Για μία Ελληνική πολιτική

Οι εξελίξεις με επίκεντρο την Συρία αλλά και γενικότερα στην Μέση Ανατολή, δείχνουν με ξεκάθαρο τρόπο την γύμνια που υπάρχει στον ΄τοπο μας σε ό,τι αφορά στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Γύνια που δεν περιορίζεται στην πολιτική του yes man των εκάστοτε κυβερνήσεων αλλά εκτείνεται και στην έλλειψη φαντασίας ή και ξεκάθαρης στάσης της αντιπολίτευσης, είτε αυτή είναι αριστερή είτε έχει δεξιές – εθνικές εκφάνσεις...

Η Μεσόγειος φλέγεται, δηλαδή η γειτονιά μας και εμείς κάνουμε σαν να μην υπάρχουν ζητήματα γεωπολιτικής τα οποία μπορούν να επηρεάσουν όχι μόνον τα εθνικά μας ζητήματα αλλά και την ίδια την καθημερινοτητά μας. Η ύπαρξη ή καλύτερη η επίκληση της οικονομικής κρίσης δεν αποτελεί τίποτε άλλο, παρά μία απόδειξη του νεοελληνικού στρουθοκαμηλισμού. Οι Αραβικές επαναστάσεις φυσικά και δεν έφεραν την δημοκρατία αλλά αντίθετα οδήγησαν σε μία παρατεταμένη κρίση και συγκρούσεις που δείχνουν να μην έχουν αρχή, μέση ή τέλος. Ακόμη και η πανίσχυρη, όπως την παρουσίαζαν ορισμένοι, Τουρκία επηρεάστηκε άμεσα από αυτές χωρίς όμως επί του παρόντος σοβαρούς κλυδωνισμούς.
Στην Συρία η ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ με εξώφθαλμο τρόπο οδήγησε στην ισχυροποίηση του ριζοσπαστικού ισλαμισμού, αυτοί που φαινομενικά πολεμούν οι αμερικανοί αλλά τελικά δείχνει να είναι το μακρύ τους χέρι σε κάθε είδους βρωμοδουλειά.
Έναντι όλων αυτών ποιά ήταν η θέση των Ελλήνων αλλά και του πολιτικού κόσμου; Από την μία ο λαός ανησυχεί για την επόμενη δόση που θα του έλθει ή την δυνατότητα να συντηρήσει το σπιτικό του. Κανείς δεν του λέει για το κύμα προσφύγων που θα κατακλύσει τον τόπο μας ή τις αυξήσεις που θα επωμισθεί αν διαταραχθεί η ομαλή ροή του πετρελαίου από την εμπόλεμη ζώνη. Από την άλλη οι πολιτικοί έχουν ξεκαθαρίσει την θέση τους και την ακολουθούν πιστά. Οι εξουσιαστές έχουν επιλέξει μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης – Γερμανίας και ανάλογα με το στρατοπεδό τους μιλούν ενίοτε για το θέμα. Πόλεμο θέλουν οι ΗΠΑ; Πόλεμο θα πούν και οι εδώ τοποτηρητές τους. Ησυχία θέλει η Γερμανία, αδιάφορα σφυρίζουν και οι εδώ εφαρμοστές της πολιτικής της. Η αριστερά από την άλλη είναι διχασμένη μεταξύ των ιδεολογημάτων της και του επαγγελματικού αντιαμερικανισμού της. Έτσι ενώ από την μία ο Άσσαντ π.χ. ή ο Μόρσι στην Αιγυπτο είναι κακοί φασίστες από την άλλη δεν μπορούν να βγούν ανοιχτά υπέρ μίας επέμβαση των γιάνκηδων. Οι ίδιοι που διαδηλώνουν κατά των "εγκλημάτων της ανθρωπότητας" από τους κυβερνητικούς στην Συρία την μία ημέρα, την επόμενη θα καίνε αμερικάνικες σημαίες.
Αυτή όμως ήταν πάντοτε η αριστερά, ο δικός μας, ο εθνικός χώρος τι πράττει; Αφού σε μεγάλο ποσοστό του έπαιξε με την συμμαχία με το Ισραήλ, τελικά θυμήθηκε τις προφητείες και περιμένει το ξανθό γένος των Ρώσων να μας σώσει ως έθνος και ως κράτος. Σίγουρα ο τζουντόκα Πούτιν είναι ως φιγούρα πιο συμπαθητικός από τον μιγά Μπαράκ. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο εκάστοτε ρώσσος "πατερούλης" ενδιαφέρεται πρωτίστως για το μέλλον της χώρας του και καμίας άλλης. Απλά είναι εύκολο στον εθνικό χώρο να βρίσκουμε κατά καιρούς έναν "νταβατζή" και να περιμένουμε από αυτόν να μας σώσει.
Αντίθετα το να μελετήσουμε την ιστορία, το να κάνουμε μία γεωπολιτική ανάλυση και το σημαντικότερο να βρούμε μία πολιτική των ευχολογίων και των τσιτάτων είναι πολύ δύσκολο. Γιατί η θέση της Ελλάδας για παράδειγμα στην Συρία, δεν μπορεί παρά να είναι ανεπιφύλακτα στο πλευρό του Άσαντ. Όχι όμως για να σωθεί η ναυτική βάση του Ταρτούς αλλά επειδή η επέμβαση της Τουρκίας εκεί έθεσε τον σιιτικό κόσμο εναντίον της και κατέδειξε το παραμύθι της δήθεν αντιθεσής της με το Ισραήλ. Πράγματι η αναστάτωση στην Μ. Ανατολή θα μπορούσε να αναβαθμίσει πολιτικά και οικονομικά την Ελλάδα, ειδικά τώρα που ανακαλύφθηκε αίφνης και ο ορυκτός της πλούτος. Απλά χρειάζεται μια πολιτική που πραγματικά θα εδράζεται σε γεωπολιτικά στοιχεία και όχι σε οικονομικά συμφέροντα, ιδεολογικές αγκυλώσεις ή μεταφυσικές ονειρώξεις.

elkosmos.gr