Ευτυχέστε τους... πατόκορφα

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες για να προβλέψει κανείς το σκηνικό μέ­σα στο οποίο θα κινηθούν η χώρα και η ελληνική κοινωνία τη χρονιά που έρχε­ται. Τα στοιχεία που συνθέτουν το σκηνικό της κα­ταστροφής είναι δημοσιοποιημένα και όποιος δεν θέλει να ζει με ψευδαισθήσεις δεν έχει παρά να διαβάσει τους αριθμούς...
για να κατανοήσει αυτό που ήδη ζει: την καταστροφή της οικονομίας, τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και τη διάλυση του μεταδικτατορικού πολιτικού συστήματος.
Πρόκειται για την απόλυτη καταστροφή, την οποία ο Γ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του κατά­φεραν να πετύχουν σε λιγότερο από δυο χρόνια!
Με δεδομένη την καταστροφή, το τρέχον πολι­τικό δίλημμα στη χώρα είναι οι τρόποι διαχείρισής της. Αυτός είναι ο ρόλος που έχει ανατεθεί στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Για την ακρίβεια, η εν λό­γω κυβέρνηση προορίζεται να παίξει τον αμφιλε­γόμενο ρόλο του αλεξικέραυνου που θα προστα­τεύσει το πολιτικό σύστημα από τους κεραυνούς της καταστροφής.
Πρόκειται για πολύ φιλόδοξο και πιθανότατα ανεκπλήρωτο στόχο, καθώς η χειμαζόμενη ελλη­νική κοινωνία μπορεί να τελεί ακόμη υπό την επή­ρεια του σοκ, γνωρίζει ωστόσο πια πολύ καλά τους υπευθύνους της καταστροφής.
Η αλήθεια των μέτρων
Σε τέτοιες εποχές, όπως είπαμε, καλό είναι να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα, καθώς ήδη μας προσφέρεται σε μορφή κυβερνητικών δηλώ­σεων, υπουργικών ανακοινώσεων, τεχνοκρατικών μελετών και δημοσκοπικών ευρημάτων. Δεν χρει­άζεται να είναι... μάγος κάποιος για να καταλάβει τι τον περιμένει. Αντίθετα, θα πρέπει να είναι... μαλακούλης αν εξακολουθεί να δίνει βάση σε όσους (πολιτικούς, δημοσιογράφους, τροϊκανούς και άλ­λους... διασώστες) προσπαθούν να τον παραμυθιάσουν.
Τα πράγματα, λοιπόν, είναι απλά, καθώς μέ­σα στο 2012 (μας) έχουν πάρει ήδη τα εξής μέ­τρα:
♦  Μείωση αφορολόγητου στα 5.000 ευρώ.
♦ Αύξηση τεκμηρίων διαβίωσης.
♦ Μείωση φοροαπαλλαγών.
♦ Κατάργηση μπόνους αποδείξεων
♦ Ψαλίδισμα μισθών - επιδομάτων.
♦ Διακοπές επιχορηγήσεων σε ταμεία.
♦ Περικοπές στον ΟΑΕΔ.
♦ Μειώνεται (κι άλλο) το ΕΚΑΣ.
♦ Πρόσθετοι φόροι ακινήτων.
Ο μπούσουλας του ΔΝΤ
Στα παραπάνω θα πρέπει προσθέσει κανείς και την οδυνηρή βεβαιότητα που δημιουργεί η φράση «περιορισμός του μισθολογικού κόστους». Αυτό, σε ό,τι αφορά τον δημόσιο τομέα, σημαίνει πολύ απλά – ανάμεσα σε άλλα – και 150.000 λιγότεροι δημόσιοι υπάλληλοι μέχρι το 2014.
Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του ΔΝΤ, χρειάζονται μέτρα που θα αντιστοιχούν στο 8% του AΕΠ για το διάστημα 2011-2012 και ένα επι­πλέον πακέτο μέτρων που θα αντιστοιχεί στο 6% του ΑΕΠ για το 2013-2014.
Υλοποιώντας την έκθεση - διαταγή του ΔΝΤ, αυ­τό που μεθοδεύουν οι εγχώριοι υπάλληλοι (η κυ­βέρνησή μας δηλαδή) των εποπτών είναι η μείωση του μισθολογικού κόστους με τη συρρίκνωση του Δημοσίου κατά 150.000 δημοσίους υπαλλήλους από το 2010 μέχρι το 2015. Σε ποσοστό, αυτό ση­μαίνει μείωση κατά 22%!
♦ Οι διαταγές του ΔΝΤ είναι σαφείς και ως προς τη μείωση του κατώτατου μισθού. Για τις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων προβλέπεται μέση μεί­ωση μισθών κατά 17%.
♦ Το ΔΝΤ ζητά επίσης νέες περικοπές φοροαπαλ­λαγών που θα επιφέρουν έσοδα 2 δισεκατομμυρί­ων ευρώ για το 2011 και 8 δισ. για το 2012.
♦ Για τις περικοπές σε κύριες και επικουρικές συ­ντάξεις αλλά και το εφάπαξ προβλέπεται μείωση της δαπάνης κατά 1 δισ. ευρώ το 2012. Αυτό θα γίνει με μείωση κατά 20% στις κύριες συντάξεις άνω των 1.200 ευρώ μηνιαίως.
♦ Οι επικουρικές συντάξεις που ξεπερνούν τα 150 ευρώ μηνιαίως θα μειωθούν κατά 15% ή 30% ανάλογα με το ταμείο.
♦ Το εφάπαξ το 2011 και το 2012 θα μειωθεί 10% επιπλέον όσων περικοπών περιλαμβάνονταν στο Μεσοπρόθεσμο.
Περικοπές χωρίς αντίκρισμα
Αν θα περίμενε κάποιος να δει κά­ποιο φως στο βάθος του τούνελ ύστερα από όλη αυτήν την αφαίμαξη, κάνει τε­ράστιο λάθος. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ, ακόμη και αν καταφέρει η Ελλά­δα να έχει για τρία συνεχόμενα χρόνια θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, το χρέος της θα παραμείνει γύρω στο 150% του ΑΕΠ, κάτι που σύμφω­να με τις ίδιες εκτιμήσεις μπορεί να γίνει το... 2021!
Ξεπούλημα... τζάμπα
Αυτό που επίσης είναι δρομο­λογημένο και (μας) έρχεται μέ­σα στο 2012, είναι το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και εθνικών πόρων. Ήδη ο στόχος έχει προσδιοριστεί για το πρώτο τρίμηνο του χρόνου και αφορά τις:
♦ ΔΕΠΑ
♦ ΔΕΣΦΑ
♦ ΟΔΙΕ
♦ Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα
♦ ΛΑΡΚΟ
♦ Ακίνητα
Μέσα στο 2012 θα ενταθούν οι διαδικασίες για u την επέκταση των συμβάσεων παραχώρησης των αυτοκινητοδρόμων,
♦ την επέκταση της σύμβασης για το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», u την πώληση του ΟΠΑΠ το 2012,
♦ τη μείωση της συμμετοχής του κράτους στην Αγροτική Τράπεζα και στο Ταχυδρομικό Ταμιευ­τήριο,
♦ την πώληση του εμπορικού τμήματος του Ταμεί­ου Παρακαταθηκών και Δανείων,
♦ την είσοδο στρατηγικών επενδυτών σε ΕΥΔΑΠ και ΕΥΔΑΘ.
Εφιάλτης η ανεργία
Τα αποτελέσματα της πολιτικής των μνημονίων είναι ήδη αισθητά στην τσέπη και τη ζωή του κά­θε πολίτη της χώρας, που εκτός όλων των άλλων δεινών έχει να αντιμετωπίσει το ορατό πια ενδε­χόμενο της ανεργίας. Σύμφωνα με την πρόβλεψη του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ το 2012, το ποσοστό της ανεργίας θα αγγίξει το 25%!
Αν κάποιοι θεω­ρούν υπερβολική την πρόβλεψη,  καλό  είναι να πάρουν υπόψη ότι, σύμ­φωνα με τα στοιχεία της Ελλη­νικής Στατιστικής, τον Μάιο του 20ΐι η επίσημη ανεργία έφτασε το 16,6% σημειώνοντας νέο τρα­γικό ιστορικό ρεκόρ. Το εν λόγω ποσοστό, θα πρέπει να σημειω­θεί, αφορά μόνο την επίσημα κα­ταγεγραμμένη ανεργία, η οποία είναι πάντα μικρότερη από την κανονική, καθώς ως εργαζόμενος «λογίζεται» ακόμη και όποιος δούλεψε έστω για μια ώρα την εβδομάδα.
Η πολιτική... αναδιάρθρωση
Οι συνέπειες της καταστροφής προφανώς δεν θα αφήσουν άθικτο το πολιτικό εποικοδόμημα. Τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων ήδη περιγρά­φουν τη δυναμική της συντέλειας, η οποία επέρ­χεται επί δικαίους και αδίκους, αλλά, σε κάθε πε­ρίπτωση, πρωταγωνιστές στις πολιτικές εξελίξεις της χώρας μετά τη μεταπολίτευση. Χαρακτηριστι­κά είναι κάποια από τα ευρήματα των δημοσκο­πήσεων:
♦ Πάνω από τους μισούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ το χαρακτηρίζουν πια είτε «κεντροδεξιό» είτε «νεοφιλελεύθερο» κόμμα (έρευνα της Pulse RC, την οποία δημοσίευσε το «Π» στις 8 Δεκεμβρίου).
♦  Στην πρόθεση ψήφου η Ν.Δ. αναδεικνύεται πρώτο κόμμα με 30%. Ακολουθούν το ΠΑΣΟΚ με 15,5%, ο ΣΥΡΙΖΑ με 14%, το ΚΚΕ με 13,5%, η Δη­μοκρατική Αριστερά με 9,5%, ο ΛΑΟΣ με 6%, οι Οικολόγοι με 4% και η Δημοκρατική Συμμαχία με 3% (Πολιτικό Βαρόμετρο της Public Issu e, Δεκέμ­βριος 2011).
♦  «Κατά του μνημονίου» τάσσεται το 71% των ερωτηθέντων,  ενώ  «υπέρ» τάσσεται το  20% (Public Issue ).

♦ Το ΠΑΣΟΚ μετρήθηκε από την Palmos Analysis για τον «Αγγελιοφόρο» στην Α’ Θεσσαλονίκης στο 4,5%. Η εκτίμηση της εταιρείας είναι ότι, σύμφω­να με την αναγωγή της, τα ποσοστά των κομμάτων προκύπτουν ως εξής:

• ΠΑΣΟΚ 10% - 15%
• Ν.Δ. 22% - 26%
• ΚΚΕ 12% - 16%
• ΛΑΟΣ 7% - 10% ΣΥΡΙΖΑ 5% - 7%
• Οικολόγοι Πράσινοι 6% - 8%
• Δημοκρατική Αριστερά 10% - 13% Δημοκρατική Συμμαχία 3% - 4%
• Άλλο 11% - 15%
♦ Τρίτο κόμμα εμφανίζεται το ΠΑΣΟΚ στην Αθή­να, βάσει δημοσκόπησης και της MRB. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται να συ­γκεντρώνει 10,1% στις προτιμήσεις των ψηφοφό­ρων, ενώ δεύτερο περνά το ΚΚΕ με 10,3%. Σε από­σταση αναπνοής από το ΠΑΣΟΚ βρίσκονται επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ με 9,6% και η Δημοκρατική Αριστερά με 8,1%. Οι Οικολόγοι Πράσινοι συγκεντρώνουν 3%, η Δημοκρατική Συμμαχία 3,4%, ενώ στο 3% κατα­γράφεται και η Χρυσή Αυγή.
Η κοινωνία εναντίον της διάλυσης

Η αποσύνθεση του πολιτικού συστήμα­τος, με βάση τόσο τα δημοσκοπικά όσο και τα κοινωνικά δεδομένα, είναι προ των πυ­λών. Ένας τεράστιος κοινωνικός και πολιτι­κός χώρος διαλύεται – η Κεντροαριστερά. Χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει ού­τε πώς ούτε πότε ούτε με ποιους όρους θα ανασυντεθεί. Ίσως σύντομα δούμε, σε πρώ­τη φάση, να διασπάται μεταβαλλόμενη σε πλίνθους και κεράμους ατάκτως ερριμμένους.
Παράλληλα, η Κεντροδεξιά, ήδη κομμένη στα δύο, με ισχυρό πόλο τη Ν.Δ. και ασθε­νικό τη Δημοκρατική Συμμαχία, βιώνει την απόπειρα διείσδυσης εκ των (ακρο)δεξιών
της εκ μέρους του ΛΑΟΣ. Ούτε όμως η Ν.Δ. δείχνει να είναι συμπαγής, καθώς τη δια­περνούν τρεις ασαφείς ως προς τα όριά τους πολιτικές αντιλήψεις: η «νεοφιλελεύ­θερη», η «πατριωτική» και η ακόμη πιο... φλου «καραμανλική».
Ήδη, αν εξαιρέσουμε τα παραδοσιακά κόμματα και σχήματα της Αριστεράς, τα οποία έχουν καθορισμένη ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα, δηλαδή το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε στον ενδιάμεσο με την Κε­ντροαριστερά χώρο, τη Δημοκρατική Αρι­στερά (Κουβέλης) και τους Οικολόγους Πράσινους, δύο πολιτικούς σχηματισμούς που διεκδικούν όχι μόνο την είσοδό τους στη Βουλή, αλλά και ρόλο κυβερνητικού εταίρου.
Χωρίς να μπορεί κάποιος να προβλέψει με βεβαιότητα ποιες συμμαχίες ή και νέα σχήματα μπορεί να διεκδικήσουν στο προ­βλεπτό μέλλον κοινοβουλευτική εκπροσώ­πηση, μπορούμε βασίμως να συμπεράνου­με ότι προς το παρόν ζούμε το κλίμα διάλυ­σης, χωρίς ακόμη να διαφαίνεται πώς ακρι­βώς θα γίνει η ανασύνθεση.
Με την αυτοδύναμη διακυβέρνηση να απο­τελεί προς το παρόν μακρινό όνειρο αυτήν την εποχή, με την αποδέσμευση από τα δύο μεγά­λα κόμματα τεράστιου όγκου παραδοσιακών ψηφοφόρων, είναι άγνωστο αν η ίδια η πολιτική θα ασκείται στο μέλλον με τους όρους που έχουμε συνηθίσει. Αυτό θα κριθεί όχι από τη σύνθεση των επόμενων κυβερνήσεων, αλλά από τη μορφή που θα λάβει η χώρα.
Ας μη γελιόμαστε. Μια Ελλάδα πτωχευμένη, ξεπουλημένη, κοινωνικά κατεστραμ­μένη και με κυριαρχία δανειστών και τοκο­γλύφων δεν μπορεί να λειτουργεί πολιτικά όπως την εποχή της ανέμελης κυριαρχίας του μοντέλου που σήμερα οδηγεί την κοι­νωνία στην καταστροφή διαλυόμενο και το ίδιο. Οι νέοι όροι άσκησης της πολιτικής με δύο τρόπους μπορεί να διαμορφωθούν:
♦ Είτε να καθοριστούν από τις ανάγκες δια­χείρισης ενός πολυετούς καθεστώτος εξάρτησης και εξανδραποδισμού της ελληνικής κοινωνίας.
♦ Είτε να επιβληθούν από τον ξεσηκωμό των Ελλήνων και τη διεκδίκηση όσων μέχρι χθες... κακώς θεωρούσε αυτονόητα: κυριαρχία στον τόπο του, αποκατάσταση της τρωθείσας δημο­κρατίας, οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη χωρίς πολιτικά και επιχειρηματικά παράσιτα, απελευθέρωση από τα δεσμά της τοκογλυφί­ας, προστασία και βελτίωση του περιβάλλο­ντος, εθνική ανεξαρτησία και ισότιμη συνύ­παρξη με τους όποιους εταίρους και γείτονες.
Τίποτε δεν θα μας χαριστεί. Και τίποτε δεν θα κερδηθεί χωρίς σκληρό αγώνα και αλλαγή αντι­λήψεων. Αυτή η κρίση είναι σαρωτική και στην ξέφρενη πορεία της θα συμπαρασύρει - ήδη το κάνει - κάθε ανόητη βεβαιότητα και κάθε σαθρή κατασκευή με την οποία ανατραφήκαμε και πο­ρευτήκαμε τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες.
Σημείο επιστροφής στα καταστροφικά μο­ντέλα της μεταπολίτευσης δεν υπάρχει - και ούτε θα έπρεπε να υπάρξει. Κάθε κοινωνική κατάκτηση, κάθε λαϊκή επιθυμία θα πρέπει να διεκδικηθεί από την αρχή, με νέους, βιώσι­μους όρους. Και αυτό μόνο ο ελληνικός λαός μπορεί να το κάνει. Ενωμένος. Ας ευχηθούμε το έτος που ανατέλλει να γίνει η αρχή. Όσο νωρίτερα τόσο καλύτερα. Ευτυχέστε τούς πρωταίτιους της καταστροφής. Και ευτυχές το νέο έτος...

topontiki.gr