Προφητείαι περί των ΠΑΘΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ(Αγ.Νεκταρίου Πενταπόλεως)

Ως διέγραψαν τάς του Μεσαίου άρετάς αι προφητείαι, ούτω και τα πάθη και τον θάνατον αύτού· εμελλεν ϊνα αύξηση ως τρυφερόν βαλαστάριον εν γη άνύδρω, εΐσελάση εις Ιε­ρουσαλήμ εν μετριόφρονι θριάμβω όχούμενος επί πώλου όνου, προδοθή και πραθη επί τριάκοντα άργυρίοις· να μαστιγωθή, κολαφισθη, έμπτυσθη καί χλευασθη-τρηθή τάς χείρας καί τους πόδας, αλλά μη κατεαγη τα οστά· λογχευθή την πλευράν, ποτισθή οξος μετά χολής· εμελλον να διανεμηθώσι τα ιμάτια αύτοΰ καί κληρώσωνται την περιβολήν αύτοϋ· έμελλε να άποθάνή καί ταφή, αλλά μη έγκαταλειφθή ή ψυχή αύτοϋ εν διαφθορά. Ταύτα πάντα προέλεχθησαν καί....

απήντησαν πληρωθέντα επί λέξεως, καθ' α έπροφητεύθη.

«Κύριε, τίς έπίστευσε τη ακοή ημών; καί ό βραχίων Κυρίου επί τίνι απε­καλύφθη; Άνηγγείλαμεν εναντίον αύτοϋ ως παιδίον, ως ρίζα εν γη διψώση, ουκ εστίν αύτφ είδος, ουδέ δόξα· καί εΐδομεν αυτόν καί ουκ είχεν είδος, ούδέ κάλλος, αλλά το είδος αύτού άτιμον παρά πάντας ανθρώπους». (Ήσ. νγ'. 1,2,3).
«Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών, κήρυσ­σε, θύγατερ Ιερουσαλήμ. Ιδού ό βασιλεύς σου έρχεται σου δίκαιος, καί σώζων αυτός πραΰς καί έπιβεβηκώς επί ύποζύγιον καί πώλον νέον». (Ζαχαρ. θ'. 9).
«Καί έστησαν τον μισθόν μου τριάκοντα αργυρούς... Καί έλαβον τους τριάκοντα αργύρους καί ένέβαλον αυτούς εις οίκον Κυρίου εις το χωνευτήριον». (Ζαχαρ. ια'. 12,13).
«Εγώ δε ειμί σκώληξ καί ουκ άνθρω­πος,όνειδος ανθρώπων καί έξουθένημα λαού.Πάντες οι θεωρούντές με έξεμυκτήρισάν με, έλάλησαν εν χείλεσιν, εκίνησαν κεφαλήν ήλπισεν επί Κύριον, ρυσάσθω αυτόν, δτι θέλει αυτόν».
«Έγενήθη ή καρδία μου ώσεί κηρός τηκόμενος εν μέσω της κοιλίας.Έξηράνθη ως όστρακον ή ισχύς μου, καί ή γλωσσά μου κεκόλληται τω λαρύγγι μου καί εις χουν θανάτου κατήγαγές με... ώρυξαν χείρας μου καί πόδας μου, έξηρίθμησαν πάντα τα οστά μου- αυτοί δε κατενόησαν καί έπείδόν με». (Ψαλμ. κα'. 16).
«Διεμερίσαντο τα Ιμάτια μου έαυτοίς καί επί τον ίματισμόν μου έβαλον κλήρον». (Ψαλμ. κα'. 18).
«"Ενεκα σου ύπήνεγκα όνειδισμόν, έκάλυψεν έντροπή το πρόσωπον μου· άπηλλοτριωμένος έγενήθην τοίς άδελφοίς μου καί ξένος τοις υίοίς της μητρός μου.Οτι ό ζήλος του οίκου σου κατέφαγέ με καί οί όνειδισμοί των όνειδιζόντων σε έπέπεσον έπ' έμέ. Καί συνεκάλυψα εν νηστεία την ψυχήν μου, καί έγενήθη εις όνειδισμούς έμοί· καί έθέμην το ένδυμα μου σάκκον, καί έγενόμην αύτοίς εις παραβολήν. Κατ' έμού ήδολέσχουν οί καθή­μενοι εν πύλη καί εις έμέ εψαλλον οί πίνοντες οίνον... Σύ γινώσκεις τον όνειδισμόν μου καί την αισχύνην μου και την έντροπήν μου- εναντίον σου πάντες οί θλίβοντές με... Καί έδωκαν εις το βρωμά μου χολήν, καί εις την δίψαν μου έπότισάν με οξος... Πτωχός καί αλγών ειμί εγώ». (Ψαλμ. ξη'. 8-13,20-22, 30).
«Που σου θάνατε το κέντρον, που σον "Αδη το νΐκος;» (Κορινθ. Α'. ιέ. 55. Ώαηέ. ιγ'. 14).
«Ιδού συνήσει ό παις μου καί ύψωθήσεται καί δοξασθήσεται καί μετεωρισθήσεται σφόδρα. Όν τρόπον έκστήσονται επί σε πολλοί, ούτως άδοξήσει από των ανθρώπων το είδος σου καί ή δόξα σου από υιών ανθρώπων (Ήσ. νβ'. 13,14)».
«"Ανθρωπος εν πληγή ων καί ειδώς φέ­ρειν μαλακίαν,ότι άπέστραπται το πρόσωπον αυτού, ήτιμάσθη καί ουκ έλογίσθη. Ούτος τάς αμαρτίας ημών φέρει καί περί ημών όδυνάται, καί ημείς έλογισάμεθα αυτόν είναι εν πόνω και εν πληγή υπό Θεού καί εν κακώσει. Αυτός δε έτραυματίσθη δια τάς αμαρτίας ημών καί έμαλακίσθη δια τάς ανομίας ημών, παιδεία ειρήνης ημών έπ' αυτόν, τω μώλωτι αύτού ημείς ίάθημεν. Πάντες ως πρόβατα έπλανήθημεν άνθρω­πος τη όδώ αϋτού έπλανήθη, καί Κύριος παρέδωκεν αυτόν ταις άμαρτίαις ημών. Καί αυτός δια το κεκακώσθαι ουκ ανοίγει το στόμα αύτοΰ· ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, καί ως αμνός εναντίον του κείραντος αυτόν άφωνος, ούτως ουκ ανοίγει το στόμα αύτού. Εν τη ταπεινώσει αύτού ή κρίσις αυτού ήρθη· την δέ γενεάν αύτού τίς διηγήσεται; ότι αίρεται από της γης ή ζωή αύτού, από των ανομιών του λάου μου ήχθη εις θάνατον... ότι άνομίαν ουκ έποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αύτού... Δια τούτο αυτός κληρονομήσει πολλούς καί με­τά των ισχυρών μεριεί σκύλα· άνθ'ων παρεδόθη εις θάνατον ή ψυχή αύτού, καί εν τοις άνόμοις έλογίσθη καί αυτός αμαρτίας πολλών άνήνεγκε, καί δια τάς ανομίας αυτών παρεδόθη». (Ήσ. νγ'. 3-9, 12).
«Δια τοΰτο ηύφράνθη ή καρδία μου καί ήγαλλιάσατο ή γλωσσά μου- έτι δε καί ή σαρξ μου κατασκηνώσει έπ' έλπίδι· ότι ουκ εγκαταλείψεις την ψυχήν μου εις αδου, ουδέ δώσεις τον όσιόν σου ιδείν διαφθοράν». (Ψαλμ. ιέ . 6,10).

Ταύτα τα μεν υπέρ τα χίλια, τα δε υπέρ τα επτακόσια έτη προ της χριστιανικής εποχής γεγραμμένα, έκτοτε μέχρι δεύρο τάς Ιουδαϊκάς καί Χριστιανικάς Ιεράς Γραφάς άπαρτίζοντα, εισί προφητείαι διαγράφουσαι, ώσεί ήσαν αυτόχρημα ιστορία των γεγονότων προ ποδών του Σταυρού γραφείσαι, τα πάθη καί τον θάνατον του Χρι­στού, το ταπεινόφρον, το πράον. την θλΐψιν καί άγωνίαν Αύτού· ότι άπεδοκιμάσθη καί απερρίφθη υπό των Ιουδαίων ότι ούδένα έπειθε λέγων ότι καταπέπτωκεν υπό αλγεινής λύπης· ότι ήτο άτιμον καί άδοξον το πρόσωπον Αυτού παρά πάντας τους υιούς των ανθρώπων, καί ότι ταύτα πάντα υπέστη σιγών, καί μόνον υπέρ των παρανόμων αράς φωνήν, «πάτερ, άφες αύτοϊς· ου γαρ οιδασι τί ποιοϋσι». (Λουκ. κγ' 34)· εϊσίν επί λέξεως προλεχθέντα, άλλ' επίσης καί γεγονότα. Καί μόνη δε ή των εν ταίς Ίουδαϊκαίς Γραφαίς προφητειών τού­των περί της ταπεινότητας των παθών καί της έκκοπής έκβασις δείκνυσιν, ότι ούτος ην ό προσδοκώμένος Μεσσίας- αυτό δε το του Σταυρού σκάνδαλον πανδήμως μαρτυ­ρεί περί του Ίησού· «Οτι ούτω γέγραπται καί ούτως έδει παθείν τον Χριστόν», όστις την υπέρ ημών πληρώσας οικονομίαν, έργω έξεπλήρωσεν, όσα πάλαι ό Θεός δια των προφητών προανήγγειλε τοις άνθρώποις.
Οι Ιουδαίοι, οι άγρυπνοι φύλακες των Γραφών, έσονται οί αιώνιοι μάρτυρες της άποκαλύψεως του Θεού καί της αληθείας των περί Μεσσίου προφητειών, καίτοι ήκιστα πιστοί καί εχθροί άσπονδοι του Μεσσίου.
του Άγιου Νεκταρίου Πενταπόλεως του εν Αιγίνη

http://proskynitis.blogspot.com/