To ΝΑΤΟ στη Λιβύη: Ένας δρόμος γεμάτος αγκάθια

Επιμέλεια: Βαγγέλης Βιτζηλαίος

O χρόνος δεν είναι με το μέρος του λίβυου συνταγματάρχη, Μουαμάρ Καντάφι, αλλά δεν μπορεί να πει κανείς ότι λειτουργεί και υπέρ του Ομπάμα, του Κάμερον και του Σαρκοζί, υπογραμμίζει δημοσίευμα των Los Angeles Times, αναφορικά με τις δυσκολίες που συναντά η επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη.
Μετά από πέντε εβδομάδες επιχειρήσεων, τα πράγματα φαίνονται πολύ δυσκολότερα απ' ότι είχαν υπολογιστεί, με τον ναύαρχο Μάικλ Μάλεν να κάνει λόγο...
για "αδιέξοδο". Ο Γάλλος ΥΠΕΞ, Αλέν Ζιπέ, από την πλευρά του, παραδέχθηκε ότι η συμμαχία υποτίμησε την "προσαρμοστικότητα του Μουαμάρ Καντάφι". Οι προβλέψεις για κατάρρευση του καθεστώτος από το συνεχές σφυροκόπημα και από ενδεχόμενες αποχωρήσεις στρατηγών του, διαψεύστηκαν.

Η αντεπίθεση των δυνάμεων του Καντάφι και ανάγκασαν τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους να προχωρήσουν στη χρήση μη επανδρωμένων βομβαρδιστικών αεροσκαφών στη Μιζουράτα, παρά το γεγονός ότι ο αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα ανέφερε ότι οι δυνάμεις της χώρας του δεν θα πρωτοστατούσαν στις επιχειρήσεις.

Πολλοί, επισημαίνει ο αρθρογράφος, Ντόιλ Μακ Μάνους, κατακρίνουν το γεγονός ότι οι εξαγγελίες για "ανθρωπιστική αποστολή" έχουν μετατραπεί σε έναν φιλόδοξο πόλεμο, ενώπιον του ενδεχομένου αποτυχίας. Γι' αυτό και οι συμμαχικές δυνάμεις χρησιμοποιούν μία σκληρή στρατηγική, που απέκτησε "κακή φήμη" κατά την επέμβαση στο Βιετνάμ πριν από περίπου 50 χρόνια: Συνεχής κλιμάκωση των επιθέσεων και προσπάθεια να βρεθεί το αδύνατο σημείο του εχθρού με την ελάχιστη στρατιωτική δύναμη.

Η ελπίδα πάντως του ΝΑΤΟ είναι ότι η κατάρρευση του καθεστώτος Καντάφι μπορεί να έρθει εκ των έσω, διότι οι ιθύνοντές του θεωρούν το καθεστώς "εύθραυστο", αφού πολλοί έμπιστοι του λίβυου συνταγματάρχη τον εγκαταλείπουν. Αυτό ακόμα δεν έχει γίνει, οπότε επόμενη λύση για το ΝΑΤΟ είναι μία χρονοβόρα στρατηγική φθοράς του Καντάφι, έτσι ώστε να ξεμείνει από πολεμοφόδια και χρήματα, ενώ παράλληλα οι αντικαθεστωτικοί θα έχουν οργανωθεί καλύτερα. Παρ' όλα αυτά, το σενάριο αυτό απαιτεί την πάροδο μηνών, όπως ανέφερε και ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Ρόμπερτ Γκέιτς.

Τι σημαίνει αυτό για τους πολιτικούς ηγέτες της δυτικής συμμαχίας; Πολιτικό κόστος, αφού η επέμβαση στη Λιβύη αποδεικνύεται ιδιαίτερα δαπανηρή. Οι πολίτες, εξάλλου, δεν ήταν από την αρχή θετικά προσκείμενοι στην ιδέα της επέμβασης, από τη στιγμή που σημειώνονται περικοπές στους κρατικούς προϋπολογισμούς ελέω κρίσης. Ομπάμα, Κάμερον και Σαρκοζί δεν θέλουν και δεν μπορούν να κάνουν πίσω πιά, ούτε όμως και να ηττηθούν.
newspost.gr