Η λευτεριά μιλά Ελληνικά!

Του Βασίλη Θεοδωρόπουλου
Είναι σαν να το είπε μόλις χτες:
"Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή.
Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου.
Εἶναι µικρὸς ὁ τόπος µας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι...
τεράστια καὶ τὸ πράγµα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι µᾶς παραδόθηκε χωρὶς διακοπή...»
(Γιώργος Σεφέρης, από την ομιλία του στη Σουηδική Ακαδημία Επιστημών, κατά την απονομή του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας, 11 Δεκεμβρίου 1963)
Σαν να το είπε χτες!
Ο μεγάλος μας ποιητής μίλησε με τη γλώσσα την ελληνική, τη γλώσσα των προγόνων μας, τη γλώσσα της παράδοσής μας, τη σοφία της ιστορίας του λαού μας...
Σαν να το είπε μόλις χτες, κι ας πέρασαν από τότες σχεδόν 50 χρόνια...
Όταν κλείνεις στην καρδιά σου αυτήν την υπέροχη χώρα, σαν νοιώθεις το χρέος πού 'χεις επειδή γεννήθηκες κι είσαι Έλληνας, τότες μεγαλουργείς. Τότες αισθάνεσαι μεγάλος, ψηλώνεις, φτάνεις το φως του Δήλιου Απόλλωνα, πετάς στα ουράνια με το άρμα του Φαέθονα, αγγίζεις σχεδόν τον ήλιο και δεν φοβάσαι μην καείς, μόνο και μόνο γιατί: Γεννήθηκες, σκέφτεσαι κι ενεργείς σαν Έλληνας!
«...Έλληνας γεννήθηκες μ' αγκαλιά τον ήλιο,
Έλληνας σαν φύτρωσες στο πέλαγος...»
(στίχοι δικοί μου)
Σαν Έλληνας πού 'σμιξες με το φως. Με το φως πού 'σμιξε με τα βράχια αυτού του μικρού ακρωτηριού στην άκρη της Ευρώπης, που γέννησε, όπως κι εσένα, όπως τόσους και τόσους θεούς κι ήρωες. Κι εσύ καμαρώνεις στα πέρατα, γιατί στο αίμα σου τρέχει και με «βιά μετράει τη γη» το DNA του Πυθαγόρα, του Σωκράτη, του Λεωνίδα, του Όμηρου, του Περικλή, του Ευρυπίδη, του Μεγαλέξαντρου, του Θαλή, του Εθκλείδη και του Αριστοφάνη. Κι ακόμα του Κολοκοτρώνη, του Αντρούτσου, του Παπαφλέσσα, της Μπουμπουλίνας, του Κανάρη, του Παύλου Μελά, του Δαβάκη, του Ζέρβα και του Άρη...
Το φως του ήλιου και τη θάλασσα, τη γαλανή, των πελάγων, των νησιών μας σε δύση κι ανατολή. Τη θάλασσά μας, την επίσημη ερωμένη μας, τη λατρεμένη απ' τη μούσα των ποιητών μας ανά τους αιώνες. Αυτή τη θάλασσα του Αιγαίου κι Ιόνιου πελάγους, που πέρα απ' τη γαλανή της αρμονία, κλείνει στα σπλάγχνα της τόσους ανεκμετάλλευτους θησαυρούς, χάρισμα στο λαό μας, απ' την εποχή της πρώτης δημιουργίας. Αυτή τη θάλασσα πού 'γινε το λίκνο του παλιότερου στη γη πολιτισμού, που μιλά ελληνικά εδώ και 4.000 χρόνια τώρα. Που ο Ποσειδώνας ζηλότυπα φύλαξε και μας τη χάρισε...
Τον αγώνα του λαού μας, ενός λαού, που παρά το γεγονός πως γέννησε τόσους προδότες, την ίδια στιγμή γέννησε τόσους και τόσους πολλαπλάσιους ήρωες, σαν τον Λεωνίδα και τον Εφιάλτη. Και 'κει που όλοι μας ξέγραψαν, που όλοι πίστευψαν πως μας εξόντωσαν, νά 'σου και κάποιος υψώθηκε, κάποιος μας πήρε απ' το χέρι και μας σήκωσε ξανά στους εφτά ουρανούς. Και μετά από τόσους αιώνες σκλαβιάς μας, οι θεοί θέλησαν να ξανακάνουμε έθνος κι ελευθερωθήκαμε... Τον αγώνα του λαού μας, με ποτάμια αίματος, μ' αναρίθμητες θυσίες, με πράξεις ηρωϊσμού απαράβλητες. Κι όλοι κράτησαν την ανάσα τους, κι όλοι έτρεξαν από κάθε γωνιά της γης να μας συμπαρασταθούν, να πολεμήσουν μαζί μας για τη λευτεριά της Ελλάδας. Γιατί δίχως την Ελλάδα λεύτερη, κανείς δεν μπορεί να μένει λεύτερος, γιατί η λευτεριά είναι ποτισμένη με το ελληνικό αίμα τόσων χιλιετηρίδων.
Κι η λευτεριά αυτή μας παραδόθηκε δίχως διακοπή, δίχως ανάπαυλα, γιατί απλά η λευτεριά μιλά κι αυτή την ελληνική γλώσσα κι αφού αυτή υπήρχε πάντα σε τούτον τον τόπο, κι η λευτεριά μαζί της ποτέ δεν διακόπηκε...
«...Ναί, ἡ συµπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου δὲ µοιάζει νὰ ἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν' ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ ποὺ ὀνοµάζουµε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγµὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται...»
Η ανθρώπινη συμπεριφορά κάθε φορά έχει την ανάγκη της ποίησης. Κι η ποίηση γεννήθηκε σε τούτο δω τον τόπο, είναι παράγωγο του ελληνικού νου, είναι επόμενο ενός πολιτισμού που καθοδήγησε τους λαούς, είν' η ωραιότερη έκφραση των πιο αγνών συναισθημάτων, με κορωνίδα την αγάπη. Κι η αγάπη είν' αυτή που φέρνει ζωή κι ελπίδα, είναι αυτή που τρέφει κάθε ζωντανό όν, είν' αυτή που γέννησε την αρμονία στην πλάση, που τραγουδήθηκε απ' όλους τους λαούς, που συνόδεψε την ιστορία, που τελικά γέννησε τον πολιτισμό. Κι η γλώσσα μας είν' αγάπη, είναι ποίηση, είναι το μέλλον και το παρόν, είν' η Ελλάδα μας!
Αυτή είναι, φίλοι μου, η πατρίδα μας: Το φως, η θάλασσα, η γλώσσα, η ποίηση κι η λευτεριά μας... Κι αυτά τα θεϊκά δώρα έχουμε χρέος να τα διαφυλάξουμε κι εν ανάγκη να πεθάνουμε ακόμη, προκειμένου να τα κληρονομήσουμε στα παιδιά μας, όπου κι αν αυτά βρίσκονται.
Ας μην ξεχνούμε ποτέ τα λόγια του Μεγάλου μας Ποιητή Γιώργου Σεφέρη, που στο λόγο του για την απονομή του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1963, κατέληξε ως εξής:
«...Σ' αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους τούς ἄλλους. Πρέπει ν' ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται.
Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε. Ἂς συλλογιστοῦµε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.»
Σαν να το είπε μόλις χτες ο ποιητής, κι ας πέρασαν από τότες σχεδόν 50 χρόνια...
Ο άνθρωπος είναι το ζητούμενο στην εποχή μας. Ο ποιητής άνθρωπος, που αγαπά κι αγαπιέται. Ο άνθρωπος είναι αυτός που σκοτώνει τα κάθε λογής τέρατα και φέρνει τη λευτεριά στους λαούς... Κι ας μην φοβώμαστε, όπως κι ο Οιδίποδας, αρκεί να έχουμε συναντήσει κι άλλους ανθρώπους και νά 'μαστε μαζί ενωμένοι σαν συναντήσουμε τα θεριά. Μαζί κι ενωμένοι. Μαζί κι αγαπημένοι... Και θαρραλέοι κι άνθρωποι κι Έλληνες...
Αθήνα 18.11.2011
ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ 1: Όσο ακόμη μιλιούνται τα Ελληνικά στον τόπο μας και στα πέρατα της γης, η Πατρίδα μας ζει κι ελπίζει... Η γλώσσα μας είναι το μόνο αντίδοτο απέναντι στο δηλητηριασμένο παρόν, γέννημα θρέμμα των απαξιωμένων και φαύλων πολιτικών κι εκκλησιαστικών προσώπων... Κι ας μη βιάζονται τα ΜΜΕ και τα κομματικά φερέφωνα να βγάζουν συμπεράσματα απ' τη χτεσινή συμμετοχή του λαού στον γιορτασμό του Πολυτεχνείου. Η σιωπή του κόσμου δεν πρέπει να εκληφθεί σαν ανοχή ή συνενοχή. Οι ήρωες δεν χρειάζονται κλάματα ή φωνές, αλλά σιωπή. Απλά και μόνο, είναι η ηρεμία πριν την καταιγίδα...
ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ 2: Οι Έλληνες δεν έχουν ανάγκη συμμάχων. Είναι μόνοι τους από αρχαιοτάτων χρόνων, επέζησαν πολύ χειρότερων καταστάσεων. Είναι η γλώσσα, ο πολιτισμός κι η τέχνη πάντα σύμμαχοί μας κι ας είμαστε υπερήφανοι γι' αυτά, τώρα και στο μέλλον.