Αν υποψιαστώ ότι θα νοσταλγήσω το Γ....

Της Τζένης Κ.
Ο Λουκάς Παπαδήμος είναι σοβαρός, μετρημένος και… «Κοντίνιο» σαν το Σημ… (αφήστε, μην τα θυμόμαστε). Είναι όμως άσπιλος. Όχι εφ’ όλης της ύλης «άσπιλος κι αμόλυντος» που λέμε… Απεναντίας. Απλώς, δε φέρει σμήνη σπίλων (ελιών) αμφιμαγουλίως σαν το Σημ… (είπαμε, ξου!). Το δερματάκι του είναι φράπα και αρκετούς τόνους πιο σκούρο από εκείνο το μετεγχειριτικό ωχρούν του Σημ (κοίτα επιμονή η ιστορική μνήμη!). Διαθέτει επίσης...
πλούσια γκριζαρισμένη κόμη, χωρίστρα και γυαλιά τύπου «nerd»… (Θαρρώ πως δεν έχει αλλάξει στυλ από τότε που αποφοίτησε από το φυτώριο μεγάλων μουρών, το Κολλέγιο Αθηνών). Καμία σχέση πάντως  με το αυγοειδές από περιστροφή κρανίο και τα παραλληλόγραμμα μικρά γυαλάκια της νυφίτσας, πάνω από τα οποία τίραγε τους ομοτράπεζούς του ο Σημ, ο Σημ… ε, ας το πάρει το ποτάμι κι ας μολυνθεί, ας γίνει σαν τον Ασωπό…, ο Σημίτης!
Άσχετα με το τι αρθρώνει ο νέος μας σωτήρας, ο Λουκάς Παπαδήμος, κοντοσταματάει και παίρνει ανάσα στα σημεία που θα όριζε η στίξη της γερμανοαγγλικής. Λες και θα παρεξηγηθούν στην ΕΚΤ, άμα μιλήσει ελληνικά χωρίς το ίχνος της Ε.Ε. στην προσωδία… Κι έχει κι ένα γλυκό συγκαταβατικό γελάκι (το γέλιο του γιατρού που μόλις έχει ανακοινώσει στον ασθενή ότι έχει 6 μήνες ζωής) που το κρατάει πάντα για το φινάλε. Έτσι ακριβώς έσκαζε τα γελάκια του κι ο Κινέζος (ορίστε, καταφύγαμε στο προσωνύμιο…)
Είναι αυστηρός με την αυστηρότητα που υποτίθεται ότι απαντά στην ενοχή μας και στην εποχή μας…
Είναι τεχνοκράτης. Κι αυτό άλλοι του το πιστώνουν κι άλλοι του το χρεώνουν. Είναι τραπεζίτης. Κι αυτό άλλοι του το πιστώνουν κι άλλοι του το χρεώνουν. Ό,τι κι αν λένε οι άλλοι όμως, αυτός δεν πρόκειται να αλλαξοπιστώσει… Θα κάνει χρεώσεις. Με χρεώσεις πρόκειται να συγγράψει ο Λουκάς Παπαδήμος της σωτηρίας ημών το Κεφάλαιον. Το β’ μέρος. Το α’ το έγραψε ο Γιώργος Παπανδρέου…
Κι όσο τον παρατηρώ το νέο πρωθυπουργό, τον πρωθυπουργό που προέκυψε μετά από τόσο παπατζιλίκι…, μια παράξενη νοσταλγία με κατακλύζει. Ένα αδιόρθωτο, παιδικό πείσμα με διακατέχει (όπως τότε που ζητούσα από τη μάνα μου το κομμάτι του γλυκού που είχε ονοματίσει για άλλον και κείνη με νουθετούσε πειραχτικά λέγοντάς μου την ατάκα του κακομαθημένου:… Είσαι…«ήθελα εκείνο που έφαγες…»)…
Αυτός ο Λουκάς δεν έχει υποκοριστικό. Πώς να τον πεις: «Λουκάκη»… Αυτός ο Λουκάς δεν είναι αθλητικός. Ανάθεμα κι αν έχει ανέβει ποτέ του σε ποδήλατο. Ό,τι δεν είναι μαύρο, γυαλιστερό, μακρύ και με φιμέ τζάμια δεν το καταδέχεται, για να τον τσουλήσει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση… Αυτός ο Λουκάς δεν πρόκειται να μας πει ποτέ ότι «πονάει και ματώνει» για πάρτη μας… Αυτό το Λουκά θα τον βλέπει ο συνταξιούχος που θέλει να δωρίσει τη σύνταξή του (αν έχει απομείνει τέτοιο άλιεν) και θα αποδημεί με το φάκελο στο χέρι. Ο γέρος στο εξής ή από πέσιμο, ή από χέσιμο ή από Παπαδήμο…
Μαμά, μήπως θέλω πίσω εκείνο τον πρωθυπουργό που έφαγα… ;;;;;;;;;; Τα ίδια θα μου έκανε, αλλά θα μου τα έκανε μη τεχνοκρατικά…

topontiki.gr