Μετά την ομοφυλοφιλία, σειρά έχει η πλήρης αποδοχή της παιδοφιλίας. Συνέδριο στις ΗΠΑ για να φύγει το ‘στίγμα’ από τους παιδεραστές

“Όταν πρόκειται για ιστορίες / σκάνδαλα παιδοφιλίας στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας, τα mainstream μέσα μαζικής ενημέρωσης ποτέ δεν κουράζονται να την σφυροκοπούν, για το ότι δεν ανταποκρίνεται επαρκώς, αλλά αυτά τα ίδια άτομα δεν δείχνουν κανένα απολύτως ενδιαφέρον στις αναφορές σχετικά με τις προσπάθειες για τη νομιμοποίηση...

της παιδοφιλίας”, λέει ο Bill Donohue, πρόεδρος της Καθολικής Λίγκας. Πολλοί στον τομέα της ψυχικής υγείας που προσπαθούν να ‘εξομαλύνουν’ την παιδοφιλία συναντήθηκαν την περασμένη εβδομάδα στη Βαλτιμόρη, (σχ. ΚΟ: μία πόλη θέατρο της ομοφυλοφιλικής ακτιβιστικής δραστηριότητας), μία εκδήλωση που έγινε με συνοπτικές διαδικασίες και αγνοήθηκε παντελώς από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Η ομάδα ‘B4U-ACT’ είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από αυτό τη κίνηση. Στόχος της είναι να επανακατασκευάσουν την σκέψη μας σχετικά με αυτό που τόσο ευγενικά ονομάζουν “Minor-Attracted Persons” ("Πρόσωπα που Ελκύονται από ​​Μικρότερους"). Αν είχαν την δυνατότητα, το σεξ μεταξύ ενηλίκων και ανηλίκων δεν θα ήταν πλέον ‘ταμπού’ και η παιδοφιλία δεν θα αναφερόταν πλέον, ως ψυχική ασθένεια από την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία (APA).

Ο δικηγόρος Matt Barber, (φώτο) Αντιπρόεδρος της Liberty Counsel Action, και η Δρ Judith Reisman, (φώτο) επισκέπτρια καθηγήτρια νομικής στο Liberty University School of Law, ήταν παρόντες στην εν λόγω ‘Σύσκεψη’.

Γράφει η Δρ Judith Reisman στο World Net Daily :

Ο Matt Barber, και εγώ παρακολουθήσαμε το παιδοφιλικό συνέδριο της "B4U-ACT" στις 17 Αυγούστου. Για να εξαλειφθεί το "στίγμα" από τους παιδεραστές, αυτό το αυξανόμενο σεξουαλικό λόμπι αριστερών θέλει η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία (APA) να επαναπροσδιορίσει την παιδοφιλία ως ένα φυσιολογικό σεξουαλικό προσανατολισμό των ατόμων εκείνων που ονομάζει "Πρόσωπα που Ελκύονται από ​​Μικρότερους".

Το ντύσιμο των παιδόφιλων που προσήλθαν στο ‘συνέδριο’ ήταν σε μεγάλο βαθμό συντηρητικό - κοντά μαλλιά, σακάκια, γραβάτες και που και που κάποια ‘αντρικά’ σκουλαρίκια στο αυτί.

Ο Matt Barber και εγώ καθίσαμε στο πίσω μέρος της αίθουσας μεταξύ περίπου 50 ακτιβιστών και φοιτητριών «ψυχικής υγείας» που ήρθαν να παρακολουθήσουν. Το θέμα: "Pedophilia, Minor-Attracted Persons, and the DSM: Issues and Controversies," με κύριο ομιλητή τον "Fred Berlin, MD, Ph.D., ιδρυτή του Εθνικού Ινστιτούτου για τη Μελέτη, Πρόληψη και Αντιμετώπιση του Σεξουαλικού Τραύματος, της κλινικής Σεξουαλικών Διαταραχών Johns Hopkins".

Ωστόσο, η κλινική του σεξ αρχικά ιδρύθηκε από τον John Money, Ph.D., (φώτο) για να μπορούν να δίνουν οι δικαστές το "περιθώριο" να μην μπαίνουν οι παιδεραστές στη φυλακή. Ο Money (έχει πεθάνει), ήταν υπέρμαχος των παιδεραστών, και είχε απεύθυνει έκκληση για τον τερματισμό όλων των νόμων σχετικά με την απαιτούμενη ηλικία για την συγκατάθεσή (στην σεξουαλική πράξη). Ο Dr. Berlin ήταν μαθητής του.

Το 1973, στη “μετά Kinsey εποχή” μας, (Alfred Kinsey, 1894 – 1956, Αμερικάνος σεξολόγος , που υποτίθεται, ότι αναστάτωσε τα ‘συντηρητικά ήθη της Αμερικής’ σχετικά με το προγαμιαίο σεξ, την ομοφυλοφιλία και τη μονογαμία. Το Hollywood – φυσικά - τον τίμησε φτιάχνοντας ταινία για την ζωή του) μία μικρή επιτροπή των ψυχιάτρων της APA, αρκετά τρομοκρατημένοι από την δημόσια παρενόχληση των ομοφυλόφιλων, συμφώνησε να βασιστεί στα δόλια ανθρώπινα "δεδομένα" σεξουαλικότητας του Kinsey και να επαναπροσδιορίσει την ομοφυλοφιλία ως ‘φυσιολογική’, απομακρύνοντάς την από το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο ( DSM) των ψυχικών διαταραχών.

Η απόφαση της APA στη συνέχεια περιλήφθηκε σε σχολικά εγχειρίδια των κολεγίων, σε νομικά περιοδικά, δικαστικές αποφάσεις, και το 1974 στο μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στο γυμνάσιο. Σύντομα το ομοφυλοφιλικό λόμπι θα πλεύσει άνετα σε δημοτικά σχολεία και νηπιαγωγεία, προβάλλοντας συνεχώς τον πανικό περί «πρόληψης του AIDS», «εκφοβισμού» (bulling) και «μίσους» (hate crime / speech).

Για να επαναπροσδιορίσουν την ομοφυλοφιλία ως φυσιολογικό "προσανατολισμό," και όχι ανατροφή της φύσης, οι ερευνητές έπρεπε να αγνοήσουν όλα τα δεδομένα της πρώιμης σεξουαλικής κακοποίησης ή άλλων τραυμάτων. Μετά από αυτή την απάτη ακολούθησαν το 1999, από το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ τα στοιχεία που έλεγαν ότι το 64 τοις εκατό των θυμάτων βίαιου σοδομισμού είναι αγόρια ηλικίας κάτω των 12 ετών.

Αφού είπε ότι 10 τοις εκατό έως 37 τοις εκατό των ανδρών ήταν κάποτε ομοφυλόφιλοι, ο Kinsey, είπε επίσης ότι τα παιδιά είναι ‘σεξουαλικά’ από τη γέννησή τους και έτσι αξίζουν να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με ενήλικες ή νέους.

Η διαδρομή της APA προς στα παιδοφιλικά πρότυπα ακολουθεί την επιτυχία της οργανωμένης ομοφυλοφιλικής εκστρατείας. Αναμφισβήτητα, το παιδοφιλικό λόμπι των media ήταν πίσω από τα παθιασμένα φιλιά μεταξύ αγοριών στην (βραβευμένη!) τηλεοπτική σειρά "Glee", για να ενεργοποιήσουν τους συναδέλφους τους "Minor-Attracted Persons" να θεωρηθούν ως "φίλοι" του ‘boy's sex’.

H B4U-ACT ισχυρίζεται ότι θέλει "να βοηθήσει τους επαγγελματίες ψυχικής υγείας να μάθουν περισσότερα για την έλξη προς τους ανηλίκους και να εξετάσει τις συνέπειες των στερεοτύπων, του στιγματισμού και του φόβου." Επίσης η ομάδα ισχυρίστηκε ότι θέλει να διδάξει τους παιδεραστές “πώς να ζουν τη ζωή τους και να παραμένουν στα πλαίσια του νόμου”, κανείς τους όμως δεν πρότεινε πώς να σταματήσουν τον πόθο για ένα παιδί ή την παιδική κακοποίηση.

Ο Barber ρώτησε ποια "ηλικία συγκατάθεσης" προτείνει η ομάδα και τι ρόλο παίζει η πορνογραφία ως αιτιολογικός παράγοντας για την σεξουαλική κακοποίηση παιδιών. Κανείς δεν έδωσε απάντηση στο πρώτο ερώτημα, και όλοι αρνήθηκαν ότι υπάρχει οποιαδήποτε βλάβη από την πορνογραφία.

Αναμφισβήτητα, λόγω της παρουσίας μας, ο Δρ Berlin (που καθόταν δίπλα μου κατά τη διάρκεια όλης της εκδήλωσης) παραδέχθηκε ότι ‘περιστασιακά’ η πορνογραφία θα μπορούσε να προκαλέσει σεξουαλική ενεργοποίηση. Εξέφρασε, επίσης, μια προσωπική πεποίθηση ότι τα παιδιά πριν την εφηβεία (δηλαδή, κάτω από την ηλικία των 10) δεν μπορούν να συναινέσουν, και ότι ίσως ακόμη και οι έφηβοι μπορεί να είναι σεξουαλικά ευάλωτοι.

Όλοι οι ομιλητές επικεντρώθηκαν στο ότι οι παιδεραστές είναι άτομα υγιή, φυσιολογικά και άδικα θύματα στιγματισμού και κακών χαρακτηρισμών. Αφού υπήρξαν επανειλημμένες διαβεβαιώσεις ότι οι παιδόφιλοι ποτέ δεν εξαναγκάζουν τα παιδιά, είναι ευγενείς και έχουν αγάπη, ένας ερευνητής μίλησε για ένα παιδί "θύμα" που βιάστηκε και σοδομίστηκε.

Ένας ομιλητής γελώντας σύγκρινε μια άσεμνη πράξη που κάνεις σε ένα παιδί με τον να κάνεις την ίδια άσεμνη πράξη σε ένα παπούτσι! Κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε, και μερικοί μάλιστα, γέλασαν. Μια νεαρή γυναίκα πρότεινε ότι οι παιδεραστές μπορεί να βοηθηθούν με τη συμμετοχή σε “παιχνίδια σεξ” με γυμνές φωτογραφίες ψευδο-παιδιών, σε συνδυασμό με λίγο σαδισμό, νυφικά φορέματα, κλπ. Αυτή η υποψήφια για διδακτορικό φοιτήτρια, πρόβαλε με υπερηφάνεια την ένστασή της κατά οποιασδήποτε «καταστολής / καταπίεσης».

Για τη συμμετοχή τους, οι παιδοφιλικοί πολιτικοί ακτιβιστές θα μπορούσαν να κερδίσουν 6,0 μονάδες συνεχούς εκπαίδευσης με πίστωση από το «Συμβούλιο Εξεταστών Κοινωνικής Εργασίας του Maryland". Αυτά τα 12 μέλη του διοικητικού συμβουλίου δίνουν πιστοποιητικά σε αυτή την παιδοφιλική ακαδημαϊκή φάρσα, με μεγαλύτερες εκπαιδευτικές πιστώσεις για να επιτρέψουν τους εγκληματίες και τους φιλο-εγκληματίες να προωθήσουν τη ατζέντα τους της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης, χρησιμοποιώντας ψευδή και δόλια έρευνα. Θα ήθελα να ενθαρρύνω τους ανθρώπους να παραπονιούνται στο διοικητικό συμβούλιο σε αυτό το σύνδεσμο.

Δεσμευμένη να παρακολουθήσω ήσυχα αυτή τη συνάντηση, προσέφερα μερικά αρνητικά σχόλια στο τέλος. Παρατήρησα την αλαζονεία της ομάδας αυτής στο συμπέρασμά τους, ότι ο φόβος των Αμερικανών για την ασφάλεια των παιδιών οφείλεται σε ένα πουριτανικό "πανικό για το σεξ." Από τότε που το Υπουργείο Δικαιοσύνης βρήκε ότι 58.200 παιδιά έχουν απαχθεί από μη μέλη της οικογένειας το 1999, τέτοιος φόβος μου φαίνεται λογικός.

Πριν αφήσουμε αυτό το θέμα που είναι γεμάτο με ‘στίγμα’ και ‘ρητορική μίσους’ δείτε μερικά σχόλια από το παιδοφιλικό BOYCHAT:

Η "Judith Reisman" είναι "η χειρότερη από αυτούς ... έχει απάνθρωπη ρητορική μίσους ... είναι μια ακραία χριστιανή [sic], δεξιά ... κινδυνολογεί ... κάνει μεγάλη διαστρέβλωση ... (δεν έχει) καμία πραγματική ακεραιότητα ... (είναι) μια πόρνη. ... η Judith έκανε, στην πραγματικότητα, [την σεξουαλική διέγερση του Kinsey για βρέφη και νήπια] να ακούγεται σαν κάτι τρομερά βίαιο, παιδική σεξουαλική επίθεση ... [Είναι] φρικτή, άθλια καθίκι ... αξιολύπητη, ... Ο κόσμος θα γίνει ένα λιγότερο άθλιο μέρος, την ώρα που η Judith Reisman θα πέσει νεκρή [από φυσικά αίτια, βέβαια, αν και εγώ δεν θα παραπονεθώ αν, κατά τύχη, την παρασύρει κάποιο αμάξι]. ... Με αγάπη, Stevie-D ".

‘Αγάπη’ λοιπόν; Ή μήπως ‘στίγμα’ και ‘ρητορική μίσους’; 

redskywarning.blogspot.com