Οι πολυπολιτισμικοί μαρξιστικοί Olympic Games του Λονδίνου

London’s Marxist Multicultural Olympics: Του Paul Weston / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Δεν θέλω να ακούγομαι σαν κάποιος γκρινιάρης, αλλά μόνο εγώ είδα την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου σαν μια...
ξεκάθαρη μαρξιστική, παιδαριώδη, ρατσιστική και βαθιά ντροπιαστική εκπροσώπηση της Μεγάλης Βρετανίας; Για όλους αυτούς τους κομπασμούς περί «μη αποκλεισμού» και «διαφορετικότητας», ένιωσα εντελώς ξένος και αποκλεισμένος ως μη-φιλελεύθερος, μη-αριστερός, γηγενής Βρετανός.

Πάντως, δεν είμαι εντελώς μόνος. Το ογδόντα πέντε τοις εκατό του βρετανικού πληθυσμού θεωρεί ότι ήταν υπέροχη η τελετή, ενώ μόνο το δεκαπέντε τοις εκατό πιστεύει ότι, στην ουσία ήταν μια οργιαστική γιορτή της πολιτικώς ορθής, αντι-λευκής, σαχλής αριστερής προπαγάνδας.

Μόνο το δεκαπέντε τοις εκατό ήταν σε θέση να δει τέτοια προφανή πολιτική πραγματικότητα! Πρόκειται για μια αξιοσημείωτη απόδειξη για το τι κατάφερε μετά από δεκαετίες «δουλειά», η φιλελεύθερη / αριστερή προπαγάνδα. Αν και οι μάχες συνεχίζονται, τον πολιτιστικό πόλεμο φαίνεται να τον κερδίζει η αριστερά, κάτι το οποίο δεν είναι περίεργο, αν λάβει κανείς υπόψη τον ασφυκτικό έλεγχο που έχουν πάνω στην τηλεόραση και την εκπαίδευση.

Οι Ολυμπιακοί του Λονδίνου ήταν πολιτικοποιημένοι από την αρχή, και η κυρίαρχη ιδεολογία ήταν αυτής της πολυπολιτισμικότητας – είτε σας άρεσε είτε όχι. Είχαμε ακόμα και τον ‘συμπαθούντα την Μουσουλμανική Αδελφότητα’, Δρ Muhammad Abdul Bari, να κάθεται στο διοικητικό συμβούλιο της Οργανωτικής Επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου (LOCOG) – κάτι το οποίο κατά κάποιο τρόπο εξηγεί την ακόλουθη δήλωση της LOCOG :

«Η διαφορετικότητα ήταν ένας βασικός λόγος για τον οποίο το Λονδίνο, μία από τις πιο πολυπολιτισμικές πόλεις του κόσμου, επιλέχθηκε να φιλοξενήσει τους Αγώνες στη διαδικασία υποβολής των υποψηφιοτήτων».

Οι φιλελεύθεροι / αριστεροί έχουν εμμονή με την πολυπολιτισμικότητα, που προωθούν με υστερία. Στην μετα-χριστιανική Βρετανία είναι πλέον η νέα θρησκεία και όλοι οι διαφωνούντες είναι «αιρετικοί». Όμως, η πολυπολιτισμικότητα έχει πολλά μειονεκτήματα, τα οποία πρέπει να τεθούν σε αμφισβήτηση ακόμα και όταν αδιαμφισβήτητα πραγματικά τραγικά γεγονότα αποκαλύπτουν ότι η πολυπολιτισμικότητα είναι μια ολοκληρωτική καταστροφή.

Το Λονδίνο κέρδισε τους Ολυμπιακούς Αγώνες στις 6 Ιουλίου 2005, και τους κέρδισε λόγω της προσήλωσής του στην πολυπολιτισμικότητα. Λιγότερο από είκοσι τέσσερις ώρες αργότερα η «πολυπολιτισμική πρωτεύουσά» μας έπεσε θύμα του... μονοπολιτισμικού Ισλάμ, τέσσερις οπαδοί του οποίου τίναξαν στον αέρα τα συστήματα μεταφορών μας, παίρνοντας μαζί τους πενήντα δύο αθώες ζωές και ακρωτηριάζοντας 770.

Αν ποτέ υπήρξε ένα επιχείρημα εναντίον της πολυπολιτισμικότητας, αυτό ήταν. Αλλά αντί να τεθεί σε αμφισβήτηση ήρθε μια μεγαλύτερη δέσμευση για την πολυπολιτισμικότητα, με αποκορύφωμα τελικά μια αθλητική εκδήλωση, να  περιλαμβάνει αντιαεροπορικούς πυραύλους, ελικόπτερα, Tornado μαχητικά-βομβαρδιστικά και χιλιάδες στρατιώτες. Για να οργανώσουμε μια αθλητική εκδήλωση δεσμευμένοι στα «θαύματα της πολυπολιτισμικότητας» θα πρέπει να αναπτύξουμε ένα μεγάλο κομμάτι της στρατιωτικής μας δύναμης για να την υπερασπιστούν από τις αναπόφευκτες συνέπειες της πολυπολιτισμικότητας.

Τα πάντα, απολύτως τα πάντα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου περιστρέφονται γύρω από την πολυπολιτισμικότητα. Η LOCOG το έθεσε: «Στόχος μας είναι η ‘διαφορετικότητα’ και η ‘ένταξη’ ένα βασικός παράγοντας των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων του 2012. Δεν είναι απλά για την πρόσληψη διαφορετικού εργατικού δυναμικού, είναι για τους ανταγωνιστές προμηθευτές, τους υπαλλήλους και τους θεατές - στην πραγματικότητα, τον καθένα που συνδέεται με τους Αγώνες, από τους φρουρούς ασφαλείας έως τους οδηγούς λεωφορείων ".

Γνωρίζουμε όλοι το σκάνδαλο που προκλήθηκε από την εταιρεία ασφαλείας G4S που απέτυχε να προσλάβει αρκετούς ανθρώπους να προστατεύσουν τους Αγώνες. Ευτυχώς ο στρατός κλήθηκε να κάνει τη δουλειά τους γι’ αυτούς, αλλά θέτει το ερώτημα γιατί απέτυχε σε μια τέτοια μαζική κλίμακα. Ήταν επειδή επιθυμούσε να απασχολήσει κυρίως εθνοτικές μειονότητες σύμφωνα με την multi-culti δέσμευσή τους; Αν είναι έτσι δεν θα υπάρξει καμία έρευνα; Αμφιβάλλω. Δεν έχει σημασία η καταστροφή, «Ου Αμφισβητήσεις την Πολυπολιτισμικότητα».

 

Δεδομένου του multi-culti υπόβαθρου (όλα τα αποχωρητήρια στον Ολυμπιακό χώρο έχουν χτιστεί ώστε να μην βλέπουν προς τη Μέκκα), η τελετή έναρξης δεν θα μπορούσε λογικά να είναι παρά μόνο μία απροκάλυπτη εκδήλωση όλων εκείνων που προπαγανδίζει η αριστερά. Πάμε από την αρχή, έτσι ώστε να αποδειχθεί.

Πολυπολιτισμική προπαγάνδα στην τελετή έναρξης Ολυμπιακών:

Δεν υπήρχαν εθνοτικές μειονότητες στην αγροτική ή βιομηχανική επανάσταση Βρετανία, αλλά υπήρχαν στην μαρξιστική ξαναγραμμένη ιστορία. Γιατί; Γιατί ήταν τα κορίτσια σε όλο τον γαϊτανάκι κατά κύριο λόγο μαύρες; Γιατί υπήρχε αυτή η υπερεκπροσώπηση των μη-λευκών; Γιατί πάντα οι κάμερες ζούμαραν σε  απομονωμένους μη λευκούς στις σπάνιες στιγμές που ήσαν λιγότεροι από τους λευκούς;

Ένα από τα θέματα που ο σκηνοθέτης της τελετής έναρξης, Ντάνι Μπόιλ, έστησε, ήταν ότι μια τυπική οικογένεια στα μάτια ενός ολοκληρωτικού οπαδού της πολυπολιτισμικότητα. Μια λευκή γυναίκα που ζει με ένα μαύρο άνδρα και έχει δύο κορίτσια μικτής φυλής, ένας από τα οποία ξεκινά μια ερωτική σχέση με έναν μαύρο άνδρα. Με βάση τη λογική κατάληξη, οι απόγονοί της θα είναι μόνο είκοσι πέντε τοις εκατό λευκοί.

Γιατί έγινε αυτό; Ποιο είναι το υποσυνείδητο μήνυμα που υποτίθεται ότι πρέπει να πάρουμε εδώ, εκτός από το ότι είναι «καλό» για τον Boyle και τους μαρξιστές βοηθούς του, αν τα ίχνη της λευκής φυλής χαθούν στη Βρετανία;

Ο Boyle είχε πλήρη επίγνωση της ιστορικής διαστρέβλωσης της φυλετικής μας ιστορίας, αλλά το έκανε με τέτοιο τρόπο ώστε εκείνοι που θα δουν τον δηλητηριώδη αντι-λευκό ρατσισμό του θα είναι πολύ φοβισμένοι για να θέσουν το ζήτημα δημοσίως. Και αυτό λειτούργησε. Κανένα από τα mainstream μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν το ανέφερε αυτό. Κάτι πήγε να πει ο Στίβεν Γκλόβερ (μόνο) αλλά γρήγορα μαζεύτηκε. Πολύ σοφό, αν ο κ. Γκλόβερ επιθυμεί να συνεχίσει την εργασία του...

Ο Boyle έβαλε επίσης την ράπερ Dizzee Rascal ως εκπρόσωπο της σύγχρονης, πολυπολιτισμικής Βρετανίας. Γιατί; Δε νομίζω ότι ο κ. Δ Rascal αποτελεί διαφήμιση για τη φυλετική συνοχή πόσο μάλλον για την ευπρέπεια, την ευγένεια ή τα χρηστά ήθη. Διαβάστε τους στίχους από το βίντεό του “Sirens” (που ως θέμα έχει την διάπραξη ληστειών) και θα καταλάβετε.

Στο ίδιο βίντεο, τον Rascal τον κυνηγούν αστυνομικοί, που, μάλλον παραδόξως, είναι όλοι λευκοί και κακομούτσουνοι (και ντυμένοι σαν κυνηγοί αλεπούδων).

Γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος με σαφή αντι-λευκή ατζέντα που εξυμνεί το έγκλημα είναι ο ιδανικός για την τελετή έναρξης; Υπάρχει ένας απλός λόγος. Αυτή η ρατσιστική αντι-λευκή χολή προήλθε από την μαύρη βοηθό σκηνοθέτη του Μπόιλ, κα Catherine Ugwu, συγγραφέα του ‘Let’s Get It On: The Politics of Black Performance and Enigmas of Race, Difference and Desire’. Η δουλειά της είναι βασίζεται στο μαρξισμό και τη Μαύρη Θεολογία της Απελευθέρωσης.

Το καράβι ‘MV Empire Windrush’ (1948) είχε επίσης μια αναφορά, αλλά με μια διαφορά. Δεκαπέντε τοις εκατό των μεταναστών ήταν Πολωνοί πρόσφυγες που είχαν φύγει από τη ναζιστική Γερμανία και στη συνέχεια πήραν το Windrush για το Μεξικό. Ο Boyle και η ρατσίστρια Ugwu επέλεξε να αγνοήσει αυτή την πραγματικότητα, που βασίζεται αποκλειστικά στο χρώμα του δέρματος των Πολωνών που ήταν το «λάθος» χρώμα.

 

Και γιατί ήταν η Ντορίν Λόρενς, η μητέρα του δολοφονηθέντος μαύρου εφήβου  Stephen Lawrence, μία από τις Ολυμπιακές σημαιοφόρους; Υπάρχουν πολλές μητέρες, τόσο μαύρες όσο και λευκές που δολοφονήθηκαν οι γιοι τους από ρατσιστές, αλλά η ένταξη της Ντορίν Λόρενς ήταν μια εμφανής δήλωση της πολιτικής για τη μαύρη φυλή, κάτι που δεν είχε θέση σε ό, τι θα έπρεπε να είναι μια  αμερόληπτη Ολυμπιακή τελετή.

Μαρξιστική προπαγάνδα στην τελετή έναρξης

Η βραδιά άνοιξε με την αγροτιά της Βρετανίας που «ξεριζώθηκε βίαια» από την ευτυχισμένη ζωή τους που είχαν με τα πρόβατα και τις χήνες τους πριν αναγκαστούν να βρεθούν στα κολασμένα εργοστάσια της Βιομηχανικής Επανάστασης, όπου μοχθούσαν ως καταπιεσμένοι προλετάριοι κάτω από τα μάτια των αυτάρεσκων καπιταλιστών.

Αυτή είναι η άποψη της εκβιομηχάνισης που δίδεται από τον Καρλ Μαρξ και τον Φρίντριχ Ένγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, που δημοσιεύθηκε το 1848, στο οποίο θρηνούν τα αποτελέσματα της εκβιομηχάνισης και του ελεύθερου εμπορίου, και γράφουν για την καταστροφή των «φεουδαρχικών, πατριαρχικών και ειδυλλιακών σχέσεων» που υπήρχαν υποτίθεται στην ύπαιθρο.

Ήταν κάπως περίεργο. Στην πραγματικότητα θύμιζε σοβιετικές ταινίες προπαγάνδας, με μία κραυγαλέα διαφορά – οι Σοβιετικοί εργάτες στα εργοστάσια χάλυβα θεωρήθηκαν ως ένδειξη δύναμης των εργαζομένων και όχι εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Μόνο στον μη Σοβιετικό κόσμο οι εργαζόμενοι απεικονίζονται ως καταπιεσμένοι.

Εν τω μεταξύ, χορευτές με φώτα που σχημάτιζαν ένα αστέρι σοβιετικής κατασκευής, που σιγά-σιγά μεταμορφώθηκε στο έμβλημα της Εκστρατείας για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό, ένα οργανισμό που χρηματοδοτήθηκα εν μέρει τις παλιές μέρες από την σοβιετική Μόσχα.

Και η τελετή προχωράει «επ΄αριστερά». Φτάνουμε με μεγάλη ταχύτητα στο σήμερα, σταματώντας μόνο για να δούμε τα πιο προφανή παραδείγματα της μαρξιστικής ταξικής πάλης στις σουφραζέτες, στο κίνημα συνδικάτων, στους Jarrow Marchers και τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, στο μεγαλύτερο σύμβολο της σοσιαλιστικοκρατούμενης Βρετανίας – την Εθνική Υπηρεσία Υγείας.

Όλα τα παραπάνω έχουν κάνει μια πραγματικά θετική συμβολή στη σύγχρονη Βρετανία, αλλά γιατί ήταν τα μόνα παραδείγματα που κρίνονται άξια προσοχής; Γιατί η διαμόρφωση της σύγχρονης Βρετανίας να παρουσιάζεται μέσα από ένα μαρξιστικό πρίσμα; Πού ήταν οι αναφορές στο κοινό δίκαιο, στον William Wilberforce, στους Pilgrim Fathers, στην Magna Carta (ένα από τα θεμέλια της ελευθερίας μας), στον Καθολικισμό και τον Προτεσταντισμό (στους μαρξιστές δεν αρέσει ο Θεός), στις μεγάλες βρετανικές εφευρέσεις, ή ακόμη, για καλό ή κακό, στη Βρετανική Αυτοκρατορία;

Όσο για το πολιτισμό μας, ο Μπόιλ ανέλαβε να δείξει τους Sex Pistols-(έπαιξαν μπροστά σε ηλικιωμένους και την Βασίλισσα), Hip-Hop και Rap και την ικανότητά μας να γράφουμε ιστορίες για παιδιά. Η συμβολική εμφάνιση της μη-ποπ κουλτούρας εκπροσωπήθηκε από τον Sir Simon Rattle και την Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου, αλλά φαινόταν να χρησιμοποιήθηκε περισσότερο ως μέσο για τον Mr Bean για να μας διασκεδάσει και όχι ως πραγματική εκτίμηση της όμορφης μουσικής.

Πού ήταν οι Χορωδίες της Ουαλίας, οι Ιρλανδοί χορευτές ή οι Σκωτσέζοι με τις γκάιντες;

Συνολικά, το όλο πράγμα ήταν μια ντροπή. Εάν ακόμη και το BBC και οι New York Times ανέφεραν ότι υπήρχε πολιτική προκατάληψη, τότε αυτό δείχνει πόσο άσχημο ήταν. Μέλη των Εργατικών ήδη μιλούν για «σοσιαλιστικό θρίαμβο».

Ο Ντάνι Μπόιλ είναι ένας άνθρωπος γνωστός για τις αριστερές του απόψεις. Ο σεναριογράφος και δύο από τους τέσσερις διευθυντές βοηθούς του ήταν θαυμαστές του κομμουνισμού, πολύ καιρό μετά που η γενοκτονία, τα γκουλάγκ, ο ολοκληρωτισμός και ο τρόμος αποκαλύφθηκε στον δυτικό κόσμο.

Ο Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον είπε ότι το όλο θέμα ήταν «εξαιρετικό»…

Αυτό είναι σοβαρό. Αν μας έχουν κάνει τόσο πλύση εγκεφάλου ώστε να μην μπορούμε να δούμε πλέον την απροκάλυπτη προπαγάνδα, τότε η Βρετανία έχει τελειώσει. Οι διχαστικές ιδεολογίες της πολυπολιτισμικότητας και της μαζικής μετανάστευσης έχουν ήδη προκαλέσει μεγάλη ζημιά στην κοινότητά μας. Η Βρετανία οδηγείται σε οικονομική κατάρρευση και φυλετικές μάχες τις προσεχείς δεκαετίες. Μπορεί ακόμα να σωθεί, αν δράσουμε γρήγορα, αλλά πρέπει πρώτα να έχουμε επίγνωση των αριστερών πολιτικών που έχουν στόχο τη θραύση της χώρας μας, ανεξάρτητα από το πόσο υποκριτικά μας παρουσιάζονται.

Σχ. ΚΟ: Δεν την είδα την τελετή έναρξης. 

redskywarning.blogspot.gr