Kαταθλιψη. Ό,τι φοβόμαστε το δαιμονοποιούμε και το τοποθετούμε έξω από μας δίνοντάς του έτσι τεράστια δύναμη.

Ανησυχητικά είναι τα τελευταία στατιστικά στοιχεία για την εμφάνιση των συμπτωμάτων κατάθλιψης. Ένας στους οχτώ άντρες και μία στις πέντε γυναίκες παγκοσμίως πάσχουν από κάποια μορφή κατάθλιψης. Στην Ελλάδα τα ποσοστά είναι ακόμη μεγαλύτερα. Το 33% των γυναικών και το 25% των ανδρών. Η κατάθλιψη θεωρείται η τέταρτη αιτία μείωσης των χρόνων ζωής. Στις δυτικές κοινωνίες ειδικά φαίνεται πως όσο αυξάνεται... το επίπεδο διαβίωσης τόσο αυξάνονται και τα ποσοστά κατάθλιψης.

Είναι πολλές οι ερμηνείες που δίνονται όπως οι ταχύτεροι ρυθμοί ζωής, το συνεχές κυνήγι της ευημερίας και της επιτυχίας, οι αυξημένες απαιτήσεις της κοινωνίας και οι πολλαπλοί ρόλοι που αναλαμβάνουν ειδικά οι γυναίκες πια.

Το γεγονός που παραμένει αδιαμφισβήτητο, όμως, είναι πως όσο πιο πολύ ανεπτυγμένη φαίνεται να είναι μια κοινωνία, τόσο πιο δυστυχισμένοι και άρρωστοι γίνονται οι πολίτες της. Τόσο περισσότερο μεγαλώνουν οι φόβοι και οι ανασφάλειες των ανθρώπων.

Τα τελευταία χρόνια έχω μάθει να κοιτάω πέρα απ' το προφανές χρησιμοποιώντας μια πιο πνευματική ματιά και αυτός είναι ο τρόπος που θέλω να αντιμετωπίσω αυτή τη σύγχρονη, αθόρυβη επιδημία.

Στις δυτικές κοινωνίες τον τελευταίο αιώνα μάθαμε να ζούμε στο μυαλό. Το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου το λογικό κομμάτι της σκέψης, της ανάλυσης και της δράσης είναι αυτό που ορίζει σχεδόν ολοκληρωτικά τη ζωή μας. Η ισορροπία που υπήρχε με το δεξί της διαίσθησης, της φαντασίας, της δημιουργίας διαταράχτηκε σοβαρά.

Οι άνθρωποι μάθαμε να σταματούμε τα αισθήματα, να προσπαθούμε να τα μουδιάσουμε. Το μυαλό συνδέει τα αισθήματα με τον πόνο και τη σύγχυση γι'αυτό προσπαθεί να τα αγνοήσει. Αυτή η καταπίεση του μισού κομματιού της προσωπικότητάς μας είναι που μας οδηγεί στην ασθένεια, την κατάθλιψη, το υπερβολικό βάρος, τους εθισμούς.

Αναζητούμε κάποιο δράμα για να ζήσουμε τη συγκίνηση. Το αίσθημα δεν πρέπει, όμως, να συγχέεται με τη συγκίνηση. Η συγκίνηση είναι αντίδραση σ'αυτά που συμβαίνουν. Το αίσθημα είναι πιο βαθύ και πιο πλήρες. Είναι συνειδητοποίηση μέσω των αισθήσεων.

Το σώμα μας έχει ένα καταπληκτικό δίκτυο επικοινωνιών: μαγνητικό, ηλεκτρικό και ενεργειακό. Πολλές επικοινωνίες με το σώμα, το μυαλό και το πνεύμα μας έχουν διακοπεί. Έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, σ'αυτό το τέλειο σύστημα που ξέρει να ισορροπεί από μόνο του.

Αντ'αυτού χρησιμοποιούμε τη δύναμη και την ενεργειακή θρέψη για να εξισορροπήσουμε. Κι έπειτα χρησιμοποιούμε την ενέργειά μας μόνο για να επιζήσουμε. Αλλά η εξισορρόπηση δε θέλει προσπάθεια και αγώνα. Είναι η βαθειά αναγνώριση ότι επιτρέπουμε σ'όλες τις ενέργειες να μας εξυπηρετήσουν μ'ένα πολύ ισορροπημένο τρόπο.

Η ανθρώπινη πτυχή μας έχει ορισμένες προσδοκίες αλλά τα πράγματα δε λειτουργούν πάντα με τον τρόπο που εμείς νομίζουμε. Φοβόμαστε να δημιουργήσουμε αυτά που ονειρευόμαστε εξαιτίας της ταπείνωσης που έχουμε υποστεί σε προηγούμενες εμπειρίες. Όλες οι εμπειρίες, όμως, θετικές και αρνητικές είναι απλά ενέργεια. Η κριτική και η ταπείνωση είναι ενέργειες.

Συνήθως φτιάχνουμε ένα κατάλογο με αυτά που θα μας κάνουν ευτυχισμένους. "Θα είμαι ευτυχισμένη όταν θα...". Συμπληρώστε ό,τι θέλετε. Ο κατάλογος είναι ατέλειωτος με τόσες πολλές προϋποθέσεις που γίνεται ανέφικτος.

Οι ενέργειες, όμως, έχουν αλλάξει γύρω μας και η ευτυχία είναι νοοτροπία της παλιάς ενέργειας. Δεν αφορά πια την επιτυχία ή την αποτυχία αλλά την εμπειρία. Ο άνθρωπος της νέας ενέργειας παίρνει την πλήρη ευθύνη του εαυτού του. Αποδέχεται όλα τα κομμάτια του γιατί η ενέργεια δεν μπορεί να υπάρξει στο κενό.

Όλοι θεωρητικά θέλουμε την ελευθερία μας αλλά παγιδευόμαστε από τις περιοριστικές πεποιθήσεις μας, τη γενετική μας κληρονομιά, την ενέργεια που μεταφέρουν οι άλλοι. Προσπαθούμε να αναπτύξουμε συνείδηση μέσω των αντιδράσεων των γύρω μας. Πείθουμε τον εαυτό μας ότι είμαστε αυτό το είδωλο που καθρεφτίζεται στα μάτια τους. Ξεχνάμε, όμως, ότι οι άλλοι μας βλέπουν μέσα από τα δικά τους υποκειμενικά και προκατειλημένα φίλτρα κι ότι αυτή δεν είναι η πραγματική μας εικόνα.

Ό,τι φοβόμαστε το δαιμονοποιούμε και το τοποθετούμε έξω από μας δίνοντάς του έτσι τεράστια δύναμη. Δεν υπάρχει κανένα μεγάλο κακό πνεύμα, δεν υπάρχει καμία ομάδα που έχει τον έλεγχο πάνω μας αν δεν δώσουμε την άδεια εμείς. Όλοι οι δαίμονες εκεί έξω είναι δικοί μας, είναι απλά όψεις του Εγώ, μια δημιουργία που έγινε τόσο μεγάλη και τόσο σύνθετη που έγινε πραγματική.

Έχουμε τη δύναμη ν'αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας, να τους κοιτάξουμε κατάματα και να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι μια κατασκευή του δικού μας μυαλού που έχει πάρει τον έλεγχο. Οι φόβοι είναι κι αυτοί ενέργεια. Βρίσκονται εκεί τοποθετημένοι από το σοφό κομμάτι του εαυτού μας για να εξυπηρετήσουν κάποιο σκοπό. Τα τραυματικά γεγονότα δημιουργούνται από αυτό το κομμάτι για να μας ταρακουνήσουν και να μας πετάξουν έξω από την παλιά ενέργεια. Πολλές φορές είναι ο μοναδικός τρόπος που υπάρχει.

Μέσα στις δυσκολίες υπάρχουν δυνατότητες γιατί αυτός είναι ο λόγος που δημιουργούνται. Όταν σταματήσουμε να αναζητάμε τα προβλήματα και τις λύσεις τους έξω από εμάς, θα ανακαλύψουμε πως ό,τι χρειαζόμαστε βρίσκεται ήδη μέσα μας. Η θεραπεία, η διάκριση, η διαισθητική γνώση και τα δώρα που έρχονται μαζί με τις δυσκολίες.

"Όταν τιμάμε τα πράγματα καταλαβαίνουμε, ότι είναι ακριβώς όπως πρέπει να είναι.

Όταν τιμάμε τον εαυτό μας, δεν είμαστε ποτέ θύμα"

vickytoxotis.blogspot.com