με τις μίζες, την διαφθορά, τα σκάνδαλα και τελικά την υποταγή σε “ξένα κέντρα”.

Με την απόφασή της να “διαβεί τον Ρουβίκωνα” η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και το απορροφημένο σ' αυτήν και κατ΄ όνομα μόνον υφιστάμενο ΠΑΣΟΚ, έδειξε ξεκάθαρα ότι είναι αυτό το πιο επικίνδυνο άκρο. Το τρίτο άκρο. Και όπως χαριτολογώντας κάποιοι θα έλεγαν – εννοώντας το πιο επικίνδυνο – το μακρύτερο!

Του Δημήτρη Παπαγεωργίου 

www.elora.gr