Ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα - Ένα τεράστιο ΨΕΜΑ!

Σε μια εποχή, όπου οι λέξεις «ηθική», «φυσιολογικό» και «οικογένεια» έχουν χάσει τη σημασία τους, η προώθηση κι η παρουσίαση του φαινομένου της ομοφυλοφιλίας ως μιας υγιούς κατάστασης έρχεται να καθίσει σαν κερασάκι στην τούρτα της αποδόμησης των αξιών, των ηθών, του ίδιου του ανθρώπου.

Λόγω του ψευτοπροοδευτισμού...
και της «απελευθέρωσης» - κατάλυσης των ηθών το λέω εγώ - που επικρατεί στις μέρες μας, η εξάπλωση του φαινομένου έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις και με κάθε τρόπο προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι φυσιολογικό.Μα πώς γίνεται να είναι φυσιολογικό, αφού είναι ΠΑΡΑ ΦΥΣΙΝ, ενάντιο στη φύση δηλαδή;
Προσπαθούν να μας πείσουν να το δεχτούμε, ονομάζοντάς μας ρατσιστές, απαιτώντας δικαιώματα στο γάμο και την οικογένεια, ακόμα και να υιοθετούν παιδιά.
Ε, λοιπόν, ΟΧΙ!
Θες να είσαι ομοφυλόφιλος;
Ωραία, δικαίωμά σου!
Κράτα το, όμως, για τον εαυτό σου.
Δεν έχεις το δικαίωμα να καταλύεις τους ιερούς θεσμούς του γάμου και της οικογενείας!
Δεν έχεις δικαίωμα να υιοθετήσεις ένα παιδί, βιάζοντας το νόμο της φύσης που θέλει την οικογένεια να απαρτίζεται από πατέρα (άρρεν), μητέρα (θήλυ) και παιδιά.
Και σίγουρα δεν έχεις δικαίωμα με τη στάση σου να επέμβεις στη διαμόρφωση του δικού μου παιδιού, ώστε να μάθει να θεωρεί το αφύσικο φυσιολογικό, όταν θα μεγαλώνει βλέποντας ομόφυλα ζευγάρια να φιλιούνται στα πάρκα ή να κρατιούνται χέρι-χέρι στο δρόμο.
Δεν έχεις το δικαίωμα κι εγώ δεν είμαι υποχρεωμένη να τα ανεχτώ όλα αυτά!
Μεταξύ άλλων γελοίων επιχειρημάτων, προκειμένου να στηρίξουν την αστήρικτη θέση τους, έχουν υιοθετήσει τη… θεσμική καταξίωση της ομοφυλοφιλίας στην αρχαία Ελλάδα. Βασισμένοι τόσο σε εικασίες όσο και σε τμηματικές νεοελληνικές μεταφράσεις, που δε μπορούν να αποδώσουν επακριβώς το νόημα των αρχαίων όρων, αφού η σημασία τους έχει μεταβληθεί μέσα στους αιώνες, ισχυρίζονται πως η ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα ήταν όχι απλά παραδεκτή και διαδεδομένη, αλλά και θεσμοθετημένη.
Ένα ακόμη από αυτά τα επιχειρήματα, που θέλουν τους προπάτορές μας... κουνιστούς, είναι και οι ομοφυλοφιλικές αναπαραστάσεις σε ευρήματα αρχαίων αγγείων.
Δε μας λένε, όμως, πως το ποσοστό αυτών των αναπαραστάσεων είναι από ελάχιστο έως μηδαμινό σε σχέση με το σύνολο. Τους διαφεύγει ακόμα – και μάλλον όχι τυχαία – η έννοια της ειρωνείας και του σαρκασμού.
Τους διαφεύγουν οι σατυρικές γκραβούρες του Μεσαίωνα, αλλά και ύστερων εποχών, όταν ο καλλιτέχνης ήθελε να καυτηριάσει ένα γεγονός.
Κάτι σαν τα σημερινά κόμιξ/γελοιογραφίες.
Ως μέγιστό τους επιχείρημα ωστόσο φέρουν το Συμπόσιο του Πλάτωνα, το οποίο αν το διαβάσει κανείς αγνοώντας πολλά άλλα κείμενα, είναι λογικό να του δημιουργηθεί εσφαλμένη αντίληψη. Ωστόσο, ακόμα και να ‘χει κανείς πλήρη άγνοια περί της νομοθεσίας σχετικά με την ομοφυλία στην αρχαία Αθήνα, θα αρκούσε να γνωρίζει την αυθεντική αρχαιοελληνική σημασία των όρων «έρωτας» «εραστής» και «ερωμένος», που προκύπτουν από το ρήμα «εράω-ερώ», το οποίο σημαίνει «αγαπώ/επιθυμώ» χωρίς να εμπεριέχει καμία σεξουαλική υπόνοια. Ο πλατωνικός έρως, άλλωστε, όπως ορίζεται ξεκάθαρα στο Συμπόσιο, είναι ψυχική ανάταση και καθόλου σεξουαλική διέγερση.
Αστήρικτο, λοιπόν, το επιχείρημα περί Συμποσίου, αφού ο έρως στην αρχαία Ελλάδα δεν είχε καμία σχέση μ’ αυτό που ονομάζουμε σήμερα έρωτα, αλλά σήμαινε την βαθύτατη αγάπη και το σεβασμό, τον άρρηκτο δεσμό μεταξύ του παιδαγωγού και του παιδευόμενου.
Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης, εφ’ όσον μιλάμε για δύο διαφορετικά πράγματα. Αν σήμερα το παρερμηνεύουμε και δε μπορούμε να το κατανοήσουμε, είναι γιατί εμείς έχουμε διαφθαρεί, έχοντας καταστήσει τη σεξουαλική πράξη ως το κέντρο γύρω από το οποίο περιστρέφεται ο κόσμος κι έχοντας παραμερίσει τις αξίες και τις αρετές του πνεύματος.
Ξεχάσαμε να θαυμάζουμε το κάλλος ως ιδανικό, αλλά το συνδέσαμε απαραίτητα με τη συνουσία.
Κάτι ακόμα απλό που μπορούμε να σκεφτούμε, για να αντιληφθούμε τις θέσεις περί ομοφυλοφιλίας στην αρχαία Ελλάδα, είναι η ίδια η λέξη «κίναιδος».
Η λέξη σημαίνει «ο κινών την αιδώ» (κινώ + αιδώς). Υπάρχει, άλλωστε, και ο εξής γνωστός μύθος του Αισώπου, ο οποίος αποσαφηνίζει πως οι αρχαίοι Έλληνες κατεδείκνυαν την ομοφυλοφιλία ως κάτι αισχρό: «Όταν ο Ζευς έπλασε τους ανθρώπους, τις άλλες ψυχικές ιδιότητες αμέσως τις έβαλε μέσα τους, μόνο τη ντροπή (αιδώ) εξέχασε. Επειδή δεν ήξερε από ποιο σημείο να την εισάγει, την πρόσταξε να μπει από τον πρωκτό. Εκείνη αρχικώς προέβαλε αντιρρήσεις και δυσανασχετούσε, κι επειδή εντόνως διαφωνούσε, είπε: “Μόνο με αυτήν τη συμφωνία δέχομαι να εισέλθω, αν οποιοσδήποτε εισέλθει μετά από ‘μένα, τότε ευθύς αμέσως εγώ εξέρχομαι. Από τον λόγο αυτόν και ύστερα όλοι οι πόρνοι να είναι ξεδιάντροποι.”»
Ως επίλογο θα ήθελα να αφήσω τους ίδιους τους αρχαίους ημών προγόνους να μιλήσουν, ως η πλέον αξιόπιστη πηγή πληροφοριών.
«Αν τις Αθηναίος εταιρήση, με έξεστω αυτω των εννέα αρχόντων γενέσθαι, μηδέ ιερωσύνην ιερώσασθαι, μηδέ συνδικήσαι τω δήμω, μηδέ αρχήν αρχέτω μηδεμιάν, μήτε ενδημον, μήτε υπερόριον, μήτε κληρωτήν, μήτε χειροτονητήν, μηδέ επικυρήκειαν αποστελλέσθω, μηδέ γνώμην λεγέτω, μηδέ εις τα δημοτελή ιερά εισίτω, μηδέ εν ταις κοιναίς σταφονοφορίες σταφανούσθω, μηδέ εντός των της αγοράς περιρραντηριων πορευέσθω. Εάν δε ταύτα τις ποιή, καταγνωσθέντως αυτού εταιρείν, θανάτω ζημιούσθω».

Δηλαδή:
αν κάποιος Αθηναίος συνάψει ομοφυλοφιλική σχέση με άλλον θα έχει τις εξής κυρώσεις:
1. Δεν του επιτρέπεται να γίνει μέλος των 9 αρχόντων
2. Δεν του επιτρέπεται να εκλεγεί ιερέας
3. Δεν του επιτρέπεται να είναι συνήγορος του λαού
4. Δεν επιτρέπεται να ασκεί εξουσία εντός ή εκτός της Αθήνας
5. Δεν επιτρέπεται να σταλεί ως κήρυκας πολέμου
6. δεν επιτρέπεται να εκθέσει γνώμη (ως άμουσος - ανισόρροπος)
7. Δεν επιτρέπεται να μπει σε (δημόσιους) Ναούς
8. Δεν επιτρέπεται να στεφανωθεί στις στεφανοφορίες
9. Δεν επιτρέπεται να μπαίνει στον ιερό χώρο της αγοράς
όποιος λοιπόν έχει καταδικαστεί ως ομοφυλόφιλος αλλά ενεργήσει αντίθετα των διατάξεων του νόμου θα τιμωρείται με Θάνατο!
(ΣΟΛΩΝΟΣ ΝΟΜΟΙ Βιβλίο 5 κεφάλαιο 5 άρθρο 332)

Ο Αισχύνης αναφέρει επιπλέον νομοθετικά πλαίσια επί του θέματος τα εξής:

«Oι διδάσκαλοι να μην ανοίγουν τα σχολεία πριν ανατείλει ο ήλιος και να τα κλείνουν πριν από την δύση του. Να μην επιτρέπεται σε όσους έχουν μεγαλύτερη ηλικία από τα παιδιά να εισέρχονται στα σχολεία, όταν υπάρχουν μέσα παιδιά, εκτός αν πρόκειται για τον υιό, τον αδελφό ‘ή τον γαμπρό του διδασκάλου. Εάν κάποιος παραβεί αυτή την απαγόρευση και εισέλθει στο σχολείο, θα τιμωρείται με την ποινή του θανάτου. Επίσης οι επί κεφαλής της παλαίστρας να μην επιτρέπουν, επ’ ουδενί λόγο, σε κανέναν ενήλικο να κάθεται μαζί με τα παιδιά στις Εορτές του Ερμή. Εάν κάτι τέτοιο συμβεί ο επί κεφαλής της παλαίστρας είναι ένοχος παραβάσεως του νόμου περί διαφθοράς των ελευθέρων παίδων.»
(Aισχίνου, Nόμος Aττικού Δικαίου – Kατά Tιμάρχου 12)
«Εάν κάποιος ωθήσει σε ασέλγεια ελεύθερο παίδα, να καταγγέλλεται ενώπιον των θεσμοθετών από εκείνον που έχει την κηδεμονίαν του παιδός, αφού προηγουμένως αναγράψει στην μήνυση την ποινή που θεωρεί άξια για τον δράστη. Aν δε ο μηνυθείς καταδικασθεί, να παραδοθεί στους ένδεκα και να θανατωθεί αυθημερόν.»
(Aισχίνου, Nόμος Σόλωνος – Kατά Tιμάρχου 16)

Και ενώ όλα αυτά ελάμβαναν χώρα στην Αθήνα, κάτι αντίστοιχο ίσχυε και στην Σπάρτη.

«Ο δε Λυκούργος Εναντία και τούτοις πάσι γνούς, ει μεν τις αυτός ων οίον δει αγασθείς ψυχήν παιδός πειρώτο άμεμπτον φίλον αποτελέσασθαι και συν-είναι, επήνει και καλλίστην παιδείαν ταύτην ενόμιζεν.Ει δε τις παιδός σώματος ορεγόμενος φανείη, αίσχιστον τούτο θείς εποίησεν εν Λακεδαίμονι μηδέν ήττον εραστάς παιδικών απέχεσθαι ή γονείς παίδων ή και αδελφοί αδελφών εις αφροδίσια απέχοντα.»
Δηλαδή:
«Ο Λυκούργος όμως, αντιθέτως προς όλα ταύτα πιστεύων, επεδοκίμαζε μόνον το εάν σημαίνων άνθρωπος, θαυμάσας την ψυχική αρετήν του παιδίου, προσεπάθη να κάμη αυτόν φίλον με δεσμούς αναμεταξύ των αμέμπτους και να τον συναναστρέφεται, διότι τούτο ενόμιζε μέσον καλλίστης ανατροφής. Εάν όμως επαρουσιάζετο κανείς επιθυμών το παιδικόν σώμα, επειδή ο Λυκούργος εθεώρη τούτο πολύ αναίσχυντον, ενομοθέτησεν εις την Σπάρτην να απέχουν οι ερασταί από τα αγαπώμενα παιδιά, όπως αποφεύγουν εις αφροδισίους (ερωτικάς) σχέσεις οι γονείς από τα τέκνα των και οι αδελφοί από τους αδελφούς των».
(Ξενοφώντος, Λακεδαιμονίων Πολιτεία ΙΙ, 13)
«Εράν των την ψυχήν σπουδαίων παίδων εφείτο. Το δε πλησιάζειν αισχρόν νενόμιστο, ως του σώματος λερων τας αλλ΄ ου της ψυχής. Ο δ’ εγκληθείς ως επ’ αισχύνη πλησιάζων άτιμος διά βίου ην».
δηλαδή:
«Το να ερωτεύεται κανείς την ψυχή των σπουδαίων παιδιών επιτρέπονταν, αλλά το να τα πλησιάσει κανείς σεξουαλικά θεωρούνταν ντροπή, επειδή έδιναν βάρος στο σώμα και όχι στην ψυχή. Εκείνος που καταδικαζόταν, επειδή πλησίαζε ερωτικά με τρόπο αισχρό (υλικό-σωματικό) το αγόρι, τιμωρούνταν με ατίμωση δια βίου.»
(Πλούταρχος Ηθικά, Τόμος 6, “Τα παλαιά των Λακεδαιμονίων Επιτηδεύματα Β7”)
Ο Αιλιανός επίσης μας ενημερώνει ότι:
«O Σπαρτιατικός έρωτας δεν είχε καμία σχέση με αισχρότητες. Eάν ποτέ κάποιος έφηβος τολμούσε να ανεχθεί ασέλγεια εις βάρος του ή εάν κάποιος άλλος έφηβος επιχειρούσε να ασελγήσει εις βάρος κάποιου άλλου, δεν συνέφερε κανέναν απ' τους δύο να καταντροπιάσουν την Σπάρτη, αφού σε τέτοια περίπτωση ή εξοριζόντουσαν εφ' όρου ζωής από την Σπάρτη ή έχαναν την ζωή τους.»
(Αιλιανού στο έργο του «Ποικίλη Ιστορία» III, 12)
Ο Πλάτων στους «Νόμους», καταδικάζει απερίφραστα ως αφύσικο τον σαρκικό έρωτα μεταξύ αρρένων:
«Εννοητέον ότι τη θηλεία και τη των αρρένων φύσει εις κοινωνίαν ιούση της γεννήσεως ή περί ταύτα ηδονή κατά φύσιν αποδεδόσθαι δοκεί, αρρένων δε προς άρρενας ή θηλέων προς θηλείας παρά φύσιν.»
Δηλαδή:
«Είναι λοιπόν κατανοητό ότι η φύσις ωθεί τα θηλυκά να είναι σε επαφή με τα αρσενικά από την γέννησή τους, και η ηδονή σε αυτά είναι φανερό ότι έχει δοθεί σύμφωνα με την φύσιν, ενώ (η επαφή) των αρσενικών με τα αρσενικά και θηλυκών με τα θηλυκά ενάντια στην φύσιν (παρά φύσιν).»
(Πλάτωνος Νόμοι 836c-e)
«...ει γάρ τις ακολουθών τη φύσει θήσει τον προ του Λαίου νόμον, λέγων ως ορθώς είχεν το αρρένων και νέων μη κοινωνείν καθάπερ θηλειών προς μίξειν αφροδισίων, μάρτυρα παραγόμενος την θηρίων φύσιν και δεικνύς προς τα τοιαύτα ουχ απτόμενον άρρενα άρρενος δια το μη φύσει τούτο είναι, ταχ’ αν χρώτο πιθανώ λόγω...»
(Πλουτάρχου, περί Αλεξάνδρου τύχης ή Αρετής Λόγος Α' 12)
«Αλέξανδρος δε, Φιλοξένου του της παραλίας υπάρχου γράψαντος, ότι παίς εν Ιωνία γέγονεν οίος ουκ άλλος ώραν και είδος, και πυνθανομένου δια των γραμμάτων ει αναπέμψη, πικρώς αντέγραψεν ω κάκιστ’ ανθρώπων, τι μοι πώποτε τοιούτο συνέγνως, ίνα τοιαύταις με κολακεύσης ηδοναίς;»
Δηλαδή:
«Και ο Αλέξανδρος, όταν του έγραψε ο Φιλόξενος, ο κυβερνήτης της παραλίας ότι υπάρχει στην Ιωνία ένα παιδί που, όμοιο στην ομορφιά του δεν ξανάγινε ποτέ, και ζητούσε να πληροφορηθή με γράμμα, αν ήθελε να του το στείλη, ο Αλέξανδρος του έγραψε απαντώντας αυστηρά: "Ω πιο κακέ απ’ όλους τους ανθρώπους, με ξέρεις ανακατεμένο, ποτέ, με τέτοιες βρωμοδουλειές, για να με κολακεύσης με τέτοιου είδους απολαύσεις;»

Βάσει των παραπάνω, γίνεται σαφές, πως η ομοφυλοφιλία ήταν μεν γνωστή – σε κάθε εποχή υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν αποκλίνουσες σεξουαλικές συμπεριφορές – δεν ήταν όμως θεσμοθετημένη και κοινώς αποδεκτή, αλλά αντιθέτως κατακριτέα τόσο από την κοινή συνείδηση, όσο και από τους νόμους της πόλης. Οι κίναιδοι στην αρχαιότητα θεωρούταν απεχθείς, μιάσματα κι η ομοφυλοφιλία αντιμετωπιζόταν με αυστηρότητα. Οι ισχυρισμοί, λοιπόν, των υπερμάχων της, σήμερα, που προσπαθούν να μας περάσουν μια στρεβλή εικόνα της πραγματικότητας, είναι εντελώς ανυπόστατοι και αστείοι.


utidanos.blogspot.com