Λαθρομετανάστευση: Το Ισλάμ στην Ελλάδα του σήμερα

Το φαινόμενο της λαθρομετανάστευσης στην Ελλάδα συναντάται από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 κυρίως από χώρες της Βαλκανικής και της Ανατολικής Ευρώπης. Η πορεία  της χώρας προς την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση, η ένταξη της στο σκληρό «πυρήνα» της Ένωσης με τη ένταξη στην ΟΝΕ, οι θετικοί δείκτες οικονομικής ανάπτυξης την καθιστούν πόλο έλξης για εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους που αναζητούν...
καλύτερες συνθήκες ζωής μακριά από τις εμπόλεμες ζώνες
τις εμφύλιες συγκρούσεις  και τους μισθούς εξαθλίωσης στις χώρες προέλευσής τους. Η Ελλάδα έκτοτε γίνεται μια από τις βασικές πύλες εισόδου λαθρομετανάστευσης με προορισμό την Ευρωπαϊκή «γη της Επαγγελίας».
Κοιτίδα και σταυροδρόμι πολιτισμών η Ελλάδα στην μακραίωνη πορεία της βίωσε κυρίως τις αρνητικές συνέπειες του Οθωμανικού Ισλάμ  ως πολιτικοκοινωνικό φαινόμενο και βρίσκεται στο επίκεντρο των αντικρουόμενων συχνά θρησκευτικοπολιτικών και ιδεολογικών δογμάτων Δύσης και Ανατολής. Ποια τα κατάλοιπα της σχέσεως αυτής στη σύγχρονη μεταπολιτευτική Ελλάδα και πώς η αθρόα προσέλευση λαθρομεταναστών ισλαμικών καταβολών επαναπροσδιορίζει και θέτει μετ’ επιτάσεως το διαχρονικό ερώτημα «Τιάρα η Τουρμπάνι;»
Προπύλαια και Νομική
Όταν η αυλαία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 πέφτει, με την πάροδο των ετών διαχρονικά δομικά  προβλήματα που αποσαρθρώνουν την μεταπολιτευτική δυναμική οδηγούν την χώρα στην ιστορική απόφαση να προσφύγει στον Μηχανισμό Στήριξης της ΕΕ και του ΔΝΤ με σκοπό την αποφυγή της χρεοκοπίας ελέω του υπέρογκου δημοσίου χρέους. Με τον πλέον προφανή τρόπο η κρίση χρέους και το ασφυκτικό πλαίσιο επιτήρησης καταδεικνύουν την θεσμική και πνευματική χρεοκοπία που προηγήθηκαν στην χώρα μας. Διαλυτικές πολιτικές δεκαετιών αποδομούν συστηματικά αρχές και αξίες όπως η παιδεία, η ιστορία, η θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα – κομβικές συνιστώσες του ανήκειν σε μια κοινωνία και στη σύνθεση της εθνικής ταυτότητας – που σε συνδυασμό με την τρέχουσα οικονομική συγκυρία, έχουν οδηγήσει την ελληνική κοινωνία να τελεί υπό συνθήκες πολιτικής, οικονομικής και ηθικής αποσύνθεσης.
Εν μέσω του συγκρουσιακού αυτού κράματος ανησυχίας και ανασφάλειας με διαπιστωμένη την ελλειμματική μεταναστευτική πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων των δύο τελευταίων δεκαετιών, το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης προβληματίζει όχι μόνο σε επίπεδο Μίκρο-κοινωνίας (ιστορικό κέντρο της πόλης των Αθηνών και συνοικίες όπως Άγιος Παντελεήμονας, Κυψέλη, Αιγάλεω, Ασπρόπυργος και άλλες περιοχές της χώρας) αλλά εντάσσεται όλο και πιο έντονα στον δημόσιο διάλογο γεγονός που μεταφράστηκε σε πολιτική έκφραση στις πρόσφατες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές.
Και εάν ακόμα αποτελεί ζητούμενο ο βαθμός αφομοίωσης και ενσωμάτωσης των αλλοδαπών-οικονομικών μεταναστών βαλκανικής και ανατολικοευρωπαϊκής καταγωγής που διαπιστωμένα από πολιτισμικής και πολιτιστικής απόψεως διαπνέονται από μια κοινή συνισταμένη αρχών, αξιών και παραδόσεων με την ελληνική κοινωνία τόσο γεωγραφικά όσο και πολιτικο-θρησκευτίκα· η ανεξέλεγκτη εισδοχή από ξηρά και θάλασσα χιλιάδων εξαθλιωμένων λαθρομεταναστών Αφρικανικής και Ασιατικής προέλευσης ισλαμικών καταβολών  αρχίζει να προβληματίζει έντονα την ελληνική κοινωνία και πολιτεία τόσο σε εσωτερικό όσο και εξωτερικό επίπεδο.
Η δημόσια προσευχή των μουσουλμάνων στα Προπύλαια και σε άλλα κεντρικά σημεία της πρωτεύουσας την 16η  Νοεμβρίου 2010  που εόρτασαν την πρώτη μέρα της Α’ι’ντ Αλ Αντχα/Κουρμπάν Μπαιράμ (θυσία Αβραάμ και Ιερή Αποδημία Μωάμεθ) σε συνδυασμό με την κατάληψη της Νομικής Σχολής Αθηνών από 280 λαθρομετανάστες την 22η  Ιανουαρίου 2011 και την 44ήμερη απεργία πείνας στο κτίριο της Υπατίας – δύο περιστατικά που χρήζουν σε ένα βαθμό διαφορετικής προσέγγισης και προβληματισμού- αποτελούν ξεκάθαρες πολιτικές πράξεις με βαθύτατα θρησκευτικές και συμβολικές προεκτάσεις.
Από την μία για πρώτη φορά τελείται δημοσίως θρησκευτική εορτή, σε κεντρικό σημείο της πρωτεύουσας και δη στο χώρο που συμβολίζει το νεοελληνικό Διαφωτισμό από ετερόκλητες εθνοτικά αλλά και θρησκευτικά (διάφορα μουσουλμανικά δόγματα-π.χ σουνίτες, σιίτες, ουαχάμπι κ.α) ομάδες που δεν εντάσσονται σε καθορισμένη μειονοτική κοινωνική υποομάδα θεσμικά κατοχυρωμένη. Ενώ από την άλλη πραγματοποιείται παράνομη κατάληψη του χώρου της Νομικής και κατάχρηση του ασύλου στο ιστορικό κτίριο εκείνο που συνδέθηκε άρρητα με τους αντιδικτατορικούς αγώνες της ελληνικής κοινωνίας, ορόσημο της σύγχρονης μεταπολιτευτικής ιστορίας της χώρας με κύριο στόχο τον εξαναγκασμό της κυβέρνησης για άνευ όρων απόδοσης πολιτικού ασύλου στους λαθρομετανάστες καταληψίες.
Δίχως να εξετάζουμε τα αίτια που προκάλεσαν τις συγκεκριμένες  πολιτικές πράξεις, κοινή συνισταμένη και των δύο γεγονότων αποτελεί η ανάδειξη του Ισλάμ ως κυρίαρχο θρησκευτικοπολιτικό στοιχείο ομαδοποίησης, έκφρασης και επίδειξης ισχύος καθώς και μοχλό πίεσης των διεκδικήσεων των λαθρομεταναστών με σκοπό την ανάδειξη της πολιτισμικής τους ιδιαιτερότητας απέναντι σε μια μέχρι πρότινος συμπαγή εθνικά, θρησκευτικά και πολιτισμικά κοινωνία όπως η ελληνική.
Στο σημείο αυτό κρίνεται σκόπιμη η κατηγοριοποίηση των εν Ελλάδι παράνομων ή μη μουσουλμάνων σε 3 διακριτές κατηγορίες:
Α) Τους Έλληνες μουσουλμάνους (Τουρκόφωνους, Πομάκους και Ρομά) που αποτελούν αναγνωρισμένη θρησκευτική μειονότητα κατοχυρωμένη από τη συνθήκη της Λωζάννης (θρησκευτικά κριτήρια).
Β) Τους αιτούντες ή υπό καθεστώς ασύλου (πολιτικά κριτήρια )
Γ) Τους παράνομους ή μη μετανάστες (οικονομικά – κοινωνικά κριτήρια)
Η τάση να αντιμετωπίζουμε τους μετανάστες ισλαμικών καταβολών ως ενιαίο σύνολο περιορίζοντας την ανάλυση μας στην ελλειμματική εν πολλοίς απόδοση πολιτικού ασύλου και ιθαγένειας καθώς και στην παρωχημένη διάκριση αυτών με βάση την θρησκεία και μόνο, αποπροσανατολίζει παρά διευκολύνει την όποια προσπάθεια χάραξης ενιαίας και αποτελεσματικής μεταναστευτικής πολιτικής. Επιπροσθέτως, αποκρύπτει το βαθμό της συμβολής-συνενοχής μας στο φαινόμενο της λαθρομετανάστευσης, μεταξύ άλλων, επιτρέποντας (ελλείψει Γραφείων Εργασίας στα ελληνικά προξενεία) ως μόνη εναλλακτική τα διάφορα δίκτυα λαθρεμπορίας (Είναι γνωστή η διασύνδεση της λαθρομετανάστευσης με παράνομα κέντρα διακίνησης όπλων, ναρκωτικών, εξτρεμιστικών ιδεών κτλ. Προβληματίζουν έντονα ωστόσο, τόσο οι πηγές και τα κέντρα που προωθούν τους λαθρομετανάστες, όσο και οι μέθοδοι που εξασφαλίζουν τα απαιτούμενα εκείνα ποσά που επιτρέπουν την διακίνηση τους. Το κόστος είναι απαγορευτικό για την πλειονότητα των λαθραίων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας στην χώρα τους) και εντείνει τα αδιέξοδα και την ανασφάλεια αμφοτέρων των πλευρών. Η φράση του ηγέτη του κινήματος «Nation of Islam» Λουίς Φαρακάν είναι ενδεικτική της αντιμετώπισης μας στο ζήτημα: «Νομίζω ότι, αντί να καταδικάζουν το Ισλάμ, αυτοί που είναι ειλικρινείς είναι ανάγκη να το μελετήσουν».
Η λαθρομετανάστευση σε αριθμούς
Πέρα από τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του φαινομένου που ελάχιστα έως σήμερα έχουν αναζητηθεί και μελετηθεί, συγκεχυμένα αλλά εξίσου σημαντικά είναι τα ποσοτικά στοιχεία της λαθρομετανάστευσης. Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι άνω του 90% των μεταναστών εισήλθε στην χώρα παράνομα την τελευταία δεκαετία (2001-2011), οι παρακάτω εκτιμήσεις καταδεικνύουν την κατακόρυφη αύξηση των αλλοδαπών, την συστηματική δημογραφική αλλοίωση του γηγενή πληθυσμού της χώρας καθώς και την ραγδαία αύξηση των παράνομων μεταναστευτικών ροών από Ισλαμικές χώρες.
2001:Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας Ελλάδος από την απογραφή του 2001, στη χώρα διαβιούσαν περίπου 760.000 αλλοδαποί υπό καθεστώς πολιτικής ή εργασιακής νομιμότητας   (ήτοι το 8% του συνολικού πληθυσμού), ενώ με βάση το Ινστιτούτο Μεταναστευτικής Πολιτικής ο αριθμός αυτός εκτοξεύεται άνω του ενός εκατομμυρίου  καθώς περί τους 380.000 αλλοδαπών εργάζονταν και διέμεναν παράνομα στη χώρα με την συντριπτική τους πλειοψηφία να είναι πολίτες τρίτων χωρών εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης συμπεριλαμβανομένων και των ομογενών-παλιννοστούντων.
2004:Σύμφωνα με την έρευνα «Στατιστικά στοιχεία για τους μετανάστες στην Eλλάδα: Αναλυτική μελέτη των διαθεσίμων στοιχείων και προτάσεις για τη συμμόρφωση με τα standards της ευρωπαϊκής ένωσης» του Παρατηρητηρίου Μετανάστευσης στη Μεσόγειο υπό τον Martin Baldwin – Edwards. «Χρησιμοποιώντας εκτιμήσεις που έγιναν κατά προσέγγιση για αρχεία που λείπουν, ο αριθμός των μεταναστών στην Ελλάδα υπολογίζεται για το τέλος του 2004 στους 950.000 αλλογενείς, ενώ συμπεριλαμβανομένων και των ομογενών το σύνολο αγγίζει τα 1,15 εκατομμύρια και αποτελεί περίπου το 10,3% του συνολικού πληθυσμού όπως αυτός καταγράφηκε στην τελευταία Απογραφή».
Το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ) υποστηρίζει: «Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας, ο πραγματικός αριθμός των μεταναστών και παλιννοστούντων υπερβαίνει το ένα 1 εκατομμύριο (850.000 νόμιμοι και περίπου 200.000 παράτυποι μετανάστες), αντιστοιχώντας στο 9% του συνολικού πληθυσμού και άνω του 12% του εργατικού δυναμικού της Ελλάδας».
2008:Με βάση τα στοιχεία της Eurostat  του 2008, 906.000 αλλοδαποί –κοινοτικοί και μη- ζούσαν και εργάζονταν στη χώρα μας και κατελάμβαναν το 8,1% του συνολικού πληθυσμού. Περίπου το ένα έκτο αυτών, δηλαδή 158.000, είναι υπήκοοι χωρών της Ευρώπης των «27», ενώ οι υπόλοιποι -748.000- προέρχονται από κράτη εκτός Ε.Ε., με την πλειονότητα να έχει αλβανική υπηκοότητα, ήτοι 577.000 άτομα. Συγκεκριμένα, από τους 906.000 μετανάστες που εκτιμά η Εurostat ότι κατοικούσαν στην Ελλάδα, οι 577.000 προέρχονταν από την Αλβανία (με ποσοστό 63,7% στο σύνολο των αλλοδαπών), 22.300 είναι Ουκρανοί (2,5%), 17.200 Γεωργιανοί (1,9%), 16.200 Πακιστανοί (1,8%) και 13.900 Αιγύπτιοι (1,5%).

Μελέτη του Ινστιτούτου Μεταναστευτικής Πολιτικής με επιστημονικό υπεύθυνο τον καθηγητή Θεόδωρο Λιανό, τον Απρίλιο του 2008 με σκοπό την «Εκτίμηση του όγκου των αλλοδαπών που διαμένουν παράνομα στην Ελλάδα» Οι εκτιμήσεις βασίστηκαν σε στοιχεία που αντλήθηκαν από τον αριθμό των αλλοδαπών μαθητών, από τα αστυνομικά αρχεία για τις συλλήψεις και απελάσεις, από συλλόγους μεταναστών σε διάφορες περιοχές, από μία εκτεταμένη διερεύνηση σε περίπου 300 δήμους και κοινότητες κι ακόμη από τα στοιχεία τόσο της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας όσο και του υπουργείου Εσωτερικών (πηγή Εφημερίδα Απογευματινή) ο αριθμός των παράνομων μεταναστών κυμαίνεται από 172.250 μέχρι και 209.402.
Το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ) στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος Clandestino που παρουσιάστηκε τον Δεκέμβριο του 2008 εκτιμούσε τους ανεπίσημους μετανάστες στη χώρα σε 205.000.Σύμφωνα με αυτή τη μελέτη, ο αριθμός των ανεπίσημων μεταναστών ήταν σημαντικά μειωμένος σε σχέση με τους περίπου 700.000 της περασμένης δεκαετίας αποτέλεσμα τριών προγραμμάτων νομιμοποίησης.
2009: Σύμφωνα με στοιχεία του πρώην αρχηγού της ΕΥΠ, και νυν βουλευτή, πρέσβη ε.τ. Ιωάννη Κοραντή  -όπως έχει δηλώσει από το 2009 σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Athens News » ο συνολικός αριθμός των μεταναστών αγγίζει τους 1.800.000 μετανάστες.
2010: Με βάση τις τελευταίες μελέτες του ΕΛΙΑΜΕΠ ο αριθμός των μη νόμιμων μεταναστών σε μία διετία αυξήθηκε κατά 60% αγγίζοντας τους 470.000 εκ των οποίων οι 190.000 προέρχονται από Ισλαμικές χώρες της Ασίας και της Αφρικής.  Τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ για το 2010 δείχνουν αύξηση των συλληφθέντων αλλοδαπών που παράνομα εισήλθαν ή κατοικούν στην χώρα. Συγκεκριμένα, το 2010 συνελήφθησαν συνολικά 132.524 λαθρομετανάστες εκ των οποίων 47.088 εισήλθαν από τον Έβρο, ενώ από τα θαλάσσια ελληνοτουρκικά σύνορα εισήλθαν μόνο 6.204, έναντι συνολικά 126.145 το2009.
Επιπλέον, με βάση την εθνικότητα την πρωτιά σταθερά  κατέχουν οι λαθρομετανάστες από την Αλβανία (50.175) ενώ παρατηρήθηκε αύξηση πολιτών Αφγανικής καταγωγής (28.299), το Πακιστάν (8.830), την Παλαιστίνη (7.561), την Αλγερία (7.336), τη Σομαλία (6.525), το Ιράκ (4.968), το Μπαγκλαντές (3.264), το Μαρόκο (1.645), την Ερυθραία (1628), το Ιράν (1133), την Τυνησία (988), την Συρία (898), την Αίγυπτο (575) και την Λιβύη (19) κ.ο.κ.

Είναι σαφές ότι οι όποιες μετρήσεις και έρευνες  που αφορούν τα ποσοτικά στοιχεία του φαινομένου της λαθρομετανάστευσης αποτελούν ως επί των πλείστων εκτιμήσεις και αναγωγές. Ο ακριβής αριθμός του συνόλου των λαθρομεταναστών καθώς και το ποσοστό εκείνων που ασπάζονται το Ισλαμικό δόγμα δεν μπορούν να προσδιοριστούν τόσο από την φύση του, καθώς τα στοιχεία μεταβάλλονται σε ημερήσια βάση, όσο και από την απουσία κρατικών μηχανισμών αντιμετώπισης και καταγραφής του φαινομένου.
Ενδεικτικές όμως της κατάστασης είναι οι κατά πολλούς συγκρατημένες εκτιμήσεις του  Ινστιτούτου Pew Research Center ότι κατά το έτος 2030,  ο νόμιμος πληθυσμός μουσουλμανικού θρησκεύματος στην Ελλάδα θα ανέρχεται στους 772.000 ήτοι το 6,9% του ενεργού πληθυσμού όταν σήμερα το ποσοστό αυτό ανέρχεται στο 4,7% το οποίο με τη σειρά του μεταφράζεται σε 527.000 Έλληνες πολίτες μουσουλμάνους στο θρήσκευμα. Εάν αναλογιστούμε ότι το ποσοστό αυτό στις αρχές του ΄90 άγγιζε περίπου  το 1,2% του ενεργού πληθυσμού και αντιστοιχούσε σε απόλυτους αριθμούς με την Α. κατηγορία των μειονοτικών Ελλήνων μουσουλμάνων που διαβιούν στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη τότε γίνεται κατανοητό ότι μέσα σε διάστημα τριών δεκαετιών έχει επέλθει ραγδαία αύξηση του μουσουλμανικού στοιχείου και δραματική δημογραφική αλλοίωση του πληθυσμού της χώρας.
 Η τάση για περαιτέρω αύξηση του μουσουλμανικού πληθυσμού που παράνομα εισέρχεται στην χώρα σε συνδυασμό με την δραματική μείωση του ολικού δείκτη γεννήσεων στον οποίο καταγράφεται σημαντική μείωση γεννήσεων του γηγενούς πληθυσμού δεν αφήνει πολλά περιθώρια για το μη αναστρέψιμο της κατάστασης.
Η λαθρομετανάστευση δεν αποτελεί φυσικά ελληνικό «προνόμιο». Σε πρόσφατη επίσκεψη του στα ελληνοτουρκικά σύνορα, ο γενικός διευθυντής Εσωτερικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Στέφανο Μανσερβίνι, παραδέχθηκε ότι η παράνομη εισδοχή μεταναστών στον Έβρο αποτελεί πανευρωπαϊκό πρόβλημα. Πώς βιώνει λοιπόν η πολυπολιτισμική Ευρώπη το φαινόμενο αυτό και ποίες οι αντιδράσεις των Ευρωπαίων πολιτών;  
Υπό διωγμό το Ισλάμ στην Ευρώπη;
 Η «χριστιανική» Δύση θεωρείται υπεύθυνη εξαιτίας των πολιτικών της σε Μέση Ανατολή και κεντρική Ασία. Το γεγονός αυτό την καθιστά στόχο  από ακραίες μορφές ισλαμιστών που με τυφλές τρομοκρατικές επιθέσεις εκφράζουν την έντονη δυσαρέσκεια τους.
Oι πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις σε Μαδρίτη (Μάρτιος 2004) και Λονδίνο (Ιούλιος 2005) που αποδόθηκαν σε  ακραίες ισλαμικές ομάδες μετέφεραν στην καρδία της Ευρώπης την σύγκρουση του Δυτικού με τον Ισλαμικό κόσμο. Ο εξτρεμιστικός μουσουλμανικός φονταμενταλισμός και  η ισλαμοφοβία αυξάνουν τις φωνές που αναπαράγουν συγκρουσιακά δόγματα τύπου Huntington και το μεταναστευτικό εντάσσεται όλο και πιο επιτατικά στην ατζέντα των θεμάτων της ΕΕ (όπως οι ευρωπαϊκοί κανονισμοί Δουβλίνο Ι και ΙΙ «για τα κριτήρια και τους μηχανισμούς προσδιορισμού του κράτους μέλους το οποίο είναι υπεύθυνο για την εξέταση αίτησης ασύλου που έχει υποβληθεί σε κράτος μέλος από υπήκοο τρίτης χώρας»).
Η Ευρώπη πλέον ανησυχεί καθώς συνειδητοποίει πως τα εκατομμύρια μουσουλμάνων που αρχίζουν να την κατακλύζουν δεν προσφέρουν μόνο τα φθήνα, νεανικά τους εργατικά χέρια, απαραίτητη συνθήκη για να καταστεί η Ευρώπη ανταγωνιστική στην παγκόσμια οικονομία, αλλά και την σε μεγάλο βαθμό άρνηση της ενσωμάτωσης τους στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Σύμφωνα με την έρευνα της Eurostat του 2008, «Το ποσοστό των μη γηγενών που διαμένουν στην ΕΕ των 27 κρατών-μελών μεταξύ 2001-2008 αυξήθηκε κατά 9,2 εκατομμύρια, δηλαδή από το 4,5% σε 6,2% του συνολικού πληθυσμού». Με τα σημερινά δεδομένα, στην Γαλλία των 60 εκατομμυρίων περίπου το 10% του πληθυσμού ασπάζεται το Ισλάμ και στην «ατμομηχανή» της Ευρωπαϊκής οικονομίας Γερμανία περί τα 4 εκατομμύρια είναι μουσουλμάνοι. Ειδικότερα, σε  δημογραφική έρευνα του Ινστιτούτου Pew Research Center ο μουσουλμανικός πληθυσμός θα αυξάνεται με διπλάσιο ρυθμό σε σχέση με τα άλλα θρησκευτικά δόγματα για τις επόμενες δύο δεκαετίες τουλάχιστον και υπολογίζεται ότι το έτος 2030, το ¼ του πληθυσμού της γης θα είναι μουσουλμάνοι και κοντά στα 60 εκατομμύρια εξ αυτών θα ζουν στην Ευρώπη, χωρίς να υπολογίζει μια ενδεχόμενη ένταξη της ισλαμικής Τουρκίας στην ΕΕ που ενδέχεται το σύνολο του πληθυσμού της τότε να ανέρχεται στα 90 εκατομμύρια.
Η γήρανση του πληθυσμού, σε συνδυασμό με την αποτυχία των προγραμμάτων ένταξης και ενσωμάτωσης των μεταναστών καλλιεργεί ένα φοβικό κλίμα ανάδυσης συντηρητικών μορφών και τάσεων στην Ευρώπη που καυτηριάζουν την αποτυχία του πολυπολιτισμικού της μοντέλου. Νομοσχέδια σε Βέλγιο και Γάλλια έχουν καταστήσει σε πλήρες ή μερικώς «ιδιώνυμο» αδίκημα  την ισλαμική περιβολή της μπούργκας και του νικάμπ, ο Ελβετικός λαός σε δημοψήφισμα  το 2009 ενέκρινε με ποσοστό 57,5% την απαγόρευση ανέγερσης μιναρέδων και στην Μεγάλη Βρετανία έπειτα από σχετική οδηγία του υπουργείου Παιδείας το 2007 έχουν τεθεί περιορισμοί στην ενδοσχολική περιβολή. Σε πρόσφατη δημοσκόπηση της γαλλικής Le Monde τo 42% των Γάλλων και το 40% των Γερμανών θεωρούν το Ισλάμ ως «απειλή» και με ποσοστά που κυμαίνονται κοντά στο 70% θεωρούν προβληματική την ενσωμάτωση των μουσουλμάνων στην κοινωνία τους.
Σε δηλώσεις της το Νοέμβριο του 2010, η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ καυτηρίασε την γερμανική πολιτική ενσωμάτωσης των μεταναστών σχολιάζοντας ότι: «Εδώ και χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες, η προσέγγιση ότι η ένταξη δεν ήταν κάτι που έπρεπε να προωθήσουμε, ότι οι άνθρωποι θα ζούσαν απλώς ο ένας πλάι στον άλλο, αυτό αποδείχτηκε λάθος». Στο ίδιο μήκος κύματος την ίδια περίοδο κινούνται και οι απόψεις του Βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον επί του θέματος: «Με το πολυπολιτισμικό μοντέλο που υιοθέτησε το κράτος, ενθαρρύναμε διαφορετικές κουλτούρες να ζουν χωριστά η μία από την άλλη». Κατά καιρούς διάφορες δηλώσεις κορυφαίων Ευρωπαίων αξιωματούχων συμπλέουν με τις παραπάνω αναφορές.  
 Η γηραιά Ήπειρος πεδίο μακραίωνων συγκρούσεων και κοιτίδα πανανθρώπινων αξιών και αρχών έχει αναγάγει το έθνος-κράτος ως την ύψιστη μορφή «Πολιτείας» κατά Πλάτωνα γεγονός που δυσχεραίνει την μετάλλαξη της σε μια μετανεοτερική/μεταεθνική παγκοσμιοποιημένη κοινωνία. Οι επιταγές της ελεύθερης καπιταλιστικής αγοράς και της παγκοσμιο-ποιημένης οικονομίας με αφετηριακές δομές την αμερικάνικη κοσμοθεωρία και κοινωνία για το έθνος και τα σύνορα, δύσκολα μπορούν να υιοθετηθούν από την ευρωπαϊκή συλλογική ιδεοληψία και μνήμη.
 Το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης καθίσταται θέμα ταμπού για τις κοινωνίες της Ευρώπης, πολλώ δε μάλλον για την Ελλάδα που εξ Ανατολάς συνορεύει με μια αναθεωρητική δύναμη όπως η «νέο-Οθωμανική» Τουρκία και στο νότο γειτνιάζει από θαλασσής με το Βορειοαφρικανικό μουσουλμανικό τόξο που εδώ και μήνες τελεί υπό συνθήκες αστάθειας και αναβρασμού.
 Αραβικές εξεγέρσεις και Ελλάδα: Το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης ως ζήτημα εθνικής ασφάλειας  
Μαρόκο, Αλγερία, Τυνησία. Λιβύη, Αίγυπτος, Συρία, Ιορδανία, Μπαχρέιν, Υεμένη· το σύνολο σχεδόν του αραβικού κόσμου σείεται από ένα ντόμινο επαναστατικών κοινωνικών εξεγέρσεων. Με μέσο όρο ηλικίας κάτω των 25 και με ανεργία που ξεπερνάει το 30% στους μορφωμένους πολίτες, οι νεολαίες των χωρών αυτών βάλλονται από την διεθνή οικονομική κρίση και τις φιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές των εκφυλισμένων αραβικών καθεστώτων. Με ενοποιητικά «όπλα» το διαδίκτυο και το Ισλάμ απαιτούν οικονομικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις και  αντιδρούν όντας στο περιθώριο εναντίον των σαθρών πολιτικών ελίτ που λυμαίνονται επί δεκαετίες τον εθνικό τους πλούτο και που σε τίποτα δεν θυμίζουν τα εθνικοαπελευθερωτικά και προοδευτικά κινήματα της από-αποικιοκρατίας του ’50 και του ’60. Οι εξελίξεις μετά και την απομάκρυνση από την εξουσία του Μπέν Αλί στην Τυνησία, του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο και την διεθνή «απόμόνωση» του Καντάφι είναι ραγδαίες και ζητούμενο αποτελεί ποία θα είναι η διάδοχη κατάσταση και σε τι βαθμό θα εμπλακούν οι ισλαμιστές στο παιχνίδι της εξουσίας. Από ανθρωπιστικής πλευράς οι εντάσεις αυτές οξύνουν τα κοινωνικά προβλήματα των Αράβων πολιτών και η λαθρομετανάστευση αποτελεί εναλλακτική διέξοδο από την φτώχεια και την αναρχία που τους μαστίζουν.
 Οι αλλαγές στην «Ευρύτερη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική» (που εκλαμβάνονται ως ολότητα σύμφωνα με την αγγλοσαξονική γεωπολιτική θεώρηση) στην οποία βρίσκονται τεράστιες ποσότητες υδρογονανθράκων, θα επηρεάσουν σημαντικά την ισορροπία δυνάμεων στην παγκόσμια σκακιέρα και οι επιπτώσεις τους θα είναι καταλυτικές στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιανατολικής Μεσογείου και την εγγύς Μέση Ανατολή. Οι εξελίξεις σε Αίγυπτο (χώρα πρότυπο για τον αραβικό κόσμο-κατάληψη εξουσίας από Μουσουλμανική Αδελφότητα;) και σε Μπαχρέιν (επιβολή σιιτών εναντι σουνιτών;) θα κρίνουν εν πολλοίς το «νέο χάρτη» στον αραβικό κόσμο.
Η αναθεωρητική «νέο-Οθωμανική» Τουρκία αυτοπροβάλλεται ως το ιδανικό εναλλακτικό μοντέλο μετάβασης ενός εκκοσμικευμένου-ήπιου Ισλάμ και διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο εκπροσώπου στον Ισλαμικό κόσμο. Με σαφή και διεκδικητικό τρόπο προωθεί τα εθνικά και στρατηγικά της συμφέροντα στην περιοχή ναρκοθετώντας την ελληνική εξωτερική πολίτικη στην χάραξη ΑΟΖ με την Κύπρο, την Αίγυπτο και την Λιβύη, παραβιάζοντας συστηματικά τον εναέριο/θαλάσσιο χώρο της Ελλάδος στο Αιγαίο, προκαλώντας στην Θράκη, αρνούμενη να συμμορφωθεί με την ΕΕ στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης που πλήττει κυρίως την χώρα μας (Περίπου το 80% των λαθρομεταναστών που καταλήγουν στην Ευρώπη εισέρχεται από τα ελληνοτουρκικά χερσαία και θαλάσσια σύνορα).
 Τα «οθωμανικά κατάλοιπα» σύμφωνα με το δόγμα Νταβούτογλου δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για τον τρόπο με τον οποίο η Τουρκία επιδιώκει να χειριστεί τον παράγοντα Ισλάμ στην χώρα και φανερώνουν εν τέλει τη διασύνδεση των εξωτερικών και εσωτερικών επιπτώσεων της λαθρομετανάστευσης στην Πολιτική Εθνικής ασφάλειας της Ελλάδας.
Στην Ελλάδα του ΔΝΤ, η απουσία ενιαίου και μακρόπνοου οράματος για την εθνική και εξωτερική πολιτική, της στερεί μια σειρά από ευκαιρίες και προοπτικές που, λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης καθώς και της συμμετοχής της σε πλειάδα διεθνών οργανισμών, θα την διευκόλυναν να εξέλθει από το οικονομικό, πολιτικό και διπλωματικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει. Ως συνέπεια, ελλείψει   μεταναστευτικής πολιτικής η κατασκευή του φράχτη στον Έβρο, η παρουσία της FRONTEX και η ανέγερση ενός ή περισσοτέρων μουσουλμανικών τεμενών ενδέχεται να εντείνουν παρά να αμβλύνουν τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα. Πρέπει να καταστεί σαφές ότι η χώρα μας πλήττεται από λαθραία εισροή ξένων υπηκόων (λαθρομεταναστών) ισλαμικών και μη  καταβολών που αρνούνται (η πλειονότητα τουλάχιστον) να ενσωματωθούν με τις κοινωνικές νόρμες, υπονομεύουν την εθνική και κοινωνική συνοχή, συμμετέχουν σε παραβατικές συμπεριφορές και οργανώσεις και εύκολα μπορούν να χειραγωγηθούν από εγκληματικές ομάδες αλλά και κράτη που επιδιώκουν να δημιουργήσουν εσωτερικές αναταραχές και αστάθεια.
H παραπάνω θέση, προφανώς, και δεν αποτελεί μηδενιστική προσέγγιση και γενίκευση για το σύνολο των λαθραίων ή μη μεταναστών που αρμονικά συμβιώνουν και εργάζονται στην χώρα.
Το φαινόμενο της λαθρομετανάστευσης και όχι απλά μετανάστευσης, μπορεί να εκθλιφθεί σχηματικά ως μια «ωρολογιακή βόμβα» στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας που ούσα «κλινήρης» αδυνατεί να αντιληφθεί το μέγεθος και τις συνέπειες του. Η επίδραση του Ισλάμ στην χώρα θέτει εις βάθρων υπαρξιακά ερωτήματα καθώς η  διαχείριση αυτής (μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο προσανατολισμών και στρατηγικών επιλογών) ,ως ζήτημα υψίστης εθνικής ασφαλείας, θα κρίνει το μέλλον και την ίδια ίσως την ύπαρξη της Ελλάδος ως εθνική και κρατική οντότητα.
Ιωακείμ Δ. Αμπαρτζίδης 
MA Διεθνών και Ελληνοτουρκικών Σχέσεων, Πανεπιστημίου Bilgi Κων/πόλη
Απόφοιτος ΕΚΠΑ/ΠΕΔΔ-πολιτική ανάλυση
Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Άμυνα και Διπλωματία» Τεύχος Ιουνίου 2011

antistasi.org