Πυρκαγιές αρμοδιότητας... ΕΥΠ

Η φωτιά που ξέσπασε τα ξη­μερώματα του Σαββάτου 18 Αυγούστου χαρακτηρί­στηκε - όχι άδικα - ως η τρίτη καταστροφή της Χίου, μετά τη σφαγή των κατοίκων του νησιού από τους Τούρκους στις 30 Μαρτίου 1822 και τον χαλασμό που συνόδευσε τον φονικό σεισμό στις 3 Απριλίου 1881.
Η μεγάλη καταστροφή...
του βόρειου κατά βάση τμήματος του νησιού και η ολική αποψίλωσή του, με τις φλόγες να τιθασεύονται και να σβήνουν μόνο όταν έφτασαν στη θάλασσα, ξεσήκω­σε δικαιολογημένες αντιδράσεις κι έγινε η αφορμή να αναπτυχθούν ποι­κίλα σενάρια και εικασίες περί ασύμ­μετρων απειλών και εξ ανατολών κιν­δύνων, με αποτέλεσμα να επιστρα­τευτεί και το ευαγές ίδρυμα: η ΕΥΠ.
Το έναυσμα για όλες αυτές τις εθνι­κιστικές κορώνες, τις οποίες η γραμ­ματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα απέδωσε σε απόπειρα απόσεισης των δεδηλωμένων «ασθενειών» και της ανεπάρκειας του μηχανισμού δα­σοπυρόσβεσης, το έδωσε ο ίδιος ο Δένδιας, όταν, μιλώντας στη Βουλή, άφησε να εννοηθεί ότι πίσω από την επέλαση της πύρινης λαίλαπας κρύ­βεται εμπρηστικός και δη ξένος δά­κτυλος. Κάπου εκεί ενέπλεξε την ΕΥΠ στις έρευνες που ούτως ή άλλως δι­εξάγει η αρμόδια διεύθυνση της Πυ­ροσβεστικής για τις απανωτές φωτι­ές της Ζακύνθου και της Μεσσηνίας και την καταστροφική πυρκαγιά της Χίου.
Πριν όμως δούμε και «ομφαλοσκο­πήσουμε» πάνω σε ασύμμετρες απει­λές και εθνικούς κινδύνους, ας δούμε τι δεν είχε και τι δεν μπορεί να κάνει ο εντεταλμένος αρμόδιος κρατικός μη­χανισμός δασοπροστασίας.

Ανοχύρωτα νησιά
Η πρώτη εστία φωτιάς ξεπήδησε στις 2.25 τα ξημερώματα του προη­γούμενου Σαββάτου κοντά στην εκ­κλησία του Αγίου Μάρκου στο χωριό Καρυές, και μάλιστα εκεί που άρχισε υπάρχει, για άγνωστο λόγο, τοποθε­τημένο σύστημα με κλειστό κύκλω­μα τηλεόρασης του δήμου, το οποίο, ατυχώς για τους Πουαρό μας, δεν λειτουργούσε.
Σύμφωνα με καθ’ ύλην αρμόδιους αξιωματικούς του Πυροσβε­στικού Σώματος και άριστους γνώ­στες του επιχειρησιακού σχεδίου, μέχρι να «επιστρατευθούν» οι ούτως άλλες μικρές σε ανθρώπινο δυ­ναμικό και μέσα δυνάμεις του νησιού και μέχρι να φτάσουν οι πρώτες ενι­σχύσεις, η ώρα είχε φτάσει... δύο το μεσημέρι της Κυριακής.
Νωρίτερα είχαν επιχειρήσει να συνδράμουν από αέρος τις επίγειες δυνάμεις πυροσβεστικά Καναντέρ της Πολεμικής Αεροπορίας, αλλά και μισθωμένα ελικόπτερα, τα οποία, όμως, εξαιτίας των σφοδρών ανέμων και του ψηλού κυματισμού, δεν μπό­ρεσαν να κάνουν υδροληψίες.
Έτσι, μέχρι ουσιαστικά ν’ αναπτυ­χθεί στις δύο το μεσημέρι μερικώς ή επαρκώς αντίσταση στον πύρινο δολοφόνο, αυτός είχε ήδη διανύσει μια έκταση μήκους 18 χιλιομέτρων και αναπτύξει περίμετρο 40 χιλιο­μέτρων! Με δεδομένες τις αντίξοες συνθήκες, το δάσος και οι καλλιέρ­γειες αφέθηκαν στην τύχη τους και η προτεραιότητα έπεσε στην αποφυγή ανθρώπινων απωλει­ών και περιουσιών. Στα σπίτια, δηλαδή, καθώς οι συμπαγείς καλλιέργειες στα Μαστιχοχώρια ήταν ακόμη... μακριά, όπως και η απειλή για την οικονομία του νησι­ού ορατή.

Ο Δένδιας και οι... λαγοί
Αυτή ήταν η κατάσταση όπως ακρι­βώς περιγράφεται από έγκυρες – και ανεξάρτητες από οποιαδήποτε επι­κοινωνιακή σκοπιμότητα – πηγές. Στον αντίποδα, ο υπουργός Δημόσι­ας Τάξης, την Τρίτη 21 Αυγούστου, τρία ολόκληρα εικοσιτετράωρα δη­λαδή μετά την έναρξη της επιδρομής του πύρινου εφιάλτη κι ενώ οι φλό­γες απείχαν πλέον μία ανάσα από τα Μαστιχοχώρια, επισκέφτηκε το Συ­ντονιστικό Κέντρο Επιχειρήσεων της Πυροσβεστικής στο Χαλάνδρι, όπου υπογράμμισε αφενός ότι «στις περισ­σότερες περιπτώσεις υπάρχουν εν­δείξεις – αν όχι αποδείξεις – εμπρη­σμών εκ προθέσεως», αφετέρου πως «για τον λόγο αυτόν έχω ζητήσει, πέ­ραν της Αστυνομίας και των ειδικών υπηρεσιών της, τη συνδρομή και της ίδιας της ΕΥΠ».
Είπε επίσης πως, από την ενημέ­ρωση που είχε, μόνο το τελευταίο τριήμερο υπήρξαν 282 φωτιές. Θυμίζουμε εμείς ότι στο παρελθόν – και όχι κατ’ ανάγκην μόνο το φονικό κα­λοκαίρι του 2007 – η Πυροσβεστική έχει κληθεί να διαχειριστεί ακόμη και 200 φωτιές ανά 24ωρο, και μάλι­στα με αμείωτους ρυθμούς για σειρά ημερών.
Μετά τις υπουργικές εξαγγελίες και τις περίτεχνες επικοινωνιακές καντρίλιες, κλιμάκια της Διεύθυνσης Αντιμετώπισης Εγκλημάτων Εμπρη­σμού, ακολουθούμενα από σούπερ πράκτορες της ΕΥΠ, διασκορπίστη­καν στα τρία σημεία του ελληνικού ορίζοντα, αναζητώντας στοιχεία και αποδείξεις που θα τεκμηριώσουν ή όχι την ύπαρξη οργανωμένου σχε­δίου εμπρησμού και στοχευμένης αποψίλωσης εθνικής σημασίας περι­οχών.
Παρότι μέχρι στιγμής δεν έχουν βρεθεί στοιχεία σε κάποια από τις υπό διερεύνηση υποθέσεις που να στοιχειοθετούν εμπρηστικό δάκτυλο, αίσθηση ομολογουμένως προκαλούν οι διαδοχικές φωτιές της Ζακύνθου και οι επίσης ύποπτες στην αναπτυξιακά κρίσιμη Μεσσηνία, που ήρθαν να προστεθούν σ’ ένα μπαράζ προηγούμενων από τις δηλώσεις Δένδια πυρκαγιών, και φυσικά για τη φωτιά της Χίου.
Σημειώνεται πως η Ζάκυνθος βρί­σκεται παραδοσιακά κάθε αντιπυρική περίοδο στις πρώτες θέσεις της λίστας με τις περιοχές που πλήττονται από τις περισσότερες φωτιές. Έρευνες είχαν γίνει και στο παρελθόν με τη συμμε­τοχή μάλιστα κλιμακίων της ΕΥΠ, για ν’ αποδειχτεί σε κάποιες περιπτώσεις το εξωφρενικό πως τις φωτιές τις έβα­ζαν... κυνηγοί για να βγάλουν τα κου­νέλια από τις τρύπες τους.
Στο ενδιάμεσο διάστημα ο υπουρ­γός Δημόσιας Τάξης ανακοίνωσε ότι στο εξής απαγορεύεται προληπτικά η κυκλοφορία στα δάση από τη δύ­ση μέχρι την ανατολή του ηλίου. Το μέτρο θα ισχύσει τουλάχιστον για τις περιοχές όπου ο κίνδυνος εκδήλωσης πυρκαγιών παραμένει «πολύ αυξημέ­νος» λόγω των ισχυρών ανέμων.

Τα προς Ανατολάς... «πυρά»
Ποια όμως επιχειρήματα επιστρα­τεύουν οι θιασώτες της εξ Ανατολών ασύμμετρης απειλής και πώς τη συν­δέουν με τα εθνικά μας συμφέροντα; Το πρώτο – ιστορικού χαρακτήρα – επιχείρημα είναι πως η Χίος γιορτάζει φέτος τα 100 χρόνια απελευθέρωσης από τον τουρκικό ζυγό (11 Νοεμβρί­ου 1912) και Ένωσής της με την Ελ­λάδα.
Το δεύτερο λέει ότι, ενώ η φωτιά τα ξημερώματα του μοιραίου Σαββάτου 18 Αυγούστου «προχωρούσε» σπρωγ­μένη από τον ισχυρό αέρα από τις Κα­ρυές προς τα βόρεια τμήματα του νη­σιού, οι πυροσβέστες που έσπευσαν στην περιοχή διαπίστωσαν ότι πίσω από το μεγάλο ενιαίο μέτωπο ξεπη­δούσαν άλλες εστίες που δεν οφείλο­νταν σε αναζωπυρώσεις και ενίσχυαν τη γιγάντωση και ανάπτυξή του από τα πλάγια σε μεγαλύτερο μήκος.
Πολλά ερωτήματα, τέλος, προκάλε­σε καταιγισμός δημοσιευμάτων του τουρκικού Τύπου το πρωί της Τρίτης 21 – πριν δηλαδή από τις δηλώσεις Δένδια στη Βουλή – τα οποία στηλί­τευαν με σφοδρότητα την άρνηση της ελληνικής πλευράς έστω και για μια απάντηση σε τουρκική πρόταση για βοήθεια στην αντιμετώπιση της τερά­στιας πυρκαγιάς της Χίου.
Όπως σημειώνεται από ειδικούς αναλυτές, στο πρόσφατο παρελθόν για φωτιές – και όχι για οποιουδήποτε άλλου είδους φυσική καταστροφή – η Τουρκία έστειλε στην Ελλάδα από ένα αεροπλάνο κάθε φορά το καταστρο­φικό καλοκαίρι του 2007, όταν ο τότε πρωθυπουργός κήρυξε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης όλους τους νομούς της χώρας, και το 2009, όταν η φωτιά κατέκαψε τον βορειοανατολικό ορει­νό όγκο της Αττικής και η προσφορά της συνδρομής έγινε αποδεκτή από την τότε υπουργό Εξωτερικών Ντό­ρα Μπακογιάννη. Και στις δύο περι­πτώσεις, είχε υποβληθεί από τη χώρα αίτημα για κατεπείγουσα διεθνή συν­δρομή.
Φέτος η χώρα υπέβαλε μόνο μία φορά αίτημα στον ευρωπαϊκό μη­χανισμό στήριξης για ξένη βοήθεια, αμέσως μετά τις φωτιές της Μεγαλόπολης κι ενώ ξεκινούσε εκείνη του Αγίου Όρους. Για τη Χίο δεν υποβλή­θηκε αίτημα, καθώς ήταν μόνο μία η φωτιά, δεν υπήρξε εξάντληση χρήσης των ελληνικών εναέριων μέσων που ούτως ή άλλως δεν μπορούσαν να επι­χειρήσουν λόγω της σφοδρής έντα­σης του ανέμου, και η Τουρκία, όπως σημειώνεται με νόημα, δεν υπέβα­λε πέρσι ανάλογη προσφορά για την εξίσου καταστροφική πυρκαγιά του Έβρου. Τώρα τι την είχε πιάσει;
Μετά τα δημοσιεύματα πάντως με χαρακτηριστικούς τίτλους, όπως της εφημερίδας «Star» («Το πείσμα απέ­ναντι στην Τουρκία άφησε να γίνει στάχτη η Χίος») ή της «Posta» (που ανέφερε ότι «Ο γείτονας που κάηκε δεν θέλησε τη βοήθεια της Τουρκίας»), η «Milliyet», στο θέμα υπό τον τίτλο «Η Χίος φλέγεται», σημείωνε ότι δεν έγινε δεκτή η πρόταση της Τουρ­κίας για βοήθεια.
Τα τελευταία δύο επιχειρήματα μοι­άζουν λίγο πιο στέρεα από το εντελώς σαθρό πρώτο. Από τις έρευνες που έχουν γίνει πάντως μέχρι σήμερα, κα­μία πληροφορία, από καμία εμπλεκό­μενη στις έρευνες πηγή, δεν αναφέ­ρεται σε στοιχείο το οποίο να τεκμη­ριώνει ή να συνιστά ισχυρή ένδειξη εμπρησμού και μάλιστα από δάκτυλο με συγκεκριμένη εθνική ταυτότητα.
Έτσι ο Δένδιας, μετά τα βαρύγδου­πα υπονοούμενα ή υπεκφυγές κατά την ομολογουμένως στοιχειοθετημέ­νη εκτίμηση της Αλέκας Παπαρήγα, κατέληξε το πρωί της περασμένης Πα­ρασκευής, πάλι από το βήμα της Βου­λής, να εξαγγέλλει την πρόθεση της ηγεσίας του υπουργείου Δημόσιας Τά­ξης να ανοίξει το... φθινόπωρο έναν διάλογο για το θέμα της προστασίας του περιβάλλοντος και του φυσικού πλούτου. Φέξε μου και γλίστρησα, κοινώς...

Η ζοφερή πραγματικότητα της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας
«Το φθινόπωρο θα πρέπει να ξαναδούμε το συνολικό δόγμα δασοπυρόσβεσης και προστα­σίας της χώρας, το οποίο μέχρι στιγμής είναι μόνο εναέριο και υπό τις παρούσες συνθήκες δεν το αντέχει η χώρα» ήταν η χαρακτηριστική ατάκα του Δένδια στη Βουλή, η οποία δεν στε­ρείται αληθείας.
Μετά την περιήγηση, λοιπόν, στα κατασκο­πευτικά θρίλερ μυστηρίου, ας δούμε λίγο τη δραματική κατάσταση στην οποία έχει περι­έλθει ο μηχανισμός δασοπυρόσβεσης, ο οποί­ος μαστίζεται από τραγικές ελλείψεις εξαιτίας της πολιτικής λιτότητας που επέβαλε η τρόι­κα. Τις ίδιες ακριβώς συνέπειες, εξαιτίας του ίδιου ακριβώς αίτιου, βιώνει και η Ισπανία, όπως έγινε γνωστό προ ημερών από τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία.
Μιλώντας σε δημοσιογράφους ο πρόεδρος της Ένωσης Αξιωματικών του πυροσβεστικού Σώματος Γιάννης Σταμούλης έκανε γνωστό ότι οι πυροσβέστες έχουν βγει στη ζητιανιά για καύσιμα και ελαστικά! Το Πυροσβεστικό Σώμα, όπως πρόσθεσε, υπέστη τα δύο τελευταία χρό­νια περικοπή των πιστώσεών του κατά 45% και κατήγγειλε ότι στην προετοιμασία της αντιπυρι­κής περιόδου έγιναν εγκληματικά λάθη σε σχέ­ση με τη διάθεση των σχετικών πιστώσεων.
Προηγήθηκαν ανερμάτιστες αλχημείες και αμετροέπειες τα προηγούμενα χρόνια αντί για μια συγκροτημένη πολιτική δασοπυρόσβεσης, με αποτέλεσμα να καταστεί η άλλοτε αξιόμαχη και υψηλότατης δημοφιλίας Πυροσβεστική σ’ έναν απαξιωμένο μηχανισμό που σχοινοβατεί στα όρια της διάλυσης.
Στη μεγάλη φωτιά που πριν από έναν μήνα ξέσπασε στην Πάτρα, για παράδειγμα, εξαιτί­ας αυτών ακριβώς των παθογενειών που ταλά­νισαν το Σώμα, φτάσαμε στο σημείο να υπάρ­χει διαθέσιμη μία υπερπολύτιμη περιφερειακή δύναμη της τάξης των 255 ατόμων, τα οποία όμως... δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν! Πα­ράλογο;
Στην Τρίπολη υπήρχε πεζοπόρο τμήμα 96 δασοκομάντο, στον Πύργο 31, στην Κόρινθο 36, στα Κρέστενα 48 και στα Λεχαινά 44 πυ­ροσβέστες, οι οποίοι έμειναν στα αζήτητα, επειδή ακριβώς η ηγεσία δεν μπορούσε να τους μετακινήσει. Κι αυτό διότι προϋπόθεση απασχόλησης των πυροσβεστών με πενταε­τείς συμβάσεις, αποτελεί η μετακίνησή τους σε απόσταση μέχρι 40 χιλιομέτρων, απόσταση που προσδιορίζει τον εργασιακό όρο «εντός έδρας». Τραγικό;
Έξω από τα 40 χιλιόμετρα οι συγκεκριμένοι ειδικής κατηγορίας και απασχόλησης πυρο­σβέστες εγείρουν ζητήματα... αποζημίωσης και, αφού δεν υπάρχουν εγκεκριμένοι πό­ροι γι’ αυτό, παραμένουν ανεκμετάλλευτοι. Τα ίδια πάνω - κάτω έγιναν με τους υποτιθέ­μενους «διαγωνισμούς» μίσθωσης των ενα­έριων μέσων. Οπότε για ποιον ξένο δάκτυλο μιλάμε, από τη στιγμή που καλύτεροι εμπρη­στές και υπονομευτές των δασών μας είμαστε εμείς οι ίδιοι;

topontiki.gr