Το κόμμα ποτέ δεν πεθαίνει…

Καθώς φαίνεται, για το μόνο που δεν νοιάζεται και δεν ανησυχεί κανείς είναι το εθνικό συμφέρον, το οποίο, όταν το θυμούνται τα κομματικά επιτελεία, προτάσσεται σκανδαλωδώς προσχηματικά. Όλα τα κόμματα μένουν αφοσιωμένα στην κομματική τους πραγματικότητα με αφασιακή προσήλωση και εξοργιστική εμμονή...

Η Ν.Δ. του Αντώνη Σαμαρά με το όνομα, αυτής της τεράστιας πολιτικής προσωπικότητας που όλα τα είπε αλλά δυστυχώς δεν τον άκουσε κανένας, μοιάζει να έχει περιέλθει σε πλήρη σύγχυση, για την οποία ευθύνεται πρωτίστως η πολιτική σκοπιμότητας με την οποία πολιτεύεται. Ξεκίνησε με σφοδρή αντιμνημονιακή αντιπολίτευση, που τον έφερε αντιμέτωπο με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό κόμμα. Πεισματικά ο Σαμαράς δεν δεχόταν την πρόταση του Παπανδρέου να πάνε από κοινού να διαπραγματευθούν τους όρους του μνημονίου πιστεύοντας ότι αυτό δεν εξυπηρετούσε τις προσωπικές του φιλοδοξίες. Όταν τα πράγματα ήρθαν σε αδιέξοδο, με μια εντυπωσιακή κωλοτούμπα, στήριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου με τον πλέον κωμικό και συνάμα ευφάνταστο τρόπο: διά της μη συμμετοχής των κομματικών στελεχών και της συμμετοχής των εξωκοινοβουλευτικών στελεχών του κόμματος… Αυτές οι γελοιότητες βρίσκουν πολιτικό πεδίο εφαρμογής μόνο στη χώρα μας. Ωστόσο, η στήριξη δεν ήταν δίχως ανταλλάγματα. Τώρα το στενό κομματικό συμφέρον αντικαταστάθηκε από το στενό προσωπικό συμφέρον. Ο Σαμαράς στήριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου όχι για να βοηθηθεί η χώρα, όπως όλοι καταλάβαμε, αλλά για να προωθήσει τη δική του φιλοδοξία προκειμένου να γίνει πρωθυπουργός. Ενώ η χώρα βυθιζόταν στο χάος, ο Σαμαράς άρπαξε την εθνική - πατριωτική ευκαιρία να γίνει επιτέλους πρωθυπουργός. Έτσι κατάφερε να σύρει κυριολεκτικά τη χώρα σε εκλογές, τις οποίες αυτός ο διορατικός πολιτικός πίστευε ότι θα κέρδιζε με αυτοδυναμία. Το εκλογικό αποτέλεσμα, πάρα τις τραγικές εξελίξεις για τη χώρα και την εντυπωσιακή επιδείνωση της θέσης της στην Ευρώπη, προκάλεσε την πάνδημη θυμηδία με τα… σαρωτικά (!) ποσοστά του κόμματος...
Κάτι παρόμοιο και εξίσου εγκληματικό ήταν αυτό που περισσότερο καλυμμένα έπραξε ο Βενιζέλος, ο οποίος δεν απέβλεπε, λόγω δυσμενέστατων συγκυριών, στην πρωθυπουργία της χώρας, αλλά στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Έτσι, με ένα μάλλον χονδροειδές εσωτερικό πραξικόπημα, πρωτοστατούντων του κυρίου Σαλαγιάννη, της κυρίας Καϊλή, του κυρίου Λιντζέρη και άλλων πρόθυμων στελεχών, και με τη βοήθεια ισχυρών προστατών - οικονομικών και μιντιακών παραγόντων, εκπαραθύρωσαν τον Παπανδρέου, όπως πολύ σωστά παρατήρησε με σημασία η κυρία Παπαρήγα σε συνέντευξή της στο Mega! Ο Βενιζέλος, που ήθελε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, βρέθηκε κι αυτός μπροστά στην έκπληξη που επιφύλαξαν οι εκλογές της 6ης Μαΐου.
Τέλος, ο μεγάλος νικητής αυτών των εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ, έδειξε περισσότερο αιφνιδιασμένος από την πρωτοφανή εκλογική επιτυχία του, παρά ενθουσιασμένος!… Κυρίως, όμως, ανέτοιμος να τη διαχειριστεί. Μέσα σε διάστημα ολίγων ημερών
προσβλήθηκε από τις ιώσεις της εξουσίας: αλαζονεία, προκλητικότητα, διγλωσσία, παροχολογία κ.λπ. Ωστόσο, δεν βοήθησε, παρά τη δεινή θέση της χώρας, να σχηματιστεί οικουμενική κυβέρνηση, πράγμα που ζήτησε καθαρά ο λαός με το εκλογικό αποτέλεσμα. Αντίθετα, ζήτησε νέα εκλογική αναμέτρηση με το δίλλημα μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ, που θυμίζει έντονα την πρόταση δημοψηφίσματος του Παπανδρέου, η οποία τότε θεωρήθηκε καταστροφική. Προκειμένου να κερδίσει χρόνο για να διαχειριστεί την έκπληξή του, έσυρε με τη σειρά του τη χώρα σε δεύτερη εκλογική αναμέτρηση προκαλώντας ανυπολόγιστες ζημίες λόγω αβεβαιότητας στην οικονομία, τον τουρισμό, τη θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το δε χειρότερο είναι ότι δεν δείχνει διατεθειμένος να κυβερνήσει ακόμα κι αν του δοθεί η πρώτη εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Πάσχει από αντιπολιτευτικό σύνδρομο, το οποίο δεν γιατρεύεται σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Ωστόσο, οι εκλογές είχαν κι άλλες εκπλήξεις… προς συμμόρφωση και παραδειγματισμό! Το χρυσό παρακράτος της Ακροδεξιάς των φουσκωτών μπράβων και οι συνέπειες των «λευκαντικών» δραστηριοτήτων τους έχουν αρχίσει… να αποδίδουν από την κοινωνική δράση των χρυσών τέκνων. Στις περιόδους κρίσης… ο χρυσαυγίτης χαίρεται!
Χαμένο διπλά βγήκε το ΚΚΕ. Από τη μια έχασε την πρωτοκαθεδρία της Αριστεράς κι από την άλλη τη λαϊκή ανοχή στις... αγωνιστικές κινητοποιήσεις… Ίσως ήρθε η ώρα να σκεφτεί πως δεν είναι στραβός ο γιαλός…


xenofonb@gmail.com
topontiki.gr