Ψηφίζουμε νηφάλια στην δημοκρατική Ευρώπη του φασισμού

Η Ευρώπη πέταξε τη μάσκα της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, πέταξε τον Λοκ, τον Μοντεσκιέ, τον Ρουσώ στα σκουπίδια. Φάρος και οδηγός της είναι... μόνον ο Καρλομάγνος και αυτό πλέον το διατυμπανίζει. Επί δύο μήνες επιστράτευσε τους μηχανισμούς της, επιστράτευσε λυτούς και δεμένους, παντός χρώματος πολιτικούς της σε μια -μοναδική στην ιστορία- φασιστική επέμβαση, προκειμένου να επηρεάσει το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών. Το “δόγμα του σοκ” υιοθετείται πλήρως από Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ., Κομισιόν, Πρόεδρο και Βουλή της Ευρωπαϊκής Ένωσης που τρομοκρατούν προς κάθε κατεύθυνση. Τα μέσα άλλαξαν: περάσαμε από τα tanks στις banks. Η πρόσφατη παρουσία του νέου Γάλλου Προέδρου στην ελληνική τηλεόραση ήταν ενδεικτική για τον υπαλληλικό ρόλο αμφοτέρων, δηλωτική για το προσχεδιασμένο της πτώχευσης που θα πλήξει όσους το φασιστικό σύστημα επιλέξει.

“Ψηφίστε ό,τι θέλετε, αρκεί να συμφωνεί με αυτό πουθέλουμε”. Αρκεί να τηρηθεί το απάνθρωπο μνημόνιο, που όχι μόνον πραγματοποιεί τα αντίθετα από όσα υπόσχεται, αλλά θεμελιώθηκε πάνω στο απόλυτο ψεύδος, στην πλήρη εξαπάτηση των πολιτών, στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, στην απόλυτη έκπτωση των θεσμών που λειτουργούσαν (όσο λειτουργούσαν), μη εξαιρουμένου του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Δημοκρατία κατά τη σημερινή Ευρώπη είναι εκείνο το πολίτευμα, στο οποίο ο “κυρίαρχος λαός” έχει δικαίωμα επικύρωσης των εναντίον του εγκλημάτων. Κι αφού το πολίτευμα δεν είναι “ελέω Θεού”, αλλά στήνεται κάλπη, εννοείται επίσης ότι ο λαός είναι “κυρίαρχος” στην πολύπλευρη “ενημέρωση” του ενός. Εννοείται ότι προσέρχεται να αποφασίσει, βάσει τρομο-διλημμάτων, κατασκευασμένων συνθημάτων και τριτευόντων θεμάτων (από το ογκώδες μνημόνιο πόσα γνωρίζουμε;). Δημοκρατία λοιπόν για την Ευρώπη σημαίνει “ευθύνες για όσα συμβαίνουν στους πολίτες”, “μίζες και ασυλία για τους εκλεγμένους πολιτικούς”! Η ταύτιση των Ευρωπαίων με τα δυο ελληνικά κόμματα εξουσίας εξήγησε ως ένα βαθμό και τον εγχώριο φασισμό των δυο τελευταίων δεκαετιών.

Ενώ από το 1821 εμπεδώνουμε πόσο αδύναμοι είμαστε, πόση ανάγκη χρημάτων και εκσυγχρονισμού έχει ο ελληνικός πολιτισμός, εντελώς “ξαφνικά, απρόσμενα και αναπάντεχα” την τελευταία δεκαετία ξαναγράφεται η (λειψή) ιστορία μας επί το ευρωπαϊκότερον, το μουσουλμανικότερον, το αυτοκρατορικότερον, το διεθνιστικότερον. Ο συνωστισμός των τούρκικων σήριαλ στην “πολύπλευρη” ενημέρωση είναι προφανώς συμπτωματικός. Εξίσου “ξαφνικά”, εκτός των PIGS, “πρόβλημα χρέους” παρουσίασε και η Κύπρος. Το διαπίστωσε η Moody’s, η οποία προφανώς διαπίστωσε ότι το χρέος της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, δεν συνορεύει με το οικόπεδο Λεβιάθαν. Ενώ το θέμα “Ιραν” ήταν έτοιμο να σκάσει, ξαφνικά προέκυψε “πρόβλημα δημοκρατίας” στη Συρία. Κάτι προβλήματα δικτατόρων σε Αίγυπτο και Λιβύη “τακτοποιήθηκαν”. Τι μένει; Το “πρόβλημα” της Ελλάδας, που ίσως να λυθεί με τη “μέθοδο Γιουγκοσλαβίας”. Το “Δουβλίνο 2” άνοιξε τα σύνορα, τώρα πρέπει να προστατευτούν οι μετανάστες από τη “ρατσιστική βία” των Ελλήνων. Όσο για τους μουσουλμάνους της Θράκης…

Θα προσέλθουμε λοιπόν στην κάλπη με άξονα το φόβο, με θέμα τα χαστούκια, τα τσεκούρια και τις μολότωφ ή θα προσπαθήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε όσα συμβαίνουν; Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται υπό κατοχή και η κατοχή αυτή απειλεί με το φασισμό της όλα τα κράτη, όλα τα έθνη. Όχι όμως ταυτόχρονα, τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση. Την ίδια στιγμή, η Ε.Ε. επιχειρεί να ορίσει τον φασισμό έξω απ’ αυτήν. Πετώντας τον διαφωτισμό στα σκουπίδια, η Ευρώπη δηλώνει ότι δεν τον χρειάζεται πια. Της αρκεί ο ανθρωπισμός της γκιλοτίνας και των γκούλαγκ (που περιέργως, διαδέχθηκαν τον διαφωτισμό).

Τι κάνουμε; Η ανάλυση του πώς φτάσαμε εδώ πρέπει να συνεχιστεί. Ταυτόχρονα, ενημερώνουμε όσο περισσότερους ευρωπαίους πολίτες μπορούμε. Κατανοούμε ότι πέρα από την προπαγάνδα που υφίστανται, δεν έχουν το κίνητρο να μας προσέξουν, όπως κι εμείς δεν προσέχαμε τη Γιουγκοσλαβία πριν μερικά χρόνια. Τα δυο κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα υπέγραψαν την καταδίκη μας. Από ευρωπαϊκή ιδεολογία; Το ένα σίγουρα όχι, και τα δυο όμως, συρόμενα-εκβιαζόμενα από το φόβο της αποκάλυψης των σκανδάλων στα οποία ενεπλάκησαν. Η “αριστερά” και η “δεξιά” που πιστέψαμε επί 40 χρόνια εξαφανίστηκαν, με τρόπο που μαρτυρά ότι ουδέποτε υπήρξαν, έτσι όπως αυτοπροσδιορίστηκαν. Όμως ακούμε και πάλι για “κεντροαριστερές” και “κεντροδεξιές” λύσεις! Πόσο εύκολο είναι να εμπλακούμε σε ένα νέο, ψευδεπίγραφο διχασμό; Ψηφίζουμε νηφάλια ως προς αυτούς που θέλουν να μας παρασύρουν, ψηφίζουμε χωρίς φόβο, αλλά με πάθος για ελευθερία, για ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ψηφίζουμε, γνωρίζοντας ότι τελείωσε η εποχή της δια της ψήφου -μόνον- επίλυσης των θεμάτων, συνειδητοποιώντας ότι την επαύριο -στην καλύτερη περίπτωση- έχουμε πάρα πολλή δουλειά…

15-6-2012
Στέργιος Ζυγούρας

karavaki.wordpress.com