Χώρα περιορισμένης ευθύνης

«Τα ταμειακά διαθέσιμα του Δημοσίου από τις 20 Ιουνίου θα διαμορφωθούν στο αρνητικό επίπεδο της τάξης του 1 δισ. ευρώ. Η πραγματική εξέλιξη στα φορολογικά έσοδα αποδεικνύεται χαμηλότερη της προβλεπόμενης, ενώ η αύξηση των δαπανών μεγαλύτερη από τις προβλέψεις του κεντρικού σεναρίου. Κατά συνέπεια το Δημόσιο θα αντιμετωπίσει...
μεγάλες δυσκολίες στην κάλυψη των συνολικών δαπανών από τα μέσα Ιουνίου. Από τα τέλη Ιουνίου και μετά, η δυνατότητα του Δημοσίου να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες του θα εξαρτάται αποκλειστικά από τις επόμενες δόσεις του EFSF και του ΔΝΤ. Η ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος έχει συρρικνωθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα οι ελληνικές τράπεζες να στηρίζονται αποκλειστικά από την ΕΚΤ και γενικότερα το ευρωσύστημα. Το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται η χώρα, η αμφισβήτηση της ικανότητάς της να μείνει στο ευρώ σε συνδυασμό με κάποιο απρόσμενο γεγονός μπορεί να έχει καταλυτικές επιπτώσεις στη ρευστότητα των τραπεζών, στη χρηματοδότηση της οικονομίας και τη γενικότερη οικονομική δραστηριότητα».
Η καθόλου αισιόδοξη πραγματικότητα για τη χώρα αποτυπώνεται ανάγλυφα στο σημείωμα που παρέδωσε ο απερχόμενος πρωθυπουργός κ. Παπαδήμος στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Το παράδοξο είναι ότι το κείμενο αυτό, αντί να αποτελέσει αφορμή για έναν εθνικό συναγερμό, για μια εθνική πανστρατιά – να λυπηθούμε επιτέλους τους εαυτούς μας και να σκεφτούμε για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού κράτους με βάση τη λογική και την πραγματικότητα – αναλωνόμαστε σε δηλώσεις, ανταγωνιζόμαστε σε λαϊκισμό, επιδιδόμαστε σε κενού περιεχομένου ρητορικές ακροβασίες, σε μια άνευ προηγουμένης δημαγωγία, που αποδεικνύει κάτι βαθύτερο και σοβαρότερο από το άμεσο οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε: την ιστορική μας αδυναμία να εναρμονιστούμε με τον σύγχρονο κόσμο. Φερόμαστε με νηπιακή λογική, άρα δίχως λογική, δίχως προοπτική ενηλικίωσης. Είμαστε ένας λαός που ονειροπιάνεται, που ζει στο φαντασιακό, σαν ήρωας μυθιστορήματος, με μοναδικό του προσόν το ανεξέλεγκτο και ασυγκράτητο θυμικό του, που προσδοκά την καλή ζωή ως μάννα εξ ουρανού.
Κανείς δεν δείχνει να αγωνιά για το πού και αν θα βρεθούν αυτά τα χρήματα. Εκείνο που ενδιαφέρει όλους, είναι το πώς θα ρίξει ο ένας το φταίξιμο της χρεοκοπίας και της καταστροφής στον άλλο. Και στις εκλογές της 6ης Μαΐου το ίδιο έπραξαν. Δεν σχημάτισαν κυβέρνηση και όλη τους η αντιπαράθεση στηρίχτηκε στο να χρεωθεί ο άλλος τον μουντζούρη της αποτυχίας σχηματισμού οικουμενικής κυβέρνησης. Αυτή η νηπιώδης πολιτική πρακτική αποτελεί το αδιαμφισβήτητο τεκμήριο βαθύτατης κοινωνικής κρίσης και παρακμής του συστήματος και του λαού. Ο Έλληνας γενικότερα δεν στάθηκε ποτέ αντιμέτωπος με τα γεγονότα και μονίμως πεισματικά αρνείται να αντιμετωπίσει την πραγματικότητά του. Πάντα έχει ένα ετοιμοπόλεμο επιχείρημα για να ξεφύγει, να διαστρεβλώσει, να αλλοιώσει την πραγματικότητα, να αποφύγει το πρόβλημα με το οποίο έρχεται αντιμέτωπος. Έτσι προβάλλει ή μεταθέτει το πρόβλημά του στους άλλους. Σκέφτεται: Αν μας διώξουν από την Ευρώπη, το κόστος θα είναι μεγαλύτερο από το να μας κρατήσουν, άρα δεν θα μας διώξουν, άρα άσε τους να αγωνιούν εκείνοι, άρα δεν τρέχει μία, άρα είναι τοκογλύφοι, μας ρουφάνε το αίμα, μας…, μας…, μας…
Η ελληνική κοινωνία βρέθηκε αντιμέτωπη με το γεγονός του μνημονίου, ενός μνημονίου το οποίο δεν το προκάλεσαν οι κακοί ξένοι, οι καπιταλιστές, οι αδίστακτες αγορές και εξωγήινες δυνάμεις του κακού, αλλά η ασύδοτη εγχώρια πολιτική «ανάπτυξης» που βασιζόταν αποκλειστικά για δεκαετίες στα δανεικά και αγύριστα, στην ατιμωρησία, στη βασιλεία των συντεχνιών και των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών των ΔΕΚΟ, στην πλήρη ασυδοσία σε παροχές, δικαιώματα υπό τη σκεπή και την πάντα στείρα πλειοδοσία της ευνουχισμένης Αριστεράς που βολευόταν με τις κρατικές επιχορηγήσεις αλλά και τις διάφορες ευεργεσίες που προέβλεπε για πάρτη της το σύστημα. Αυτό το πολιτικό σκηνικό το νομιμοποιούσε μέχρι πριν από έναν μόλις μήνα το 45% του πρώτου κόμματος και το 40% του δεύτερου. Με δυο λόγια, περίπου ένα 80 με 85% του ελληνικού λαού. Του ίδιου λαού που σήμερα στα πρόθυρα της ασφυξίας δεν κοιτά κατάματα το πρόβλημα, δεν δέχεται ότι ήρθε η ώρα να αλλάξει και φέρεται εκ νέου γοητευμένος από τη νέα δημαγωγία, τις εύκολες λύσεις, επιβραβεύοντας την κολακεία και την αμετανόητη μικροκομματική πολιτική.

xenofonb@gmail.com
topontiki.gr