Η «στροφή» του Στάλιν σε πατρίδα και θρησκεία και η στάση της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στον «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο»

Ο Στάλιν έσπασε ξαφνικά την σιωπή του. «Γιατί δεν έχετε δυναμικό;», ρώτησε, καθώς απομάκρυνε την πίπα από το στόμα του και προσέχοντας τις ομιλίες των συνεργατών του.

Ο Alexy και ο Nikolai ήταν μπερδεμένοι, γιατί όλοι ήξεραν ότι το «δυναμικό» τους καθόταν στα στρατόπεδα του Στάλιν. Ο Μητροπολίτης Σέργιος (Sergiy) δεν ήταν καθόλου μπερδεμένος. Ο γέρων κληρικός απάντησε, «Δεν έχουμε δυναμικό για διάφορους λόγους. Ένας από αυτούς είναι ότι εκπαιδεύαμε έναν για ιερέα και αυτός έγινε ο Στρατάρχης της Σοβιετικής Ένωσης»...

Ο Στάλιν σε νεαρή ηλικία

Ένα χαμόγελο ικανοποίησης εμφανίστηκε κάτω από τα μουστάκια του δικτάτορα, και είπε, «Ναι, ναι, ήμουν μαθητής θεολογικής σχολής και άκουσα για σένα μια φορά». (Στα χρόνια που ο Στάλιν ήταν μέσα στην ιερατική σχολή, Ο Μητροπολίτης Σέργιος, μετέπειτα Πατριάρχης, ήταν ο πρύτανης της Θεολογικής Σχολής της Αγίας Πετρούπολης).

Τότε άρχισε να θυμάται τα χρόνια του στη θεολογική σχολή ... Είπε ότι η μητέρα του ήταν λυπημένη κατά τον θάνατό της για το γεγονός ότι δεν είχε γίνει ιερέας. Η συζήτηση του δικτάτορα, με το μητροπολίτη έγινε πιο χαλαρή. Αφού πήραν το τσάι τους, άρχισαν να μιλάνε, μια συνομιλία που κράτησε μέχρι τις τρεις το πρωί.

Στο ... τέλος της συζήτησης, ο ηλικιωμένος μητροπολίτης ήταν αρκετά εξαντλημένος. Ο Στάλιν, πήρε τον μητροπολίτη απαλά από το μπράτσο, σαν ένας πραγματικός βοηθός διάκονος, τον οδήγησε μέχρι τις σκάλες και του είπε, «Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να κάνω για σένα τώρα». Ήταν αυτά τα λόγια με τα οποία αποχαιρέτησε τους ιεράρχες . Ήταν 4 Σεπτεμβρίου του 1943.

                                      **********

Προπαγανδιστικές αφίσες που τονίζουν το ένδοξο παρελθόν της προ-σοβιετικής Ρωσίας

- Η αλήθεια είναι ότι ο Στάλιν ήταν αρκετά έξυπνoς για να συνειδητοποιήσει ότι σε έναν απελπισμένο πόλεμο για επιβίωση, η κομμουνιστική ιδεολογία δεν ήταν αρκετή και για αυτό χρειάστηκε να συμπληρωθεί από παραδοσιακές πεποιθήσεις και σύμβολα, που θα ενέπνεαν τον λαό της Ρωσίας, να αντισταθεί στον εισβολέα πολεμώντας με τεράστιες θυσίες και πόνο. Έτσι, οι αντι-θρησκευτικές διώξεις κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε μεγάλο βαθμό έπαψαν και η Ορθόδοξη Εκκλησία ενθαρρύνθηκε να προσθέσει το «πατριωτικό της βάρος» στον αγώνα. Ο Στάλιν, κλονισμένος σοβαρά από τη γερμανική εισβολή στην Σοβιετική Ένωση, δεν απευθύνθηκε στο λαό, μέχρι και έντεκα ημέρες μετά τον πόλεμο.

Ο στρατηγός Κουτούζωφ σε προπαγανδιστική αφίσα

Όταν τελικά έκανε ομιλία, δεν απευθύνθηκε στον λαό αποκαλώντας τον  μόνο «σύντροφοι», αλλά και «αδελφοί και αδελφές». Στην επέτειο της μπολσεβίκικης επανάστασης, στις 7 Νοεμβρίου του 1941, κατά την επιθεώρηση της παρέλασης στην Κόκκινη Πλατεία, μιλώντας επικαλέστηκε μεγάλα ονόματα από το πολεμικό παρελθόν της Ρωσίας - μεταξύ των οποίων, τον Alexander Nevsky, τον πρίγκιπα του Νόβγκοροντ του 13^ου αιώνα, ο οποίος αργότερα αγιοποιήθηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία, τον Αλέξανδρο Suvorov, έναν στρατηγό του 18^ου αιώνα που θεωρείται ως ο μεγαλύτερος στρατιωτικός όλων των Ρώσων και τον Μιχαήλ Κουτούζοφ, στρατιωτικό αρχηγό που ξεγέλασε τον Ναπολέοντα στο Πατριωτικό Πόλεμο του 1812-1813. Δεν είναι τυχαίο που ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος έγινε γνωστός στη Ρωσία ως ο «Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος».

Υπήρξε μια συνειδητή ηχώ του «έπους» του 1812, αλλά η σύγκρουση αυτή ήταν ένας μεγαλύτερος και ακόμα πιο τρομερός πόλεμος. Οι περισσότεροι σοβιετικοί στρατιώτες πολεμούσαν για την πατρίδα τους, όχι για το μαρξισμό - λενινισμό και τον σταλινισμό. Πράγματι, παρά την διείσδυση στο στρατό από ειδική κατηγορία πολιτικών υπαλλήλων (διάδοχοι των επιτρόπων που ο Τρότσκι είχε εισάγει στον Κόκκινο Στρατό κατά τον εμφύλιο πόλεμο για να εξασφαλίσει την πολιτική αφοσίωση των στελεχών που στο παρελθόν είχαν υπηρετήσει τον Τσάρο), η κομμουνιστική ιδεολογία είχε υποβιβασθεί μπροστά στην πατριωτική και αντι - γερμανική προπαγάνδα.

Τόσο οι κοσμικοί όσο και οι εκκλησιαστικοί ιστορικοί βλέπουν τις συνομιλίες του Στάλιν με τους ιεράρχες στις 4 Σεπτεμβρίου 1943, ως «ιστορικές», και τις θεωρούν ως ένα από τα πιο σημαντικά βήματα για την εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και της Σοβιετικής κυβέρνησης. Ως αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης, η σύγκληση της συνόδου των επισκόπων (8 Σεπτεμβρίου 1943) έλαβε de facto κύρωση. Σε αυτή την σύνοδο, ο Μητροπολίτης Σέργιος (φωτο) ονομάστηκε Πατριάρχης Πασών των Ρωσιών. Λίγο αργότερα, επανεκδόθηκε το περιοδικό του Πατριαρχείου της Μόσχας. Στις 8 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, μια επιτροπή για την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία διαμορφώθηκε ως μέρος του Συμβουλίου των Επιτρόπων του Λαού, με επικεφαλής τον Γκεόργκι Karpov .

Στη σύνοδο των επισκόπων, ο νεοεκλεγείς Πατριάρχης Σέργιος μίλησε για την πατριωτική διακονία κατά τα χρόνια του πολέμου. Η ομιλία του και η έννοια της «πατριωτικής διακονίας», συνέχισε να προκαλεί έντονη συζήτηση. Η στάση της ηγεσίας της εκκλησίας εκείνης της εποχής – έχει επικυρωθεί από όλους τους κατοπινούς ιεράρχες της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, καθώς και από τους σύγχρονους «σοβιετικούς πατριώτες». Αντίθετα, οι φιλελεύθεροι και οι άμεσοι αντίθετοί τους - οι "λευκοί" πατριώτες – επέκριναν τον περιττό κομφορμισμό στις  σχέσεις με τις "άθεες αρχές", οι οποίες, αν επέτρεπαν την εκκλησία να "αναπνεύσει", αυτό το έκαναν αποκλειστικά για ευκαιριακούς στόχους. Ο Πατριάρχης Σέργιος κατηγορήθηκε ότι η δράση του οδήγησε στην πλήρη υποταγή της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στις σοβιετικές αρχές. Οι πράξεις του σοβιετικού καθεστώτος οφείλονταν αποκλειστικά και μόνον στο καιροσκοπισμό. Η «ανάσταση της εκκλησίας» θεωρήθηκε ως a priori προσωρινή και επιφανειακή.

Ο ισχυρισμός αυτός έχει κάποια βάση. Παρά όλες τις αλλαγές στην «εκκλησιαστική πολιτική» του σοβιετικού κράτους, η επίσημη μάχη κατά της θρησκείας, η αθεϊστική προπαγάνδα και οι διώξεις επισκόπων και απλών πιστών συνεχίστηκαν. Ο κρατικός έλεγχος του Πατριαρχείου Μόσχας αυξήθηκε επίσης.

Ο Fedor von Bock

Όσον αφορά τις δραστηριότητες της σοβιετικής ηγεσίας για το «θέμα της εκκλησίας», αυτές πραγματικά αρκετά συχνά επιβλήθηκαν ως αποτέλεσμα ευκαιριακών εκτιμήσεων. Ακόμα και κατά τις πρώτες ημέρες του πολέμου, άρχισε μια αυθόρμητη ανάσταση της θρησκευτικής ζωής στα κατεχόμενα εδάφη. Εκκλησίες (όχι μόνο Ορθόδοξες) άνοιξαν εκ νέου και ενορίες ιδρύθηκαν. Μέχρι το 1943, 6.500 ορθόδοξοι ναοί λειτουργούσαν στο κατειλημμένο από τον εχθρό έδαφος. Την ίδια στιγμή, στο υπόλοιπο της Σοβιετικής Ένωσης λειτουργούσαν 3.329 εκκλησίες. Πολλές από τις εκκλησίες στα κατεχόμενα αναβίωσαν με τη βοήθεια του γερμανικού στρατού, με τους στρατηγούς και τους αξιωματικούς της Βέρμαχτ συχνά να παρευρίσκονται κατά την τελετή ανοίγματος των θυρών τους. Ο στρατηγός Fedor von Bock  και μέλη του επιτελείου του έφτασαν για τα θυρανοίξια στον ανακαινισμένο ναό στο Μπορίσοφ (Λευκορωσία).

Η στήριξη στο άνοιγμα των εκκλησιών και της επιδιόρθωσης της θρησκευτικής ζωής στα κατεχόμενα εδάφη ήταν το πιθανότερο, μια ιδιωτική πρωτοβουλία που ανέλαβαν μεμονωμένοι Γερμανοί αξιωματικοί και δημόσιοι υπάλληλοι. Η υψηλότερη ηγεσία στην Γερμανία του Χίτλερ, ενώ υποσχόταν την πλήρη ελευθερία της συνείδησης για όσους ζουν στα κατεχόμενα εδάφη, στην πραγματικότητα επέτρεπε μόνο την  λειτουργία των θρησκευτικών οργανισμών που ήταν πιστοί στις δυνάμεις κατοχής. Πριν από τον πόλεμο, ο Χίτλερ είχε εκδώσει μια ειδική παραγγελία που απαγόρευε τη διεξαγωγή κάθε αντι-θρησκευτικής δραστηριότητας στις ανατολικές περιοχές. Την ίδια στιγμή, οι Γερμανοί «πρότειναν» οι ιερείς να απαγγέλλουν ειδικές προσευχές για τη «νίκη των γερμανικών δυνάμεων», και να εκφράζουν συναισθήματα πίστης στο Τρίτο Ράιχ. Με κάθε εφικτό τρόπο, οι κατοχικές δυνάμεις υποστήριξαν τις σχισματικές τάσεις εντός της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ειδικά στις «μη-Ρωσικές» περιοχές. Ειδικότερα, η γερμανική κυβέρνηση ενέκρινε τη δημιουργία μιας «ανεξάρτητης» Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας υπό την ηγεσία του Αρχιεπισκόπου Αλεξάνδρου και του επισκόπου Vladimiro - Volynsky Polikarp.

Ο Βλασόβ (δεξιά) με τον Χίμλερ

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι γερμανικές αρχές δεν επιχείρησαν να στρατολογήσουν μέλη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας έξω από τη Ρωσία για να λειτουργούν στα κατεχόμενα εδάφη. Πολλοί Ιεράρχες και μέλη της εκκλησίας, ήταν αυστηρά αντι –σοβιετικοί και εξέφραζαν την ελπίδα για την καταστροφή της «άθεης εξουσίας», ως αποτέλεσμα της νίκης της Γερμανίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλοί ιστορικοί και δημοσιογράφοι σήμερα, πιστοί στον (συνεργάτη των Γερμανών) στρατηγό Vlasov και άλλους "εθελοντές" που στρατεύτηκαν με τους Γερμανούς, εξακολουθούν να παραπονιούνται για αυτό το "λάθος" που διέπραξαν οι γερμανικές αρχές, όπως ακριβώς διαμαρτύρονται για την "μυωπία" που είχαν οι Γερμανοί στο θρησκευτικό ζήτημα σε γενικές γραμμές, τα οποία υποτίθεται ότι εμπόδισαν τη Γερμανία από το να κερδίσει τη συμπάθεια ενός σημαντικού τμήματος του πληθυσμού στα κατεχόμενα (απελευθερωμένα από τον μπολσεβικισμό) εδάφη. - [Παρακάτω φωτογραφίες από τα κατεχόμενα από τους Γερμανούς εδάφη. Οι φωτογραφίες αυτές ήταν απαγορευμένες (για ευνόητους λόγους) κατά την διάρκεια του σοβιετικού καθεστώτος. Στην τελευταία κάτοικοι λιθοβολούν ένα άγαλμα του Λένιν].

Η δραστηριότητα των ορθόδοξων ιερέων στα κατεχόμενα από τους Γερμανούς εδάφη και η απαραίτητη συνύπαρξη μαζί τους κέντρισε το ενδιαφέρον του σοβιετικού μηχανισμού ασφαλείας. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Ήδη από το 1942, ένα σύστημα συλλογής πληροφοριών σχετικά με τις συνθήκες στα κατεχόμενα εδάφη, συμπεριλαμβανομένης των δραστηριοτήτων των ιερέων, είχε ήδη τεθεί σε εφαρμογή. Μετά την απελευθέρωση, πολλοί από αυτούς λογοδότησαν για τις πράξεις τους.

Η καταστολή των κληρικών που είχαν υπηρετήσει στα κατεχόμενα εδάφη δεν ήταν δικαιολογημένη σε όλες τις περιπτώσεις, καθώς η συνεργασία τους με τους κατακτητές ήταν αναγκαία, ως αποτέλεσμα των γεγονότων που ήταν πάνω από τις δυνάμεις τους να ελέγχουν. Η συνεργασία τους πολύ συχνότερα, συνδέονταν με θέματα που αφορούσαν την ενοριακή ζωή, με άλλα λόγια, την εκπλήρωση των άμεσων υποχρεώσεων τους ως ιερείς. Φυσικά, μεταξύ αυτών, υπήρχαν και συνεργάτες, καθώς πολλοί είχαν υποφέρει στα χέρια της Σοβιετικής διατροφής και ως εκ τούτου έδειχναν συμπάθεια προς τους Γερμανούς. Αλλά γενικά, οι Ορθόδοξοι κληρικοί από τις πρώτες ημέρες του πολέμου είχαν πατριωτικές θέσεις.

Στις 22 Ιουνίου 1941, στην εορτή των Αγίων Πάντων, ο Μητροπολίτης Σέργιος έστειλε μήνυμα προς τους «ποιμένες της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας» όπου τους καλούσε να υπερασπιστούν την πατρίδα από τους «εχθρούς της Ορθοδοξίας». Στις 26 Ιουνίου, έλαβε χώρα μια προσευχή στον καθεδρικό ναό των Θεοφανείων της Μόσχας υπέρ της νίκης του ρωσικού στρατού και έγιναν εισφορές από τους πιστούς για τις ανάγκες του μετώπου. Κατά το πρώτο έτος του πολέμου, οι ορθόδοξες ενορίες της Μόσχας έδωσαν στο Ταμείο Άμυνας περισσότερα από 3 εκατομμύρια ρούβλια. Οι πιστοί από το Γκόρκι (σήμερα Νίζνι Νόβγκοροντ) έδωσαν 4 εκατομμύρια ρούβλια. Το 1942, έλαβε χώρα μαζική συνεισφορά για την υποστήριξη της κατασκευής τανκ. Στο πρώτο από αυτά, δόθηκε το όνομα "Dmitry Donskoy" και παρουσιάστηκε από τον Μητροπολίτη Νικόλαο στον κόκκινο στρατό στις 7 Μαρτίου 1944. Οι πιστοί από το Νοβοσιμπίρσκ συγκέντρωσαν 110.000 ρούβλια για την παραγωγή αεροσκαφών για την μοίρα που είχε όνομα "Για την Πατρίδα!" Κατά τη διάρκεια των ετών του πολέμου, οι Ορθόδοξοι πιστοί συγκέντρωσαν πάνω από 300 εκατομμύρια ρούβλια για το Ταμείο Εθνικής Άμυνας.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία ίδρυσε ειδικό ταμείο για τα παιδιά, ενώ μοναστήρια μεταβλήθηκαν σε νοσοκομεία και ορφανοτροφεία. Πολλοί πιστοί, ιδιαίτερα γυναίκες, εργάζονταν εκεί εθελοντικά.

Στα κατεχόμενα εδάφη πολλοί κληρικοί και πιστοί έγιναν πράκτορες των μονάδων των παρτιζάνων. Αρκετές εκατοντάδες συνελήφθησαν από τους Γερμανούς και εκτελέστηκαν για τις δραστηριότητές τους.

Τον Νοέμβριο του 1942, ο Μητροπολίτης Νικόλαος έγινε μέλος της έκτακτης επιτροπής που είχε σχεδιαστεί για να διερευνήσει εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τους Γερμανούς κατακτητές.

Η συνεργασία της ηγεσίας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας με τις σοβιετικές αρχές στα χρόνια του πολέμου, μερικές φορές ονομάζεται «πολιτική του συμβιβασμού με τους Σοβιετικούς» και συχνά γίνεται αντικείμενο κριτικής. Ο Σέργιος και ο διάδοχός του, Αλέξιος, ο οποίος εξελέγη τον Φεβρουάριο του 1945 κατηγορούνται για «έγκριση της κατοχής των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης» και για την άνευ όρων υποστήριξή τους στις κρατικές θρησκευτικές πολιτικές, που είχε ως αποτέλεσμα το σχηματισμό μιας «προνομιούχου κάστας πιστών κάτω από τη διατροφή του μαχητικού αθεϊσμού».

Η απάντηση που δίνεται είναι ότι η πολιτική είναι «η τέχνη του εφικτού». Ο Σέργιος, ως επικεφαλής της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, έκανε πλήρη χρήση των ευκαιριών που του προσφέρθηκαν σε αυτές τις ιστορικές συνθήκες για την αποκατάσταση της εκκλησίας στη Σοβιετική Ένωση. Ο Σέργιος επίσης, δεν ήταν μόνο ο πρώτος ιεράρχης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά ένας πατριώτης, που έβλεπε την πατρίδα του να δέχεται επίθεση από τον εχθρό. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η ιστορία πραγματικά είναι δύσκολο να χωρέσει σε μια "προκρούστεια κλίνη".

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

redskywarning.blogspot.gr