Το μέλλον του πλανήτη εξαρτάται από … την Ελλάδα και το Ιράν

Οι εποχές που ζούμε είναι γεμάτες από διεθνείς εντάσεις. Σε οικονομικό επίπεδο, οι αγορές είναι προσηλωμένες στο τι συμβαίνει, ή δεν συμβαίνει, στην μικροσκοπική Ελλάδα.

Στον κόσμο της γεωπολιτικής, και της εξωτερικής πολιτικής, η αραβική άνοιξη είναι...
γεμάτη από εφιαλτικές προοπτικές. Η Λιβύη μπήκε σε φαύλο κύκλο φυλετικών συγκρούσεων και βίας. Και αν η οικονομική εξαθλίωση της Αιγύπτου δεν αναστραφεί, αν δεν επανέλθει μια πραγματική μορφή διακυβέρνησης, οι πιθανότητες ριζοσπαστικοποίησης αυξάνονται κατακόρυφα.

Η Συρία βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο, με τεράστιες επιπτώσεις για την ευρύτερη περιοχή. Και μπορεί ο υπόλοιπος κόσμος να είναι ενωμένος στον περιορισμό της βίας, υπάρχουν όμως σοβαρά ισχυρά εμπόδια που δεν επιτρέπουν τον τερματισμό της. Ο εξοπλισμός της αντιπολίτευσης θα κλιμακώσει την βία. Η παρέμβαση από πλευράς Δύσης θα ήταν μια υπερβολή. Και αν τελικά ο Αραβικός Σύνδεσμος όντως επέμβει, δεν είναι ξεκάθαρο το αν οι δυνάμεις του αρκούν για να νικήσουν τον συριακό στρατό.

Οι γείτονες της Συρίας, κοντινοί και μακρινοί, έχουν μεγάλα διακυβεύματα στις εξελίξεις εκεί. Η Σαουδική Αραβία βλέπει μια ευκαιρία για να περιορίσει τις φιλοδοξίες του Ιράν. Το Ιράν ανησυχεί, πως θα χάσει την επιρροή του στον Λίβανο, στο Ιράκ, και στην ίδια την Συρία, αν αναλάβει έναν νέο και πιο εχθρικό προς αυτό καθεστώς στη Δαμασκό.

Τα σύνορα του Ιράκ έχουν γίνει πλέον διάτρητα στην ροή όπλων προς τη Συρία. Η Ιορδανία και το Ισραήλ παραμένουν σε πλήρη εγρήγορση, ανησυχώντας για το μέλλον της Συρίας. Όσον αφορά στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ, υποφέρουν από κόπωση μάχης, μετά την επέμβασή τους στη Λιβύη.

Στο Ιράκ, μπορεί ο πρωθυπουργός Nouri al Maliki να κέρδισε την τελευταία εκλογική μάχη, αλλά η βία στη χώρα του αυξάνεται, και δεν αποκλείεται ακόμη και εμφύλιος πόλεμος. Το Ιράκ θα μπορούσε κάλλιστα να διαιρεθεί ανάμεσα σε σουνιτικές, σιιτικές, και κουρδικές φατρίες. Οι τρεις μεγαλύτερες σιιτικές ριζοσπαστικές ομάδες στα ανατολικά δρουν ανεξέλεγκτα. Το δε, όχι και τόσο αόρατο, χέρι του Ιράν ενισχύεται, την ώρα που η αμερικανική επιρροή μειώνεται σταθερά.

Ακόμη πιο πέρα, η προσπάθεια για σταθερή κυβέρνηση, ασφάλεια, και οικονομική πρόοδο στο Αφγανιστάν παλινδρομεί. Είναι αμφίβολο αν οι αφγανικές δυνάμεις ασφαλείας έχουν τη δυνατότητα να αναλάβουν από μόνες τους την ευθύνη για την ασφάλεια της χώρας.

Το στρατηγικό κέντρο βάρους, και το φυτίλι που θα ανάψει την φωτιά είναι το Ιράν. Μια επίθεση στις πυρηνικές του εγκαταστάσεις θα ήταν καταστροφική.

Για όσους ισχυρίζονται ότι ένα πυρηνικό Ιράν θα ήταν ότι το χειρότερο, θα πρέπει να καταλάβουν ότι μια επίθεση εναντίον του απλά θα αναβάλλει την απόκτηση πυρηνικής ισχύος εκ μέρους του.

Οι φιλοϊρανικές δυνάμεις στο Ιράκ, στη Συρία, και στον Λίβανο θα αντιδρούσαν βίαια και εκδικητικά. Η Αίγυπτος θα αντιμετώπιζε το σοβαρό δίλημμα της συνέχισης της συνεργασίας ειρήνης με το Ισραήλ, ή την διακοπή της. Ακόμη και μια απλή αναθεώρηση αυτής της συμμαχίας θα είχε τρομερές συνέπειες για το Τελ Αβίβ, αφού δεν θα μπορούσε να βασιστεί στην διασφάλιση των δυτικών του συνόρων.

Και ποιος γνωρίζει πως θα αντιδρούσαν οι αγορές πετρελαίου, με την απειλή και μόνο του κλεισίματος των Στενών του Ορμούζ;

Υπ αυτήν την άποψη, τα συμφέροντα εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ είναι σαφή. Δυστυχώς όμως, η σαφήνεια αυτή θολώνει, εξαιτίας του ότι βρισκόμαστε σε χρονιά εκλογών.

Το τι συμβαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο, εξαρτάται άμεσα από δυο μόνο ζητήματα: Το μέλλον της Ελλάδας και του Ιράν.

Η Νο1 προτεραιότητα της κυβέρνησης Ομπάμα θα πρέπει να είναι η ασφαλής διέλευση μέσω της σημερινής εκδοχής της Σκύλας και της Χάρυβδης.

Ο κόσμος θα πρέπει να εστιάσει το ενδιαφέρον του στην επίλυση της ελληνικής κρίσης χρέους, είτε μέσω δημοσιονομικής παρέμβασης, είτε αποκόπτοντας την Ελλάδα από την ευρωζώνη, μέχρι να βελτιωθεί η οικονομική της κατάσταση. Οι συνέπειες της αδράνειας απειλούν με παγκόσμια οικονομική κατάρρευση. Ένα νέο 1929 δεν θα πρέπει να είναι πια αποδεκτό.

Την ίδια ώρα, θα πρέπει να επιλυθεί και η κρίση του Ιράν, και των πυρηνικών του φιλοδοξιών.

Θα πρέπει να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις, και η μυστική διπλωματία. Οι ΗΠΑ θα πρέπει να συνεργαστούν με κάποιον που θα έχει αξιοπιστία στο Ιράν, και θα είναι αρκετά διακριτικός, ώστε να παίξει τον ρόλο του διαμεσολαβητή, προκειμένου νε εξευρεθεί οπωσδήποτε λύση.

Τις τελευταίες μέρες, η Ουάσιγκτον ζήτησε μετ επιτάσεως από το Ισραήλ να μην επιτεθεί μονομερώς εναντίον της Τεχεράνης. Μάλλον όμως θα χρειαστούν ακόμη πιο σκληρές προειδοποιήσεις. Ο κίνδυνος για έναν καταστροφικό πόλεμο είναι μεγάλος.

Του Harlan Ullman

The Atlantic Council
 
antinews.gr