Κάλαντα συνοδεία security! Αυτό θα πει εξέλιξη…

Κάποτε ο ερχομός των εορτών διακρινόταν από περισσότερη πνευματικότητα και διείσδυση της κοινωνίας στο νόημα των ημερών που δεν είναι άλλο από τον ερχομό του Θεανθρώπου.
του Στρατή Μαζίδη
Τα παιδιά έβγαιναν στους δρόμους, ξεχύνονταν...
στις γειτονιές των μεγάλων αστικών κέντρων αλλά και των χωριών να τραγουδίσουν τα χαρμόσυνα νέα. Ως αντάλλαγμα οι οικοδεσπότες προσέφεραν κάποιο κέρασμα, κι αν ευκολυνόταν λίγα χρήματα μικρής μεν αξίας που όμως εκείνα τα χρόνια είχαν κάποια ανταλλακτική δυνατότητα. Τότε το επίκεντρο ήταν τα κάλαντα και το έθιμο.
Τα χρόνια πέρασαν. Η κοινωνία άλλαξε και οι παραμονές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς έχασαν το νόημά τους. Απέκτησαν εμπορικό χαρακτήρα. Ταυτίστηκαν με τα ψώνια. Ο ασκητικός άγιος Βασίλης σβήστηκε από τη μνήμη μας για να τον διαδεχθεί ένας καλοζωισμένος χοντρομπαλάς από τη Φινλανδία. Τα χρήματα έγιναν το επίκεντρο.
Όποιος έδινε κουραμπιέδες και μελομακάρονα αντί χρημάτων εισέπραττε το νεύμα της απογοήτευσης και της χλεύης σε αρκετές περιπτώσεις.
Μεγάλωσα κάπου στο μεταίχμιο αυτής της αλλαγής και ποτέ δεν είπα τα κάλαντα σε κανέναν. Αν και μικρός αισθανόμουν εξαιρετικά άβολα να τραγουδάω γρήγορα τα κάλαντα με σκοπό να φτάσω στο επόμενο βήμα της απλωμένης παλάμης μπας και πέσει κανένας Καποδίστριας, καμιά Μπουμπουλίνα ή εκείνος ο πολύτιμος πράσινος Κολοκοτρώνης.
Μια καλά οργανωμένη μπίζνα κατέληξαν τα κάλαντα με το μόνο αρχικό μειονέκτημα πως λέγονται μόνο 3 φορές το χρόνο. Θα μου πείτε είναι κακό να βγάζει κανείς ένα χαρτζιλικάκι; Όχι δεν είναι. Κακό είναι που τελικά κι αυτό καταλήξαμε να το κάνουμε μόνο για τα χρήματα. Άλλωστε τα χαρμόσυνα νέα της γέννησης του υιού του Θεού -για όσους Τον πιστεύουμε- δε θα έπρεπε να διαδίδονται με απώτερες προσδοκίες. Τι να τα κάνεις τα χρήματα όταν αληθινά πιστεύεις πως γεννήθηκε ο Χριστός;
Κάπως έτσι κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1990 εμφανίστηκε το επόμενο και μεγαλύτερο μειονέκτημα στις γειτονιές της πρωτεύουσας. Γιατί να κουράζεσαι να λες τα κάλαντα κοτζάμ μαντράχαλος; Άσε λοιπόν τα παιδάκια να περπατούν πχ όλη την Κυψέλη και μετά κάπου σε κάποιο στενό με τα απαραίτητα βοηθητικά πειστικά μέσα φροντίζεις να τα απαλλάξεις από το βαρύ φορτίο.
Το φαινόμενο πύκνωσε και πλέον όσοι λένε τα κάλαντα αποτελούν κινούμενους στόχους. Έτσι έλαβαν κι αυτοί τα μέτρα τους. Γονείς που συνοδεύουν διακριτικά. Αυτοκίνητα να ακολουθούν σε απόσταση κ.ο.κ.
Μόνο που αυτά δεν είναι κάλαντα. Αυτό δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση μετάδοση του μηνύματος πως ο Θεός ήρθε στον κόσμο. Είναι κάτι άλλο. Ίσως μια χρηματαποστολή.
Χρόνια πολλά και καλά σε όλους!

freepen.gr