Μόνο ροχάλες στους τοκογλύφους!

Πολλοί είναι εκείνοι που ενοχλούνται από την κοινωνική απραξία. Πολλοί. Και έχουν δίκιο. Οι Έλληνες ζουν έχοντας σε κάθε γειτονιά, δίπλα τους, σωρεία ενεχυροδανειστηρίων, χωρίς να αντιδρούν. Τα «ανέχονται». Αύριο, τι ακόμα θα ανέχονται, τι ακόμα θα ανεχθούμε;

Το θέαμα ενοχλεί...

Και ενοχλεί πολλούς. Στην παραλία, στα βόρεια προάστια, στο κέντρο, στα δυτικά του μόχθου, παντού, σε όλη την επικράτεια πια, οι σύγχρονοι εκμεταλλευτές του ανθρώπινου πόνου, στήνουν τις μόνες σήμερα επιχειρήσεις που εγγυώνται κέρδος. Κέρδος βρώμικο, κέρδος αντικοινωνικό, κέρδος ανήθικο, ποτισμένο με δάκρυα, ιδρώτα, πόνο και αίμα... Και η κοινωνία σιωπά ένοχα, τα κόμματα σιωπούν ένοχα, η Εκκλησία (αυτό κι αν είναι σκανδαλώδες!) σιωπά ένοχα και οι σατανάδες συσσωρεύουν χρυσό και ασήμι (καταλήγει συνήθως στην Κίνα), διαλύοντας την ελληνική κοινωνία.

Υπάρχει χειρότερο πράγμα;

Δεν ξέρω αν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την τοκογλυφία, την εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου. Αναρωτιέμαι, πόσο διαβρωμένος πρέπει να είναι κάποιος, για να κάνει αυτή τη δουλειά, για να μη λυγίζει μπροστά σε δακρυσμένα μάτια. Ναι, θα επιληφθεί ο Θεός, όπως μου λέτε μερικοί, καμία αντίρρηση. Όμως, Εκείνος αγαπά αυτούς που αγωνίζονται για κοινωνική Δικαιοσύνη, που προτάσσουν το Εμείς και παραμερίζουν το εγώ, που πονούν για τους συνανθρώπους τους. 

Τόσος ακτιβισμός από ορισμένους αυτή την εποχή, αλλά για ποιον λόγο; Άλλοι τα έχουν με τον έναν, άλλοι με τον άλλον! Λες και τα ενεχυροδανειστήρια δεν υπάρχουν. Και θυμήθηκα τα του Δεκέμβρη του 2008, όταν κάποιοι δήθεν «κοινωνικά ευαίσθητοι» διέλυσαν στην κυριολεξία στο κέντρο, μόνο τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Τελικά, είναι και ο «ματωμένος» ακτιβισμός της αριστεράς (βλέπετε γεγονότα Marfin της 5ης Μαΐου 2010;) κατευθυνόμενος, πλαισιωμένος από χρήσιμους αφελείς ή πράκτορες;

Ίσως. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα. Μένει, δε, να αποδειχθεί. Εδώ μπαίνουμε στη σφαίρα της συνωμοσιολογίας και αναγκαστικά θα κάνω πίσω. Όμως, υπάρχει πολύ σοβαρό θέμα στόχευσης στους κοινωνικούς αγώνες. Και δίδεται η εντύπωση πως για το μόνο που ενδιαφέρονται ορισμένοι, είναι οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων και μόνο. Λυπάμαι που το γράφω αυτό, αλλά έτσι βλέπω ότι είναι. Και είμαι υποχρεωμένος να το καταγράψω.

Ξένα αυτά για τον Έλληνα

Η κουλτούρα της τοκογλυφίας, είναι ξένη και ασύμβατη με το αξιακό μας πλαίσιο. Ο τοκογλύφος, είναι πρόσωπο κατάπτυστο και του περιθωρίου, μιας και είναι κοινωνικά απόβλητος. Αναφέρετε τη λέξη και μόνο και θα διαπιστώσετε πως αφήνει μια πολύ στυφνή γεύση στο στόμα. Εγείρει η αναφορά της και μόνο, μίσος, πολύ και σωστά...

Εκποιητής της ευτυχίας, της ευημερίας, ονείρων, περιουσιών και συναισθημάτων, ο τοκογλύφος ζει, όπως ήδη ανέφερα, στο περιθώριο, ως τρωκτικό, αποφεύγοντας τις δημόσιες εμφανίσεις. Φανταστείτε τον σαν έναν κακό και καθ’ όλα φιλάργυρο άνθρωπο, που τα βράδια, στο μισοσκόταδο, μετράει λίρες... Έναν άνθρωπο χωρίς χαρά και ψυχή, χωρίς προσωπική ζωή και φίλους, μιας και τον μισούν ακόμα και οι στενοί του συγγενείς, που ντρέπονται να ομολογήσουν την οποιαδήποτε διασύνδεση μαζί του... Ισχύει αυτή η εικόνα του παρελθόντος σήμερα; Τι να σας πω...

Ενδεχομένως όχι, μιας και έχουν αμβλυνθεί οι κοινωνικές αντιστάσεις. Και αυτό είναι που προσωπικά με «πονάει». Ότι το αληταριό τη βγάζει αβρόχοις ποσί. Ότι κάθονται ανέμελοι και παρατηρούν τον κόσμο να περνάει έξω από τα «μαγαζιά» τους, χωρίς να μετράνε ροχάλες στις βιτρίνες τους.

Και δεν είναι μόνο αυτό... Χαράματα, οι σύγχρονοι Σκρουτζ αμολούνε αλλοδαπούς που μοιράζουν τα φυλλάδιά τους, τοποθετώντας τα στους υαλοπίνακες (παρμπρίζ) των αυτοκινήτων. Επιθετικό μάρκετινγκ... Και ακούγονται πολλά και για μπράβους, για άσκηση βίας. Ζητούν και τα ρέστα... Και η ΕΛΑΣ, παρακολουθεί αδιάφορα. Ας πάνε όμως οι ενεχυροδανειστές να το κάνουν υπό το φως του ηλίου, να μοιράσουν τα φυλλάδιά τους μπροστά στον κόσμο. Αλλά, ας μην το ξεχνάμε, τα βαμπίρ φοβούνται το φως... Όπως και το σταυρό...

Quo vadis Graecia?

Δεν ξέρω αν η τόσο αδιάκριτη και απροκάλυπτη πια παρουσία των ενεχυροδανειστηρίων, σηματοδοτεί το τέλος της κοινωνίας μας και της εναπομένουσας συνοχής της. Σίγουρα, δεν αποτελεί καλό σύμπτωμα η ανοχή από τον μέσο Έλληνα στα φαινόμενα εξαχρείωσης. Οφείλουμε να δείξουμε με όλα τα νόμιμα μέσα στους ενεχυροδανειστές & τοκογλύφους, ότι δεν έχουν καμία θέση στις γειτονιές μας, ότι η «εργασία» τους δεν είναι κοινωνικά αποδεκτή, ότι οι ίδιοι έθεσαν εαυτούς απέναντι από το κοινωνικό σύνολο.

Και κάτι πολύ σημαντικό: Πού είναι η Εκκλησία, που φωνάζει τώρα για την εργασία της Κυριακής; Γιατί δεν αντιδρά η λαλίστατη κατά τα άλλα Ιερά Σύνοδος; Γιατί δεν ενημερώνει τον κόσμο ποια είναι η θέση της ορθοδοξίας για την τοκογλυφία; Και αν έχουν ειπωθεί αυτά που πρέπει, γιατί δεν ακούγονται; Έχει ο τόπος πνευματική ηγεσία ή όχι; Αν όχι, να μας το πουν...

Είναι δυσάρεστη η θέση του δημοσιογράφου, όταν πρέπει συνεχώς να καταγράφει αδράνειες, απουσίες και μειοδοσίες. Και δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό δεν κάνω κάτι άλλο. Ενδεχομένως και άλλοι. Όμως, αν υπάρχει ένα σύμπτωμα που θα έπρεπε να μας ανησυχεί όλους, είναι αυτό του ωχαδερφισμού, της άνευ όρων παράδοσης στα κελεύσματα των λογής-λογής σατανάδων του πολιτικοκοινωνικού μας βίου.

Ευχαριστούμε τους φίλους που μας έφεραν διαφημιστικά φυλλάδια ενεχυροδανειστηρίων, διαμαρτυρόμενοι γι’ αυτά που συμβαίνουν στις γειτονιές τους. Θα είμαστε εδώ να θυμίζουμε στον κόσμο πως δεν πρέπει να χάσει τη ψυχή του. Γιατί αυτός είναι ο πραγματικός θάνατος...

Νίκος Χιδίρογλου

www.elora.gr