H μεταπολίτευση φεύγει, η χούντα έρχεται

Θα το ήθελαν κάποιοι, θα το ήλπιζαν άλλοι και πολλοί απλά θα το αποδέχονταν. Όμως το έχουμε πει και οφείλουμε να το ξαναπούμε. Άλλη ήταν η γενιά των Συνταγματαρχών που έκαναν την 21η Απριλίου και είχαν ανδρωθεί σε τρείς πολεμικές συγκρούσεις, με τα παράσημα να βαραίνουν τα στήθη τους. Άλλη είναι η σημερινή νοοτροπία των...
αξιωματικών που "μπακαλεύονται" για τους μισθούς και τις συντάξεις τους. Όχι πως δεν υπάρχουν και σήμερα ένστολοι με τις αξίες και τα ιδανικά που ξεπερνούν το ζήτημα της προσωπικής τους διαβίωσης, αλλά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε το ποσοστό αυτών. Γι' αυτό και ότανα κούμε για επεμβάσεις του στρατού στην εποχή μας, περισσότερο σκεπτόμαστε μία νατοϊκοού ή βρυξελλικού τύπου και σχεδιασμού επιχείρηση αποκατάστασης της τάξης παρά μία κίνηση ανόρθωσης της πατρίδας.
Γιατί η 21η Απριλίου αυτό ήταν. Άσχετα με τις ελλείψεις της, τις εσωτερικές της έριδες, τα όσα δεν πρόλαβε, ήταν εθνοσωτ΄ριος. Γιατί και την κοινωνία κρέμασε και την οικονομία συμμάζεψε και πολιτικές προτάσεις κατέθεσε και τον στρατό έφτιαξε και ξεκίνησε μία ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Γι' αυτό και την έριξαν.
Πέρα όμως από την ιστορία υπάρχει και το παρόν. Αυτό που θέλει την Μεταπολίτευση και τους μύθους της να βουλιάζουν στον βόθρο των σκανδάλων και της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Μίας κρίσης που η ίδια δημιούργησε με το κομματικό δημόσιο κράτος, την εξάλειψη της παραγωγής και την ασυδοσία των τραπεζιτών, εργολάβων, εκδοτών. Οι οποίοι υπήρξαν και τα κύρια στηρίγματα της εξουσίας της. Αυτή η εξουσία καταρρέει, περισσότερο στην συνείδηση των Ελλήνων, παρά στις δομές της καθώς μέχρι σήμερα δεν έχει αναδειχθεί μία εναλλακτική πρόταση. Μαζί όμως με τις δομές εξουσίας ξεφτίζουν και οι ιδεολογικοί μύθοι της Μεταπολίτευσης με κορυφαίο αυτόν της "κακής δικτατορίας" και της "αντίστασης" σε αυτήν. Ένας μύθος που κατασκευάστηκε για να έχει η αριστερά αρχικά, ένα πρόσημο νομιμοποίησης και μετέπειτα ένα άλλοθι για την ιδεολογική και πολιτιστική κυριαρχία της.
Ξεδοντιασμένη από την θέση της στο μεταναστευτικό, απαξιωμένη από την βία και τις καταστροφές που αφέθηκε να διαπράξει, ταυτισμένη ολοένα και περισσότερο με τα συμφέροντα, ντόπια και ξένα, που δημιούργησαν την κρίση, η αριστερά δεν πείθει κανέναν ως μία πρόταση εξόδου, ως μία λύση. Απλά φαντάζει ως μία τελευταία γραμμή άμυνάς της Μεταπολίτευσης και των παρασκηνίων που την στηρίζουν.
Γι' αυτό λοιπόν η Μεταπολίτευση, σε όλες τις εκφάνσεις της φεύγει, και η Χούντα έρχεται. Έρχεται δηλαδή ο καιρός να δούμε την περίοδο της 21ης Απριλίου, πέρα από τις κραυγές, χωρίς φόβο και πάθος και να την αξιολογήσουμε με βάση όρους πολιτικούς, ιδεολογικούς, κοινωνιολογικούς και άλλους. Χωρίς απολογητικές τάσεις, αλλά αντίθετα με διάθεση κατηγόρου προς τους αντιπάλους της. Χωρίς νοσταλγία και παρελθοντολογία αλλά ως μία περίπτωση εργασίας για την δημιουργία επιτέλους μίας εθνικής πρότασης εναλλακτικής στο σημερινό σύστημα εξουσίας.

elkosmos.gr