Τα βρήκαν σκούρα οι Αμερικανοί με τον Καντάφι

epanastasi-gr:Πάμε Καντάφι γερα!Μην αφήσης τα λαμόγια της νέας ταξης να νικήσουν διαλυσε τους όλους.

Ο Καντάφι συνεχίζει να επιβιώνει, μετά από πέντε εβδομάδες αεροπορικών επιθέσεων, και ο στρατός του δεν τον πρόδωσε ακόμη όπως πίστευαν πως θα κάνει οι Δυτικοί σύμμαχοι. Και μάλιστα, σε μια κρίση ειλικρίνειας, ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Alain Juppe, άφησε να εννοηθεί...
πως οι Ευρωπαίοι ηγέτες υποτίμησαν την αποφασιστικότητα του Λίβυου ηγέτη.
Όπως όλα δείχνουν, ο πόλεμος αυτός θα έχει μεγάλη διάρκεια. Μα τι σκέφτονταν όλοι αυτοί που τον αποφάσισαν;
Στην Αίγυπτο και στη Τυνησία, ο στρατός αρνήθηκε να χτυπήσεις τους διαδηλωτές, ενώ τόσο ο Ben Ali όσο και ο Mubarak, αντιλήφθηκαν έγκαιρα ότι δεν μπορούν να κρατηθούν στην εξουσία μέσω της χρήσης βίας. Τα κράτη αυτά, με ισχυρούς θεσμούς, έπρεπε να αποτελέσουν προειδοποίηση ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά στη Λιβύη, που στερείται παρόμοιων ισχυρών θεσμών.
Ο Καντάφι διατηρούσε σε κατάσταση αδυναμίας τον στρατό του, έτσι ώστε να μην κινδυνεύει από πραξικόπημα, ενώ μέρος του στρατού έδειξε μεγάλη προθυμία στο να επιτεθεί στους αντικαθεστωτικούς. Όλα αυτά θα έπρεπε οι κυβερνήσεις της Δύσης να τα γνωρίζουν πριν αποφασίσουν να εμπλακούν στρατιωτικά. Ή λοιπόν δεν τα γνώριζαν, ή δεν έδωσαν τη πρέπουσα προσοχή.
Αποτελεί μυστήριο το πώς κανένας από τους συμμάχους δεν θυμάται πόσο κράτησε η εκστρατεία στο Κόσσοβο. Ενώ μιλούσαν για ημέρες, οι βομβαρδισμοί διήρκεσαν δυόμιση μήνες. Και στο τέλος, ο Milosevic αποχώρησε εξαιτίας των διπλωματικών πιέσεων, και όχι των βομβαρδισμών.
Σε σχέση με εκείνη τη περίπτωση, αυτή τη φορά η Δύση έχει βάλει έναν πολύ πιο δύσκολο στόχο, και μάλιστα χωρίς πολιτική συναίνεση, με λιγότερους πόρους, και με περισσότερους περιορισμούς ως προς το τι επιτρέπεται να κάνει, προκειμένου να φύγει ο Καντάφι.
Όπως και το 1999, υποτίθεται ότι το καθεστώς που στοχοποιήθηκε θα καταρρεύσει αμέσως, ενώ κανείς δεν σκέφτηκε πως το καθεστώς μπορεί να γίνει ακόμη πιο δυνατό επειδή ακριβώς στοχοποιήθηκε.
Βραχυπρόθεσμα, ο Milosevic είχε κερδίσει πολλά από τη γνήσια αγανάκτηση των Σέρβων με τους βομβαρδισμούς. Μόνο  πολύ αργότερα και αφού τελείωσαν οι επιθέσεις, μπόρεσαν επιτέλους οι πολιτικοί του αντίπαλοι να οργανωθούν εναντίον του.
Όπως και κάθε άλλη ηλίθια παρέμβαση των τελευταίων 20 ετών, έτσι και η σημερινή επέμβαση στη Λιβύη στηρίχτηκε στην υπόθεση ότι αυτή η επίθεση θα οδηγήσει τον λαό σε εξέγερση εναντίον της ηγεσίας του, αντί να στηριχτεί στην ανθρώπινη πραγματικότητα που θέλει τους λαούς να συσπειρώνονται και να στηρίζουν τις ηγεσίες τους σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Οι κακές κυβερνήσεις δυστυχώς δεν καταρρέουν έτσι απλά, μόνο και μόνο επειδή εμείς το επιθυμούμε.
Ίσως την επόμενη φορά, αν υπάρξει επόμενη φορά, η αμερικανική κυβέρνηση να σκεφτεί κάποιο σχέδιο που δεν θα βασίζεται αποκλειστικά στη προθυμία κάποιων για εθνική προδοσία.
Οι οπαδοί της «ανθρωπιστικής επέμβασης» πάντως, έχουν το μοναδικό ταλέντο να επιλέγουν ως στόχους κράτη τα οποία πέρασαν από τη βάσανο της επίθεσης από τους Γερμανούς Ναζί, ή της κατοχής από τους Ιταλούς φασίστες αντίστοιχα. Τα κράτη αυτά όταν βομβαρδίζονται, δεν κάνουν διάκριση του σκοπού για τον οποίο βομβαρδίζονται. Και ούτε πιστεύουν οι λαοί τους στη γνησιότητα του σκοπού για τον οποίο η Δύση τους βομβαρδίζει.