Ποια Ελλάδα φοβάται η Τρόικα;

Η υποτακτικότητα και η δουλεία αντίκεινται στη φύση του ανθρώπου (Αισχύλος-Πέρσες).

Κίμων Γεωργακάκης*
Σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα, οι ΗΠΑ αναμείχθηκαν ενεργά ώστε να αποτραπεί η χώρα μας από το να συνάψει συμφέρουσες συμφωνίες όπως η ενεργειακή συμφωνία με τη Ρωσία, παρεμβαίνοντας έτσι απροκάλυπτα...
στα εσωτερικά μας ζητήματα.
Απόρροια τέτοιων παρεμβάσεων είναι η συνεχής και ανούσια προσκόλληση της πατρίδας μας στον νεοφιλελευθερισμό ευρωατλαντικών κύκλων, που προσπαθεί, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να επιβάλλει το «τέλος της ιστορίας» του Fukuyama, με σκοπό των αποκλεισμό εναλλακτικών φωνών-λύσεων, σε σχέση με την παγκόσμια κρίση. Στο βωμό του δόγματος «ανήκομεν εις την Δύσιν», αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι μπορούμε να δώσουμε λύσεις τόσο σε εσωτερικό όσο και σε εξωτερικό επίπεδο και καταφεύγουμε συνεχώς και αδιαλείπτως στα «φώτα» του «Δυτικού Κόσμου».

Στην εποχή του ΔΝΤ και της Τρόικα φαντάζει η Ελλάδα ένα ακυβέρνητο καράβι χωρίς καπετάνιο και με πλήρωμα απαισιόδοξο και φοβισμένο. Σίγουρα κάποιοι, απαξιώνοντας το «γέρικο» σκαρί του καραβιού, ονειρεύονται άλλα ξενόφερτα, διαγράφοντας έτσι την επιτυχία και προδικάζοντας την αποτυχία, ως δεύτεροι Νοστράδαμοι.
Η κοινωνία αδυνατεί να προχωρήσει σε περαιτέρω κινήσεις παλινόρθωσής της. Η φαναριώτικη λογική και η υποχωρητικότητα της ελληνικής κρατοκεντρικής Realpolitik έχει εμφυτεύσει -ίσως και με τη συμβολή κάποιων ΜΜΕ- την απαισιοδοξία και την ανοστιά του ξύλινου πολιτικού λόγου της στον ελληνικό λαό, βαφτίζοντας ρεαλισμό τη μιζέρια και την έλλειψη προοπτικής.
Ο Vilfredo Pareto, ένας από τους θεωρητικούς του νεομακιαβελισμού, είχε ακτινογραφήσει επιστημονικά τη νοοτροπία της εκάστοτε πολιτικής ελίτ που εκλαμβάνει τα δικά της κοινωνικοπολιτικά μοντέλα ως τα μόνα αυθεντικά. Εν συνεχεία χρησιμοποιεί «αλεπούδες» (διανοούμενους, συνδικαλιστές κ.α.) ή «λιοντάρια» (δυνάμεις καταστολής) για να επιβάλλει τη δικιά της κοινωνική, πολιτική και οικονομική πραγματικότητα στο λαό, ώστε να είναι έτοιμος προς χειραγώγηση.
Ο ελληνικός λαός οφείλει όμως πάραυτα να ξεπεράσει το σοκ της απαισιοδοξίας και της μιζέριας, ώστε να εντοπίσει, σαν νέος Pareto τις «αλεπούδες», που με έντεχνο τρόπο τον εμποδίζουν να δράσει ρεαλιστικά και προοδευτικά. Να τονίσει αρχικά την εθνική ταυτότητα και να υψώσει λόγο αντίστασης σε παγκόσμια κέντρα εθνικής ισοπέδωσης των λαών.
Στη συνέχεια να αρνηθεί να πληρώσει τα χαράτσια, γνωρίζοντας την απάτη των πολυεθνικών, να ζητήσει εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας και να απαιτήσει τα χρωστούμενα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, που αρνούνται με πείσμα γερμανοί πολιτικάντηδες.
Μόνο έτσι θα βγει στους δρόμους, όχι μόνο όταν του το ζητούν παγκόσμια κινήματα, αλλά εθνικά ενωμένος πέρα από ιδεολογίες που χωρίζουν. Σε αντίθετη περίπτωση θα χάσουμε πάρα πολλά. Και δεν θα είναι μόνο οικονομικού περιεχομένου οι απώλειες.
Άλλωστε σύμφωνα με τον ακαδημαϊκό Γιώργο Τενεκίδη: «Η επιβίωση είναι κάτι που δε χαρίζεται από κανένα και κανένας δε την διασφαλίζει, αν δεν υπάρχει απόφαση του ενδιαφερομένου να παλέψει».
Αυτή την Ελλάδα φοβάται η Τρόικα. Την Ελλάδα που παλεύει γνωρίζοντας.
*Ο κ. Κίμων Γεωργακάκης είναι πολιτικός επιστήμων

www.tovima.gr/opinions/article/?aid=425526

gdailynews.wordpress.com