Ελευθερία ή υποδούλωση στο χρυσό;

Μερικές (επίκαιρες) σκέψεις του αείμνηστου Γάλλου διανοούμενου Σαρλ Μοράς, που αν είχαν ληφθεί υπόψη, σήμερα τα πράγματα ίσως να ήταν διαφορετικά για την Κύπρο αλλά και για όλους στην Ευρώπη και στη Δύση γενικότερα

Πριν από μερικούς αιώνες, με το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης, κλήθηκαν αρχικά οι Γάλλοι και μετέπειτα, υπό την επήρεια και την εξέλιξη των γεγονότων και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, να απαντήσουν...

στο θεμελιώδες ερώτημα που αφορούσε στη συγκρότηση της κοινωνίας. Και αυτό τέθηκε επιτακτικά, διότι κάποιοι επιθυμούσαν μια νέα κοινωνία, απαλλαγμένη από κοινωνικές καταστάσεις που όντως «βάλτωναν». Αίμα ή χρυσός, ήταν το ερώτημα για τον υλικό μας κόσμο. Η απάντηση ήταν χρυσός. Και κάπως έτσι, εγκαταλείφθηκε η παραδοσιακή οργάνωση της κοινωνίας, προς χάρη της διάχυσης του πλούτου. Τα παραπάνω, τα επισημαίνει στο έργο του ο «L’ avenir de d’ intelligence» (ελεύθερη σκέψις, Αθήνα 1988), ο Γάλλος εθνικιστής διανοούμενος Charles Maurras (Σαρλ Μοράς).

Και λέει ο Μοράς: «Ας χρησιμοποιήσει γρήγορα η Διανόηση, όσες δυνάμεις της απέμειναν! Ας λάβει μέρος! Ας αποφασίσει, ας διαλέξει ανάμεσα στον Τοκογλύφο και στον Πρίγκιπα, ανάμεσα στην Οικονομία και στο Σπαθί». Και προσέξτε τι μας λέει ο Μοράς και μάλιστα στις αρχές του 20ου αιώνα: «... Ένας σημερινός άνθρωπος θα ‘πρεπε να αισθάνεται πιο κοντά στον 10ο αιώνα, παρά στον 18ο. Μερικές εκατοντάδες οικογένειες, έχουν γίνει οι άρχοντες του πλανήτη. Τα απλοϊκά πνεύματα, που ωρύονται: ‘Ας επαναστατήσουμε, ας τις ανατρέψουμε’, ξεχνούν ότι η εμπειρία της επαναστάσεως, βιώθηκε στην Γαλλία εδώ και 115 χρόνια. Και τι βγήκε από αυτήν; Από την εξουσία των ηγεμόνων της φυλής μας, περάσαμε υπό την ράβδο των εμπόρων του χρυσού... Ο Χρυσός διαφεύγει τον προσδιορισμό και την εκδίκηση. Κομιστός και πτητικός, είναι απρόσωπος... Αυτή η κυριαρχία, η πιο απόλυτη, η πιο ανεύθυνη από όλες, είναι εν τούτοις αυτή που υπερισχύει στις χώρες, που αυτοαποκαλούνται ανεπτυγμένες. Στην Αμερική, αρχίζει να κυριαρχεί στην θρησκεία... Οι ελεύθεροι στοχαστές μας δεν κατάλαβαν ακόμη, ότι το τελευταίο εμπόδιο του ιμπεριαλισμού του Χρυσού, το τελευταίο οχυρό των ελεύθερων ιδεών, εκπροσωπείται ακριβώς από την Εκκλησία, την οποία επιβαρύνουν με οχλήσεις. Είναι το τελευταίο αυτόνομο όργανο του καθαρού πνεύματος... Η κτηνώδης δύναμη ξεκινά για την κατάκτηση του σύμπαντος».

Τα λέμε αυτά παρακολουθώντας την Ευρώπη των Εθνών, υπό τας εντολάς κάποιων άνευρων και άνευ αξιών πολιτικών & γραφειοκρατών, να οδεύει προς την ομοσπονδοποίηση, καταστρέφοντας τη συνοχή των εθνικών κοινωνιών και μετατρέποντάς τις σε πολυπολιτισμικούς ελευθεριακούς βούρκους, όπου υπέρτατη αξία είναι το χρήμα, δηλαδή ο χρυσός. Ο θρίαμβος του ορθολογισμού αλλά συνάμα και του μηδενισμού... Πάμε παρακάτω:

«Ο Χρυσός, διαιρετός επ’ άπειρον, είναι επίσης και μέγας γεννήτορας διαίρεσης: καμία πατρίδα δεν του αντιστάθηκε. Δεν παραγνωρίζω διόλου τη χρησιμότητα του πλούτου για το άτομο. Το συμφέρον του σκεπτόμενου ανθρώπου μπορεί να είναι η κτήση μεγάλης ποσότητας χρυσού, αλλά το συμφέρον της σκέψης είναι να συνδέεται με μια ελεύθερη πατρίδα, που μπορεί μόνη να διατηρήσει η κληρονομική δύναμη του Αίματος. Σ’ αυτήν την ελεύθερη πατρίδα, η σκέψη απαιτεί επίσης τάξη, εκείνη που το Αίμα μπορεί να εγκαθιδρύσει και να διατηρήσει. Όταν, επομένως, ο σκεπτόμενος άνθρωπος θα έχει θυσιάσει τις ανέσεις και τις ηδονές, που θα μπορούσε να αγοράσει, στον βωμό της τάξεως και της πατρίδας, όχι μόνο θα φανεί αντάξιος των θεών του, αλλά θα τιμηθεί ενώπιον των άλλων ανθρώπων, εξυψώνοντας το όνομα και την κατάστασή του».

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ λοιπόν. Εκείνη για την οποία οι πρόγονοί μας έχυσαν το αίμα τους. Μια έννοια, που σήμερα, στην εποχή των εξαρτήσεων, ακούγεται ως σχεδόν μεταφυσική. Ελεύθερη πατρίδα με κυριαρχία του χρυσού, να το πούμε μπας και γίνει κατανοητό, δεν γίνεται. Ξεκάθαρα πράγματα. Αυτό οφείλουν να το αντιληφθούν όλοι όσοι, εξυψώνοντας τον χρυσό ως υπέρτατη αξία, έθεσαν υπό την ομηρία του την παγκόσμια κοινότητα.

Ο Μοράς, ήταν από τους πρώτους που έθεσε θέμα ηθικής κρίσης. Μίλησε για το ηθικό ζήτημα, που «ξαναγίνεται κοινωνικό ζήτημα» και υπογράμμισε: «Πρέπει να εγκαταλείψουμε τους οικονομικούς συλλογισμούς, που δεν μπορούν να αλλάξουν τις καρδιές». Αυτό, όλοι το καταλάβαμε, λίγο ή πολύ. Αλλά, δεν βρήκαμε ίσως τη δύναμη να αλλάξουμε ρότα και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας, γυρίζοντάς τον εκεί που πρέπει. Η ζωή μας άλλωστε έχει γίνει τόσο σύνθετη, που δεν μας «επιτρέπει» αποκλίσεις από καλουπωμένους τρόπους ζωής. Αυτό, είναι το χειρότερο. Και το γενικό καλούπι, είναι η υλιστική προσέγγιση, που απορρίπτει συλλήβδην κάθε μεταφυσική χροιά των πραγμάτων και στεγνώνει τις ψυχές των ανθρώπων, μετατρέποντάς τους σε ρομπότ.

Άκουσα κάποιον να λέει ότι «Cyprus is business». Δεν μπορώ παρά να απορρίψω αυτή τη γελοία όσο και επικίνδυνη θεώρηση. Η Κύπρος, είναι τόπος ιερός, αναπόσπαστο κομμάτι του Ελληνισμού. Και μπορεί ο διαβρωτικός νεοφιλελευθερισμός αλλά και άλλες μορφές ιδεολογικοπολιτικού ορθολογισμού (πχ κομμουνισμός) να δίνουν το βροντερό τους παρών και εδώ, έχοντας μπολιάσει πολλούς με φιλάργυρες και γενικότερα υλιστικές αντιλήψεις, όμως, μπαίνοντας κάποιος στο σημείο στις Φυλακές της Λευκωσίας, όπου βρίσκονται τα Φυλακισμένα Μνήματα, αισθάνεται την ιερότητα αλλά και την ανάγκη να κλίνει το γόνυ μπροστά στο μεγαλείο του έθνους μας. Του έθνους μας, που δεν δίστασε να τα βάλει με αυτοκρατορίες όπως η βρετανική, προκειμένου να αποκτήσει την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του. Αυτή που σήμερα απειλεί και πάλι η κυριαρχία του χρυσού.

Του Νίκου Χιδίρογλου

www.elora.gr