Ψήφος στο ΠΑΣΟΚ είναι βόλι στην πατρίδα

Ολοκλήρωσα τις εγκύκλιες σπουδές μου στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Στην εποχή που το ΠΑΣΟΚ μεσουρανούσε. Στην εποχή που όλα εξισώνονταν, στο όνομα του λαού, προς τα κάτω. Στην εποχή που όλα τα αιτήματα και μαζί τους και τα παράλογα, ικανοποιούνταν...

Στην εποχή που η αξιοκρατία πέθαινε, ακολουθώντας την αξιολόγηση. Στην εποχή που στο Δημόσιο έμπαινε κόσμος από παντού με χαρτάκια των κλαδικών και στηνόταν ένα κομματικό κράτος με σοβιετικά χαρακτηριστικά. Στην εποχή που οι δεξιοί διώκονταν ανηλεώς και η βία της αριστεράς κλιμακωνόταν, στην εποχή που μοιράζονταν συντάξεις εθνικής αντίστασης. Στην εποχή που επιτράπηκε στους σφαγείς του συμμοριτοπόλεμου να επιστρέψουν στην Ελλάδα (στις ιδιαίτερες πατρίδες τους φυσικά δεν τόλμησαν οι ίδιοι να γυρίσουν).

Στην εποχή που οι κόσμος χωρίστηκε στα «πράσινα» και «μπλε» καφενεία. Στην εποχή που η λαμογιά θεσμοθετήθηκε, με το περιβόητο είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 500.000.000. Στην εποχή του «δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε», στην εποχή των «αγανακτισμένων πολιτών» και του αυριανισμού. Στην εποχή που οι παραδοσιακές αξίες καταρρακώθηκαν με ένα νεύμα σε μια κυρία.

ΠΑΣΟΚ. Ό,τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί στη χώρα, απλά συνέβη. Η 3η Σεπτέμβρη και η Αλλαγή. Ο «λαός έκρινε, μακάρι να μη μετανιώση», έγραψε το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Βραδυνή», την επόμενη των εκλογών του 1981. Το μετάνιωσε; Ναι, το μετάνιωσε. Αλλά, είναι πλέον πολύ αργά.

Η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, ενώ στο πρόσωπο του Άκη, όλοι βλέπουν αυτούς που επί δεκαετίες κρατούσαν το πηδάλιο της χώρας, μεριμνώντας και μόνο για τον προσωπικό τους πλουτισμό. Κι όμως, ο κόσμος με την ψήφο του, επέτρεψε στο ΠΑΣΟΚ ή καλύτερα σε ό,τι απέμεινε από το ΠΑΣΟΚ, να βρίσκεται στην εξουσία.

Είναι δύσκολο να ξεχάσει κανείς ότι το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές του 1996, μετά τα όσα έγιναν στα Ίμια (τότε μάλιστα πήρε πολύ μεγάλο ποσοστό στα Δωδεκάνησα). Είναι δύσκολο κανείς να ξεχάσει ότι το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές το 2000, έστω και με τις παράνομες ελληνοποιήσεις, λίγο μετά το αίσχος της δωσιλογικής παράδοσης του Οτσαλάν στους δήμιούς του. Αλλά, ξεχάστηκαν και το σκάνδαλο Κοσκωτά, ξεχάστηκε και το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, αλλά και όλα τα πραγματικά αναρίθμητα σκάνδαλα των ημερών των «πρασίνων», που έβαλαν το λαό στην περιπέτεια της συναλλαγής με την εξουσία, εξαχρειώνοντάς τον.  

ΟΙ ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ

Φυσικά, από τότε το ΠΑΣΟΚ υπέστη διάφορες μεταλλάξεις. Ήρθε ο εκσυγχρονισμός, δήθεν για να «μαζέψει» τον λαϊκισμό, ένα εγγενές στοιχείο του ΠΑΣΟΚ από την ημέρα της συγκρότησης του κόμματος. Και τότε, θεσμοθετήθηκε η μάσα και θριάμβευσε η διαπλοκή, ενώ όλοι οι πρασινοφρουροί και «συγκεντρωσιάρχες», έγιναν θεματοφύλακες των «κεκτημένων».

Έγιναν μεν κάποια έργα αλλά πάντα με απίστευτες υπερκοστολογήσεις, ενώ τα απανωτά λογιστικά τρικ για να δοθεί ψευδής εικόνα στην Ευρώπη ενόψει ΟΝΕ, ανέδειξε μια τάξη πολιτικών ανδρών και γυναικών, αδίστακτων και έτοιμων να κάνουν τα πάντα για να παραμείνουν στην εξουσία. Τα πάντα όμως. Και το ΠΑΣΟΚ του συνθήματος «η Ελλάδα στους Έλληνες», επί των ημερών του Σημίτη και του ΓΑΠ, ανέδειξε τον εθνομηδενισμό ως βασικό του στοιχείο, βγάζοντας προς τα έξω έναν ξένο στην ελληνική ψυχή όσο και διεστραμμένο κοσμοπολιτισμό.

Καλή κουβέντα για το ΠΑΣΟΚ, μην περιμένετε από τον γράφοντα. Η εξαχρείωση της κοινωνίας επί των ημερών του ήταν τέτοια, που πλέον πρέπει να καταβληθούν πολύ σκληρές προσπάθειες για να αλλάξουν τα πράγματα. Ο επιδοτούμενος από τους φορολογούμενους εργατοπατερισμός, κατέστη θεσμός αλλά και όργανο για τη διαιώνιση όλων των εκφυλιστικών φαινομένων που βιώνει η χώρα μας τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια.

Και το χειρότερο είναι ότι τη σκυτάλη από το ΠΑΣΟΚ, παρέλαβε πλέον ο ρεβανσιστικός και αριστεριστικός ΣΥΡΙΖΑ του «Βάρκιζα τέλος», ένα κόμμα κίνδυνος - θάνατος για την πατρίδα, ανοικτά εθνομηδενιστικό, με μια «θεσμοθετημένη» πλέον ισχυρή ΠΑΣΟΚική συνιστώσα – ή τάση- στο εσωτερικό του, ένα κόμμα που ενσωμάτωσε όλα εκείνα τα στοιχεία που ταλάνισαν τις ζωές όλων μας και ακόμα τις ταλανίζουν, παραλύοντας κάθε μεταρρυθμιστική προοπτική και κάθε ελπίδα για τον τόπο μας. Τα ονόματα μιλούν από μόνα τους, όπως και οι φωτογραφίες από το τελευταίο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

ΑΣ ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΟΥΝ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥΣ

Και τι μέλλει γενέσθαι με το ΠΑΣΟΚ; Αυτό, δεν απασχολεί τον γράφοντα. Όλοι όσοι μετείχαν στο πάρτι ή το ψήφισαν, ας αναλογιστούν τις ευθύνες τους. «Κάθε ψήφος στο ΠΑΣΟΚ, βόλι στην καρδιά της Δημοκρατίας», είπαν κάποιοι έγκαιρα, προειδοποιώντας τους ψηφοφόρους που τα ξέρουν όλα και «τιμωρούν». Και τιμώρησαν πάνω απ’ όλα, την πατρίδα. Φυσικά, δεν είναι μόνο οι Έλληνες που την πατάνε.

Οι Γάλλοι έδιωξαν ένα γίγαντα σαν τον Σαρκοζί, για να φέρουν έναν αστείο τύπο σαν τον Ολάντ, του οποίου η μόνη «μεταρρύθμιση» ήταν ο γάμος των ομοφυλοφίλων. Όμως, αυτό δεν εξιλεώνει κανέναν. Τα λάθη κοστίζουν και πληρώνονται ακριβά. Και όσο και να κρύβονται όσοι φωνασκούσαν επί δεκαετίες υπέρ του «προοδευτικού» ΠΑΣΟΚ, πλέον το κοινωνικό σύνολο γνωρίζει.

Κάποτε και συγκεκριμένα το 1957, ο Ανδρέας Παπανδρέου σε επιστολή του στον κουμπάρο του Αδαμάντιο Πεπελάση, έγραψε: «Μου γράφεις να γυρίσω πίσω στην Ελλάδα. Τι να κάνω εγώ σε μία χώρα που κατοικείται από οκτώ εκατομμύρια καγκουρό;» Τόση εκτίμηση έτρεφε για τους Έλληνες; Όπως και να έχει, ήταν ο άνθρωπος που με την έλευση στην εξουσία στις 18 Οκτωβρίου 1981, άλλαξε τα πάντα στη χώρα, προς το χειρότερο. Ήταν ο άνθρωπος που ανέδειξε τα κατώτερα ένστικτα του Έλληνα και συμπίεσε τις αρετές του, δημιουργώντας μια νέα τάξη «νταβατζήδων».

Είμαι περήφανος λοιπόν που από το 1989 που προσέγγισα για πρώτη φορά την κάλπη, δεν έχω ψηφίσει ποτέ ΠΑΣΟΚ. Το πολέμησα μάλιστα με νύχια και με δόντια, κάτι που πλήρωσα επαγγελματικά, καθώς όταν μπήκα στην αγορά εργασίας, μεσουρανούσαν. Και συνέχισα να το πολεμώ, αυτό και τη νοοτροπία του, μέχρι σήμερα. Μάλιστα, το 2009, από τις φιλόξενες σελίδες της «ΕΩ», προειδοποίησα γι’ αυτό που ερχόταν, για την εθνομηδενιστική ιδεολογική ατζέντα του ΓΑΠ.

Ακολούθησαν η νίκη του Γιωργάκη και ο νόμος για την «ιθαγένεια», που ευτυχώς κατέπεσε στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Ακολούθησε όμως και η άρση του γένους ως προϋπόθεση για την ένταξη στις παραγωγικές σχολές των Ενόπλων Δυνάμεων. Ας μην τα ξεχνάμε αυτά, μιας και ο κίνδυνος, ακόμα είναι εδώ. Ακούει στο όνομα εθνομηδενισμός.

Νίκος Χιδίρογλου

www.elora.gr