Υπάρχει κόκκινη γραμμή για τον ελληνικό λαό;

Τις  τελευταίες ημέρες τρώμε τη μία καρπαζιά μετά την άλλη όπως ο αείμνηστος Αλέκος Τζανετάκος στις ταινίες της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου. Κι όμως υπήρξαν φορές σε εκείνα τα έργα που ο καρπαζοεισπράκτορας εξανίστατο θέτοντας ένα τέλος στις φάπες.

Εμείς βέβαια καθόμαστε και τις τρώμε…

Και βέβαια όσο παρατηρεί κανείς πως είσαι ανεκτικός στις φάπες, τόσο σου ρίχνει περισσότερες.

Βλέπουμε λοιπόν πως μολονότι πήραμε όλα τα μέτρα που μας υπέδειξαν και τίποτε δεν έγινε, τώρα μας ζητούν:

- να τους παραδώσουμε και επίσημα τη διακυβέρνηση της χώρας, λες και δεν το έχουμε πράξει ήδη

- να υποθηκεύσουμε τα εθνικά μας δίκαια παραιτούμενοι πχ μελλοντικών μας εσόδων από την Ακρόπολη ή τα πετρέλαιά μας

- να περικόψουμε τις αποδοχές μας στον ιδιωτικό τομέα για να μας δώσουν ένα δάνειο το οποίο δεν προορίζεται για ανάπτυξη και επενδύσεις αλλά για να επιστραφεί σε αυτούς. Ταυτόχρονα οι εργοδότες μας, αυτοί που δε θέλουν να κόψουν το δώρο, σιγοψιθυρίζουν -και τους ακούμε- με αγανάκτηση το πότε επιτέλους θα κοπούν δώρα, επιδόματα κτλ, να ησυχάσουν! Άλλωστε αυτοί δεν υπέδειξαν στην τρόικα όπως λένε οι κακές γλώσσες αυτές τις προτάσεις; Κι εσύ μετά πρέπει να βρεις καρδιά να υφίστασαι τον καθημερινό Γολγοθά σου.

- να αυξήσουμε με έμεσους τρόπους τα χαράτσια όντας νοικάρηδες στα σπίτια μας

- να βγάλουμε τα ρούχα μας και να γονατίσουμε στα τέσσερα. Πλάκα κάνω (;).

Την ίδια στιγμή τα πολιτικά κόμματα παλινδρομούν και πελαγοδρομούν. Πόσο περισσότερο θα μπορέσουν να κρατηθούν στο προσκήνιο, πόσο παρακάτω θα πάνε τις εκλογές θεωρώντας ότι εμείς τα κορόιδα θα ξεχάσουμε, πόσο περισσότερο θα εκμεταλλευτούν τη δυστυχία μας για να ανέλθουν στην εξουσία.

Όλοι λοιπόν κοιτούν την πάρτη τους και μιλούν για τα συμφέροντά τους. Κανείς όμως δεν κάνει λόγο για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Κανείς δεν εμπνέει. Κανείς δεν έρχεται να παρουσιάσει ένα πλάνο, έστω και δύσκολο. Κανείς όπως στις ταινίες καταστροφής δε διαθέτει μια εναλλακτική έστω και τρελή πρόταση που θα μας γλυτώσει από το τέλος.

Η χώρα μας ομοιάζει με υπερωκεάνιο που πλέει full ahead για να πέσει σε ξέρα. Οι αξιωματικοί του πλοίου ενδιαφέρονται μόνο για τα γαλόνια του πλοιάρχου δίχως να είναι σε θέση να κυβερνήσουν το σκάφος. Και εμείς οι επιβάτες παρακολουθούμε. Παρακολουθούμε από τα κατώτερα καταστρώματα που μας στοίβαξαν και δεν τους πετάμε στη θάλασσα.

Έρχονται να μας πετσοκόψουν ακόμη πιο βαθιά και δεν αντιδράμε. Σε λίγο καιρό, και να θέλουμε, δε θα μπορούμε γιατί πολύ απλά δε θα υπάρχουμε.

Κι αν για τον διορισμένο πρωθυπουργό μας κόκκινη γραμμή αποτελεί η σωτηρία της χώρας, για τους Έλληνες και τη σωτηρία τους τι οριοθετεί την κόκκινη γραμμή; Ποιο είναι το σημείο αντίδρασης; Υπάρχει; Αποκάμαμε με τα φάρμακα που μας ψεκάζουν ή τόσο πολύ μας έχουν αναισθητοποιήσει με το δόγμα του σοκ που εφαρμόζουν;

Κι όλα αυτά γίνονται για να διασωθούμε… Συγγνώμη, για να διασωθούμε ή για να περισυλλεγούμε ως πτώματα από το ναυάγιο αφού πρώτα μας ξεσκίσουν οι καρχαρίες;

Την ίδια ώρα ο αντιπρόεδρος του CDU της Μέρκελ, κος Φουκς όντας στο δικό του κομμένο και ραμμένο κόσμο του κοινού νομίσματος δηλώνει πως είναι δύσκολο να μείνουμε στο ευρώ.

Ξέρετε κάτι κε Φουκς; Στα @@ μας!

freepen.gr