Ιστορικό κέντρο ώρα μηδέν

Κάποτε έπαιζα στο πάρκο της Τοσίτσα και στον περίβολο του αρχαιολογικού μουσείου, έκανα ποδήλατο στο Πεδίον του Άρεως και περπατούσα κατά μήκος της Πατησιών αμέριμνος. Σήμερα δεν τολμώ να κυκλοφορήσω μετά τις εννέα πιο κάτω από την πλατεία Βικτορίας πεζός, ενώ, ανάλογα με τις ανούσιες περιπολίες...

«αποτροπαϊκού» χαρακτήρα, πότε στο πάρκο της Τοσίτσα και άλλοτε στη Στουρνάρη και τα γύρω στενά, γίνεται το αδιαχώρητο από τους «ζωντανούς νεκρούς» τοξικομανείς. Ο μελανός πλέον καμβάς του αλλοτινού λίκνου της μπουρζουαζίας είναι γεμάτος από ένα θλιβερό μωσαϊκό σκιών… Εξαθλιωμένοι οικονομικοί μετανάστες, ζητιάνοι και διαρκώς αυξανόμενοι άστεγοι(οι πιο αδύναμοι κρίκοι της οικονομικής ύφεσης)συνθέτουν τους μόνιμους πλέον περιθωριακούς κατοίκους του ιστορικού κέντρου της Αθήνας.

Η απαξίωση που βιώνει τα τελευταία δύο χρόνια το κέντρο της πρωτεύουσας έχει λάβει πλέον διαστάσεις μάστιγας. Τα σημάδια της εγκατάλειψης και της αδιαφορίας, που είχαν ήδη εμφανιστεί μετά τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, ολοένα και πληθαίνουν κάνοντας της γειτονιές του κέντρου να μοιάζουν με φαντάσματα. Νεοκλασικά που καταρρέουν, εξαιρετικά δείγματα Deco και Bauhaus αρχιτεκτονικής να έχουν μετατραπεί σε καταυλισμούς, ενώ το μεγαλύτερο μέρος, όχι μόνο των συνοικιακών καταστημάτων αλλά κι αυτών που βρίσκονται σε κεντρικούς δρόμους, να κλείνουν το ένα μετά το άλλο είναι φαινόμενα δυστυχώς καθημερινά. Τις πταίει;

Το ιστορικό κέντρο δεν απαξιώθηκε εν μια νυκτί.

Η αδιαφορία των δημοτικών αρχών και των διάφορων εμπλεκόμενων φορέων του δημοσίου που επί δεκαετίες εθελοτυφλούσαν στα προβλήματα συντήρησης και καθαριότητας, η απουσία μεταναστευτικής πολιτικής και κοινωνικής πρόνοιας, οδήγησαν σε μία άνευ προηγουμένου έκρηξη της εγκληματικότητας και περιθωριοποίησης των κοινωνικά αδύνατων με πυρήνα το κέντρο της Αθήνας. Η κατάσταση για τους μόνιμους κατοίκους που αρνούνται να εγκαταλείψουν τις γειτονιές που μεγάλωσαν αλλά και για όσους εργάζονται στο κέντρο είναι ανυπόφορη. Παρόλα αυτά, σύμφωνα με επίσημα στατιστικά στοιχεία, είχαμε 10 % αύξηση του τουρισμού στην Αθήνα από πέρσι κι όμως φέτος έκλεισαν τα περισσότερα ξενοδοχεία της πρωτεύουσας…

Το κέντρο της πόλης μας μέρα με τι μέρα μαραζώνει. Τα σπασμένα μάρμαρα σε τράπεζες, δημόσια κτήρια και στους σταθμούς του μετρό επί της Πανεπιστημίου, δύο βήματα από το ναό της δημοκρατίας, είναι αδιάψευστοι μάρτυρες της παρακμής του. Άστεγοι που παραπαίουν και τοξικομανής με ανοιχτές πληγές σε κάθε γωνιά της πολύς μαρτυρούν μία κοινωνία σε πολιτική και ηθική αποσύνθεση.

Η οικονομική κρίση δε δημιούργησε το τέρας αυτό της εξαθλίωσης που προϋπήρχε απλά το έθρεψε ακόμα περισσότερο.

Αλέξανδρος Κεφαλάς

 freepen.gr