Φώτης Κουβέλης: αντί για Εφιάλτης, Εφιάλτης;

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *

Ο Φώτης Κουβέλης ξεκίνησε όπως ο τολμηρός, Αθηναίος δημοκράτης Εφιάλτης της αρχαιότητας και μοιάζει να καταλήγει σαν τον Εφιάλτη-προδότη, που βοήθησε τους Πέρσες στην εκστρατεία τους. Ο πρώτος συνδέθηκε...
με την ουσιαστική δημοκρατία, εκεί γύρω στο 462 π.Χ., μεταφέροντας την εξουσία στους ίδιους τους πολίτες, ώστε να την ασκούν αυτοπροσώπως, ενώ ο δεύτερος… ξέρετε τι έκανε σύμφωνα με τον Ηρόδοτο!



Ο πρώτος Εφιάλτης, ο ηγέτης των Δημοκρατικών πριν από τον Περικλή, υπήρξε αδιάφθορος, φτωχός, αξιοπρεπής και δίκαιος ταγός κατά τον Αριστοτέλη, ο οποίος ενέπνεε φόβο στους ολιγαρχικούς, όπως λέει ο Πλούταρχος και όπως θα ήθελε να μείνει στην ιστορία ο αγαπητός στους Έλληνες δημοκράτες, Φώτης Κουβέλης, πριν καταλήξει σήμερα να κινδυνεύει να μοιάσει στον Εφιάλτη τον Τραχίνιο, τον προδότη των Θερμοπυλών.

Δεν κρίνω ποτέ προθέσεις, δεν καταδικάζω ποτέ προσωπικότητες, χαρακτηρίζω όμως πράξεις που προκαλούν εφιαλτικές εξελίξεις για την δημοκρατία στον τόπο μας. Και ο Φώτης Κουβέλης, προδίδοντας πρώτα από όλα την ίδια του την ταυτότητα, καταλήγει σήμερα να μολύνει την εκπεφρασμένη βούληση του ελληνικού λαού για απόρριψη των πολιτικών που συνδέονται με το μνημόνιο, την δανειακή σύμβαση και την βρώμικη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, καθώς και των κομμάτων που συνδέθηκαν με αυτά.

Απολύτως παραπλανητικά, σχεδόν αισχρά, αφού ταλαιπώρησε το εκλογικό σώμα με απίθανες αοριστολογίες και φτηνούς νομικισμούς σε ότι αφορά στην στρατηγική αντιμετώπιση της κρίσης, έρχεται μόλις χθες, κατά την άσκηση της διερευνητικής εντολής από τον αρχηγό του δεύτερου κόμματος, να υποστηρίξει: «απαγκίστρωση από το μνημόνιο και παραμονή της χώρας στο ευρώ», ενώ σήμερα το απόγευμα, μετά την συνάντησή του με τον αρχηγό του τρίτου κατά σειρά προτίμησης κόμματος, δηλώνει, σαν έτοιμος από καιρό, ότι έχει έτοιμη «πρόταση για την συγκρότηση οικουμενικής κυβέρνησης με φερέγγυα πρόσωπα, που θα ενσωματώνει και θα σέβεται το μήνυμα της λαϊκής ετυμηγορίας». Μάλιστα, εκτιμά με βεβαιότητα ότι «η κυβέρνηση αυτή με ισχυρή λαϊκή και κοινοβουλευτική στήριξη θα αξιοποιήσει το ευνοϊκότερο πλέον ευρωπαϊκό πολιτικό περιβάλλον για να πετύχει θετικά αποτελέσματα, μετά από συστηματική και σκληρή διαπραγμάτευση». Εννοώντας προφανώς ότι το μήνυμα του ελληνικού λαού μέσω της κάλπης δεν απευθύνθηκε σαφώς δια της υπερψήφισης συγκεκριμένων πολιτικών διαύλων, αλλά εκτοξεύθηκε γενικώς στον αέρα και όπου κάτσει.

Είναι σαν να μην έγιναν κοινοβουλευτικές εκλογές, αλλά κάποιου είδους δημοψήφισμα με ένα φανταστικό ερώτημα, που αντιλαμβάνεται όπως θέλει ο κ. Κουβέλης, για να καταλήξει ότι ο λαός θέλει «επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και παραμονή στο ευρώ». Τι σημαίνει τώρα «επαναδιαπραγμάτευση», ο θεός και η ψυχή του, καθώς πλην του ΚΚΕ, όλοι για κάποιου είδους επαναδιαπραγμάτευση μίλησαν, με εντελώς όμως διαφορετικά κριτήρια και εντελώς διαφορετικές θέσεις, στάσεις, δεσμεύσεις και γενικότερα προηγούμενες συμπεριφορές. Επαναδιαπραγμάτευση σημαίνει αποδοχή της λογικής και του πλαισίου της στρατηγικής της τρόικας και βελτίωση στον δρόμο κάποιων σημείων με κατεύθυνση την δήθεν ανάπτυξη, όπως την εννοούν οι κύριοι Βενιζέλος και Σαμαράς. Επαναδιαπραγμάτευση σημαίνουν και οι πέντε άξονες πολιτικής που έθεσε υπόψη του ο κ. Τσίπρας και έδειξε να τους αποδέχεται γενικώς και αορίστως, ασφαλώς. Όλα γενικώς και αορίστως τα αντιλαμβάνεται ο κ. Κουβέλης, μόνο που η δημοκρατία δεν είναι το πολίτευμα της αοριστίας! Μάλλον, λοιπόν, ο αρχηγός της Δημοκρατικής Αριστεράς με τον όρο επαναδιαπραγμάτευση εννοεί την βελτίωση κάποιων όρων του μνημονίου, πράγμα που έχει ήδη αποδεχθεί η τρόικα και όχι της ουσίας και κατεύθυνσης της στρατηγικής χρεοκοπίας της Ελλάδας, φτωχοποίησης της κοινωνίας και μετατροπής της σε υποτελή πολιτεία, εξαίρεση, και στο περιθώριο της ΕΕ.

Για φαντάσου την φερεγγυότητα των προσώπων που θα συγκροτήσουν τη νέα κυβέρνηση να κρίνουν όσοι μεθόδευσαν και συνυπέγραψαν το σύνολο της διαδικασίας χρεοκοπίας της χώρας. Προφανώς η «φερεγγυότητά» τους θα συναρτάται ευθέως με την «φερεγγυότητα» εκείνων που μέχρι τώρα διαχειρίστηκαν αποτυχημένα την υπόθεση της ελληνικής κρίσης. Συμβαίνει, όμως, οι εκλογείς να αμφισβητούν σε σημείο ύβρεως την φερεγγυότητα των τελευταίων, καταλογίζοντάς τους, όχι απλώς ανικανότητα, αλλά δόλο σε συνδυασμό με διαρκή εξαπάτηση. Αυτές ήταν οι αιτίες της άρσης της εμπιστοσύνης του λαού, τόσο προς το ΠΑΣΟΚ, όσο και προς την ΝΔ, που θα αποτελέσουν τους δύο βασικούς πυλώνες της «οικουμενικής» κυβέρνησης των «φερέγγυων», που θα διοριστούν από κατά τεκμήριο αφερέγγυους.

Για να μην μακρηγορούμε, ο ελληνικός λαός εξέφρασε την «αντιμνημονιακή» του βούληση μέσω κομμάτων, υπερψηφίζοντας κατά περίπου 65% τις δυνάμεις που δεν ζήτησαν επαναδιαπραγμάτευση του τύπου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, αλλά στην πλέον ήπια εκδοχή, απεμπλοκή από την στρατηγική και διαδικασία της τρόικας. Φερέγγυα κυβέρνηση, λοιπόν, δεν μπορεί να δημιουργηθεί από εκείνα τα κόμματα που καταψηφίστηκαν στην κάλπη εξαιτίας καταδήλως της προσέγγισής τους ως προς τον χειρισμό της κρίσης. Την φερεγγυότητα της νέας κυβέρνησης δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να την κρίνει ένα καθεστώς που κρίθηκε αφερέγγυο από τον ελληνικό λαό και η προσπάθεια του κ. Κουβέλη να διαστρέψει την πραγματικότητα υποδηλώνει διάθεση διαστροφής της δημοκρατίας και εξαπάτησης του κυρίαρχου λαού. Αποτελεί, με μια κουβέντα, καταδολίευση του λαού. Το απίθανο μάλιστα είναι ότι ο κ. Κουβέλης εμφανίζεται να εκφράζει αυθεντικά τον κάθε ένα ψηφοφόρο, αν και η εκλογική δύναμη του κόμματός του είναι τόσο περιορισμένη που έναν δημοκράτη θα καθιστούσε πιο συγκρατημένο, αν ήθελε να παραμείνει σοβαρός.

Όχι, ο κ. Κουβέλης με την συγκεκριμένη πρωτοβουλία του, που από μακριά μυρίζει άκομψη και παιδαριώδη σκηνοθεσία, έπαψε να συγκαταλέγεται, όχι απλώς στους σοβαρούς πολιτικούς, όπως ο συντάκτης αυτών των γραμμών τον θεωρούσε μέχρι τώρα, αλλά γενικότερα στους σοβαρούς ανθρώπους. Ξέρετε, σοβαρότητα και δημοκρατικές αρχές συνδέονται στην δόμηση κάθε σύγχρονης προοδευτικής προσωπικότητας και οι δημοκρατικές αρχές δεν υπόκεινται σε νομικίστικους χειρισμούς στο πνεύμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ο Φώτης Κουβέλης με την πρωτοβουλία του αυτή μετατρέπει την αντιμνημονιακή ψήφο σε μνημονιακή διακυβέρνηση. Το γνωρίζει και φαίνεται να συμμετέχει εδώ και καιρό σ’ αυτήν την μεθόδευση. Με αυτή την έννοια μετατρέπεται από τολμηρός, Αθηναίος δημοκράτης Εφιάλτης σε εφιάλτη για την δημοκρατία (στον βαθμό που προχωρήσει η εμφανιζόμενη ως πρωτοβουλία του), που επαναλαμβάνω, δεν αποτελεί απλώς έναν θεσμό (τεχνολογία) της κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης, αλλά μία διαδικασία ιδανικότερης και αναλογικότερης έκφρασης της λαϊκής βούλησης. Ο πρώτος Εφιάλτης και γνώριζε και καλλιέργησε αυτό το πνεύμα της δημοκρατίας, ενώ ο δεύτερος επιχειρεί με θεσμικά τεχνάσματα να προσβάλει αυτό ακριβώς το πνεύμα. Δεν μένει παρά να περιμένουμε να δούμε πόσοι άλλοι εφιάλτες θα τον συντροφεύσουν σε αυτήν την περιπέτεια, η οποία σε κάθε περίπτωση δεν πρόκειται να καταλήξει σε καλό, ούτε για την κοινωνία ασφαλώς, ούτε για την χώρα και την δημοκρατία. Εκτιμώ ότι η πρόταση αυτή του κ. Κουβέλη θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου στην κοινωνία και στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Θα βασιλέψει η ανωμαλία, η οποία ήδη είχε ξεκινήσει δύο χρόνια πριν με μια σειρά κοινοβουλευτικών πραξικοπημάτων. Δυστυχώς σήμερα ο κ. Κουβέλης χαράσσει το όνομά του με μαύρα γράμματα στην πολιτική ιστορία της χώρας, πράγμα που ποτέ δεν είχα φανταστεί, καθώς έτρεφα βαθύτατη εκτίμηση στην δημοκρατική του κουλτούρα. Ο θεός να μας φυλάει!

Ασχέτως, όμως, ποιες είναι οι βουλές του Κυρίου, δεν νομίζω ότι θα υπάρξουν λίγοι που θα θεωρήσουν ότι η εκκολαπτόμενη οικουμενική κυβέρνηση θα είναι δημιούργημα της διαπλοκής. Ίσως γι’ αυτό ακριβώς απορρίφθηκε με τόση ένταση από όλες τις πλευρές, πλην του Καμμένου και του ίδιου του Κουβέλη, η απολύτως ορθολογική για διαπραγμάτευση πρόταση των πέντε σημείων του ΣΥΡΙΖΑ. «Δυστυχώς» μέσα στην πρόταση αυτή υπήρχε πνεύμα ελέγχου τόσο των πολιτικών πράξεων, όσο και των διοικητικών και των τραπεζικών, που συνδέονται με την συνολική διαδικασία της πτώχευσης. Ήταν πρόδηλο ότι διαβάζοντας αυτούς τους πέντε άξονες χάραξης πολιτικής, πολλοί αισθανθήκαν άβολα προσωπικά, κάποιοι ιδιαίτερα ανήσυχοι, ενώ κάποιοι τρίτοι, μάλλον βάσιμα, φαντάστηκαν τους εαυτούς τους υπόλογους στην δικαιοσύνη.

Όχι! Η διαπλοκή θα έκανε ο, τι περνάει από το χέρι της για να χειραγωγήσει και να μεταλλάξει κατά το συμφέρον της την βούληση του ελληνικού λαού. Ίσως να μην μένει πλέον τίποτε άλλο παρά, παρακολουθώντας την εξέλιξη του εφιαλτικού για την δημοκρατία, έργου, να ξεκινήσουμε τις εικασίες για το πρόσωπο που η διαπλοκή θα αναδείξει στον πρωθυπουργικό θώκο. Το βέβαιο είναι ότι θα είναι το πλέον φερέγγυο πρόσωπο προς αυτήν!! Για το τι πρέπει να πράξει ο λαός, αντιδρώντας σε όλες αυτές τις εξελίξεις, θα περίμενα πρώτα να ακούσω από τα κόμματα της πραγματικής αριστεράς και ενδεχομένως από το μεγάλο ερωτηματικό της υπόθεσης, το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων.


* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

activistika.blogspot.com