Η παιδοφιλία, η σεξουαλικότητα και ο… Κουτρουμάνης

Σάλο προκάλεσε τις ημέρες που πέρασε η αποκάλυψη ότι  στον επικαιροποιημένο πίνακα που είχε δημοσιευτεί στο υπ Αρ. 2611, ΦΕΚ στις 8 Νοεμβρίου 2011, είχαν περιληφθεί μεταξύ των ψυχικώς πασχόντων, κατηγορίες ατόμων όπως παιδόφιλοι, επιδειξιομανείς, εθισμένοι στον τζόγο, κλεπτομανείς και πυρομανείς, γεγονός, που προκάλεσε τις λάβρες καταγγελίες ατόμων με διαφορετικότητα, τα οποία βαρύνονται...

με ποσοστά αναπηρίας άνω του 67% και βάσει νόμου εισπράττουν το προβλεπόμενο επίδομα.

 Ειδικότερα, στον κανονισμό, που δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο του 2011 στο ΦΕΚ, συμπεριλαμβάνεται πίνακας (σσ. ο οποίος λαμβάνεται υποχρεωτικά υπόψη από όλες τις Υγειονομικές Επιτροπές και αφορά όλους τους ασφαλιστικούς φορείς και το Δημόσιο) με κατηγορίες ατόμων υπό τον γενικό τίτλο «σεξουαλικές διαστροφές», οι οποίες «πριμοδοτούνται» με ποσοστά αναπηρίας από 20% έως 35%.

Τα ποσοστά αυτά, εάν συντρέχουν και άλλες προϋποθέσεις, δεν θεμελιώνουν ποσοστό επιδόματος αναπηρίας, αλλά μπορούν να εξασφαλίσουν ορισμένα προνόμια, όπως μειωμένα τιμολόγια στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, ή σε εισιτήρια Μέσων Μαζικής Μεταφοράς.

Ανάμεσα στις «αναπηρίες» που με τόσους τρόπους πριμοδοτούνται από το ελληνικό κράτος, ήταν όπως διαβάσατε και σε αυτήν εδώ την εφημερίδα, εκτός από την επιδειξιομανία και η… παιδοφιλία. Αυτή η τόσο απεχθής για οποιαδήποτε κοινωνία πράξη, θεωρήθηκε «αναπηρία» από το ελληνικό κράτος. Επρόκειτο όμως για ένα απλό λάθος;

Για κάτι τυχαίο; Μπήκε κάποιος «περίεργος δάκτυλος» στο υπουργείο και έβαλε στα κρυφά αυτές τις κατηγορίες; Όχι. Τίποτε από όλα αυτά. Η τοποθέτηση της παιδοφιλίας στις «αναπηρίες» είναι αποτέλεσμα μίας συγκεκριμένης λογικής, οι ρίζες της οποίας βρίσκονται στην αριστερή διανόηση και κουλτούρα.

Όπως αναφέρει σε κείμενό του που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα «Μπλέ μήλο» ο φίλος Ιωάννης Κωτούλας: «Η πρόσληψη της παιδοφιλίας ως παρέκκλισης, η οποία πρέπει να τυγχάνει ακόμη και οικονομικής στήριξης στο πλαίσιο του κοινωνικού κράτους, μία αντίληψη, η οποία καταγράφηκε προσφάτως στην Ελλάδα, αποτελεί λογική κατάληξη της αρχής της πολιτικής ορθότητας και του αξιακού σχετικισμού.

Οι εξελίξεις αυτές συνδέονται σε σημαντικό βαθμό με τις διατυπώσεις πλευρών της Νέας Αριστεράς και του αξιακού σχετικισμού, ο οποίος προβλήθηκε ως νέο ερμηνευτικό υπόδειγμα στις κοινωνικές επιστήμες αρχικά μέσω της αντι-κουλτούρας της δεκαετίας του 1960 και κατόπιν μέσω της διάχυσης των ιδεολογημάτων της Νέας Αριστεράς στον πανεπιστημιακό χώρο και την βιβλιογραφία. Η σεξουαλικότητα αποτελούσε κομβικό θέμα της αντι-κουλτούρας των δεκαετιών αυτών».

Η παιδοφιλία, ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ και οι Πράσινοι της Γερμανίας

Πέρα όμως από τον θεωρητικό συσχετισμό που είναι αρκετά εύκολο να πραγματοποιήσει κανείς – χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι όλοι οι αριστεροί είναι υπέρ της παιδοφιλίας, ας είμαστε λογικοί οι περισσότεροι από αυτούς αηδιάζουν όπως όλοι οι λογικοί άνθρωποι – υπάρχουν και πρακτικά παραδείγματα συσχετισμού της αριστεράς και ενός ευνοϊκού τουλάχιστον κλίματος προς τους παιδόφιλους.

Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από το βιβλίο του Κον Μπεντίτ, του γνωστού «κόκκινου Ντάνι» ο οποίος μάλιστα κατηγορήθηκε ανοικτά ως παιδόφιλος από τον Ζαν Μαρί Λεπέν: «Από καιρό είχα όρεξη να δουλέψω σε ένα νηπιαγωγείο. [...] Ήταν για μένα μία φανταστική εμπειρία να δουλεύω με παιδιά ηλικίας από δύο έως πέντε ετών».

Ο Ντάνι ήθελε οπωσδήποτε να γίνει αποδεκτός από τα παιδιά και έκανε τα πάντα ώστε «να αποκτήσουν μία εξάρτηση απ’ αυτόν. [...] Το διαρκές φλερτ με όλα τα παιδιά πήρε σύντομα ερωτική τροπή. Μπορούσα κανονικά να νιώσω, πως τα μικρά κοριτσάκια από την ηλικία των πέντε ετών είχαν ήδη μάθει να μου την πέφτουν.

Δύσκολο να το πιστέψει κανείς. Τις περισσότερες φορές ήταν αφοπλιστικές. [...] Ήταν σαφές: Κάποια παιδιά είχαν δει αρκετές φορές τους γονείς τους να πηδιούνται». Και συνεχίζει ο θείος Ντάνι: «Μου συνέβη αρκετές φορές, κάποια παιδιά να μου ανοίγουν το φερμουάρ και να αρχίζουν να με χαϊδεύουν. Ανάλογα με την περίπτωση αντιδρούσα και διαφορετικά, αλλά η επιθυμία τους με προβλημάτιζε.

Τα ρωτούσα: ‘Γιατί δεν παίζετε μεταξύ σας, γιατί διαλέγετε εμένα και όχι κάποια άλλα παιδιά;’ Όμως, όταν επέμεναν, τα χάιδευα κι εγώ». Το συγκεκριμένο απόσπασμα σόκαρε την κοινή γνώμη της Γαλλίας.

Όπως σόκαραν την κοινή γνώμη οι αποκαλύψεις σχετικά με ένα «πειραματικό κέντρο για μετά το σχολείο» ενός ινστιτούτου της Γερμανίας, όπου τα παιδιά των αριστεριστών που στέλνονταν εκεί, όχι μόνο ενθαρρύνονταν να έχουν σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ τους, ενώπιον των «δασκάλων» αλλά προτρέπονταν να έχουν επαφές και με τους δασκάλους τους, στο όνομα της υποτίθεται διαμόρφωσης σοσιαλιστικών προσωπικοτήτων.

Στην «κόκκινη ελευθερία» όπως λεγόταν το κέντρο, χρησιμοποιούσαν το «Εγχειρίδιο θετικής παιδικής αγωγής» (1971), το οποίο ανάμεσα στα άλλα σημείωνε: «τα παιδιά μπορούν να μάθουν να εκτιμούν τον ερωτισμό και τη σεξουαλική πράξη πολύ προτού αντιληφθούν πώς γίνεται η σύλληψη ενός παιδιού.

ίναι απαραίτητο για τα παιδιά να αγκαλιάζονται με ενήλικες, ενώ εξίσου πολύτιμο είναι κατά την διάρκεια του αγκαλιάσματος να υπάρχει και σεξουαλική επαφή».
Δεν ήταν όμως η μοναδική περίπτωση στην Γερμανία. Οι Πράσινοι της Γερμανίας για ένα διάστημα υιοθέτησαν φιλική στάση προς την παιδοφιλία.

το συνέδριο του Lüdenscheid το 1985, η οργάνωση των Πρασίνων για το κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας υποστήριξε ότι «η μη-βίαιη σεξουαλικότητα ανάμεσα σε ενήλικες και παιδιά θα έπρεπε να επιτρέπεται χωρίς περιορισμούς ηλικίας».
Η ομάδα εργασίας «Παιδιά και Νεολαία» των Πρασίνων στο κρατίδιο της Βάδης-Βυρτεμβέργης υποστήριξε σε εσωτερικό υπόμνημά της ότι «οι συναινετικές σεξουαλικές σχέσεις ανάμεσα σε παιδιά και ενήλικες θα πρέπει να αποποινικοποιηθούν».

Η θέση αυτή τελικά δεν υιοθετήθηκε έπειτα από έντονες δημόσιες διαμαρτυρίες. Την δεκαετία του 1980 η αριστερή εφημερίδα Tageszeitung προσέφερε βήμα σε παιδοφιλικές απόψεις, καταδεικνύοντας την διάδοση της ανεκτικότητας προς την παιδοφιλία στην ευρύτερη πολιτική αριστερή κοινότητα.

Σιγά σιγά, οι περισσότερες παιδοφιλικές οργανώσεις άρχισαν να διαλύονται από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και καθ’ όλη την διάρκεια της δεκαετίας του ’90. Και όπως είναι φυσικό ρόλο σε αυτό έπαιξαν ακόμη και πολλοί αριστεροί οι οποίοι «αηδίαζαν» με την στάση κάποιων «τάσεων» της ιδεολογίας τους.

Από ό,τι φαίνεται όμως αυτή η… συμπόρευση, έχει αφήσει κάποια ίχνη. Ίχνη τα οποία οδηγούν σε υπουργικές αποφάσεις όπως αυτή του κ. Κουτρουμάνη!

Δημήτρης Παπαγεωργίου

www.elora.gr