Ο πραγματικός στόχος της τρόικας

Η γλώσσα της διπλωματίας, όντας γλώσσα σκοπιμοτήτων και άμβλυνσης εντυπώσεων, κρατά επιμελώς και διαρκώς σε ελεγχόμενη απόσταση την αλήθεια όλων όσα περιγράφει. Όταν δε αυτή χρησιμοποιείται από πολιτικούς και τεχνοκράτες, η αλήθεια πλέον τίθεται υπό αμφισβήτηση! Στη βάσανο αυτής ακριβώς της...
«ξύλινης, στεγνής γλώσσας» των απανταχού τεχνοκρατών, κερδοσκόπων και τυχοδιωκτών που οικειοποιούνται τους σωτήρες μας, υποβάλλεται καθημερινά ο Έλληνας πολίτης, από τη στιγμή που η χώρα μας τοποθετήθηκε στο μάτι του ευρωπαϊκού οικονομικού κυκλώνα.
Βαρεθήκαμε πια τις στερεότυπες εκφράσεις που μας «τρυπάνε» καθημερινά τα αυτιά και το μυαλό μας για την Ελλάδα που «πρέπει να παραμείνει στο ευρώ», που «πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της», που «πρέπει να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των αγορών», τις οποίες ακούραστα μας επαναλαμβάνουν διαρκώς οι δανειστές μας.
Οι κατ’ εξακολούθηση απειλές της τρόικας με πρωταγωνιστή τον φόβο της επιστροφής στη δραχμή, μας υποβάλλουν διαρκώς σε πολλαπλές θυσίες που, αν και έχουν πολλές ονομασίες (επιπρόσθετα μέτρα, περιστολές, ισοδύναμα κ.λπ.), όλα συντείνουν σε ένα και μόνο: Τη διαρκή μείωση των μισθών και των συντάξεων!
«Πλαστικά» λόγια
Στο ίδιο μήκος κύματος με τους δανειστές μας κινείται και η «εσωτερική τρόικα» που, απαρτιζόμενη από ανθρώπους άβουλους, ανήμπορους και μοιραίους, αναμασώντας τα ίδια «πλαστικά» λόγια και ακροβατώντας μεταξύ φόβου και ελπίδας, αυτοπροσδιορίζονται ως αυτόκλητοι και μοναδικοί σωτήρες μας.
Είναι απορίας άξιον η ευκολία με την οποία οι δήθεν εκπρόσωποι του Έλληνα εργαζόμενου λαμβάνουν συνεχώς βάρβαρα και άδικα μέτρα που καταληστεύουν τα εργασιακά του δικαιώματα, αδιαφορώντας πλήρως για την αξιοπρέπεια και την επιβίωσή του, έστω και αν στο τέλος δεν παραλείπουν να χύνουν τα γνωστά πια σε όλους καυτά κροκοδείλιά τους δάκρυα μέσα από τις οθόνες μας!
Την ίδια στιγμή γίνονται συνεργοί απερίγραπτης σε μέγεθος φοροδιαφυγής ισχυρών εκπροσώπων εγχώριων «μαύρων» κεφαλαίων, αποκρύπτοντας επιμελώς τα στοιχεία τους.
Όσο όμως και αν θέλουν να μας παγιδεύσουν στη δική τους λογική οι τεχνοκράτες εκπρόσωποι των τραπεζικών κολοσσών, χρησιμοποιώντας σαν εργαλείο τη γλώσσα της επίπλαστης δικής τους πραγματικότητας, άλλο τόσο εμείς θα αντιστεκόμαστε και με όπλο την απλή μας σκέψη δεν θα πάψουμε να λέμε στη δική μας γλώσσα την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι, όπως πάντα, μία:
Ο πλούσιος Βορράς της Ευρώπης, λαμβάνοντας υπόψη κάποια οικονομικά μεγέθη (όπως π.χ. τον ανταγωνισμό της Κίνας, τη μείωση του ποσοστού κέρδους του κ.λπ.), αποφάσισε να εκπονήσει και στη συνέχεια να εφαρμόσει ένα πολύ φιλόδοξο σχέδιο αντιπερισπασμού, σύμφωνα με το οποίο θα επιχειρούνταν να δημιουργηθεί μια τεχνητή οικονομική κρίση χρέους σε κάποια κράτη-μέλη του φτωχού Νότου, με συνέπεια την επιβολή σκληρών μέτρων λιτότητας για τις χώρες που θα συνεργάζονταν και με απώτερο σκοπό τη μείωση του μισθολογικού κόστους και κατά συνέπεια την επίτευξη περιβάλλοντος φθηνής και ελαστικής εργασίας.
Ταυτόχρονα δε, η αδυναμία κατοχής και συντήρησης των ακίνητων περιουσιών λόγω των αβάσταχτων φόρων, σε συνδυασμό και με την εξαθλίωση της επιβίωσης που θα ακολουθούσε, μοιραία πια οι ακίνητες αξίες θα περνούσαν έτσι εύκολα στα χέρια των οικονομικών κατακτητών, με προέκταση την αμφισβήτηση ακόμα και εκείνης της εθνικής ανεξαρτησίας.
Κράτος-πειραματόζωο
Ως πιλοτικό «κράτος-πειραματόζωο» επελέγη η Ελλάδα, αφού από την αρχή οι άνθρωποι που είχαν τις τύχες μας στα χέρια τους εμφανίστηκαν ως απόλυτα συνεργάσιμοι.
Όλα λοιπόν τα μέτρα που εφαρμόστηκαν στα δύο μέχρι στιγμής μνημόνια και τις τροποποιήσεις τους είχαν έναν και μόνο έναν στόχο: Τη σταδιακή και διαρκώς κλιμακούμενη αποδυνάμωση και εξαθλίωση του Έλληνα εργαζόμενου, με ταυτόχρονη απαξίωση τόσο της αγοραστικής του δυνατότητας όσο και της αξιοπρέπειάς του.
Με σύμμαχο τον τρόμο της χρεοκοπίας κατάφεραν μέχρι στιγμής να μειώσουν κατά 30% το μισθολογικό κόστος και να εξασφαλίσουν ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις στο άμεσο μέλλον μέσα από τις ρήτρες που τελευταία υπέγραψαν.
Αναρωτιόμαστε όλοι μέχρι πού θα φτάσουν οι απειλές και οι εκβιασμοί του Έλληνα εργαζόμενου.
Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, βάσει του σχεδίου που εφαρμόζουν πιστά, σίγουρα θα έχουν υπολογίσει τους στόχους τους.
Ακούγεται ολοένα και περισσότερο να λέγεται σε πολλές γωνιές της «πιάτσας» της αγοράς ότι στον λεγόμενο «πάτο του βαρελιού» ο μέσος μηνιαίος μισθός αποτιμάται λίγο πιο κάτω από τα 300 ευρώ.
Μετά την επίτευξη του στόχου αυτού, να είστε σίγουροι ότι ως διά μαγείας θα έρθει και η ανάπτυξη και η οικονομία θα τεθεί σε επανεκκίνηση, η ανεργία θα πέσει κατακόρυφα και όλοι μαζί, η γενιά πλέον των 300 ευρώ, απασχολούμενοι στις πρώην περιουσίες μας, θα πραγματοποιούμε το όνειρο της ανοικοδόμησης της νέας Ελλάδας.
Αν αυτήν την Ελλάδα ονειρευόμαστε, τότε ας αναλάβει ο καθένας μας τις ευθύνες του!
Όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά έχουμε μέρος της ευθύνης αυτών που μας συμβαίνουν και αυτών που θα μας συμβούν!
Οι εμπνευστές και εκτελεστές του σχεδίου εξαθλίωσης της χώρας μας και των πολιτών της γνωρίζουν πολύ καλά τον ρόλο που πρέπει να παίξουν σε αυτήν την υπόθεση.
Το μόνο που ενδεχομένως δεν γνωρίζουν και που δεν μπορούν να υπολογίσουν, είναι η ανοχή (και η αντοχή) του «πειραματόζωου», που από τώρα και στο εξής δεν θα πρέπει πλέον να θεωρείται από κανέναν δεδομένη.
Ηράκλειο 12.10.2012
Με εκτίμηση
Γιάννης Μοσχονάς,
εκπαιδευτικός

 topontiki.gr