Oι λίστες και οι «λήσταρχοι»

Το Ποντίκι
Σταυρώνεται εν μέσω... λι­στών. Λίγο παλαιό το αστείο, γραμμένο για άλλου είδους λίστες του παρελθόντος, αλ­λά απολύτως ενδεικτικό της σημερι­νής τραγωδίας που ζει η τρικομματική συγκυβέρνηση υπό τον Αντώνη Σαμα­ρά.
Το κυβερνητικό «τρίο» βιώνει πολύ δύσκολες ημέρες, καθώς, εκτός από τις λίστες μεγαλοκαταθετών και υπό έρευνα δημόσιων προσώπων και ποι­νικών απατεώνων, έχει να αντιμετω­πίσει και τους...
«λήσταρχους» της τρό­ικας, οι οποίοι την έχουν στήσει στον τοίχο για να κόψει «εδώ και τώρα» όσο περισσότερα είναι δυνατόν από εισοδήματα και λοιπά κρατικά έξοδα, αδιαφορώντας πλήρως για τη δραμα­τική κατάσταση του ελληνικού λαού και τη δική της βιωσιμότητα.
Παράλληλα, έχει να αντιμετωπίσει τόσο τη δεδομένη κοινωνική οργή για τα μέτρα - σοκ και την ανυπόφορη οσμή σκανδάλων, όσο και τον εσωτε­ρικό καβγά της τρόικας, της οποίας τα μέρη (ευρωζώνη και ΔΝΤ) ξεκατινιάζονται δημοσίως για τη μοίρα της Ελ­λάδας, αλλά και ολόκληρης της ζώνης του ευρώ.
Απέναντι σε όλα αυτά η κυβέρνηση βιώνει έναν πραγματικό εφιάλτη. Κα­νένα από τα μέτωπα αυτά δεν είναι διαχειρίσιμο. Όχι μόνο επειδή είναι δε­μένη χειροπόδαρα εξ αιτίας της έκτα­σης των προβλημάτων, αλλά και διότι η ίδια είναι μέρος της αδυναμίας δια­χείρισής τους.
Απειλείται η συνοχή
Οι υποθέσεις με οσμή σκανδάλου έχουν τραυματίσει βαριά κατ’ αρχάς τον πρόεδρο της Βουλής Β. Μεϊμαράκη όχι τόσο εξ αιτίας της αμφιλεγό­μενης καταγγελίας που τον εμπλέκει σε ξέπλυμα χρήματος, όσο λόγω του τραυματικού για το κύρος των θεσμών τρόπου με τον οποίο τη διαχειρίστη­κε. Η σιωπή της Ν.Δ. δεν μειώνει τη ζημιά.
Οι επιλεκτικές διαρροές περί αδι­καιολογήτως και αιφνιδίως πλουτισάντων πολιτικών και άλλων δημόσιων προσώπων, μπορεί να ρίχνουν αδια­κρίτως λάσπη καθώς δεν πρόκειται για περιπτώσεις ελεγμένες, αλλά ρίχνουν τη σκιά τους σε πρόσωπα προερχόμε­να κυρίως από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, χωρίς υποψία εμπλοκής στελεχών της Αριστεράς, επιτείνοντας την κάκιστη εικόνα στην κοινωνία των δύο «δεινοσαύρων» του πολιτικού συστήματος.
Τέλος, η όποια έρευνα για τη «λίστα Λαγκάρντ» είναι άγνωστο αν θα βγά­λει κάτι σημαντικό για τους αναφερό­μενους, αλλά η διαχείρισή της από δύο υπουργούς Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ, τους Γ. Παπακωνσταντίνου και Ευ. Βε­νιζέλο, με τον δεύτερο μάλιστα να εί­ναι σήμερα ο πρόεδρος του κόμματος, δημιουργεί ερωτήματα που εμπίπτουν στο ενδιαφέρον – και το καθήκον – της Δικαιοσύνης.
Όσα επικοινωνιακά κόλπα και αν επιστρατευθούν σε αυτό το τελευταίο ζήτημα, το πρόβλημα της διαγραφό­μενης πολιτικής ομηρείας του ΠΑΣΟΚ και του προέδρου του αντανακλά ευ­θέως στη μελλοντική συνοχή και στα­θερότητα τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της κυβέρνησης. Ιδιαίτερα όταν οι εσω­κομματικοί τριγμοί – εξ αιτίας των μέ­τρων – απειλούν και τα τρία κυβερνώ­ντα κόμματα.
Σκληρός χειμώνας
Με την εσωτερική της κατάσταση να εμφανίζεται περίπου δραματική, η κυβέρνηση θα πρέπει να αισθάνεται τυχερή με τη χαμηλή κοινωνική έντα­ση, η οποία προς το παρόν είναι εσω­στρεφής και δεν εκδηλώνεται με ένα σαφές αντικυβερνητικό πλαίσιο. Αυ­τή η κοινωνική εσωστρέφεια ωστόσο ίσως αποδειχθεί παροδική και γι’ αυτό στο Μαξίμου ήδη προβληματίζονται έντονα για το τι θα συμβεί τον επόμε­νο χειμώνα, ο οποίος αναμένεται τόσο σκληρός ώστε να παραπέμπει σε πο­λύ σκληρές δεκαετίες του περασμέ­νου αιώνα.
Με την απαρχή εφαρμογής των μέ­τρων να αποτελεί το άνοιγμα μιας κο­λασμένης περιόδου για την κυβέρνη­ση, στο Μέγαρο Μαξίμου αισθάνονται ιδιαίτερα άβολα με την άτεγκτη στάση της τρόικας, η οποία απαιτεί όλο και περισσότερα μέτρα άμεσης απόδοσης (δηλαδή εισοδηματικής και φορολογι­κής αφαίμαξης), επικεντρώνοντας τα περίφημα διαρθρωτικά στη σάρωση κάθε είδους δικαιωμάτων.
Παράλληλα, βεβαίως, οι κυβερ­νητικοί αξιοποιούν την ατζέντα της δημοσιότητας ώστε να προωθήσουν αθόρυβα σκανδαλώδεις πωλήσεις δη­μόσιων επιχειρήσεων και άλλων περι­ουσιακών στοιχείων σε «φίλους», πα­λαιούς και νεόκοπους, της κυβέρνησης. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ απειλεί με όπλο τη Δικαιοσύνη τους σημερινούς διαχειριστές του ξεπουλήματος και τους πελάτες τους...
Με την ψυχή στα δόντια
Ωστόσο, το μεγάλο «βαρίδι» είναι οι εκπρόσωποι της τρόικας, οι οποίοι χαλάνε καθημερινά κάθε απόπειρα
της κυβέρνησης να διαχειριστεί το πα­κέτο των μέτρων - σοκ μειώνοντας τις συνέπειες από την υιοθέτησή του. Το επεισόδιο κατά την άδοξη συνάντηση του Σαμαρά με τους τρεις τροϊκανούς, αν και εξαιρετικά μειωτικό για την κυ­βέρνηση και τον ίδιο τον πρωθυπουρ­γό, ενεργοποίησε μια τελευταία λύση ανάγκης: την προσφυγή του πρωθυ­πουργού στη διεκδίκηση μιας «πολι­τικής διαπραγμάτευσης» με τις κεφα­λές της τρόικας.
Εδώ όμως τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα. Κατ’ αρχάς η διαιρε­μένη τρόικα, με επίκεντρο του καβγά την επόμενη αναδιάρθρωση του ελλη­νικού χρέους και το μοντέλο διαχείρι­σης της κρίσης στο σύνολο της ευρωζώνης, με την Ισπανία και την Κύπρο άμεσα στο κάδρο, οδηγεί σε αναβολή των αποφάσεων επί του ελληνικού ζητήματος για τον... Νοέμβριο.
Έτσι η κυβέρνηση, στο επόμενο Eurogroup και την επόμενη Σύνοδο Κο­ρυφής εντός του Οκτωβρίου, διεκδι­κεί απλώς μια επικοινωνιακή ανάσα, δυο κουβέντες αναγνώρισης των προ­σπαθειών της, ένα είδος στήριξης και μια υπόσχεση που θα περιλαμβάνει τουλάχιστον τη λέξη «επιμήκυνση», έστω και ανεπισήμως. Εν τω μεταξύ θα υποχρεωθεί να παραπαίει αντιμε­τωπίζοντας ταυτόχρονα:
♦ Τις πιέσεις των εκπροσώπων των δανειστών.
♦ Την απειλή για μια επικριτική τροϊκανή έκθεση στο τέλος της αξιολόγη­σης.
♦ Την ανασφάλεια για τον χρόνο και τον τρόπο καταβολής της επόμενης δόσης.
♦ Την αβεβαιότητα για την έκβαση της σύγκρουσης μεταξύ των μερών που συγκροτούν την τρόικα.
♦ Την αγωνία για τη σταθερότητα και την επιβίωσή της.
♦ Το ενδεχόμενο κοινωνικής έκρη­ξης.
Κάθε τι που θα μπορούσε να της δώσει μια επικοινωνιακή ανάσα θα είναι ευπρόσδεκτο. Τίποτε όμως δεν ακυρώνει το ότι η κυβέρνηση αυτή, με τις αρχικές υποσχέσεις της περί επα­ναδιαπραγμάτευσης να έχουν εξελι­χθεί σε φάρσα, είναι υποχρεωμένη να ζει μια διαρκή τραγωδία. Και μαζί της – πρωτίστως – ο ελληνικός λαός, ο οποίος, ανεξαρτήτως των μπελά­δων της κυβέρνησης, ζει τη δική του τραγωδία, καθώς μόνος αυτός πληρώ­νει τον λογαριασμό της ανικανότητάς της...

topontiki.gr