Aυτοκτονία και (πολιτικός) αγώνας

Του Δημήτρη Μυ
«Δεν υπάρχει παρά ένα μονάχα φιλοσοφικό πρόβλημα πραγματικά σοβαρό: το πρόβλημα της αυτοκτονίας. Τη στιγμή που αποφασίζεις πως η ζωή αξίζει ή δεν αξίζει τον κόπο να τη ζήσεις, απαντάς στο βασικό πρόβλημα της φιλοσοφίας. Τα υπόλοιπα, εάν ο κόσμος έχει τρεις διαστάσεις, εάν το πνεύμα διαιρείται σε εννιά ή δώδεκα κατηγορίες, ακολουθούν. Είναι παιχνίδια(...)»
Ο άνθρωπος που αυτοκτόνησε χτες στο Σύνταγμα, έδωσε...
την απάντησή του στο θεμελιώδες-- όπως το θέτει ο Α. Καμί στο «Μύθο του ΣΙΣΥΦΟΥ» -- φιλοσοφικό ερώτημα. Προφανώς, τέτοιου είδους απαντήσεις δεν τίθενται υπό κρίση. Το περιεχόμενο των ανθρώπινων πεποιθήσεων, όταν μάλιστα αυτό εκφράζεται στην πράξη με τον τρόπο που το έκφρασε ο αυτόχειρας είναι μια απόλυτα προσωπική υπόθεση στην οποία δεν μπορεί να υπεισέλθει κανείς. Ωστόσο, το σημείωμα του συνταξιούχου φαρμακοποιού μας δίνει το δικαίωμα να αποτιμήσουμε την τελευταία του πολιτική πράξη, γιατί αυτή η αυτοκτονία ήταν μια ξεκάθαρη πολιτική πράξη.
Τι τον οδήγησε στην αυτοκτονία το περιέγραψε σαφέστατα στο σημείωμά του ο συνταξιούχος φαρμακοποιός. Το ευρύτερο περιβάλλον είναι γνωστό, μας αφορά όλους στον έναν ή στον άλλο βαθμό. Ας το θυμηθούμε, μένοντας μόνο σε αυτά που έρχονται μετά τις εκλογές:

• Εργασιακό: συνεχίζεται η ανατροπή κεκτημένων 10ετιών, καθώς έπεται νέος νόμος τον Ιούλιο, αν η τρόικα κρίνει ότι δεν διασφαλίζεται η ρύθμιση για τις επιχειρησιακές συμβάσεις.

• Αναθεώρηση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) μέχρι το τέλος Ιουλίου! (Μισθοί Βουλγαρίας)

• Εφαρμογή νέων επαχθών ρυθμίσεων στη φορολογία

• Επιδόματα: Έχει δρομολογηθεί η περικοπή όλων των οικογενειακών επιδομάτων (στόχος η εξοικονόμηση 150 εκατ. ευρώ). Το 2012 στόχος είναι η περικοπή του κονδυλίου του επιδόματος ανεργίας κατά 500 εκατ. Ευρώ.
• Κατάργηση όλων των επιδομάτων και παροχών που καταβάλλονται προς ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού και αντικατάστασή τους με ένα ενιαίο «επίδομα φτώχειας»

• Συντάξεις: Τον Ιούλιο αναμένεται έκθεση της Εθνικής Αναλογιστικής Αρχής που πρέπει να αποδεικνύει ότι το σύνολο των δαπανών (για κύριες, επικουρικές, πρόνοιας, εφάπαξ κ.λπ.) έως το 2060 δεν θα αυξηθεί πάνω από 2,5% του ΑΕΠ. Αυτό πρακτικά σημαίνει μεγάλη περικοπή του εφάπαξ των επικουρικών και των κύριων συντάξεων

• Ξεπούλημα: Δημόσια περιουσία, επιχειρήσεις, δημόσια γη κλπ...κλπ, κλπ.

Αντιμέτωποι με αυτή την πολιτική βαρβαρότητα όλοι μας, κατανοούμε ότι, η αυτοκτονία (μας) ως πολιτική πράξη δεν μπορεί να είναι επιλογή. Η ελληνική κοινωνία υποκλίνεται στη γενναιότητα του συνταξιούχου φαρμακοποιού, όμως, γνωρίζει ότι έχει μια επιλογή: Τον (πολιτικό) θάνατο των βαρβάρων. Με φούμο,  κατ’ αρχήν.

topontiki.gr