Γι’ αυτό τον τόπο αξίζει να αγωνιστείς, για ένα στιχάκι του Ελύτη…

Εχτές μάθαμε και τι θα ξεπουλήσουν στους ξένους δανειστές και προστάτες τους: ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ! Διαβάστε τι βγάζουν στο σφυρί! Ήταν μόλις δύο μήνες πριν, όταν η Τρόικα ανακοίνωσε «άκομψα» το ξεπούλημα και ο Πεταλωτής έτρεχε με τις πυτζάμες να τους διαψεύσει! Ποιος πιστεύει τον Πεταλωτή; Ποιος πιστεύει τον Παπανδρέου; Ποτέ άλλοτε στη νεώτερη (αλλά και στην αρχαία) ιστορία του τόπου δεν ακούσαμε τόσα πολλά ψέμματα σε τόσο λίγο καιρό. Και όμως, αυτοί οι ψεύτες, πολιτικοί απατεώνες, προδότες, δωσίλογοι, ξενόδουλοι, ολιγάρχες (και άλλα πολλά «κοσμητικά») απίθανοι τύποι συνεχίζουν...
και κυβερνάνε, δίχως καμιά λαϊκή νομιμοποίηση, χωρίς καμιά λαϊκή στήριξη. Ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που η γνώμη του λαού δεν μετράει. Δεν είναι δημοκρατία, είναι ολιγαρχία -τα έχω ξαναπεί.
Λοιπόν, το θέμα είναι τι κάνουμε. Πολλές φορές έχω προτείνει διάφορα, όλα τα κείμενα βρίσκονται αναρτημένα στο tsantiri, δεν θα τα ξαναπώ. Ένα θα πω: αυτοί συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους γιατί εμείς τους το επιτρέπουμε. Παραδίδουν την πατρίδα δίχως μια τουφεκιά, υποδουλώνουν το λαό επικαλούμενοι την «σωτηρία» του, ξεπουλάνε το δημόσιο πλούτο για να αποπληρώσουν τόκους σε δάνεια που έχουμε ξεπληρώσει εδώ και καιρό. Είναι βέβαιο ότι εάν ο λαός αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, όλη η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και όλοι οι μνημονιακοί βουλευτές θα δικαστούν για εσχάτη προδοσία. Εάν ο λαός αναλάβει την εξουσία. Αυτό που πρέπει να κάνουμε λοιπόν, είναι να ξεσηκωθούμε, να ανατρέψουμε το υπάρχον ολιγαρχικό πολιτικό και παλαιοκομματικό σύστημα και να ιδρύσουμε Άμεση Δημοκρατία.
Ποιοι θα το κάνουμε αυτό; Την απάντηση την έχει δώσει ο Γάλλος Ιακωβίνος Επαναστάτης και μετέπειτα ένας εκ των ιδρυτών του σοσιαλισμού, ο Μπουοναρόττι (1761–1837): «…λαός, οι αντιλήψεις του οποίου έχουν διαμορφωθεί μέσα στο σύστημα της κοινωνικής αδικίας και του δεσποτισμού, δεν είναι ακόμα ικανός να επιβάλει μέσω των εκλογών ανθρώπους που μπορούν να οδηγήσουν την Επανάσταση μέχρι το τέλος. Αυτό το δύσκολο καθήκον μπορούν να το πραγματοποιήσουν μόνο άνθρωποι θαρραλέοι και με διαμορφωμένη συνείδηση, άνθρωποι έξυπνοι και απόλυτα αφοσιωμένοι στον λαό και την ανθρωπότητα…«.
Ποιοι είναι αυτοί; Τον τελευταίο χρόνο έχω συζητήσει με πολύ κόσμο. Μόλις καταλήγουμε στη συμφωνία για το τι πρέπει να γίνει και αρχίζουμε και μιλάμε για πρόσωπα τότε ξεκινά το γνωστό πανηγύρι: ο ένας τους «μυρίζει», ο άλλος τους «ξυνίζει», ο «Α» είναι καμένος πολιτικά να βρούμε κάποιο νέο πρόσωπο, μόλις βρίσκουμε το νέο πρόσωπο άλλη τρέλα, «ποιος είναι αυτός, ναι μεν καλός, αλλά δεν τον ξέρει η μάνα του». Όλη αυτή η «διεργασία» θα ήταν διασκεδαστική, ίσως και χρήσιμη, εάν είχαμε όλα τα προβλήματά μας λυμένα και κάναμε ωραίες «φιλοσοφικές» συζητήσεις για να περάσει η ώρα. Εδώ όμως υπάρχει πραγματικό πρόβλημα, το οποίο προφανώς αρκετοί δεν το καταλαβαίνουν, δεν το νιώθουν στο πετσί τους, γι’ αυτό και έχουν την πολυτέλεια να αναλώνονται σε ατέρμονες πολιτικές – «επαναστατικές» διεργασίες την ώρα που η πατρίδα χάνεται. Σαν τις τελευταίες ημέρες της Κωνσταντινούπολης ένα πράγμα, οι Οθωμανοί σκαρφάλωναν στα οχυρώματα των ελάχιστων υπερασπιστών και οι πολλοί, την ίδια στιγμή του υπέρ πάντων αγώνα, ασχολούνταν με τις θεολογικές διενέξεις που είχαν με τη Δύση.
Αποτέλεσμα όλης αυτής της εσωστρεφούς βλακείας ήταν να πάρω μια απόφαση μερικούς μήνες πριν. Να αφήσω τους αργόσχολους «επαναστάτες» να συζητάνε και να πράξω, από μόνος μου, με τον μοναδικό τρόπο που ξέρω, δηλαδή να δημοσιογραφήσω. Βρήκα συμμάχους κάποιους συναδέλφους που συμμερίζονται την αγωνία και φτιάξαμε το tsantiri. Βγήκαμε μόνοι μας στον «αέρα», στις 7 Φεβρουαρίου, δίχως διαφήμιση, δίχως λεφτά, δίχως χρηματοδότες… Και όμως τα καταφέραμε. Σήμερα, 3 μήνες μετά, το tsantiri είναι ένα από τα πρώτα ελληνικά site και παραμένει άστεγο και χωρίς εξαρτήσεις, διότι εμάς ποιος να μας χρηματοδοτήσει; Με αυτά που γράφουμε δεν έχουμε και κανένα… φίλο. Αν και μας αρκεί που έχουμε φίλους όλους εσάς, που μας διαβάζετε, μας διαδίδετε, μας στηρίζετε -καμιά φορά μας βρίζετε κιόλας, αλλά έτσι είναι αυτά.
Η προσωπική μου απόφαση ήταν και μέχρι στιγμής αυτή παραμένει, να δώσω τον αγώνα μου δημοσιογραφώντας. Σε μια χώρα υπό κατοχή, δίχως πολιτικούς ή λαϊκούς επαναστάτες ηγέτες, είναι χάσιμο χρόνου να βαφτίζεις τη ψυχανάλυση «πολιτική» και να επαναλαμβάνεις το ανέκδοτο με τους Τροτσκιστές. Λέει το ανέκδοτο, που σύμφωνα με κάποιους είναι πραγματική ιστορία: Στη διάρκεια της Χούντας μαζεύτηκαν 3 τροτσκιστές να συστήσουν αντιστασιακή ομάδα. Αφού συμφώνησαν σε όλα, ένας είπε: «Και τι θα γίνει εάν μας πιάσουν;». Οι άλλοι πάγωσαν. «Τι εννοείς;». «Εννοώ, ότι εάν μας πιάσουν και μας βασανίσουν μπορεί να τα ομολογήσουμε όλα. Προτείνω λοιπόν να προετοιμαστούμε και για αυτό το ενδεχόμενο». Τι πρότεινε; Να συναντιούνται μια φορά την εβδομάδα και να παίζουν ξύλο για να το συνηθίσουν και να το αντέχουν. Έτσι και έγινε λοιπόν. Οι τρεις τροτσκιστές συναντιόνταν μια φορά την εβδομάδα, επί τρία χρόνια και έπαιζαν ξύλο. Μέχρι που η Χούντα έπεσε από μόνη της και αυτοί ακόμα δεν ήταν έτοιμοι…
Επειδή προσωπικά δεν είμαι τροτσκιστής, δεν θεωρώ ότι έχω ψυχολογικά προβλήματα, ούτε θεωρώ ότι δεν έχω πατρίδα, και γενικώς βαριέμαι τους ψυχανώμαλους «επαναστάτες», είχα αποφασίσει -όπως ανέφερα παραπάνω- να κάνω αυτό που θεωρώ σωστό μέσω της δημοσιογραφίας και εάν και πότε εμφανιστούν οι θαρραλέοι και με διαμορφωμένη συνείδηση, οι έξυπνοι και απόλυτα αφοσιωμένοι στον λαό και την ανθρωπότητα να τους συνδράμω. Εχτές το μεσημέρι έλαβα ένα τηλεφώνημα από κάποιον, που σχεδόν όλοι τον γνωρίζετε και μου πρότεινε κάτι να κάνουμε επιτέλους. Επειδή δεν μπορώ τις πολλές κουβέντες, έχω κουραστεί, του είπα να ετοιμάσει ένα κείμενο και να το δώσει στο λαό. Εάν ο λαός το συνυπογράψει να πάει και να ιδρύσει κόμμα. Και με αυτό ως όχημα να ανατρέψουμε τον παλαιοκομματισμό, να πάρουμε την πατρίδα μας πίσω, να ιδρύσουμε Άμεση Δημοκρατία και να ζήσουμε ελεύθεροι στον τόπο μας το υπόλοιπο της ζωής μας. Τον συμβούλεψα να μη γράψει πολλά, δύο σελίδες , τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Να ακούσει το λαό και να τον εκφράσει. Και επίσης του είπα να μην ακούει τους περιφερόμενους «αριστερούς» και τους βαλτούς απολίτικους, που κηρύττουν ενάντια των ηγετών και ενάντια των κομμάτων. Χωρίς ηγέτη καμιά υπόθεση δεν περπάτησε, του είπα, χωρίς κόμμα -δηλαδή οργάνωση- κανείς δεν αντιστάθηκε, δεν αγωνίσθηκε, δεν νίκησε. Τα «χύμα στο κύμα», τα από κάτω, πλαγίως και οριζοντίως, είναι ωραία ως σχήματα -να τα συζητάνε οι αμπελοφιλόσοφοι στα Εξάρχεια και στα Κολωνάκια- αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να κρατούν το λαό δίχως οργάνωση απέναντι στο πολύ καλά οργανωμένο σύστημα.
«Φτιάξε κόμμα», του είπα, «μπες μπροστά, να ‘ρθούμε και οι υπόλοιποι, να γίνουμε μια γροθιά και να τους στείλουμε όλους στο διάολο». Και μετά; Μετά, σαν αποκαταστήσουμε την ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, άσε το λαό να κυβερνά τον τόπο και εμείς πάμε να βρούμε ένα ωραίο μπαλκόνι στις Κυκλάδες, να κοιτάμε το Αιγαίο που θα έχει παραμείνει ελληνικό, να περάσουμε τον υπόλοιπο καιρό που μας απομένει ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ! Διαβάζοντας Πλάτωνα και Αριστοτέλη, σκαλίζοντας στιχάκια στα βράχια, ικανοποιώντας τη ματαιοδοξία να ξεπεράσουμε τον Ελύτη…
Αυτή είναι ζωή, ελληνική ζωή…
tsantiri.gr