Απεργία που δεν θα προκαλέσει πρόβλημα τι απεργία είναι?

Από τότε που έχει ξεκινήσει αυτή η τραγική ιστορία των μνημονίων, υπάρχει μια καραμέλα που δεν λέει να ξεκολλήσει από το στόμα των παπαγάλων της ενημέρωσης και από μερίδα επίσης του εξαθλιωμένου λαού, που

σιγοντάρει από κοντά στο αίσχος.

Τα προβλήματα που δημιουργούν οι απεργίες και οι κάθε είδους κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες. Γαμώ το κέρατο μας, το κεφάλι μας, και τα άχυρα που κουβαλάμε μέσα. Γαμώ τη...
μιζέρια μας και τη δουλικότητα μας σαν κανονικοί ραγιάδες, σκυμμένοι μέχρι το πάτωμα να γλύφουμε και να παρακαλάμε τους αφέντες να δείξουν έλεος....

Θυμάμαι τις παλιές καλές εποχές που στην Ιταλία όταν η περίφημη ένωση συνδικάτων CGIL,CISL, UIL πραγματοποιούσε μια απεργία δεν υπήρχε ούτε περίπτερο για να πάρεις τσιγάρα. Δεν υπήρχε λεωφορείο να πας δυο βήματα παρακάτω. Γενική απεργία σήμαινε το κράτος παραλύει στη κυριολεξία. Τα εργοστάσια κατεβάζουν τα μηχανήματα, τα καταστήματα ρολά, οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες το κλείνουν. Όσες κυράτζες και να διαμαρτυρόντουσαν πως δεν έχουν να πάνε για ψώνια, όσα ψώνια και να χάνανε την ησυχία τους γιατί αυτοί οι παλιοαλήτες απεργούν, δεν κινόταν φύλλο... (τώρα πια, είσαι ανάμνηση παλιά, κόκκινο γράμμα στο συρτάρι..τραλαλα)

Θέλετε να πάμε και στη κόντρα με τους ανθρακωρύχους της Θάτσερ? Θέλετε να ξεκινήσουμε να θυμόμαστε όλη την ιστορία των εργατικών κινημάτων? Με τι τρόπο κατακτήθηκε το 8ωρο που τώρα δεν υπάρχει πια? Με τι τρόπο και τι αίμα κατακτήθηκε κάθε εργατικό δικαίωμα που μέχρι πριν λίγο καιρό απολάμβαναν τα παιδιά μας? Με τι αγώνες και θυσίες από εκατομμύρια ανθρώπους που δεν υπάρχουν πια ούτε σαν σκόνη χτίστηκε όλη η «ευημερία» την οποία αναπολούμε συνέχεια το τελευταίο καιρό? Η μήπως πρέπει πλέον να ξεχάσουμε και το όνομά μας. Μήπως πρέπει να πείσουμε τον εαυτό μας πως η μοίρα μας και το ριζικό μας είναι αυτή η αηδία που βλέπουμε μπροστά μας κι ότι αυτό αξίζουμε.

(Μήπως αυτό αξίζουμε τελικά?)

Και φτάνουμε στην Ελλάδα του σήμερα, με το ενάμιση εκατομμύριο ανέργους, με τους χιλιάδες καρπαζοεισπράκτορες υπαλληλίσκοuς, με τους χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες που ζουν αγκαλιά με τα λουκέτα και τα χρέη τους, τις ουρές σε τράπεζες, εφορίες, ΔΕΚΟ, σε συσσίτια, στα μπουδελο-νοσοκομεία, με τα παιδιά που λιποθυμάνε από τη πείνα, μια ασύδοτη ελίτ που έχει γράψει στα παλιά της τα παπούτσια τις ανθρώπινες ζωές τις οποίες βλέπει μόνο σαν νούμερα, με μια πρωτοφανή κλοπή του δημοσίου χρήματος επί δεκαετίες κι ένα άθλιο ξεπούλημα ολόκληρης της πατρίδας με το λαό της πακέτο σε όποιον κάνει τη καλύτερη προσφορά...

Οι πολίτες έχουν πρόβλημα γιατί απεργεί το ΜΕΤΡΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Οι πολίτες έχουν πρόβλημα γιατί οι πορείες κάνουν φασαρία!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Οι πολίτες έχουν πρόβλημα γιατί κάτι κωλόπαιδα τους έσπασαν μερικά τζάμια από τα αυτοκίνητα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Οι πολίτες έχουν πρόβλημα γιατί θα αργήσουν στη δουλειά τους των πέντε δεκάρων, είκοσι φάπες και μερικά κιλά ξεφτίλα....

Οι Έλληνες πολίτες θέλουν ήσυχες κινητοποιήσεις, θέλουν αντιπολίτευση που να κάνει κινήσεις που η συμπολίτευση να της λέει «μπράβο Αννούλα είσαι καλό κορίτσι...» οι πολίτες θέλουν να τους φέρει το παξιμάδι κάποιος βρεγμένο στο στόμα γιατί είναι πολύ κουρασμένοι για να προσπαθήσουν να το μασήσουν. Οι πολίτες θέλουν να πάρουν τα σοκολατάκια τους πίσω και χτυπάνε πεισμώμένα το ποδαράκι στο πάτωμα....

Σέλω το γλυκό μου πίσω. Σέλω να μου συμπεριφέρεστε καλά και να είμαι στη φωλίτσα μου ήσυχο παιδάκι....Θα είμαι καλό παιδί, ήσυχος μαθητής αρκεί η ζωούλα μου να είναι βολική..

Κι όσοι δεν είναι τόσο πολύ ξεφτιλισμένοι κι έχουν ακόμα μέσα τους κάποια τσαντίλα που όλο και αυξάνεται, έχουν πέσει στα ψυχοφάρμακα, τρελαίνονται, έχουν πέσει σε διάφορες πρέζες για να κρατήσουν, έχουν λαλήσει και ψάχνουν να βρουν ποιος στο διάολο σ΄αυτό το χώρο (όχι χώρα...χώρο) μπορεί να κάνει επί τέλους μια επανάσταση της προκοπής!

Όσοι φοράτε ακόμα @ρχίδια να σηκωθείτε επάνω! Που πας εσύ Μήτσο?

Ευνόητο είναι πως κάποιος θα με ρωτήσει. Κι εσύ τι κάνεις που τα λες όλα αυτά? Δεν κάνω τίποτα το αξιόλογο απλά προσπαθώ να μην είμαι εντελώς μαλακισμένη. Να είμαι λίγο...

Οι αγώνες εξαργυρώθηκαν. Έχουν πέσει πολύ περισσότερα από τριάντα αργύρια. Έχουν ανταλλαχθεί πολλά περισσότερα από ένα φιλί στο μάγουλο. Δεν υπάρχει όρια στο ξεπούλημα. Κι όπως όλοι μας κι εγώ δεν πιστεύω πλέον σε κανέναν κερατά. Και για όσους κράταγα ακόμα μια σπίθα ελπίδας ούτε να τους δω στα μάτια μου.

Και ναι, όπως κι εσείς, έτσι κι εγώ δεν μπορώ να κατέβω σαν τη τρελή στο δρόμο να φωνάζω στην έρημο. Αλλά προσπαθώ τουλάχιστον να κρατήσω μια στάλα νοημοσύνης κι αξιοπρέπειας ακόμα. Όσο είναι δυνατόν.

Ειλικρινά θέλω να μας βρίσω όσο δεν παίρνει άλλο. Θέλω να ξεσπάσω γιατί η απογοήτευση είναι τόσο μεγάλη, λες και ζούσα πράγματι σ΄ενα ροζ συννεφάκι σχετικά με το τι πίστευα για αυτή εδώ τη πατρίδα και για τούτο το λαό. Όχι ότι δεν έβλεπα τι συνέβαινε γύρω μου. Απλά είχα την εντύπωση ότι υπάρχει κάτι περισσότερο από ένα 5% μη διεφθαρμένων, αλλοιωμένων, μεταλλαγμένων, πολιτών-ζόμπι...

Είχα δημιουργήσει μια ελπίδα πως μέσα σ΄αυτό το καραγκιοζιλίκι, την απόλυτα λούμπεν κοινωνία που έβλεπα από τη μεταπολίτευση και μετά πως υπήρχαν πολλά περισσότερα υγιή στοιχεία. Αρκετές δυνάμεις εκτός των δύο δεινοσαύρων που έφεραν τη πατρίδα σ΄αυτό το σημείο που θα ήταν αλλιώτικη «φτιαξιά» Τώρα πως το είχα βγάλει αυτό το συμπέρασμα αφού τα ο δικομματισμός βάραγε 90%... μαλακία ε?

(Θα συγκρατηθώ και δεν θα σχολιάσω τίποτα, ακόμα, για τον Αλέξη. Θα συγκρατηθώ...)

www.ramnousia.com