Τώρα κλέβουν και τον ήλιο

Έναν χορό δισεκατομμυρίων έχουν στήσει οι Γερμανοί γύρω από τον ελληνικό ήλιο, προσβλέ­ποντας στο να... κλέψουν ακόμη και τα φυσικά χαρίσματα της χώρας μας και να αποκομίσουν τεράστια κέρδη μέσω της μεγάλης μπίζνας που ακούει στο όνομα «πράσινη ανάπτυξη».
Ο ίδιος ο Σόιμπλε έφτασε στο σημείο να κάνει ειδική αναφορά στον ελληνι­κό ήλιο, που μπορεί να...
σώσει την καταχρεωμένη Ελλάδα, ενώ η Μέρκελ έστειλε τον πολλά βαρύ Φίλιπ Ρέσλερ για να «κλείσει τη δουλειά» και να δηλώσει εμμέσως αλλά σαφέστατα πως οι Γερμανοί δεν δέχονται καμία αμφισβήτηση ως προς την κυριαρχία τους επί της ελληνικής αγοράς των φωτοβολταϊκών.
Το γερμανικό ενδιαφέρον ούτε τυ­χαίο είναι ούτε προέκυψε ξαφνικά. Εδώ και πολλά χρόνια οι Γερμανοί επι­χειρηματίες πηγαινοέρχονται στην Αθήνα και έχουν συνεχείς επαφές με πολλούς παράγοντες της αγοράς, ενώ αρκετοί από αυτούς έχουν ιδρύ­σει θυγατρικές στη χώρα μας για να παρακολουθούν τις εξελίξεις και να αξιοποιούν τις ευκαιρίες που προκύ­πτουν.
Ωστόσο σε όλη αυτή την ιστορία υπάρχει μεγάλο προσκήνιο και ένα τε­ράστιο παρασκήνιο, που είναι γνωστό εν μέρει σε στελέχη της ενεργειακής αγοράς, αλλά υπάρχουν και στοιχεία που δεν έχουν βγει στο φως της δημο­σιότητας.
Έτοιμοι από καιρό
Εάν αναλύσουμε τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους το Βερολίνο δείχνει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για επενδύσεις στην ελληνική αγορά των ΑΠΕ και ιδιαίτερα στα φωτοβολταϊκά, θα βρεθούμε μπροστά σε ιδιαίτερα σημαντικά συμπεράσματα που δεν τι­μούν όλους εκείνους (κυβερνητικούς και άλλους) που άνοιξαν τις αγκάλες τους και υποδέχονται ως σωτήρες τους Γερμανούς.
Αλήθεια, έχει σκεφτεί κανείς γιατί ξαφνικά οι Γερμανοί «αγάπησαν» τον ελληνικό ήλιο; Και γιατί βάζουν λυ­τούς και δεμένους ώστε να αποκτή­σουν προνομιακή πρόσβαση στον «κα­θαρό» ενεργειακό τομέα της χώρας μας; Γιατί ασχολούνται σε ύψιστο κυ­βερνητικό επίπεδο με θέματα που θα έπρεπε να απασχολούν τους επιχειρη­ματίες του κλάδου, άντε και τον αρμό­διο υπουργό;
Όπως γνωρίζουν καλά όσοι ασχολούνται με τα γερμανικά δρώμενα, στο Βερολίνο οι αποφάσεις παίρνο­νται από την κυβέρνηση έπειτα από υπόδειξη των μεγαλύτερων δυνάμεων κάθε κλάδου.
Όταν, λοιπόν, η Μέρκελ αποφάσισε να ανακοινώσει την απόσυρση των πυρηνικών, δεν το έκανε ούτε για μικρο­πολιτικά οφέλη (όπως είπαν κάποιοι βλέποντας μόνο τις τοπικές εκλογές) ούτε επειδή σοκαρίστηκε από την υπόθεση της Φουκουσίμα. Η απόφα­ση είχε ληφθεί εδώ και αρκετά χρόνια (ακόμη επί Σρέντερ), αλλά έπρεπε να «στηριχθεί» και επιχειρηματικά, δη­λαδή οι ενεργειακοί όμιλοι να ετοιμά­σουν τα δικά τους μπίζνες πλαν, ώστε να είναι έτοιμοι για το... πάρτι.
Εγγυημένο κέρδος
Με αυτό το σκεπτικό η απόσυρ­ση των γερμανικών πυρηνικών ήταν απλώς η αφορμή για τη «φιλελληνι­κή επέλαση» του Βερολίνου. Οι αιτίες βρίσκονται αλλού και συνοψίζονται σε όσα έλεγαν στο «Π» άνθρωποι με με­γάλη εμπειρία στον ελληνικό και τον ευρωπαϊκό ενεργειακό τομέα:
Οι Έλληνες είναι παραδοσιακοί πελάτες των Γερμανών όσον αφο­ρά την τεχνολογία που χρησιμοποι­ούν για τα φωτοβολταϊκά που «σπέρ­νουν» σε όλη τη χώρα. Σύμφωνα με μία εκτίμηση (χωρίς να υπάρχει ακρι­βές στοιχείο), 60%, ίσως και 70% των φωτοβολταϊκών που λειτουργούν ή κατασκευάζονται στην Ελλάδα χρησι­μοποιούν γερμανικά πάνελ και άλλα εξαρτήματα.
Παλαιότερα οι Αμερικανοί προσπά­θησαν να μπουν στην αγορά, αλλά απέτυχαν οικτρά. Το τελευταίο διάστη­μα εμφανίστηκαν και οι Κινέζοι, αλλά, παρά τις πολύ χαμηλές τιμές που προ­σφέρουν, τους κυνηγάει η φήμη του φτηνού και σκάρτου...
2 Οι θυγατρικές γερμανικών εται­ρειών στην Ελλάδα είναι σχεδόν μονοπώλια στα εξαρτήματα και τα ανταλλακτικά που χρησιμοποιούν οι φωτοβολταϊκές μονάδες, με ποσοστά που θυμίζουν... ΔΕΗ πριν εμφανιστούν οι ιδιώτες! Όπως γίνεται κατανοητό, οι «φίλοι» μας δεν θα αφήσουν στην τύ­χη τους έναν τόσο σημαντικό τομέα δραστηριότητας, παρ' ότι σε οικονομι­κά μεγέθη δεν είναι και τόσο μεγάλος όσο σε άλλες χώρες. Ακριβώς αυτό το γεγονός, όπως και το ότι η Ελλάδα δι­αθέτει τη μεγαλύτερη ετήσια ηλιοφά­νεια σε όλη την Ευρώπη, δημιουργεί και τις νέες προοπτικές...
3 Κάθε φωτοβολταϊκή μονάδα στην Ελλάδα αποτελεί από μόνη της μία... μηχανή που κόβει χρήμα. Το ει­δικό καθεστώς που έχει θεσπιστεί για τις συγκεκριμένες τεχνολογίες απο­τελεί μία επένδυση που έχει σχεδόν μηδενικό ρίσκο. Οι μονάδες επιδοτού­νται από ειδικά ευρωπαϊκά προγράμ­ματα (άρα ένα μέρος του προϋπολο­γισμού καλύπτεται από τρίτους) και, όταν λειτουργήσουν, έχουν εγγυημέ­νη τιμή, που είναι μεγαλύτερη από το κόστος παραγωγής της ΔΕΗ.
Με άλλα λόγια, όταν μπει μπροστά το φωτοβολταϊκό, αμέσως δίνει το ρεύμα στο σύστημα και εισπράττει την προκαθορισμένη τιμή με κέρδος από την πρώτη κιλοβατώρα...
Είναι δυνατόν, λοιπόν, οι αυστηροί και πειθαρχημένοι Γερμανοί να αφή­σουν να χαθεί μία τόσο μεγάλη ευ­καιρία να αναπτύξουν τις τεχνολογίες τους στον τόπο με τη μεγαλύτερη ηλι­οφάνεια, που τους δίνει αμέσως κέρ­δος και μάλιστα εγγυημένο;
Μπίζνα με πολύ ψωμί
Όλα αυτά, όμως, ακούγονται σαν φθηνές δικαιολογίες μπροστά στον πραγματικό στόχο των Γερμανών, που στην ουσία «κλέβουν» από τη χώρα μας ακόμη και τον ήλιο της...
Εκείνο που έντεχνα μας κρύβουν όλοι είναι πως οι Βερολινέζοι κοιτούν στο 2020. Τότε, όλες οι χώρες της Ευ­ρωπαϊκής Ένωσης θα πρέπει να κά­νουν τον απολογισμό τους για τους ενεργειακούς στόχους που υπέγρα­ψαν πριν από μερικά χρόνια και είναι δεσμευτικοί, προβλέποντας ποινές εάν δεν έχουν κατορθώσει να ενσω­ματώσουν στην κατανάλωση ηλεκτρι­κής ενέργειας ένα ποσοστό (κατά μέ­σο όρο) περίπου 20% της συνολικής κατανάλωσης, που να προ­έρχεται από Ανανεώσι­μες Πηγές Ενέργειας. Για να μπορέσει μία χώρα να κατανα­λώσει «καθαρή ενέρ­γεια», θα πρέπει να μπορεί και να την παράγει. Και οι «φίλοι» μας οι Γερμα­νοί, εδώ και πολλά χρόνια, έχουν κα­ταλάβει ότι το δικό τους σύστημα, με τις λιγότερες ημέρες ηλιοφάνειας, δεν μπορεί να αποδώσει...
Έρχονται λοιπόν στην Ελλάδα, παίρ­νουν έτοιμα - ή φτιάχνουν δικά τους - φωτοβολταϊκά, αποκτούν τα σχετι­κά πιστοποιητικά για την παραγωγή και τα μεταφέρουν ως δικά τους με­γαβάτ, για να καλύψουν τους δικούς τους στόχους. Ενδεχομένως να κάνουν και κάποιες συμφωνίες με ιδιώτες παραγωγούς ή και με τη ΔΕΗ για ανταλ­λαγή ποσοτήτων ηλεκτρικής ενέργειας, δίνοντας κάπου στην κεντρική Ευ­ρώπη ποσότητες που παράγονται από λιγνίτες ή άνθρακα (απαλλάσσονται έτσι και από τα δικαιώματα ρύπων) και διατηρώντας στην Ελλάδα ή στην ευ­ρύτερη περιοχή τις «καθαρές» μεγαβατώρες...
Όλα αυτά, ωστόσο, βασίζονται σε μία μόνιμη επωδό των μάνατζερ με­γάλων πολυεθνικών ομίλων, που εί­ναι σαν ευαγγελική ρήση: Όποιος έχει πρόσβαση σε πρώτη ύλη και δίκτυα εί­ναι ο ηγέτης στον κλάδο του.
Εφόσον, λοιπόν, θα μας πάρουν την «πρώτη ύλη», που είναι ο ήλιος, δεν θα τους είναι καθόλου δύσκολο να ρίξουν δύο καλώδια και να συνδέσουν τις μονάδες τους (κυρίως τις μεγαλύτερες) με νέες αγορές, που υπολογίζεται πως θα «ανοίξουν», όπως η Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική...
Με λίγα λόγια, οι μπίζνες των Γερ­μανών στην Ελλάδα έχουν πολύ ψωμί. Μόνο που για να το αποκτήσουν, θα πρέπει να το κόψουν από τους Έλληνες, είτε στην κυριολεξία είτε μεταφο­ρικά...

topontiki.gr