Τα χάλια της Παιδείας μας

Γράφει ο Αλέξανδρος Γαλάκης
Άρχισε λοιπόν και το φετινό εαρινό εξάμηνο στα ανά τον κόσμο πανεπιστήμια. Η μήπως όχι; Σε μια διεφθαρμένη βαλκανική χώρα που έχει αποτύχει από όλες τις απόψεις, το εξάμηνο που μόλις έχει αρχίσει είναι το χειμερινό! Και θα ολοκληρωθεί κάπου στα τέλη καλοκαιριού ή θα γίνει με μαθήματα τις Κυριακές και αργίες.
Μιλάμε φυσικά για τα...
τραγικά και διεθνώς ανήκουστα γεγονότα σε ΕΜΠ και ΕΚΠΑ, συνέπεια της απεργίας των συγγενών των καθηγητών (γνωστοί και ως διοικητικοί υπάλληλοι), ή μάλλον μιας μερίδας αυτών. Διότι όπως συμβαίνει σε κάθε απεργία, είναι η «δυναμική μειοψηφία» που επιβάλλεται, και όσοι θέλησαν να πάνε να κάνουν την δουλειά τους εμποδίστηκαν από «απεργιακές περιφρουρήσεις» που περιπολούσαν τις σχολές με στόχο να εμποδίσουν τους εργαζόμενους να εργαστούν, διότι αντιλαμβάνονται καλύτερα τα δικαιώματα τους από τους ίδιους. Χιλιάδες νέοι έμειναν για μισό έτος πίσω στη σταδιοδρομία τους και πολλοί μεροκαματιάρηδες γονείς πλήρωσαν χωρίς λόγο νοίκια 6 μηνών για το παιδί τους που βρίσκεται στην Αθήνα για να πάρει ένα χαρτί χωρίς αξία και να προστεθεί στα εκατομμύρια των ανέργων.
Ποιός είναι όμως ο λόγος αυτής της απόλυτης απαξίωσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην χώρα μας; Σίγουρα ευθύνεται η τρόπος που είναι δομημένο το σύστημα εκπαίδευσης και η νοοτροπία που τους θέλει όλους σπουδαγμένους και επιστήμονες. Τα ποσοστά φοίτησης σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα είναι μεγαλύτερα από κάθε άλλη χώρα, κάτι που φυσικά δεν οδήγησε στην άνοδο του πνευματικού επιπέδου του λαού, αλλά στην καθίζηση του επιπέδου των πανεπιστημίων στο επίπεδο της μάζας. Αν και η δυσλειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος γενικά είναι από τα μεγαλύτερα ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας, δεν είναι αυτό που θα μας απασχολήσει τώρα. Διότι όταν έχουμε γεγονότα όπως (αλλά όχι μόνο) η απώλεια του εξαμήνου, δεν μιλάμε για απλή δυσλειτουργία, αλλά για μια κατάσταση εκτός ελέγχου.
Την επιτομή ίσως της πανεπιστημιακής κακοδιαχείρισης αποτελεί ο πρύτανης του ΕΚΠΑ, Θεοδόσης(sic) Πελεγρίνης, γνωστός για τις θεατρικές παραστάσεις που έχει πραγματοποιήσει στο εξωτερικό των ώρα που χανόταν το εξάμηνο. Επί ημερών του επίσης έγιναν πολυήμερες καταλήψεις (και άρα πολυήμερη διακοπή μαθημάτων) της Νομικής Σχολής προκειμένου να στεγαστούν 300 Βορειοαφρικάνοι λαθρομετανάστες τον Ιανουάριο του 2011, και να χρησιμοποιηθεί ως στρατηγείο των αναρχικών μπαχαλάκηδων τον Φεβρουάριο του 2012. Φυσικά σε τηλεοπτική του συνέντευξη στο ΣΚΑΙ ο εν λόγω θεατρίνος, αρνήθηκε πως τα επεισόδια της 12ης Φεβρουαρίου 2012 είχαν προετοιμαστεί στον χώρο της Νομικής που τελούσε υπό αναίτια κατάληψη για μια εβδομάδα πριν, με το επιχείρημα πως δεν σημειώθηκε η παραμικρή ζημιά στο κτήριο. Κάλυψε δηλαδή 100% τους αναρχικούς, οι οποίοι είχαν συγκεντρώσει εκεί όλα τα πολεμοφόδια τους, προσέχοντας όμως (μετά από συνεννόηση;) να μην συμπεριλάβουν σε αυτά τα πλακάκια της Νομικής...
Βέβαια ο ίδιος ο Πελεγρίνης έχει στο παρελθόν απειληθεί και στοχοποιηθεί με τον χειρότερο τρόπο από τους αναρχικούς έτσι ώστε να είναι υπάκουο παιδί. Και αυτό μας φέρνει στον κύριο λόγο που ασχολούμαστε με αυτόν τον παλιάτσο, δηλαδή την κατάπτυστη δήλωση που έκανε η οποία συμπυκνώνει την πεμπτουσία της αριστερίστικης ακαδημαϊκής σαπίλας. Μόλις το κράτος αποφάσισε να τον κάνει αποδιοπομπαίο τράγο για τα πρόσφατα γεγονότα, έπαιξε ένα σίγουρο χαρτί, το αντιφασιστικό, και δήλωσε καταχειροκροτούμενος από κοινό αριστεριστών απεργών: «Προτιμώ ένα πανεπιστήμιο με ζωντανούς φοιτητές, που προσπαθώ να τους πείσω με επιχειρήματα ακόμη κι αν με προπηλακίζουν παρά ένα πανεπιστήμιο που θα έχει παρεισφρήσει η Χρυσή Αυγή και ο φασισμός». Προσπαθώντας ουσιαστικά να δικαιολογήσει στην κυβέρνηση την ανικανότητα του και την τραγική κατάσταση του πανεπιστημίου προέβαλε ως ύστατο επιχείρημα το «εντάξει μπορεί να μην λειτουργεί η σχολή αλλά τουλάχιστον είμαστε το μοναδικό κομμάτι της χώρας που δεν έχει μπει η Χρυσή Αυγή όπως σε όλη την υπόλοιπη κοινωνία». Η παράνοια αυτή συνεχίστηκε όταν ο σαλτιμπάγκος δήλωσε για τους συναδέλφους επικριτές του: «Δεν θα αμφισβητήσω ότι είναι καταξιωμένοι, αλλά σας λέω ότι ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους, ο Χάιντεγκερ, ήταν ο πρώτος Ναζί πρύτανης». Με άλλα λόγια, δεν πα' να 'σαι από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους της ιστορίας, άμα είσαι ναζί/φασίστας είσαι σκάρτος.
Στα ελληνικά πανεπιστήμια της μεταπολίτευσης κυριαρχούν όχι η έρευνα και η γνώση, αλλά η κομματικοποίηση και η βία. Η φοιτητική ζωή διαμορφώνεται από τις κομματικές παρατάξεις οι οποίες αναλώνονται στο να διοργανώνουν πάρτυ και εκδρομές, να διακόπτουν τα μαθήματα για να κάνουν τις ανακοινώσεις τους και να δημοσιοποιούν (πανηγυρικά) η κάθε μια τα δικά της εκλογικά αποτελέσματα, όταν δεν παίζουν ξύλο μεταξύ τους. Το αριστερό παρακράτος κυριαρχεί και παρότι συχνά οι αριστερίστικοι σχηματισμοί είναι ανύπαρκτοι στα διοικητικά όργανα, καταφέρνουν μέσω τραμπουκισμών από εξωπανεπιστημιακά στοιχεία να περνούν αποφάσεις από ολιγομελείς συνελεύσεις για συνεχείς καταλήψεις και «κλιμάκωση του αγώνα». Οι αίθουσες διδασκαλίας χρησιμοποιούνται για συνελεύσεις αναρχικών και εκδηλώσεις υπέρ της τρομοκρατίας, οι αίθουσες εργαστηρίων γίνονται «αυτοδιαχειριζόμενα» στέκια και χώροι αποθήκευσης μολότοφ, και γενικά στους χώρους των ιδρυμάτων κυριαρχούν τα αντεθνικά και μηδενιστικά συνθήματα, όταν βεβαίως δεν κυριαρχούν τα σκουπίδια. Πρόσφατες είναι οι εικόνες από το ΑΠΘ-χωματερή μετά από απεργία των εργολαβικών υπαλλήλων (που έτυχε της ανάλογης «προστασίας»). Χειρότερη είναι η κατάσταση στην Νομική Αθηνών οπού όποιος περνάει στον πεζόδρομο μπροστά από την είσοδο της σχολής είναι τυχερός αν δεν πατήσει πάνω σε χρησιμοποιημένη σύριγγα (και εάν δεν έχει κάποια πιο «κοντινή» επαφή με τους ναρκομανείς). Φυσικά τα πρωτεία σε αυτό τον τομέα έχει η ΑΣΟΕΕ οπού το σπουδαστικό περιβάλλον θυμίζει αφρικάνικο παζάρι, όταν δεν θυμίζει πεδίο μάχης. Όταν μάλιστα τα ΜΑΤ εισήλθαν από το πεζοδρόμιο στο προαύλιο της σχολής για να συλλάβουν τους λαθρομετανάστες και αναρχικούς ταραξίες, η πρυτανεία έβγαλε ανακοίνωση καταδίκης της παραβίασης του ασύλου!
Το πανεπιστημιακό άσυλο, αυτή η νεοελληνική πατέντα που βασίζεται στο φάντασμα των γεγονότων του Πολυτεχνείου, θα ήταν γελοίο αν απλώς εγγυόταν την «ελεύθερη διακίνηση ιδεών» σε μια εποχή που ο καθένας οπουδήποτε μπορεί να λέει ότι θέλει χωρίς να υφίσταται καμία απολύτως συνέπεια των λόγων του. Είναι όμως κάτι το εξοργιστικό, διότι αυτό που στην πραγματικότητα εγγυάται είναι η ασυδοσία των αριστεριστών και αναρχικών τραμπούκων. Είναι αυτό που τους επιτρέπει να κάνουν επεισόδια εκ του ασφαλούς και να τελούν κακουργηματικές πράξεις χωρίς να μπορεί κανείς να τους ακουμπήσει. Έτσι έχουμε εντός των πανεπιστημίων πλιάτσικο, βανδαλισμούς, καταστροφή έργων τέχνης, διακίνηση ναρκωτικών, ακόμα και χασισοφυτείες όπως είχε καταγγελθεί στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Έχουμε «ζωντανούς φοιτητές» που προπηλακίζουν και δέρνουν καθηγητές ή τους χτίζουν μέσα στα γραφεία τους.
Όλα αυτά βεβαίως δεν έχουν καμία σημασία, αρκεί οι «φασίστες» να μην μπουν στις σχολές!
Η χειρότερη όμως πτυχή του ασύλου είναι πως με το να προστατεύει την ασυδοσία των «αντιφασιστών», στην πραγματικότητα εμποδίζει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών στους ακαδημαϊκούς χώρους! Το γεγονός για το οποίο περηφανεύεται ο Πελεγρίνης είναι αποτέλεσμα της αριστερής τρομοκρατίας που έχει επιβληθεί στα πανεπιστήμια από την Μεταπολίτευση και μετά. Έχουμε πραγματικά δεκάδες (τουλάχιστον) περιστατικά επιθέσεων και άγριων ξυλοδαρμών φοιτητών που είχαν στοχοποιηθεί από το indymedia (που φυσικά λειτουργεί και αυτό εντός πανεπιστημίου), που φόραγαν ένα εθνόσημο ή που απλώς υπήρχε η υποψία πως ήταν «φασίστες». Υπάρχουν άνθρωποι που ουσιαστικά τους απαγόρευσαν να σπουδάσουν και να πάρουν πτυχίο με την βία, λόγω της ιδεολογικής τους τοποθέτησης. Από την Πανσπουδαστική το 1974 που εξανάγκαζε σε παραίτηση καθηγητές που κατηγορούσε ως χουντικούς και βασάνιζε φοιτητές όπως ο Άρης Δεσλής, μέχρι τους αναρχικούς που το 2006 κρατούσαν όμηρο και βασάνιζαν επί 7 ώρες φοιτητή στην Πάντειο, η αριστερή αλητεία έμενε ατιμώρητη.
Όταν το 1995 η Πάντειος καταστρεφόταν από τους αναρχικούς, ο τότε πρύτανης Μεταξόπουλος, που αργότερα καταδικάστηκε για οικονομικά εγκλήματα στην διαχείριση της σχολής, δήλωνε πως αυτό για το οποίο ανησυχούσε ήταν μια τυχόν εισβολή «φασιστοειδών» στην σχολή. Από τον Μεταξόπουλο μέχρι τον Πελεγρίνη, η ουσία είναι ίδια. Για το κατεστημένο των καθηγητών που εκλέγονται στην διοίκηση των ιδρυμάτων γλύφοντας, έρποντας, κρατώντας λεπτές ισορροπίες και κυρίως, παίζοντας πολιτικά παιχνίδια, δεν έχει σημασία ούτε η επιστήμη, ούτε η ακαδημαϊκή έρευνα, αλλά μόνο ο πλουτισμός και οι αριστερίστικες εμμονές τους, απόρροια των νιάτων τους τον Μάη του '68 και τον Νοέμβρη του '73. Η μόνη ελπίδα για αλλαγή είναι πως κάποτε η γενιά των λουλουδιών θα εκλείψει και η γενιά που έχει κουραστεί από την σήψη και την ασυδοσία θα πάρει την θέση της.

www.elkosmos.gr