Σκέψεις και προτάσεις πολιτικής διεξόδου στη δημοσιονομική κρίση της πατρίδας μας.

Δημοσιεύουμε την ομιλία του Ν.Καραβαζάκη, σε πολιτική εκδήλωση της “ομάδας νέων Γρεβενών”.
“β.Σ.”

ΔΙΕΞΟΔΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Γρεβενά 22/8/2012

1

 Τα όσα συγκλονιστικά συμβαίνουν εδώ και τρία χρόνια στην πατρίδα μας δεν είναι αποκομμένα από τον υπόλοιπο κόσμο. Της «δικής μας» κρίσης προηγήθηκε η χρηματοπιστωτική κατάρρευση στις ΗΠΑ ( πτώχευση Bear Sterns και Lehman Brothers και εκατοντάδες άλλες τράπεζες στη συνέχεια ), στην Αγγλία ( πτώχευση Northern Rock και κρατικοποίηση Barclays, Royal Bank of Scotland και άλλων ), στην Ιρλανδία και στην Ισλανδία, στο Βέλγιο και στην Ολλανδία. Αυτές οι πτωχεύσεις το 2007 και το 2008 ανέκοψαν σχεδόν απόλυτα τις διατραπεζικές συναλλαγές αφού καμία τράπεζα  εμπιστεύονταν να δανείσει την άλλη και επακολούθησε πιστωτική ασφυξία στις αγορές . Έτσι και τα υπερδανεισμένα κράτη βρέθηκαν σε αδιέξοδο αναχρηματοδότησης των χρεών τους. Οπότε ανέκυψαν και η κρίση στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία, εσχάτως στην Ισπανία και στην Ιταλία και έπονται άλλες...

Η κατάρρευση αυτή συνέβη όπως γνωρίζουμε επειδή είχε μοχλευτεί υπερβολικά ακραία η αγορά των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ. Για παράδειγμα,  εργάτης με  14.000 $ ετήσιο μισθό λάμβανε στεγαστικό 140.000 $ που με τις ασφαλίσεις και αντασφαλίσεις του υπερτριπλασιάζονταν  ως κεφάλαιο , δηλ. εισόδημα 14.000 «εγγυούνταν» και «στήριζε» κεφάλαιο 420.000 στην ελεύθερη αγορά ασφαλιστικών συμβολαίων. Όταν κάποιος δεν μπόρεσε να καλύψει την δόση του, τότε υπό το κράτος μεταδοτικού-και κερδοσκοπικού- πανικού, κάποιοι  θα έπρεπε να πληρώσουν εκατοντάδες εκατομμύρια σε ασφάλιστρα κινδύνων. Και… εγένετο χάος στις τράπεζες, τις ασφαλιστικές και τα χρηματιστήρια, αρχικά των ΗΠΑ, μετά της Ευρώπης και τελικά σε όλο τον αλληλεξαρτημένο, παγκοσμιοποιημένο και αγοραίο κόσμο μας. Η ευφορία της πιστωτικής επέκτασης, της εικονικής ευημερίας του καταναλωτισμού, διαλύθηκε παταγωδώς.
Των συμβάντων αυτών είχε προηγηθεί η κατάρρευση των κεφαλαιαγορών το 2000-2001 με τις λεγόμενες εταιρείες dot com, τεχνολογικές δηλ. εταιρείες που εισάγονταν, αθρόα και με εκτίναξη των κεφαλαιοποιήσεών τους, ανεξέλεγκτες στα χρηματιστήρια. Όταν λοιπόν αποκαλύπτονταν πως είχαν ανύπαρκτα θεμελιώδη μεγέθη ( μερικές φορές ούτε καν γραφεία στέγασης ) οι μετοχές τους πωλούνταν ακατάσχετα με αποτέλεσμα να συμπαρασύρουν το σύνολο των μετοχικών αξιών, που ούτως ή άλλως είχαν υπερτιμηθεί. Τεράστια κεφάλαια εξανεμίστηκαν και τότε.
Αυτές οι δυο διαδοχικές κρίσεις με επίκεντρό τους το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τις κεφαλαιαγορές της Δύσης, αποτέλεσαν –ειδικά αυτή που διανύουμε τώρα- την οριστική αποτυχία των κερδοσκοπικών τεχνικών παραγώγων χρηματοπιστωτικών προϊόντων. Η απόπειρα να αποκομίζονται κέρδη εκτός παραγωγής, ακόμη και χωρίς πραγματικά διαθέσιμα κεφάλαια ( πρακτική «ανοικτών» θέσεων) ή με απεριόριστη εκτύπωση-έκδοση χαρτονομισμάτων ( ειδικά μετά την κατάργηση του «κανόνα του χρυσού» το 1971 ), αποδείχτηκε οδυνηρά και πειστικά πως δεν είναι βιώσιμη. Έτσι η τάση στην παγκόσμια οικονομία, μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Συνασπισμού, της ακατάσχετης φυγής-μετανάστευσης επενδυτικών παραγωγικών κεφαλαίων από την Δύση προς τις BRICS ( Βραζιλία, Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Ν. Αφρική ) και άλλες αναδυόμενες οικονομίες , έγινε μη αναστρέψιμη. Τα απομένοντα κεφάλαια στην Δύση αφού απέτυχαν με την εικονική οικονομία, καταφεύγουν πλέον στην τοκογλυφία και στην υποτίμηση της εργασίας  για να επιβιώσουν του ανταγωνισμού. Όμως υπεισερχόμενος και ο δημογραφικός παράγοντας της υπεργεννητικότητας στην Ασία και της υπογεννητικότητας στην Ευρώπη, ο ανταγωνισμός αυτός θα έχει έναν βέβαιο νικητή, την Ασία. Γι’ αυτό πρέπει να θεωρείται απίθανη η επανάκτηση «κεκτημένων» καταναλωτικών αγαθών στις δυτικές κοινωνίες, πρέπει να θεωρείται δεδομένη η κατάπτωση του επιπέδου καταναλωτικής διαβίωσης, η υποτίμηση της εργασίας και η έκρηξη της ανεργίας. Και φυσικά, δεν γίνεται να υπάρχει διέξοδος προς τις αναπτυσσόμενες οικονομίες διότι εκεί προηγούνται οι πολυάριθμοι και ραγδαία  εκπαιδευόμενοι γηγενείς. Η όλη κατάσταση θα επιδεινώνεται καθώς η δημοσιονομική κρίση χρέους στην Ευρώπη δεν αναχαιτίζεται παρά μόνον προσωρινά ακόμη και αν εφαρμοστεί το ύστατο μέσο της έκδοσης ευρωομολόγων, ακόμη και εάν δανείζονται τα κράτη με το διατραπεζικό επιτόκιο απευθείας από την ΕΚΤ. Τελικά, η κρίση αυτή δεν είναι μόνον άλλη μια κρίση συσσώρευσης του καπιταλισμού αλλά η κατάρρευση του μεταπολεμικού προτύπου της ανάπτυξης μέσω της πιστωτικής επέκτασης και της κατανάλωσης. Προοπτική διαφαινόμενη, εφόσον εξελίσσονται ειρηνικά οι πολυεθνικοί ανταγωνισμοί, είναι να βρεθεί η Ευρώπη και η Β. Αμερική σε υποδεέστερη θέση οικονομικά-και όχι μόνον-έναντι των Ασιατών και άλλων «νεόπλουτων». Και στην παγκοσμιοποιημένη και άναρχη διεθνή οικονομική κατάσταση, καθώς καταργούνται μέχρις εξαφάνισης τα σύνορα διακίνησης κεφαλαίων και η φτώχια και ο πλούτος αλλάζουν γεωγραφική θέση, το ίδιο συμβαίνει με τους ανθρώπους που αντιστοιχούν στην κεφαλαιακή συγκέντρωση: μετακομίζει ο πλούτος ανατολικά, μετακομίζει η φτώχια δυτικά. Εκεί όπου εκτοξεύεται η άντληση υπεραξίας και υπερεκμετάλλευσης εκεί δημιουργείται περίσσευμα ανθρώπων. Οι οποίοι και ένεκα λιμών, περιβαλλοντικών καταστροφών και πολέμων αλλά και της δημογραφικής πλημμυρίδας, εξωθούνται στην εξορία και στην απελπισία, στη λαθρομετανάστευση προς δυσμάς.
Βλέπουμε ακόμη πως  η Δύση αγωνίζεται παράλληλα να μην απωλέσει την πρωτοκαθεδρία της όχι μόνον στην οικονομία  αλλά και στην διεθνή πολιτική. Ως εκ τούτου μοχλεύονται τα τελευταία χρόνια, οι παντοειδείς κοινωνικές αντιθέσεις στις αραβικές πετρελαιοπαραγωγούς χώρες. Μια διαδικασία που ξεκίνησε με τους πολέμους  κατά του Ιράκ, συνεχίστηκε με αυτούς κατά «της τρομοκρατίας» και εξελίσσεται σήμερα με αυτούς όχλων και μισθοφόρων δήθεν υπέρ της δημοκρατίας κατά δικτατορικών-αντιδυτικών, εθνικιστικών όμως-αραβικών καθεστώτων. Σε αυτούς τους πολέμους παρατηρούμε ήδη και αναδιανομή σφαιρών επιρροής μεταξύ των δυτικών όπως έγινε στη Λιβύη σε βάρος της Ιταλίας και υπέρ της Γαλλίας και των ΗΠΑ ( Κατάρ ).
Όσο δε για την συνεχώς επεκτεινόμενη και επιδεινούμενη εμφυλιοπολεμική σύρραξη στην Συρία, ας παρατηρήσουμε πως εγκυμονεί  σοβαρότατες απειλές για την Τουρκία εάν κι εφόσον προκύψει κάποιας μορφής ανεξάρτητο Κουρδιστάν. Και σε αυτή την περίπτωση πρέπει να συνεκτιμήσουμε τις επιπτώσεις που μπορεί να υπάρξουν για την Ελλάδα. Κάποιοι σπεύδουν να προεξοφλήσουν την διχοτόμηση στο Αιγαίο και την παράδοση της Θράκης ( ως αντάλλαγμα των ΗΠΑ στην Τουρκία για το νέο Κουρδιστάν ) λες και η απόσχιση του 1/3 έως ¼ της εδαφικής επικράτειας της Τουρκίας είναι ανατολίτικο παζάρι μεσιτών ή λες και η Ελλάδα είναι απομονωμένο ξέφραγο αμπέλι και όχι τμήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης  ή δεν είναι κράτος με εθνική συνείδηση. Ή μήπως η Ρωσία είναι κάποια αμελητέα δύναμη στην περιοχή ή η Κίνα αδιάφορη;
Η Γερμανία πάντως στρατηγικά δεν έχει πού αλλού να αποσκοπεί παρά στην ενεργειακή της αυτονομία, πρωτίστως. Ως εκ τούτου κατανοούμε γιατί πρώτη φορά Καγκελάριος επισκέφθηκε την Κύπρο μόλις επιβεβαιώθηκε πως αυτή διαθέτει τεράστια κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Κατανοούμε πως δεν θέλει να διαμεσολαβεί άλλος για την διακίνηση του φυσικού αερίου από την Κύπρο ή το Ισραήλ προς την Ευρώπη και γι’ αυτό ευνοεί και επιθυμεί την ελληνική Α.Ο.Ζ . που αθροίζεται συνεχής με την κυπριακή ως ευρωπαϊκή ΑΟΖ. Αναδεικνύεται λοιπόν πασιφανώς  η κεφαλαιώδης σπουδαιότητα των (απροσδιόριστων αλλά αναμφισβήτητων πλέον ) γιγαντιαίων ενεργειακών κοιτασμάτων στην ελληνική  Α.Ο.Ζ., προεκτάσεων και σε συνέχεια των ήδη τεραστίων εντοπισμένων, στην κυπριακή Α.Ο.Ζ. .

2

 Φυσικά και αναμενόμενα από την διεθνή κρίση επηρεάστηκε και η υπερδανεισμένη ελληνική οικονομία. Η Ελλάδα, παρότι είχε μεγάλο χρέος ως ποσοστό του Α.Ε.Π., όπως κι οι περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης, δεν βρίσκονταν σε επικίνδυνη αξιολόγηση, από τους εξειδικευμένους οίκους, λόγω του υψηλού ρυθμού ανάπτυξης που είχε. Η ανάπτυξη αυτή, κατά τα παγκόσμια επιβεβλημένα πρότυπα, βασιζόταν στην πιστωτική επέκταση ( δάνεια ) και στην κατανάλωση, στις υπηρεσίες και στις εισαγωγές. Όχι στην πρωτογενή παραγωγή και στις εξαγωγές, όχι στην εγχώρια ιδιοκατανάλωση. Έτσι, όταν οι διεθνείς πιστώσεις διακόπηκαν, τότε διακόπηκε η χρηματοδότηση  όλων των αλληλένδετων και αλληλεξαρτημένων οικονομιών της «παγκοσμιοποίησης». Πάραυτα, η Ελλάδα, διατηρούσε καθόλο το 2009, την υψηλή πιστοληπτική ικανότητά  της. Την οποία όμως, η νεοεκλεγείσα με ισχυρότατη λαϊκή εντολή κυβέρνηση Γ. Α. Παπανδρέου, δεν ανέλαβε και δεν εκμεταλλεύθηκε. Αντίθετα, επέλεξε να προσφύγει στο Δ.Ν.Τ., καθυστερημένα κι αφότου μεταστράφηκε παντελώς το διεθνές κλίμα σε υποτιμητικό και απαξιωτικό για την Ελλάδα. Όταν πια τριπλασιάστηκαν τα επιτόκια δανεισμού της χώρας.
Χωρίς καμία διαπραγμάτευση, χωρίς έλεγχο  ή αμφισβήτηση του αναφερόμενου χρέους, η ελληνική κυβέρνηση, αποδέχθηκε όλους τους όρους που επέβαλε η Τρόικα των δανειστών ( Δ.Ν.Τ.-Ε.Κ.Τ.-Ε.Ε. ),  απεχθείς και επαχθείς, υποθηκεύοντας την δημόσια περιουσία, καταστρέφοντας τα εισοδήματα των μισθοσυντήρητων και διαλύοντας την κοινωνική συνοχή και την κρατική μηχανή. Με τη συνδρομή και άλλων κομμάτων ( Ν.Δ. και ΛΑ.Ο.Σ.) προχώρησαν και στην εκχώρηση της εθνικής ανεξαρτησίας, κατά την λήψη των κυβερνητικών αποφάσεων ( αποδεχόμενοι αλλοδαπούς Επιτρόπους στη δημόσια διοίκηση ) και  στην μεταβιβαζόμενη δημόσια περιουσία. Αποδέχτηκαν και την ελευθερία εκχώρησης του ίδιου του δημοσίου χρέους, από τους όποιους κατόχους του!
Τελικά, οδήγησαν την Ελλάδα σε βαθιά ύφεση, χωρίς ορατή έξοδο. Μέσα από αλλεπάλληλες αντισυνταγματικές διαδικασίες και κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα είτε κατά την ψήφιση του πρώτου μνημονίου είτε στην εγκατάσταση της δοτής συγκυβέρνησης του PSI+.
Για ποιο λόγο όμως, δεν δανείστηκε η κυβέρνηση Παπανδρέου με τους ευνοϊκούς όρους του 2009; Γιατί, όπως αποκάλυψε ο πρώην διευθυντής του Δ.Ν.Τ., Στρος Καν, λίγο πριν αναγκαστικά παραιτηθεί εξαιτίας κατασκευασμένου σκανδάλου, έκανε κρυφές συμφωνίες μαζί του ο Γ. Α.  Παπανδρέου; Γιατί ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας, όπως και ο Υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακων/νου, διέσπειραν πανικό στις διεθνείς αγορές, χαρακτηρίζοντας αφερέγγυα και βυθιζόμενη την ελληνική οικονομία και αξιοπιστία; Γιατί έφτασαν ακόμη και να παραποιήσουν στατιστικά στοιχεία της ελληνικής αρμόδιας υπηρεσίας, διαβάλλοντας κι αυτοί με τη σειρά τους – μετά τον Αλογοσκούφη της κυβέρνησης Καραμανλή – το ελληνικό κράτος και τις υπηρεσίες του; Και γιατί σύμπασα η αντιπολίτευση δεν έγειρε θέμα;
[Να τονίσουμε στο σημείο αυτό πως είναι αξιομνημόνευτη η σπουδή του κ. Αλογοσκούφη να δεσμεύσει 28 δις ευρώ υπέρ των ελληνικών Τραπεζών, χωρίς να έχουν άμεση έκθεση στα ασφάλιστρα των αμερικανικών στεγαστικών δανείων. Πριν καν διαφανεί δημοσιονομικό πρόβλημα του ελληνικού κράτους και κατά συνέπεια απαξίωσης των ελληνικών ομολόγων έσπευσε να δωρίσει δις στους τραπεζίτες. Αυτή η σκανδαλώδης γενναιοδωρία των τελευταίων κυβερνήσεων προς τους ημεδαπούς τραπεζίτες, με χρήματα του ελληνικού δημοσίου και των φορολογουμένων, κορυφώθηκε τελευταία με την χαριστική εκχώρηση της ΑΤΕ και της υποθηκευμένης αγροτικής γης στον κ. Σάλα της Πειραιώς.]
Γεγονός πάντως είναι πως η  Ελλάδα, μένοντας ουσιαστικά ανέπαφη από τις τραπεζικές καταρρεύσεις το 2008, δεν διέτρεχε ορατούς κινδύνους.
Η Ελλάδα βρέθηκε όμως στην δίνη του οικονομικού κυκλώνα όταν,  καθυστερημένα,  προσέφυγε σε  δανεισμό και έπεσε αμαχητί – εξαιτίας αυτής της αβελτηρίας ( ή σκοπιμότητας; ) – στην ακόρεστη απληστία των διεθνών τοκογλύφων. Το διεθνές περιβάλλον πανικού κι αβεβαιότητας, λόγω  των τραπεζιτικών πτωχεύσεων κατά κύματα σε όλες τις αγγλοσαξονικές ή όχι, δυτικές νεοφιλελεύθερες οικονομίες καθόρισε, διαμόρφωσε και επέβαλε, αυτή την εξέλιξη, για την ήδη ευάλωτη χώρα μας.
Αφότου δε, με προτροπή κι αποδοχή της ελληνικής «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης, ανέλαβε την διαχείριση της  δημοσιονομικής κρίσης, η άρτι κι επειγόντως συσταθείσα Τρόικα, αυτή αποτέλεσε τον Δούρειο ίππο εισβολής του Δ.Ν.Τ. στην ακμαιότερη και μεγαλύτερη οικονομική περιοχή του πλανήτη μας, στην Ευρωζώνη. Αναλαμβάνοντας στην συνέχεια τη «διάσωση» και των λοιπών κλυδωνιζόμενων οικονομιών του ευρωπαϊκού Νότου.
Έκτοτε και μέχρι σήμερα, χωρίς ορατή διέξοδο, ξεκίνησε πρωτοφανής οικονομική και πολιτική κρίση στην Ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, προβάλλοντας ακόμη και το ενδεχόμενο της διάλυσής της. Ανεβοκατεβάζοντας την συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ και ωθώντας την παγκόσμια οικονομία σε  νομισματική αστάθεια και πιθανή κρίση και  ύφεση. Το δε χρηματοπιστωτικό σύστημα σε ενδεχόμενη ολοσχερή καταστροφή!

3

 Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους καθίσταται επικίνδυνη και ασύμφορη η έξοδος-οικειοθελής  ή εξαναγκαστική- της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και το ευρώ. Θα εξετάσουμε δυο ακολουθίες στην περίπτωση εξόδου-αποπομπής της Ελλάδας: α) Επειδή δημιουργείται προσδοκία «εξυγίανσης» του ευρώ, αυτό ανατιμάται έναντι των άλλων νομισμάτων. Τότε ακριβαίνουν τα εξαγόμενα ευρωπαϊκά προϊόντα και πρωτίστως πλήττεται η Γερμανία. Ακολουθεί ραγδαία αύξηση των εισαγόμενων καταναλωτικών που εισάγει πληθωρισμό. Θα επιχειρηθεί υποτίμηση του ευρώ για την ενίσχυση των εξαγωγών που θα προκαλέσει ακρίβεια πρώτων υλών εισαγόμενων. Μείωση επιτοκίων για την αύξηση των επενδύσεων θα φέρει πρόσθετο πληθωρισμό. Τελική έκβαση είναι η ύφεση. β) Εάν προκληθεί φόβος για επόμενες αποχωρήσεις-εκδιώξεις, τότε επειδή το ευρώ χάνει την κύρια ιδιότητά του, δηλ. την βεβαιότητα της οικονομικής σταθερότητας στις χώρες της Ευρωζώνης, προκαλείται υποτίμησή του. Τότε η ενεργειακά εξαρτημένη Ευρώπη έρχεται αντιμέτωπη με ακριβή ενέργεια και πρώτες ύλες, με την μετακύλυση του κόστους αυτού στις τιμές οπότε ακριβαίνουν τα εξαγόμενα ( αλλά και τα κρατικά χρέη που είναι εκπεφρασμένα σε άλλα νομίσματα ). Και πάλι έχουμε ένταση πληθωρισμού, απαιτείται αύξηση επιτοκίων και… στο βάθος ύφεση. Οι περιπτώσεις που αναφέρουμε δεν είναι σχηματικές και μηχανικές, υπάρχουν άφθονες παραλλαγές τους. Το μείγμα που τελικά αποφασίζεται είναι πρωτίστως αντικείμενο πολιτικής, ανάλογα με τις προτεραιότητες που υπάρχουν. Αντιλαμβανόμαστε εύκολα πάντως με τα παραδείγματα αυτά το πόσο σύνθετη και δύσκολο να προβλεφθεί και ελεγχθεί είναι η κατάσταση που μπορεί να προκύψει από μια ελληνική κατάρρευση. Φυσιολογικά ουδείς έχει συμφέρον από τέτοια χρηματοοικονομική αναταραχή, τουλάχιστον από θεσμικούς  φορείς.
Κοντολογίς, η μη συντεταγμένη και σε βάθος χρόνου διαχείριση της ελληνικής κρίσης-αλλά και των άλλων «Νοτίων»- μόνον καταστροφές, πέραν αυτών στην ελληνική κοινωνία και οικονομία, θα προκαλέσει. Θα πληγούν και η Ευρωζώνη και η Γερμανία και οι ΗΠΑ ( που εισάγουν κεφάλαια από την ΕΖ )  και  η Κίνα ( που εξάγει στην ΕΖ ), οι πάντες.  Τελικά, όχι μόνον πρέπει-και θα γίνει, εφόσον επικρατήσει σύνεση και πραγματισμός στην Ε.Ε.- να διαγραφούν ή περικοπούν τα περισσότερα χρέη της Ελλάδας  αλλά και να κρατικοποιηθούν όσες τράπεζες είναι εκτεθειμένες από την προηγούμενη κερδοσκοπική απληστία τους. Τότε που χάρη στα μηδαμινά επιτόκια του ευρώ δανείζονταν αφειδώς από την ΕΚΤ και δάνειζαν με πολλαπλάσια κερδοσκοπικά περιθώρια νοικοκυριά, επιχειρήσεις και Δημόσιο. Παραβιάζοντας άφρονα τις κεφαλαιακές επάρκειές τους, ξεπερνώντας και τις καταθέσεις τους σε χορηγίες. Αυτή η πολιτική των διαγραφών χρεών και τραπεζικών πτωχεύσεων, εφαρμόστηκε το 2008 στις ΗΠΑ ( μαζί με την αθρόα εκτύπωση δολαρίων ), αυτή εφαρμόστηκε και στην Αγγλία και παλιότερα στην Ιαπωνία, η ίδια και με απόλυτη μάλιστα επιτυχία στην υποδειγματικά και παραδειγματικά ανακάμπτουσα Ισλανδία.
Τέλος ας συνεκτιμήσουμε ότι  στην ΕΖ οι τράπεζες αθροιστικά έχουν ισολογισμούς τρείς φορές μεγαλύτερους από το σύνολο των κρατικών προϋπολογισμών. Οπότε προφανώς η πιθανή χρεοκοπία τους αποκλείεται με κάθε τρόπο κι από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Και γι’ αυτό τον λόγο επιπρόσθετα πρέπει να κατευναστεί, να περισταλεί η κρίση στον ευρωπαϊκό Νότο. Πιθανότατα δε ενόψει και των αμερικανικών εκλογών του Νοεμβρίου και υπό τις πιέσεις του Ολάντ που δεν θέλει οι εκτεθειμένες στην Ισπανία και Ιταλία γαλλικές τράπεζες να χρεοκοπήσουν, θα οπισθοχωρήσει και η Μέρκελ στις ασφυκτικές απαιτήσεις της. Η χώρα μας σε τι θέση και με τι προετοιμασία θα βρεθεί ή βρίσκεται;

4

 Ανασκοπώντας τα μέχρι τώρα εκτεθέντα παρατηρούμε πως:
• Ζούμε στην ιστορική περίοδο κατάρρευσης της ηγεμονίας και παγκόσμιας πρωτοκαθεδρίας της Δύσης.
• Επίκεντρό της  είναι η Ευρώπη.
• Όχημά της είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
• Η ρευστότητα των συσχετισμών δύναμης στην Μεσόγειο και στην Ευρώπη επιτρέπει παρεμβάσεις για την διαμόρφωσή τους.
• Οι ελληνικές κυβερνήσεις προκάλεσαν την δημοσιονομική κατάρρευση και υπέταξαν την χώρα σε νέα Κατοχή.
• Η Ελλάδα βρίσκεται στον πυρήνα της κρίσης.
• Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα ανάκτησης των «κεκτημένων».
• Απαιτείται και επιβάλλεται εθνοκεντρική στρατηγική ανάπτυξης!
Προτείνονται λοιπόν τα παρακάτω:

Άμεσα μέτρα αναπτυξιακής ανασύνταξης.

Α.Ο.Ζ. : ανακήρυξη, τιτλοποίηση και “μόχλευση”, εθνικής  περιουσίας, δημόσιας ιδιοκτησίας.
Ύστερα από την παραδειγματικά επιτυχή ανακήρυξη και διαχείριση της  ΑΟΖ, των αδελφών Κυπρίων Ελλήνων, όπως και πλείστοι έγκυροι αναλυτές προτρέπουν, πρέπει η Ελλάδα, άμεσα, να ανακηρύξει την ελληνική Α.Ο.Ζ. στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Όπου, πλήθος δοκιμών ανιχνεύουν, πιθανά μεγάλα έως γιγαντιαία, κοιτάσματα υδρογονανθράκων.
Την επομένη αυτής της ανακήρυξης, το ελληνικό δημόσιο πρέπει να αρχίσει διμερείς  διαπραγματεύσεις  και όταν αυτές καταλήξουν, μπορεί: α) να εκδώσει μετατρέψιμο ομολογιακό δάνειο, πολυετούς (ενδεικτικά, τεσσαρακονταετούς) διάρκειας, με επιτόκιο διπλάσιο του οιουδήποτε, ισχύοντος, δωδεκάμηνης, διατραπεζικής (ΕΚΤ ή Τ.τ.Ε. ή άλλης) ελληνικής αναφοράς. Το ομόλογο αυτό, ύψους εκατό (100) δις, επιτρέπεται να καλυφθεί και να διακρατείται μόνον από ελληνικής εθνικότητας επενδυτές (Έλληνες ή ομογενείς).β) να ιδρύσει  ανώνυμη εταιρεία, ειδικού σκοπού, αξιοποίησης και διαχείρισης του υποθαλασσίου ορυκτού αποθέματος της ελληνικής Α.Ο.Ζ., η οποία αναθέτει με διεθνή διαγωνισμό, σε διαφόρων εθνικοτήτων εταιρείες, τις σχετικές έρευνες εντοπισμού κοιτασμάτων. Σημ.: Η εταιρεία αυτή ουδέποτε θα εισαχθεί σε χρηματιστηριακή διαπραγμάτευση, παραμένοντας,  αποκλειστικά, εθνικής ιδιοκτησίας. Και, γ) προχωρεί σε αναθέσεις-παραχωρήσεις εκμετάλλευσης, των όποιων κοιτασμάτων εντοπισθούν. δ) Οι δε Έλληνες κι ομογενείς ομολογιούχοι, όποια στιγμή  επιθυμούν, μετατρέπουν τις ομολογίες τους σε μετοχές των διασυνδεμένων εταιρειών. ε)  Το κεφάλαιο των 100 δις κατέχεται από Τράπεζα κρατική, που ευκολότατα και ασφαλέστατα μπορεί να χρησιμοποιεί την μόχλευση, ώστε με δανεισμούς, να ιδρύει εταιρείες συνεργασίας με συμμετοχή αλλοδαπών θεσμικών ή ιδιωτών επενδυτών. Η Τράπεζα αυτή μπορεί να ιδρυθεί με συγχώνευση των τεσσάρων ημιπτωχευμένων ιδιωτικών, που σήμερα εναγωνίως και αφειδώς, χρηματοδοτούν οι Τροϊκανοί , επιβαρύνοντας το αβάσταχτο δημόσιο χρέος και τους φορολογούμενους!
Τι επιτυγχάνουμε, με αυτές τις κινήσεις; Ι) Αποτρέπουμε την ληστεία της πατρίδας μας από τους εγκληματίες τοκογλύφους. ΙΙ) Προστατεύουμε τις καταθέσεις των Ελλήνων πολιτών είτε σε έξοδό μας από το ευρώ είτε σε κατάρρευσή του-κι ενδεχομένως επαναπατρίζονται κεφάλαια- αφού θα έχουν τιτλοποιηθεί με ενέχυρο τον εθνικό πλούτο μας. ΙΙΙ) Αποκαθιστούμε την εθνική αξιοπρέπειά μας στο Αιγαίο, με τρόπο καθολικά αποδεκτής νομιμότητας και οικονομικά επωφελέστατο, ειρηνικά. Με διεθνική συνεργασία και κάλυψη-στήριξη, παρακάμπτοντας τη διαμάχη περί υφαλοκρηπίδας με την Τουρκία. ΙV) Κινητοποιούμε παγκόσμια τον ελληνισμό. V) Ελάχιστο σκοπούμενο κι επιδιωκόμενο εισοδηματικό αποτέλεσμα είναι η χρηματοδότηση των εθνικών υποδομών και των συστημάτων Παιδείας, Υγείας και Άμυνας (αθροιστικά 10-15  δις ευρώ ετησίως, τρέχουσα κατάσταση και τιμές). VI) Ταυτόχρονα, μικρές, απλές, ημερήσιες, ασφαλείς πράξεις, τοκοφόρες (repos) ή ανταλλαγής νομισμάτων (swaps), ικανοποιούν την όποια χρηματοδότηση του απομένοντος ομολογιακού δανείου και των λειτουργικών εξόδων της εταιρείας, με αυτάρκεια. VIΙ) Ακόμη, η πολυμερής-διεθνική συνεργασία, θα προσφέρει την ποιοτικότερη κι ασφαλέστερη εφαρμοσμένη τεχνογνωσία περιβαλλοντικής προστασίας, απαραίτητης λόγω  υψηλής επικινδυνότητας, της σεισμογενούς περιοχής μας.
Μακροχρόνια μισθωμένη παραχώρηση και επανάκτηση, λιμένων και ναυπηγείων.
Όπως όλοι θυμούμαστε, επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, ”μισθώνονταν” στον τότε σοβιετικό στόλο, το ναυπηγείο Νεώριο Σύρου, για τις επισκευαστικές του ανάγκες στη Μεσόγειο. Παρόμοια επιβάλλεται να πράξει η Ελλάδα και σήμερα, καθώς όχι μόνον αποκτά έσοδο σε χαλεπούς καιρούς της οικονομίας της αλλά και την ρωσική γεωπολιτική στρατηγική “προσοχή”.
Επίσης, γνωρίζοντας το κινεζικό ενδιαφέρον για τις ευρωπαϊκές αγορές και (εξ αιτίας του) των ελληνικών λιμανιών ,μπορούμε να παραχωρήσουμε μακροχρόνια την χρήση τους, με απαραίτητη προϋπόθεση την πλειοψηφική απασχόληση Ελλήνων. Παρομοίως επίσης, θα στραφεί και η κινεζική  “προσοχή” στην χώρα μας.
Οι ανωτέρω συμβάσεις, δύνανται να αποφέρουν σε ένα βάθος 30-40 ετών στην πατρίδα μας, ευθέως  100-120 δις ευρώ, με συνέργειες επιπλέον τόσα και επιπλέον ακόμα, με την  τιτλοποίησή τους (ομολογιακές εκδόσεις).
Α.Π.Ε. = Άμεση ενεργειακή απεξάρτηση!
Γνωρίζουμε  πως η χώρα μας είναι απόλυτα ενεργειακά εξαρτημένη και ως εκ τούτου εξουθενωτικά υπαγόμενη στις πληθωριστικές πιέσεις των ιλιγγιωδών κερδοσκοπικών χρηματιστηριακών αυξομειώσεων.
Προφανώς, επιβάλλεται να προχωρήσουμε στη κατασκευή εθνικού πανελλαδικού δικτύου φωτοβολταϊκών, με δανειακή χρηματοδότηση από την κρατική «Τράπεζα Αιγαίου». Τότε, με την ενοικίαση – παραχώρηση του  σε χώρες με μεγάλη περιβαλλοντική επιβάρυνση από ενεργειακούς ρύπους,  θα ενθαρρυνθεί η σχετική εγχώρια κατασκευή-επισκευή-έρευνα-τεχνολογία, ώστε να μειωθεί το κόστος εγκαταστάσεων Επίσης, η πολυμερής συνεργασία με ισπανικές, κινεζικές, ισραηλινές, αμερικάνικες  και γερμανικές εταιρείες, θα αναδείξει τα ποιοτικότερα και οικονομικότερα, χαρακτηριστικά. Τέλος, η αποδέσμευση της μικρής-οικιακής παραγωγής για ιδιοκατανάλωση, θα κατακτήσει την κοινωνική συνείδηση, βοηθώντας περαιτέρω στον περιορισμό ρύπων και την πετρελαϊκή απεξάρτηση.
Αποπληρωμή των γερμανικών πολεμικών οφειλών.
Όπως στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδος αναφέρουν, οι γερμανικές πολεμικές οφειλές κατά τη ναζιστική κατοχή, ανέρχονται στα εκατόν εξήντα δυο (162) δις, άτοκα! Εξ αυτών, τα πενήντα οκτώ (58),άτοκα, αφορούν σε υπόλοιπο χρέους αναγκαστικού δανείου, του οποίου δυο δόσεις εξοφλήθηκαν επί Χίτλερ. Ειδικά δε αυτό το χρέος-δάνειο, αναγνωρίζεται κι από τον γερμανικό Τύπο, αναγόμενο σε 77 ή 92 δις ευρώ, κατά περίπτωση.
Η αποπληρωμή αυτών των οφειλών, σε πολυετείς (πχ 40) ετήσιες δόσεις, είναι εφικτή από την πανίσχυρη γερμανική οικονομία, είναι ηθικά, ανθρωπιστικά και πολιτισμικά επιβεβλημένη και λειτουργεί συνεκτικά στην πανευρωπαϊκή κοινωνία. Όπως μάλιστα και πρόσφατα προτάθηκε, το χρέος αυτό μπορεί και να τιτλοποιηθεί, συνεπώς   να  προεισπραχθεί τμήμα του. Κυρίως, μπορεί να χρηματοδοτήσει εθνικό πρόγραμμα ΑΠΕ αμοιβαία επωφελές για την Γερμανία στο χρηματιστήριο ρύπων. Τα κεφάλαια αυτά θα χρηματοδοτήσουν το εθνικό δίκτυο Α.Π.Ε. .
Δεν πρέπει επίσης να παραλείψουμε και πως μελέτες Γάλλων επιστημόνων, αποτιμούν το σύνολο των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα σε 500 δις ευρώ, έντοκα…
Τράπεζα ευρωπαϊκού Νότου, Μεσογείου, Βαλκανίων…
Όλα τα εκτεθέντα θα διευκολύνονταν εάν συμπτυσσόταν, ενδοευρωπαϊκά, μέτωπο των περιφερειακών ή/και  νότιων άμεσα πληττόμενων από την κρίση χωρών, που θα διαχειρίζονταν ανάλογες προσπάθειες, εθνικών διεξόδων. Θα ήταν εφικτό επίσης, στα πρότυπα της “ευρωπαϊκής τράπεζας επενδύσεων” ή της παρεμφερούς ”παρευξείνιας Τράπεζας”, να χρηματοδοτηθούν επεκτατικά αυτές οι πρωτοβουλίες, με συγκέντρωση πόρων και τεχνογνωσίας. Η «Τράπεζα Αιγαίου», θα ήταν ίσως ένας πρόσφορος θεσμικός φορέας.
Η Ελλάδα, ακόμη, μπορεί να αναλάβει πρωτοβουλία σε επίπεδο βαλκανικών, ευρωπαϊκών ή/και μη, χωρών, για τη σύσταση ανάλογων χρηματοδοτικών προσπαθειών και  «εργαλείων», συνεισφέροντας στην ανακούφιση και σταθερότητα της περιοχής, ενισχύοντας και τη δική της ηγετική θέση, με ασφάλεια.
Αντίμετρα οικονομικής αιμορραγίας.
Η χώρα μας όπως είναι πλέον ευρέως αντιληπτό, οδηγήθηκε στην δημοσιονομική κατάρρευση εξαιτίας των ανεξέλεγκτων κι απρογραμμάτιστων δανεισμών, που υπηρετούσαν την διαπλοκή πολιτικών-επιχειρηματιών-τραπεζιτών-δημοσιογράφων και κομματαρχών. Η διαπλοκή αυτή επεκτάθηκε και κυριάρχησε στην ελληνική κοινωνία ως διαφθορά στους θεσμούς και στην οικονομική ζωή. Υπονόμευσε δε την ελληνική οικονομία με τρείς μοχλούς: την φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή,  τους υπέρογκους εξοπλισμούς και  τον ενεργειακό εισαγόμενο πληθωρισμό. Οι  πολυδάπανοι  αυτοί παράγοντες πρέπει επειγόντως να εξαλειφθούν.
Η καθιέρωση χαμηλών φορολογικών συντελεστών στο εισόδημα, ύστερα από την αφαίρεση όλων των οικογενειακών ή λειτουργικών δαπανών, μπορεί να παροτρύνει και επιβραβεύσει την πάταξη της φοροδιαφυγής.
Η τιμωρία της αντικοινωνικής εκμετάλλευσης ανασφάλιστης εργασίας πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση.
Επίσης, η ανασύνθεση του αμυντικού δόγματος της χώρας, με την ενεργοποίηση της παλλαϊκής άμυνας κατά τα πρότυπα μικρών χωρών με υψηλή αποτρεπτική ικανότητα και πατριωτικό σθένος. Με εξοπλιστικά προγράμματα εστιασμένα σε ατομικά φορητά όπλα και αντιαεροπορικά κι αντιαρματικά συστήματα ευρείας διασποράς και άλλα μέσα, διαπνεόμενα από τις αρχές: α) πως είμαστε αμυνόμενοι κι όχι επιτιθέμενοι και β) πως χρειαζόμαστε ευελιξία και διασπορά για να εκμεταλλευόμαστε τις γεωφυσικές ιδιομορφίες των βουνών και των νησιών μας. Μπορούμε να περικόψουμε δραστικά, χωρίς επιπτώσεις αμυντικές αλλά μόνον ταμειακές, τις εξοπλιστικές δαπάνες.
Και το σπουδαιότερο: η ενεργειακή απεξάρτηση με την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων της Α.Ο.Ζ. αλλά και την αμεσότερα εφαρμόσιμη των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας ( Α. Π. Ε. ), θα μας ανακουφίσει ταμειακά και θα αποκλείσει τον σημαντικότερο πληθωριστικό παράγοντα στην απόλυτα ενεργειακά εξαρτημένη ελληνική οικονομία, που είναι οι τιμές του εισαγόμενου πετρελαίου.
Προοπτικές αναπτυξιακής ανασύνταξης.
«Να αναδειχθεί το οικονομικό πρότυπο σεβασμού στον άνθρωπο και στο περιβάλλον, άρνησης του καταναλωτισμού, της ρύπανσης, της κερδοσκοπικής απληστίας ,του παρασιτισμού και της πλεονεκτικής εκμετάλλευσης μισθωτών και πόρων. Με γνώμονα τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες και μοναδικότητες της χώρας και του πολιτισμού μας (κλίμα, φυσικό κάλλος και υπέδαφος, ιστορία, ιατρική, καλλιέργειες, πληροφορική κ. ά.).»
Το παραπάνω, είναι απόσπασμα από τις «αρχές και σκοπούς» της Ομάδας Ανεξάρτητων Πολιτών Σαρωνικού, που υπήρξα ιδρυτής της, τον Μάρτιο του 2011.
Αποτελεί ευρύτατη αντίληψη πως το οικονομικό πρότυπο που ακολούθησε η χώρα μας, πλέον έχει εκπνεύσει. Αφενός η εικονική ευημερία της πιστωτικής επέκτασης έχει καταρρεύσει αφού κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν να δανείσει (σε ολόκληρη την Δύση, όχι μόνο στην Ελλάδα) και προπάντων οι Τράπεζες μεταξύ τους. Αφετέρου η ιδιοκτησία κατοικίας στην Ελλάδα είναι η πιο εκτεταμένη στην Ευρώπη (88% των οικογενειών). Και τρίτον, η διακοπή των ευρωπαϊκών εισροών, διακόπτει την «ανάπτυξη» μέσω δανείων και εισαγόμενης κατανάλωσης. Όσο δε για τον τουρισμό, αυτός  αποτελεί ένα πεδίο αστάθμητων παραγόντων κι ως εκ τούτου δεν προσφέρει σταθερό έσοδο και μάλιστα σε περιβάλλον ύφεσης..
Οπότε απαιτείται αναπροσανατολισμός και ανασχεδιασμός με έμφαση στην πρωτογενή παραγωγή και ανάπτυξη. Η ανάπτυξη έρευνας και τεχνολογίας καλλιεργειών όπως και εγκατάστασης και εξοπλισμού Α.Π.Ε. και γεωτρήσεων και συντήρησης αρχαιολογικών ευρημάτων. Ο ιατρικός, ο αγροτικός, ο θαλάσσιος και ο υποθαλάσσιος τουρισμός. Η έμφαση στην εγχώρια παραγωγή και κατανάλωση. Είναι ορισμένοι προσανατολισμοί που μάλλον υποχρεωτικά πρέπει να ανιχνεύσουμε και ακολουθήσουμε.
Με τις εκτεθείσες παραπάνω μεθοδεύσεις, η Ελλάδα, αποκτά άμεση ρευστότητα πλέον των 100 δις, την επενδύει στην ηλιόλουστη πελαγίσια κληρονομιά της και την κεφαλαιοποιεί στην αναγέννησή  της. Αξιοποιώντας τις μοναδικότητες και ιδιαιτερότητές της, την πολύτιμη  “ασημαντότητα” του μικρού μεγέθους της, την θέση της στο μεταίχμιο Δύσης-Ανατολής, γεωπολιτικής και οικονομικής.
Νίκος Καραβαζάκης.

 vimasaronikou.wordpress.com