Οι μη- εκλογές και οι επιλογές μας...

Της Τζένης Κ.
Αυτό το παρατεταμένο παραπολιτικό roller coster, αυτή η πολυήμερη «αγχωμένη μ@λ@κία» (που έλεγε κι εκείνο το αγαπημένο τραγούδι, το Διδυμότειχο Blues…, το οποίο πανεύκολα παραφράζεται πλέον σε “Ατυχές Δίδυμο Blues”), αυτό το «Απόψε και αύριο βράδυ και μεθαύριο βράδυ και κάθε βράδυ…
αυτοσχεδιάζουμε βάσει σχεδίου»… , μία και μόνο μία βεβαιότητα άφησαν άθικτη σε ό,τι μας αφορά: Τη βεβαιότητα των μη- εκλογών. Όλες τις άλλες βεβαιότητες τις κατέστησαν ανεμογκάστρια. Οι διάττουσες αλήθειες έσκαζαν τις τελευταίες ώρες στα χέρια των εθνοπατέρων  σα σακούλες από πατατάκια που τις φουσκώνουν άτακτοι πιτσιρίκοι και τις πατικώνουν συντονισμένα εκατέρωθεν, για να κάνουν σαματά.
To γαλαζοπρασινόμαυρο αυγοτάραχο, αφού έκανε τα ενδοσωματικά και εξωσωματικά πείσματά του (καθότι αγάπη δίχως πείσματα δεν έχει νοστιμάδα) γονιμοποιήθηκε από εδώδιμους, ευρωπαίους και υπερατλαντικούς συμμάχους προκειμένου να διαιωνιστεί μέσω ημών το άυλο είδος των αγορών…  Η Ελλάδα έγινε η πρώτη, χαλαρών ηθών παρένθετη μητέρα για να γεννηθούν νέα, εξελιγμένα βρέφη της νέας τάξης… Το μόνο που φοβούνται οι γενετιστές του πλούτου είναι οι λαϊκές χρωμοσωμικές ανωμαλίες, όπως π.χ. το σύνδρομο της αντίθετης γνώμης, της πλειοψηφικής απόρριψης κλπ κλπ κλπ Γι’ αυτό: Μη - εκλογές… Μη- εκλογές, μέχρι να εξελιχθεί η τερατουργός εγκυμοσύνη…
Επειδή όμως αυτά τα παρά φύσει και αιμομικτικά αλαμπρατσέτα έχουνε γίνει πολύ ψυχοφθόρα, επειδή κι εμείς οι έρημες μονάδες (τώρα που οι Αριστερές μας αρκούνται στο να κοιτούν και να αχνοβλέπουν τι ποιούν οι Δεξιές μας ) πρέπει να κάνουμε οικονομία εαυτού και να σωθούμε από τη συντριβή, ήρθε η ώρα να αντιτάξουμε τις δικές μας απλές βεβαιότητες στα σχέδιά τους. Είτε εντός ευρώ, είτε εκτός ευρώ, η δύναμη αυτή του τόπου, όπως ίσως και κάθε τόπου, είναι –εκτός από τα gigabyte της σκέψης και της μαχητικότητας των ανθρώπων του- η γη του, η θάλασσά του, ο ήλιος, οι άνεμοι, τα χέρια του… Όσο ακόμα τα δικά μας είναι δικά μας (έστω κι αν μας υποχρεώνουν κάθε τόσο να πληρώνουμε το ενοίκιο), η γη πρέπει να σπαρθεί, η θάλασσα πρέπει να γεννήσει, ο ήλιος να μπει στον κουμπαρά, οι άνεμοι να ωθήσουν, τα χέρια να θυμηθούν γιατί κρεμάστηκαν στους ώμους μας. Δεν είναι τυχαία η πολυετής οπισθοδρόμηση και η πρόσφατη στασιμότητα. Ποτέ όμως δεν είναι αργά. Αν μέχρι σήμερα ακολουθούσαμε σαν υπνωτισμένοι τις διακυβερνητικές μόδες που σνόμπαραν τις αυθύρπακτες επιβιωτικές και οικονομικές δυνάμεις της χώρας, τώρα μπορούμε να νιώσουμε περισσότερο από ποτέ, ηγέτες των μικρών μας περιουσιών. Όσο αυτοί θα σκιάζονται τις εκλογές, εμείς πρέπει να κάνουμε πολλαπλές επιλογές. Ίσως έτσι, κάποτε, οι τεχνοκράτες να βρεθούν –μεταξύ Επιμελητηρίου και Χρηματιστηρίου- έξω από την πόρτα μας ζητιανεύοντας ψωμί… Κάθε καιρός έχει τις λύσεις του.

topontiki.gr