Για κίνημα «φυλετικής επιστροφής» έκανε λόγο το 1937 ο Στρατής Μυριβήλης!

Ο αντικομμουνιστής λογοτέχνης μας, ο άνθρωπος που όρθωσε το ανάστημά του στους «κόκκινους», κρατώντας αναμμένη την εθνική δάδα, είχε δώσει μια συνέντευξη το 1937 στην εφημερίδα «Ελληνικός Αθλητισμός», όπου επ' ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων του 1936 και μετά την επικράτηση της 4ης Αυγούστου, είπε μιλώντας μεταξύ άλλων για το αθλητικό πνεύμα, τα κάτωθι:...

«Η χαρά μου είναι για τη μεταπολεμική Ελληνική Νειότη, πως βγήκε από τον καφενέ, πως άφησε και το τάβλι και τον σαχλό αισθηματισμό της ρωμαντικής νοσηρότητας. Αυτό το χρωστάμε στο αθλητικό πνεύμα που φύσηξε πάνω σ' όλους τους λαούς μετά την πολεμική καταστροφή. Για μας αυτό το κίνημα ήταν φυλετικής επιστροφής. Δείτε τα αποτελέσματα.»
Όπως διαβάζουμε στο lesvos.gr, «το ιστορικό αυτό ντοκουμέντο ντοκουμέντο, μας το έφερε η 65χρονη Κωνσταντίνα Μεντήρα – Γαλάνη από το Μόλυβο, η οποία κατά την ανακαίνιση του αρχοντικού της, ανακάλυψε την εφημερίδα, να είναι κρυμμένη πίσω από μία κορνίζα του σπιτιού της».
Εμείς, θυμηθήκαμε την ομιλία του σπουδαίου λογοτέχνη μας (που προτάθηκε τρεις φορές για το Νόμπελ) και λάτρη της ελληνικής παράδοσης στην Καλαμάτα, το Νοέμβριο του 1948, με θέμα τον κομμουνισμό και το παιδομάζωμα. Διαβάστε:
«Κάθε φορά πού τό Γένος σύσσωμο αίστανθεΐ αυτό τό θαΰμα, νοιώθει συγχρόνως πώς καμμιά υλική δύναμη δέν μπορεί νά τό καταπονέσει και νά τό βάλει κάτω.
Αυτά τό ξέρουν καλά καλύτερα άπό μας όλοι οί εχθροί πού κατά καιρούς επιχείρησαν νά εξαφανίσουν τήν Ελληνική φυλή πού στέκεται πεισματικά ριζωμένη πάνω σέ τοΰτο τό βράχο σάν τά δυνατά πουρνάρια έπί τριάντα αιώνες.
Οί παλιοί καταχτητές τό ήξαιραν άπό διαίσθηση.
Οί σημερινοί τό ξέρουν επιστημονικά.
Γι' αυτό και εφαρμόζουν γιά τήν υποταγή τών λαών ολόκληρο σύστημα μιας ψυχοτεχνικής, σατανικά σοφής, μελετημένης και πειραματισμένης έπί τριάντα χρόνια μέσα στά μυστικά εργαστήρια τής ψυχολογίας τών λαϊκών μαζών.
Καΐ γι' αυτό οί επιθέσεις τους έκδηλώνουνταν μέ λύσσα και μανία ενάντια σέ όλους εκείνους τους παράγοντες πού αποτελούν τους συνδετικούς κρίκους γιά ιήν Εθνική μας ενότητα.
Τή σημαία, τή θρησκεία, τό σχολειό, τά ήθη και έθιμα, τή γλώσσα, τά τραγούδια και τις
παραδόσεις τίς οικογένειας.
Γνήσιος κομμουνιστής ειναι κείνος που θά μπορέσει, κάτω άπό μιά σοφή, βαθειά ψυχολογημένη και επίμονη κατηχητική καθοδήγηση, νά σκοτώση μέσα του όλα αυτά τά λογικά και συναισθηματικά στοιχεία, πού αποτελούν τήν ιδιομορφία τοΰ έθνικοΰ πολιτισμού μας.
"Οταν αυτό κατορθωθεί,
όταν ή έθνική σημαία άπό σύμβολο ενότητας φτάσει νά μεταβληθή" σέ παλιοκούρελο μέσα στή συνείδηση του κατηχουμένου,
όταν ή θρησκεία πάρει τή μορφή δεισιδαιμονίας και άφελοΰς προλήψεως στά μάτια τοΰ ημιμαθούς προσηλύτου,
όταν ό έπονίτης πεισθεί ότι τό Ελληνικό σχολειό, τά ελληνικό σπίτι, τό υδραγωγείο και τό ελληνικά εργοστάσιο φωτισμοΰ πρέπει νά γκρεμιστούν γιατί αυτά μόνο αυτά αποτελούν εμπόδιο γιά τή γή τής επαγγελίας πού κατεσκεύασαν οί Σλαΰοι πίσω άπό τις στέππες και βιάζουνται νά τή διοχετεύσουν και στους άλλους λαούς, τότε ό κατηχούμενος είναί ώριμος πιά γιά νά χτυπήσει τό μαχαίρι πού τοΰ εγχειρίζει ό σλαΰος. στην καρδιά της πατρίδας του.
Εκεϊνο πού δέν κατάλαβαν ακόμα οϋτε οί "Αγγλοι φίλοι μας, ουτε οί "Αμερικάνοι, εκείνο πού τό μαθαίνουν σιγά σιγά καί απελπιστικα μέ σπατάλη τοΰ Ελληνικού αΐματος, ειναι τουτο;
Πώς ό σλαυικός κομμουνισμός δέν εΐναι μία κοινωνικη θεωρια απλως ,ουτε ενα πολιτικοοικονομικο συστημα.
Ειναι κατι περισσοτερο,κατι φοβερότερο απο αυτά.
Ειναι μια μεθοδος σατανικη για την κατασκευη μιας νεας φυλης .
Ό κομμουνιστής είναι μέλος μιας νέας φυλής, ενός νέου τύπου ανθρώπου, oπως ακριβώς εΐταν ό Nαζί.
Ή νέα αυτή φυλή κατασκευάζεται σαν ένα είδος κουρελλά, μέσα στό εργαστήριο τοϋ πανσλαυϊσμού, άπό τά ρετάλια όλων των φυλών, 'ολων τών λαών, όλων των εθνών.
Ή δύναμη πού κινεϊ τή σατανική μηχανή του είναι το μίσος.
Ό κομμουνιστής για να προχωρήσει πρέπει νά μάθει νά μή λυπάται τόν άνθρωπο.
Γιά νά γίνει αυτό πρέπει νά πιστέψει πώς ή θρησκεία της αγάπης είναι, απάτη.
Πώς τό έγκλημα, ή ψευτιά, ή λεηλασία, ή έκπόρνευση, ή κλεψιά, ό βιασμός, δέν είναι πιά κακουργήματα μόνο, εΐναι πράξεις πολιτικές, πού επιτρέπονται και επιβάλλονται γιά ένα πιστό τοΰ κόμματος.
Πώς ή ελευθερία τοΰ ατόμου ειναι εφεύρεση τών αστών, καί πώς ή δημοκρατία, πού ώς τώρα έσήμαινε τό πολιτικό σύστημα διακυβερνήσεως σύμφωνα με τό όποιο ή πλειοψηφία ενός λαοΰ καθώριζε τόν τρόπο τής ζωή της ολότη­τας τών πολιτών, ή δημοκρατία αΰτή είναι μέθοδος τυραννίας.
Ή αληθινή δημοκρατία εΐναι ή δικτατόρευσις πάνω στην ολότητα μιας κομματικής μειονότητας συνωμοτικής, οπλισμένης, αποφασισμένης νά σφάξει όλους όσους έχουν αντίθετη γνώμη μέ τή δική της.
"Ολη αυτή ή τερατώδης παιδαγωγική στηρίζεται πάνω σέ μιά βάση μεσσιανικές ευτυχίας,
θα σφάξουμε,
θά κάψουμε,
θά βασανίσουμε,
θά ατιμάσουμε,
θά κλέψουμε,
θά βιάσουμε γιά νά κατασκευάσουμε τό μελλοντικό παράδεισο της ανθρωπότητας, τα
οϋ όποιου τά κλειδιά ευρίσκονται μόνο στό Κρεμλίνο.
Πότε αυτό;
"Άγνωστο.
Κάποτε.
Κάτι παρόμοιο ήταν καί ό νέος τύπος άνθρωπου, πού είχε επιτύχει νά κατασκευάσει ό Ναζισμός όσο κρατούσε ή δυναστεία του.
Ή διαφορά είταν πώς σέ κεΐνον ή κυριαρχία επάνω στην ανθρωπότητα πού θά εϊταν υποδουλωμένη στη «νέα τάξη» δέν έστηρίζετο σ' ενα κόμμα, αλλά σέ μιά προνομιούχο φυλή, πού πέρασε ολόκληρη μέσα άπό τό κατηχητικό σύστημα ενός κόμματος, καί υπέστη αυτό πού οί σλαΰοι λένε «διαφοροποίηση».
Δηλαδή έχασε τή συμπόνεση γιά τών άνθρωπο, καί κατήργησε όλες τις βασικές αρχές πάνω στις όποιες στηρίχτηκε ή ανθρωπότητα καί όλες οί θρησκείες της, ώς σήμερα, γιά νά κάμουν τις σχέσεις τών ανθρώπων όσο γίνεται πιό ανθρωπινές.
"Οταν ένας κατηχούμενος πάθει τήν κομμουνιστική διαφοροποίηση εΐναι πιά ώριμος νά προδώσει τόν τόπο του,
τους δικούς του,
τους φίλους του,
τους γονείς του,
κάθε τι πού είναι δεμένο μέ τήν καρδιά καί μέ τό αίσθημα τοϋ ανθρώπου.
Τότε πιά δέν έχει βούληση γιά νά θέλει.
"Αλλος θέλει γιά λογαριασμό του.
Αυτός απλώς έκτελεϊ.
Δέν έχει δικαίωμα νά σκέφτεται καί νά αποφασίζει.
Ή σκέψη καί ό στοχασμός είναι δικαιώματα τοϋ κόμματος.
Τό Κόμμα είναι ό εγκέφαλος καί ή καρδιά τής νέας φυλής τών ανθρώπων τοϋ κομμουνισμού.
Δέν υπάρχουν έλληνες κομμουνιστές.
"Οταν κανείς γίνει συνειδητός κομμουνιστής παύει νάναι "Ελληνας.
Γι' αυτό καί τό κόμμα λέγεται Κομμ. Κόμμα τής Ελλάδας καί όχι Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα.
"Οταν κάποτε καταλάβουν αυτό τό άπλό καί αδιαφιλονίκητο πράγμα τά Κράτη, θά αφαιρέσουν αμέσως τήν εθνική υπηκοότητα άπό όλα τά άτομα πού ανήκουν στή νέα κομμουνιστική φυλή. "Οσο δέν τό κάνουν, καί όσο δεν συγκεντρώνουν όλα αυτά τά άτομα εξω άπό τά Εθνικά σύνορα, και εξω άπό τήν εθνική κοινωνία, θά έχουν τόν εχθρό μέσα στά τείχη, γιά νά υπονομεύει τό φρούριο τής ειρηνικής των ζωής άπό μέσα.
Οί δημοκρατίες εξακολουθούν ακόμα νά καθοδηγούνται στις πολιτικές πράξεις τους άπό τήν κεκτημένη ταχύτητα τών προπολεμικών συνθηκών τής κοινωνικής ζωής.
Δέν τολμούν νά κινηθούν αποφασιστικά καί εγκαίρως γιά τή σωτηρία τών λαών.
Γιατί έπί πολλά χρόνια έζησαν καλλιεργώντας στους πολίτες των τή συνείδηση τής ελευθερίας τής σκέψεως, πού τόσο αίμα χύθηκε γιά νά τήν κατακτήσουν οί λαοί, καί σήμερα έγινε ή αδύνατη πλευρά τής υπάρξεως των.
Ή Κομμουνιστική φυλή τό ξαίρει αυτό καί μεταχειρίζεται τους ελεύθερους θεσμούς τών δημοκρατιών, γιά νά καταστρέψει τήν ελευθερία τους.
Μέ τόν ίδιο τρόπο μεταχειρίζεται τήν είρηνοφίλία τών δημοκρατιών γιά νά καταστρέψει τήν ειρήνη τους.
Ή κομμουνιστική φυλή ζει μιά ζωή τερατώδη αληθινά, πραγματικά μεταφυσική.
Ό κομμουνιστής, ό διαφοροποιημένος πιά κομμουνιστής, δεν βλέπει όπως βλέπουν όλοι οι άνθρωποι, δεν ακούει όπως ακούν οί άλλοι, δεν διαβάζει όπως διαβαζουν οί άλλοι.
Εκατόν είκοσι χιλιάδες(120.000)υπολογίζονται οί άοπλοι καί αθώοι άνθρωποι πού σφάχτηκαν άπό τους κομμουνιστές τής Ελλάδος, άπό τά χρόνια τής κατοχής ώς σήμερα.
"Αντρες, γυναίκες, παιδιά, κοριτσάκια, βρέφη.
Μόνο γιατί επέμειναν νά είναι "Ελληνες αδιαφοροποίητοι.
"Αν δεν εϊταν ό Σκόμπυ, και αν δεν εΐταν ή "Αμερική νά έξοπλίσει 150 χιλιάδες "Ελληνες, τά θύματα θά εϊταν εκατομμύρια.
Ό "Αρης Βελουχιώτης τό είχε διακηρύξει αφελέστατα.
«Έφτάμιση εκατομμύρια "Ελληνες είναι, είπε σέ μιά συζήτηση.
'Απ αυτούς θά μείνουν τρία έκατομμύρια, καί πολύ τους».
Κάθε αληθινός κομμουνιστής βρίσκει σήμερα πολύ λογική και φρόνιμη τούτη τή σκέψη κείνου τού ανθρωποφάγου.
"Ενας ποιητής τοϋ Κόμματος άπό τήν "Ηπειρο του έβγαλε Ενα τόμο ποιήματα, πού τόν εξυμνεί καΐ τόν θαυ­μάζει.
"Ενας άλλος άπό τή Μυτιλήνη, έβγαλε άλλον ένα τόμο, όπου λιγώνεται άπό τή μεγαλοπρέπεια τοϋ Δεκεμβριανού άνθρωποσφαγείου τών αόπλων Αθηναίων.
"Ενας τρίτος αλήτης τής λογοτεχνίας έγραψε τρίτο βιβλίο.
«Τό μεγάλο Δεκέμβρη».
Είναι τρελλοί αυτοί οί άνθρωποι;
"Οχι. Είναι απλώς Κομμουνιστές.
Είναι διαφοροποιημένοι πρώην "Ελληνες, πού τώρα πιά ανήκουν στή νέα φυλή.
Μοΰ διηγήθηκαν τις προάλλες γιά ένα καλλιτέχνη τοΰ θεάτρου.
Τόν κάλεσαν στην Αστυνομία νά δουν μήπως τά τελευταία φοβερά γεγονότα τοϋ άνοιξαν τά μάτια.
-Πώς κρίνεις τό παιδομάζωμα; τόν ρώτησαν.
-Γίνεται τέτοιο πράμα; Ρώτησε ό άνθρωπος.
-Καλά, δέ διαβάζεις έσύ εφημερίδες; Δέν είδες φωτογραφίες; Δέν πήγες νά δεις τά παιδιά άπό τά συμμοριόπληχτα χωριά πού ήρθαν στην Αθήνα κατά χιλιάδες; Δέν πήγες νά τά ρωτήσης νά σοΰ πουν;
-Δέν διαβάζω εφημερίδες, είπε ό ηθοποιός. "Αλλως τε δέ βγαίνουν παρά μονάχα τής μιας παρατάξεως οί εφημερίδες.
-Δέν έμαθες γιά τις σφαγές τών Χωρικών, γιά τις καταστροφές τών δημοσίων έργων, γιά τις απαγωγές τών Ελληνίδων;
-Δέν έμαθα τίποτε τέτοιο.....
Δέν έμαθε.
Δέν είδε.
Δέν άκουσε.
Δεν πίστευε.
Γιατί άλλοι έβλεπαν γιά λογαριασμό του.
"Αλλοι μάθαιναν.
"Αλλοι άκουγαν καί άλλοι πίστευαν.
Αυτοί οί άλλοι εϊταν ή υπηρεσία έκπομπών τοϋ ραδιοφωνικού σταθμού του Μάρκο.
'Από τό Βελιγράδι καί άπό τή Σόφια έβλεπε ό δυστυχισμένος τά γεγονότα τής
Αθήνας.
Αυτός ό άνθρωπος μπορεί νά μιλα Ελληνικά ακόμα.
"Ομως δεν ανήκει πιά σέ μας.
Είναι ένας διαφοροποιημένος.
Νέου τύπου άνθρωπος.
Μέλος τής Κομμουνιστικής φυλής.
Γι' αυτό είναι ανάγκη, όσο είναι καιρός, νά καθορισθεί μέ λεπτομέρεια καί μέ ακρίβεια ή ταυτότητα καί ό αριθμός όλων αυτών τών ανθρώπων τής κομμουνιστικής παροικίας, πού δρα μέσα στά σπλάχνα τοΰ έθνικοΰ σώματος, καί συνομωτεΐ πίσω άπό τή ράχη τών "Ελλήνων στρατiωτών, πού αγιάζουν κάθε μέρα μέ τό ακριβό τους αίμα, τό πιό ακριβό αίμα τής φυλής, τήν πίστη τους προς τά κοινά ιδανικά πού μάς ενώνουν αδιάσπαστα καί φανατικά γύρω στην έννοια καί τό χώρο πού λέγεται Ελλαδα
.............................................................................................................αυτά σλαΰοι και Έλληνοσφαγεΐς καΐ έαμοπροδότες καΐ . σταυρωτηδες τών παπάδων καϊ βιαστές τών αδελφών τους Ελληνίδων.
Και ό κόσμος, πού δεν πίστευε στα μάτια του, να ξαναδεί στά χρόνια τοΰτα τοΰ 20 αιώνα το παιδομάζωμα τοΰ Όρχάν και τις μέθοδες τοΰ Καρά-Χαλήλ-Τζεντερελή, ό κόσμος τοϋ Διεθνούς Έρυθροΰ Σταυροϋ και τών φιλανθρωπικών Όργανώσεων γιά τις όρνιθες πού τις κρατοϋν οί βάρβαροι άπό τά πόδια.
Ό κόσμος πού συντηρεί πολυτελή νεκροταφεία γιά τά σκυλιά και κλινικές γιά τις εγγυες γάτες.
Ό καλοχορτασμένος κόσμος πού μάς έστειλε τή Βαλκανική Επιτροπή παρατηρητών, ό κόσμος τοΰ ΟΗΕ και της ημέρας τοΰ παιδιού και της Ούνέσκο, ό κόσμος αυτός τών υποκριτών και τών φαρισαίων, κάθεται και σεργιανίζει τό παιδομάζωμα τοΰ 1948.
Πού ατιμάζει όλη τήν ανθρωπότητα και τόν πολιτισμό της.
Σεριανίζει και συζητεί και γράφει άρθρα καϊ φιλολογίες.
Και στό Παρίσι, στην τέως Πατρίδα της λευτεριάς και τού ανθρωπισμού, έγινε πριν άπό λίγους μήνες μιά συμάζωψη όλων τών διεθνών καθαρμάτων πού θέλουν νά βοηθήσουν τό Μάρκο στό παιδομάζωμα.
Γιά νά οργανωθεί πιό άγριο, πιό αποτελεσματικό, ώσπου νά μεταφερθούν στά πορνεία τών κατσαπλιάδων όλες οί μέλλουσες μητέρες τής Ελλάδας καί στά στρατόπεδα τών σλαύων γενιτσάρων ολα τά αγόρια της Ελλάδας.
Είταν και ό γνωστός σας ό Ζελλιάκους έκεΐ, εϊταν καί ό γνωστός μας ύμνητής τοϋ Δεκέμβρη, ό Γάλλος Έλυάρ, ό ποιητής πού ήρθε νά βρίσει τόν τόπο μας μέσα στην Αθήνα και βρέθηκαν "Ελληνες νά πάνε νά τόν χειροκροτήσουν καί λόγιοι νά τόν προσφωνήσουν.
Καί βρέθηκε ε'να λογοτεχνικό περιοδικό της "Αθήνας νά διοχετεύσει στις σελίδες του ολα αυτά τά έμέσματα τοϋ φράγκου υβριστή, και βρίσκουνται σήμερα συνεργάτες καί αγοραστές αύτοΰ τοϋ περιοδικού.
Καί έμεΐς;
Οί άλλοι "Ελληνες;
Που έχουμε τά παιδιά μας ακόμα δικά μας, πού τα άκοΰμε ακόμα νά μιλαν καί νά σκέφτωνται Ελληνικά;
Έμεΐς πού νιώθουμε όλες αυτές τις χιλιάδες τά Ελληνόπουλα πού μάς άρποΰν μέσ' άπό τήν αγκαλιά μας, τά νιώθουμε δικά μας σπλάχνα, πού τά ξεριζώνουν τά χέρια τών βαρβάρων;
'Εμεΐς πού αρνηθήκαμε να υποταχτούμε τόσο στό Γερμανό δσο και στό σλαϋο κσταχτητή;
Έμεΐς πού νιώθουμε δικά μας παιδιά ολα αυτά τά κοριτσάκια πού οδηγούνται στην ατίμωση καί τήν άποχτήνωση, εμεΐς τι κάνουμε;
Τι κάνουμε σαν Κράτος;
Τι κάνουμε σαν έθνος;
Τι κάνουμε σάν εκπρόσωποι τοΰ Λαοϋ;
Τι κάνουμε σαν λόγιοι, σάν επιστήμονες, σάν μέλη ζωντανά τοϋ ζ.ωντανού Ελληνικού" Όργανισμοϋ που τεμαχίζεται, πού στρεβλώνεται, πού μολύνεται, πού μαχαιρώνεται καί μαγαρίζεται, ως τά πιό "Ιερά, τά πιό άγιά του άδυτα Φιλολογία κάνουμε.
Καί ψηφίσματα κάνουμε, πού τά δημοσιεύουμε άπό βραδίς στις εφημερίδες μας, τά διαβάζουμε τό πρωΐ και κοιμούμαστε με λαφριά συνείδηση τό βράδυ.
Αυτό κάνουμε.
Καί ανάμεσα μας ανεχόμαστε τους παιδοσυνάχτες τοϋ Μάρκου καί τις μέγαιρες πού έκπορνεύουν κατά διαταγή των σλαύων τις παρθένες Ελληνίδες.
Και δίνουμε τό χέρι στους πράχτορες πού μπήγουν τό μαχαίρι στη ράχη τών στρατιωτών μας πού μάχουνται, καί οτή ράχη τών ναυτών μας πού θαλασοδέρνουνται.
Καί τους βλέπουμε νά χύνουν στάλα στάλα τό φαρμάκι στην ψυχή τών φτωχών, πού πεινούν καί έχουν στό νοΰ τους μόνο τήν αδειανή κοιλιά τους.
Τους άνεχόμεθα στά σπίτια μας σάν φίλους Ιδεολόγους.
Τους άνεχόμεθα καί τους χειροκροτούμε στά θέατρα μας σάν προπαγανδιστές.
Σάν ηθοποιούς καί σάν έπιθεωρησεογράφους καί σάν σκηνοθέτες καί σάν ομιλητές ουδετέρων διαλέξεων.
Καί στά σχολεία μας σαν κρυφοκουκουέδες.
Και στις εφημερίδες μας καί στά περιοδικά μας σάν συνεργάτες.
Καί στην Ακαδημία μας σάν ακαδημαϊκούς.
Καί σ' όλες τις Κρατικές μας υπηρεσίες.
Καί τους προστατεύουμε σάν βουλευτές.
Καί τους ενισχύουμε σάν πλούσιοι.
Καί παίζουμε άνανδρα μέ μερικές ηχηρές λέξεις πού τις ρίχνουν οί σλαΰοι στους ηλίθιους γιά δόλωμα καί στους προπαγανδιστές τους γιά δύχτια.
Ή δημοκρατία. Καί ή ελευθερία σκέψεως.
Καί ή άστράτευτη τέχνη.
Καί ό αγνός ιδεολόγος.
Καί ό ουδέτερος αριστερός καί ό πλερωμένος βιβλιοπώλης πού πλασάρει μπροσούρες στους εφήβους.
Καί ό μυστικός δολοφόνος.
Καί ό ναρκισευόμενος αισθηματικός.
Καί τό δήθεν φιλολογικά περιοδικό πού δημοσιεύει τά έμμετρα εμετα τοΰ 'Ελυάρ γιά τόν κόκκινο Δεκέμβρη, καί τις προσφωνήσεις τών 2 γραικύλων ποιητών της Αθήνας προς τόν ξένον υβριστή».

www.elkosmos.gr