Οι παρενέργειες του τέλους της μετενέργειας

Το νέο τσουνάμι μέτρων που φηφίστηκε από 199 εκλεγμένους βουλευτές περιλαμβάνει και ορισμένα κύματα τα οποία θα τα σαρώσουν όλα και θα μας στείλουν όλους μαζί στο σκοτεινό πυθμένα της ήδη ταραγμένης θάλασσας που χρόνια καλούμαστε να επιπλεύσουμε.

Ας μη γελιόμαστε. Όσοι εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα ελάχιστες ημέρες κατά τον εργασιακό τους βίο αισθάνηκαν...

άνετα ή χαρούμενα. Ελάχιστες φορές το βράδυ της Κυριακής ή την τελευταία ημέρα μιας άδειας δεν αντιλήφθηκαν ένα σφίξιμο στο στομάχι για την αγχωτική επιστροφή.

Τουλάχιστον όμως υπήρχαν κάποιες σταθερές. Η σημαντικότερη εξ αυτών είναι ή καλύτερα ήταν οι κλαδικές συλλογικές συμβάσεις. Ανάλογα τον κλάδο εξασφάλιζαν μια σταθερή ανοδική μισθολογική πορεία, επέτρεπαν την ύπαρξη ενός προγραμματισμού, θωράκιζαν τον εργαζόμενο απέναντι σε αυθαιρεσίες. Όχι ότι αυτές δε γίνονταν. Επίσης υπήρχαν και κλάδοι που εξασφάλιζαν αναλογικά πολύ υψηλότερες αμοιβές σε σχέση με την ΕΓΣΕΕ ενώ παρείχαν ορισμένα επιπλέον “προνόμια”.

Όλα αυτά όμως τέθηκαν σε μια νύχτα στον κάλαθο των αχρήστων. Στα υπ’όψιν όπως έλεγε ο αείμνηστος Διονύσης Παπαγιαννόπουλος σαν βιομήχανος κος Χάνος στο δασκαλάκο που ήταν λεβεντιά.

Για να μη στείλουν μια ήδη κατακρημνιζόμενη χώρα στο γκρεμό όπως είπαν, πέταξαν ότι απέμεινε από τον ιδιωτικό τομέα. Αρχικά με μια οριζόντια περικοπή 22% που προς στιγμήν κάποιοι αναθάρρησαν ότι τη γλύτωσαν χάρη στα λεγόμενα του κου Σαμαρά, η οποία αγγίζει το 32% στους κάτω των 25 μιας και δεν έχουν δικαίωμα να ζήσουν, ΜΑ ΚΥΡΙΩΣ με τον έξυπνο θάνατο των κλαδικών συμβάσεων μέσω της κατάργησης της μετενέργειας.

Διότι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα είδαν και αυτοί τις αποδοχές τους να μένουν στάσιμες την τελευταία διετία αλλά είχαν τουλάχιστον την “παρηγοριά” της σύμβασης. Τουλάχιστον είχαν από κεί να αναμένουν κλίμακες, ωριμάνσεις κτλ.

Τι ίσχυε μέχρι την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 και ώρα 23:59

Οι συμβάσεις εξακολουθούσαν να ισχύουν για ακόμη έξι μήνες μετά τη λήξη τους ενώ για τους ήδη εργαζομένους δεν ετίθετο θέμα ισχύος της σύμβασης και πέραν του 6μήνου σε περίπτωση που δεν είχε υπογραφεί η νέα.

Τι ισχύει από την Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2012 και ώρα 00:01

Οι συμβάσεις διατηρούν την ισχύ τους πλέον για ένα τρίμηνο μετά τη λήξη τους. Άρα η πλειοψηφία αυτών θα παραταθεί έως τις 31/03/2013. Αν λοιπόν στις 01/04/2013 δεν έχει υπογραφεί η νέα κλαδική σύμβαση τότε προχωράμε σε ατομικές ή επιχειρησιακές συμβάσεις έχοντας ως βάση όμως την ΕΓΣΕΕ. Εν ολίγοις κάποιοι θα κληθούν να διαπραγματευθούν από μια βάση που θα ξεκινά σε ορισμένες ομάδες και 70% κάτω από τον τρέχοντα μισθό τους.

Πρώτο σχόλιο;  Άμωμοι εν οδώ αλληλούια…

Διότι ποιο κορόιδο εργοδότης θα πάει να συναινέσει στην υπογραφή κλαδικής σύμβασης όταν κάνοντας λίγη υπομονή θα μπορέσει να διαπραγματευθεί κυριολεκτικά από το μηδέν; Και αν ισχύει και εδώ ότι για να οδηγηθούμε σε επιδιαιτησία χρειάζεται η σύμφωνη γνώμη και των δύο μερών, τότε ξεχνάμε οριστικά τις συμβάσεις.

Μια μετενέργειας αποθανούσης, χίλιες παρενέργειες έπονται…

> Η αγορά θα βυθιστεί στην ύφεση αφού πλέον κανείς δε θα αγοράζει τίποτε.Ποιος εργαζόμενος τώρα θα προβεί στην παραμικρή αγορά βλέποντας τον τοίχο στον οποίο θα πέσει; Υπολογίστε επίσης τους συνταξιούχους που βλέπουν τις αποδοχές τους σαν το σαλάμι να λιγοστεύουν σιγά σιγά.

> Αν οι οριζόντιες περικοπές θα οδηγήσουν μια φορά σε δραματική πτώση του ύψους των αποζημιώσεων σε περίπτωση απόλυσης, φανταστείτε τι έχει να συμβεί μετά από 14 μήνες.

> Τι θα απογίνουν τόσες οικογένειες, που έκαναν ένα προγραμματισμό, πιθανώς έχουν ανοικτές υποχρεώσεις τις οποίες δε θα είναι σε θέση να καλύψουν και φυσικά δεν ελήφθη αντίστοιχη νομοθετική μέριμνα κουρέματος;

> Τα όποια έσοδα του κράτους από ΦΜΥ και εισφορά αλληλεγγύης θα μειωθούν δραστικά. Επιπρόσθετα μια σειρά άλλων φόρων όπως ο ΦΠΑ ή το τέλος ακινητών θα αποφέρουν λιγότερα έσοδα τόσο λόγω της μείωσης της αγοραστικής δύναμης όσο και του περάσματος στην ανεργία μερικών ακόμη δεκάδων χιλιάδων που λογικά θα απαλλαχθούν από το χαράτσι. Αν δεν έκαναν το έγκλημα να έχουν ένα καινούριο σπίτι σε μια Α περιοχή. Τέλος, κύρια και επικουρικά ταμεία ασφάλισης μετά το κούρεμα, θα δουν μια ακόμη απότομη βουτιά στα έσοδά τους που υπολογίζεται κοντά στα 2-2,5 δις ευρώ το χρόνο.

Το κράτος δεν κάνει τις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές. Δεν περιορίζεται. Δεν κλείνει άχρηστους και ζημιογόνους οργανισμούς. Αντίθετα περιορίζει αυτούς που δε φταίνε και έχουν ήδη προσφέρει αρκετά θύματα τα τελευταία δύο χρόνια.

Ταυτόχρονα μη περιορίζοντας το δημόσιο, το οδήγησε κι αυτό στην απαξίωση καθώς χρήσιμες υπηρεσίες έμειναν χωρίς προσωπικό λόγω μη ανανέωσης συμβάσεων ή προκήρυξης των απαραίτητων θέσεων ενώ αρκετά αξιολόγα στελέχη που ήθελαν να δουλέψουν αναγκάστηκαν υπό το φόβο του φιάσκου της εφεδρείας να αποχωρήσουν. Τα είπαμε και σε περασμένο μας άρθρο. Παιδεία, Υγεία, Εθνική Αμυνα βιώνουν άδικα τις περικοπές σε έμψυχο υλικό.

Ακόμη κι η Τρόικα πλέον έχει καταλάβει τι γίνεται και πια συναινεί σε οριζόντια υφεσιακά μέτρα. Το περιορίστε έδωσε τη θέση του στο κόψτε.

Τα παραπάνω αναγκαστικά θα οδηγήσουν σε νέα μέτρα. Ύφεση στην ύφεση. Δυστυχία στη δυστυχία.

Την ίδια ώρα κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες καλύπτουν το έλλειμμα της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας.

Ο πρόεδρος της Ομάδας των Φιλελευθέρων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Γκι Φερχόφστατ επισημαίνει την ανάγκη κατάλληλης προώθησης του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων και τονίζει ότι τα έσοδα από αυτή τη διαδικασία δεν θα πρέπει να αποβλέπουν μόνο στην εξυπηρέτηση του χρέους αλλά και στην τόνωση των επενδύσεων. πελατειακο κρατος, υπερογκο δημόσιο.

Ο επικεφαλής της Σοσιαλιστικής Ομάδας στο Ευρωπαικό Κοινοβούλιο, Αυστριακός ευρωβουλευτής, Χάνες Σβόμποντα  επισημαίνει «οι ειδικοί (σ.σ. του ΔΝΤ και της ΕΕ), οι οποίοι δεν έχουν να λογοδοτήσουν πολιτικά απέναντι σε κανέναν, προτείνουν μέτρα που είναι αναποτελεσματικά και αντιπαραγωγικά, ενισχύοντας την ύφεση και οξύνοντας τις κοινωνικές εντάσεις» ενώ  χαρακτήρισε, σύμφωνα με τηλεοπτικό σταθμό, «ακρίδες» τους ανθρώπους της τρόικας προσθέτοντας: «Κάνουν τις προτάσεις τους και ούτε λίγο ούτε πολύ εκβιάζουν και λένε «Αν δεν δεχτείτε, δεν έχει λεφτά». Χωρίς να δικαιολογούν μιλούν εκ μέρους της Ε.Ε. και ποτέ δεν δικαιολογούν το πρόγραμμα που παρουσιάζουν για παράδειγμα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.Και αν ρωτήσετε οικονομολόγους οι περισσότεροι αξιόπιστοι οικονομολόγοι θα πουν ότι το πρόγραμμα είναι λανθασμένο».

Αλλά και ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, επικεφαλής των Πράσινων του ευρωκοινοβουλίου, περιέγραψε την κατάσταση που επικρατεί στην Αθήνα και υπογράμμισε: «Στην Ελλάδα το επιβάλλουν αυτό, μια μείωση του βιοτικού επιπέδου που κανένας δεν μπορεί να ζήσει. Περπατήστε στην Αθήνα, θα δείτε τους φτωχούς που βρίσκονται στο δρόμο, θα δείτε τα ενοικιαστήρια και τα πωλητήρια διαμερισμάτων. Άρα πιστεύω ότι το λάθος είναι δικό μας, το να επιβάλλουμε ένα ρυθμό λιτότητας που είναι δυσβάσταχτος και το λάθος είναι και από τη μεριά των Ελλήνων που δεν προτείνουν μια εναλλακτική. Άρα πρέπει να βρούμε ξανά μια άλλη μορφή διαλόγου μεταξύ της ελληνικής κοινωνίας και των πολιτικών εκπροσώπων και της Ε.Ε.»

Αλλά και η έτερη επικεφαλής των Πρασίνων, Ρεμπέκα Χαρμς, έκανε λόγο για «βίαιο πακέτο λιτότητας που προέρχεται από την Ευρώπη ή υπαγορεύεται από το Παρίσι και το Βερολίνο», το χαρακτήρισε «εντελώς απαράδεκτο

«Είναι απαράδεκτο ότι στον 21 αιώνα, στην ευρωπαϊκή ήπειρο, ο λαός που κληροδότησε στον κόσμο τις αρχές της δημοκρατίας, ποδοπατείται σήμερα από τις ευρωπαϊκές αρχές» αναφέρει ο διευθυντής της κομμουνιστικής εφημερίδας, L’Humanité, Πατρίκ Γιαρίκ.

Τέλος ένα βήμα πιο πέρα πηγαίνει ο Πιερλουίτζι Μπερσάνι, ηγέτης της ιταλικής κεντροαριστεράς «Μπορεί κανείς να ζητήσεις από μια χώρα να βαδίσει προς τη δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά όχι να τη δολοφονήσει. Ντρέπομαι γι’ αυτή την Ευρώπη. Δεν μπορούμε να παρακολουθούμε απαθείς μια τέτοια καταστροφή. Πολλοί από εκείνους που ζητούν σήμερα από την Ελλάδα ενάρετη συμπεριφορά, επωφελήθηκαν από τα ελαττώματα της χώρας και αποκόμισαν κέρδη από το ελληνικό χρέος»

Οι ευρωπαίοι πολιτικοί δεν μπορούν να παρακολουθούν απαθείς. Οι Έλληνες όμως μπορούν.

Τελευταία μας ελπίδα να σώσουμε την πατρίδα, την παρτίδα και την αξιοπρέπειά μας οι εκλογές.

Κι εκεί χρειάζεται προσοχή, ανατροπή και τιμωρία. Πιθανά λάθη δε θα συγχωρεθούν.